پاورپوینت کامل خواجه نصیر و اخلاق جنگ ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خواجه نصیر و اخلاق جنگ ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خواجه نصیر و اخلاق جنگ ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خواجه نصیر و اخلاق جنگ ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

خواجه نصیرالدین طوسی (درگذشت: ۶۷۲ ه.ق) دیدگاه مسکویه دربار فلسفه و نظام اخلاقیِ محبت را بسط داد. وی فلسف اخلاق خویش را در «اخلاق ناصری» مطرح کرد، اثری که اقتباس و ترجم فارسی تهذیب ‎الاخلاق مسکویه به همراه دو فصل اضافی به قلم خود خواجه‌نصیر دربار اقتصاد و سیاست بود. خواجه‌نصیر با مسکویه دربار اهمیت دوستی و محبت به‌عنوان عالی‎ترین فضایل موافق بود.

جنگ و صلح از دیدگاه متفکران کلاسیک ایرانی (۴)

عفو در سیاست

خواجه نصیرالدین طوسی (درگذشت: ۶۷۲ ه.ق) دیدگاه مسکویه دربار فلسفه و نظام اخلاقیِ محبت را بسط داد. وی فلسف اخلاق خویش را در «اخلاق ناصری» مطرح کرد، اثری که اقتباس و ترجم فارسی تهذیب

‎

الاخلاق مسکویه به همراه دو فصل اضافی به قلم خود خواجه‌نصیر دربار اقتصاد و سیاست بود. خواجه‌نصیر با مسکویه دربار اهمیت دوستی و محبت به‌عنوان عالی

‎

ترین فضایل موافق بود. وی به تفضیلِ محبت بر عدالت باور داشت، دلیل این مدعا از نظر وی این بود که «عدالت مقتضی اتحادیست صناعی و محبت مقتضی اتحادی طبیعی؛ و صناعی به

‎

نسبت با طبیعی مانند قسری باشد و صناعت مقتدا بود به

‎

طبیعت». در نتیجه، به عقید خواجه، «احتیاج به عدالت که اکمل فضایل آن است در باب محافظت نظام نوع از جهت فقدان محبت است». با توجه به این دیدگاه، در نظام هنجارینی که عدالت در آن جایگاهی فروتر از تألُف محبت دارد، مای شگفتی نیست که جنگ به‌طورکلی -و حتی جنگ عادلانه و غازی‌گری- در کانون علایق خواجه‌نصیر قرار نگیرد. بااین‌حال، وی فرصت را مغتنم می

‎

شمارد و دربار علل موجه جنگ، رفتار عادلانه در جنگ و رفتار عادلانه پس از جنگ توصیه

‎

هایی به حکام می

‎

کند.

سهم اصلی خواجه

‎

نصیر در حوز اخلاق مربوط به کار او در مورد سیاست می‌شود؛ یعنی در بحث وی پیرامون «تدبیر مُدُن». هنگامی که وی پنج طبقه

‎

ای را برمی

‎

شمارد که «مدینه فاضله» را تشکیل می

‎

دهند، از چهارمین طبقه تحت عنوان «مجاهدان» یاد می

‎

کند. همین مجاهدان هستند که از حریم و بیض مدینه فاضله در برابر هجوم ارباب مُدُن غیرفاضله محافظت می

‎

کنند. جالب آنکه، وی در تعریف خویش از جهاد هیچ اشاره

‎

ای به جنگ

‎

های هجومی یا توسعه

‎

طلبانه نمی

‎

کند.

خواجه

‎

نصیر آنجا به اخلاق جنگ نزدیک

‎

تر می

‎

شود که در فصل چهارم با موضوع «سیرت ملوک» توصیه

‎

هایی صریح را در باب علت اخلاقی و رفتار اخلاقی در جنگ به شاهان عرضه می

‎

کند. وی در رابطه با جنگ، اخلاق و کیفیات آن می

‎

گوید:

«و باید که در استمالت اعدا و طلب موافقت از ایشان باقصی

‎

الغایه بکوشد و تا ممکن باشد چنان سازد که به مقاتلت و محاربت محتاج نگردد؛ و اگر احتیاج افتد، حال از دو نوع خالی نبود: یا بادی بود یا دافع؛ اگر بادی بود اول باید که غرض او جز خیر محض و طلب دین نباشد و از التماس تفوق و تغلب احتراز کند؛ و بعد از آن شرایط حزم و سوءظن به تقدم رساند و بر محاربت اقدام نکند الا بعد از وثوق به ظفر؛ و با حشمی که متفق

‎

الکلمه نباشند البته به حرب نشود، چه در میان دو دشمن رفتن مخاطره عظیم بود… و تا به تدبیر و حیلت تفرق اعدا و استیصال ایشان میسر شود استعمال آلت حرب از حزم دور بود. و اردشیر بابک گوید: “استعمال عصا نباید کرد آنجا که تازیانه کفایت بود و استعمال شمشیر نیابد کرد آنجا که دَبّوس به

‎

کار توان داشت.” و باید که آخر هم تدبیرها محاربت بود که “آخرالدواء الکی”. و در تفرق کلم اعدا تمسک به انواع حیل و تزویرات و نامه

‎

های به

‎

دروغ مذموم نیست، اما استعمال غدر به

‎

هیچ حال جایز نبود… در حرب ربح تجار اعتبار باید کرد. و بر مخاطر آلات و مردان تا توقع سودی فراوان نبود اقدام ننمایند… و چون ظفر یابد تدبیر ترک نگیرد و از احتیاط و حزم چیزی کم نکند؛ و تا ممکن بود که کسی را زنده اسیر توان گرفت، نکشد، چه در أسر منافع بسیار بود مانند سبی

‎

کردن و رهینه

‎

داشتن و مال فدا کردن و منت

‎

برنهادن؛ و در قتل هیچ فایده نبود؛ و بعد از ظفر البته قتل نفرماید و عداوت و تعصب استعمال نکند، چه حکم اعدا بعد از ظفر حکم ممالیک و رعایا بود.»

چنان‌که ماجد فخری اشاره کرده است، از نظر خواجه

‎

نصیر جنگ تنها به‌عنوان آخرین حربه برای دفاع از خود مطرح بود؛ بااین‌حال، خواجه به بحث دربار شرایطی می

‎

پردازد که در آن تدبیر شکست خورده است و حاکم ناگزیر از دست

‎

یازی به جنگ با هدف «خیر محض و طلب دین» است. ابهام موجود در اصطلاحات «خیر محض» و «طلب دین» آن‌ها را در معرض تفسیر آزادانه قرار می

‎

دهد و امکان سوءاستفاده از آن‌ها را در اختیار حکام جنگ

‎

طلب می

‎

گذارد. اما خواجه نصیر -که در عصر سلط جنگاوران و قوانین سنگدلان مغولان می

‎

زیست- با هشدار دادن به جنگاوران و فاتحان مغول در باب علل موجه و رفتار عادلانه در جنگ

‎

ها به دستاوردهای مهمی رسید.

نکت مهم آنکه، خواجه در قول مزبور به سه اصل معیارین شناخته

‎

شده در ادبیات مدرن در مورد اخلاق جنگ نزدیک می

‎

شود، سه اصلی که عبارتند از عدالت در جنگ، عدالت پس از جنگ (رفتار انسانی با دشمن مغلوب) و تناسب (اهمیت ارزیابی واقع

‎

گرایانه از پیروزی و تضمین حصول منافعی بیشتر از هزینه

‎

های جنگ). لحن قاطعان وی در منع «غَدر» در جنگ، در عرف روابط بین

‎

الملل مدرن هیچ معنایی ندارد مگر احترام به معاهدات دوجانبه

‎

ای که نباید یک

‎

طرفه زیر پا گذاشته شود.

توصیه

‎

های خواجه

‎

نصیر دربار رفتار با اسرای جنگی به مقتضای هزینه

‎

ها و منافع بیان می

‎

شوند، اما می

‎

توان دغدغه

‎

هایی انسان

‎

دوستانه را از میان سطور آن بیرون کشید. وی این بخش از متن را با ارجاع به افسانه

‎

ای دربار اسکندر و معلمش ارسطو به پایان می

‎

رساند. این افسانه که موضوع آن اخلاق جنگ است، مدعی می

‎

شود هنگامی که ارسطو دریافت که اسکندر بعد از فتح یک شهر همچنان به کشتار ساکنانش ادامه داده، با عتاب نامه

‎

ای بدو نوشت و عفو را به‌عنوان فضیلتی که از ملوک بیش از غیرملوک انتظار می

‎

رود به اسکندر یادآوری کرد. خواجه این قول را از نام ارسطو به اسکندر می

‎

آورد: «اگر پیش از ظفر معذور بودی