پاورپوینت کامل تجاری خانه به دوش ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تجاری خانه به دوش ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تجاری خانه به دوش ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تجاری خانه به دوش ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

پول و یهود هر دو کلماتی مخاطره‌آمیز محسوب می‌شوند. این دو کلمه بار سنگینی از جنگ، تمدن، تاریخ و خون را به همراه دارند. بسیاری ترجیح می‌دهند در مورد این دو کلمه سکوت کنند. تابوهای فرهنگی یا منافع فردی در هر دو گروه منتقد و حمایت‌کننده مانع از تبیین و بررسی حقیقت امر شده است. در طول تاریخ شبهات بسیاری نسبت به کنترل منابع مالی و به تبع آن قدرت در جهان توسط یهودیان مطرح بوده است.

رابط یهودیت با اقتصاد در طول تاریخ (۱)

پول و یهود هر دو کلماتی مخاطره‌آمیز محسوب می‌شوند. این دو کلمه بار سنگینی از جنگ، تمدن، تاریخ و خون را به همراه دارند. بسیاری ترجیح می‌دهند در مورد این دو کلمه سکوت کنند. تابوهای فرهنگی یا منافع فردی در هر دو گروه منتقد و حمایت‌کننده مانع از تبیین و بررسی حقیقت امر شده است. در طول تاریخ شبهات بسیاری نسبت به کنترل منابع مالی و به تبع آن قدرت در جهان توسط یهودیان مطرح بوده است. اگرچه شواهدی بر این ادعاها ارائه نمی‌شود، اما اساساً مورد اقبال و پذیرش اکثریت قرار دارد. در این میان سؤالات بسیاری مطرح است: آیا رباخواران همان یهودیان هستند؟ آیا ربا در یهودیت مجاز است؟ چرا در میان سرمایه‌داران برجسته همیشه نام‌های یهودی به چشم می‌خورد؟ آیا تأمین منابع مالی جنگ‌ها را یهودیان بر عهده داشتند؟ آیا جهانی‌سازی بر عهد یهودیان بوده است؟ مارکسیسم و شوروی چطور؟ و چندین سؤال مهم دیگر که بدون پاسخ قطعی همچنان مورد گمانه‌زنی هستند.

در این میان خوانش دقیق تورات می‌تواند ما را کمک کند. آیا عملکرد یهودیان منطبق بر تاریخ و فحوای تورات است؟ به نظر می‌رسد تاریخ یهود نیز با تاریخ تورات خود را هماهنگ کرده است. ابتدا پیدایش است و آغاز جهان، سپس سفر خروج فرامی‌رسد. آغاز امید به سکنی در صحرای سینا، پس از آن سفر لاویان و آوارگی، پس از آن دور اعداد است، زمان‌هایی که با رشد اقتصادی و جمعیتی یهودیان همراه است و در انتها به سفر تثنیه می‌رسیم که به زمان ما بیش از همه نزدیک است؛ زمان‌هایی که اخلاق باید حاکم شود.

در ابتدا یهودیان نیز به‌مانند سایر انسان‌ها به مبادل کالا با کالا می‌پردازند. گاهی از برخی فلزات یا کالاهای خاص به‌عنوان پول استفاده می‌کنند. در این دوران آن‌ها خود را در مسیر تاریخ همراه سایر اقوام می‌بینند؛ در این هنگام موسی می‌آید. بهتر است به همان تورات بسنده کنیم و داستانش را پیش‌فرض قرار دهیم. عبرانیان با رهبری موسی به جمع‌آوری پول می‌پردازند. استفاده از بردگان به‌منظور تولید پول بیشتر جایز است، همانند سایر نقاط جهان که آن را جایز می‌شمرند. در اینجا پول و خون تفکیک‌ناپذیرند. نهایتاً فرعون آن‌ها را به همراه پول، کالا و بردگانی که دارند از مصر بیرون می‌کند (داستان از اینجا آغاز می‌شود). در طول مسیر موسی رهبری و مدیریت کار را بر عهده دارد. در این زمان اقتصاد و دین شدیداً با هم آمیخته است و دستورات اقتصادی به‌مثابه دستورات مذهبی است. اقتصاد با توجه به شرایط آوارگی با قوانین سفت‌وسختی شکل می‌گیرد. عبرانیان سر به شورش می‌گذارند و مدعی می‌شوند که از بردگی فرار نکرده‌اند که ریاضت پیشه کنند. آن‌ها نمی‌فهمند که زندگی در صحرا نیازمند چنین قوانین سخت‌گیرانه‌ای است. علاقه و گرایش یهود به اشیا شاید نخستین رابط آن‌ها با پول باشد. اشیا برای یهودیان با زندگی مالک آن پیوند جدی دارد؛ اگر چیزی به فروش برسد، قطعاً برای مالکش بیش از پولش ارزشی نداشته است.

بالاخره به مقصد می‌رسند؛ کنعان آن سرزمین نهایی است. عبرانیان به شادی می‌پردازند و رسیدن به محلی ثابت را نهایت خوشبختی می‌پندارند. پس از داستان گوسال سامری، موسی در بازگشت مبهوت می‌شود، بنابراین قوانینی جدی و بدون استثنا شکل می‌دهد. او ده فرمان را به‌عنوان قوانین اخلاقی جاری بر جامع یک‌جانشین صادر می‌کند، قوانینی که به همراه خود ساختار اقتصادی هم می‌سازد؛ یک روز تعطیلی الزام‌آور در هفته، پذیرش مالکیت خصوصی، ممنوعیت ساخت اشیای مقدس و دزدی با جنایت یک‌سان تشبیه می‌شود…

سکونت دائم در کنعان یهودیان را مجبور به وضع قوانین اقتصادی می‌کند: مالیات، بودجه‌بندی. سایر اقدامات پیشگیرانه در این دوران رخ می‌دهد؛ قوانینی که حدود ۳۰۰۰ سال بعد پای اقتصاد بازار در غرب می‌شود. یکی از شانس‌های یهودیان قرار گرفتن سرزمنیشان بر مسیر تجارت بین‌المللی است. بین‌النهرین، یونان، مصر و مدیترانه مرزهایی است که روزانه از آن‌ها تجار به سمت کنعان می‌آیند و می‌روند. خانه‌به‌دوشان سابق در کنار تجارت به کشاورزی در تپه‌های حاصلخیز سرزمین جدید روی می‌آورند. در این زمان هنوز سکه وجود ندارد، آن‌ها به‌مانند دوران زندگی در مصر باستان، بر اساس وزن طلا و نقره به دادوستد می‌پردازند. در میان عبری‌ها قرض دادن بدون بهره نوعی هم‌بستگی قلمداد می‌شود؛ برای مثال، بابت خرید بذر قرض می‌گیرند و با محصول سال آتی آن را بازمی‌گردانند؛ اما برای قرض به غیرعبری‌ها بهره‌ای معادل سایرین اخذ می‌کنند.

بالاخره پول پا به عرص تجارت در میان عبرانی‌ها می‌گذارد. در آیه‌های (۱۵،۹) کتاب داوران، به شِکِل[۱] واحد پول عبری اشاره شده است. بر این اساس، قوانین ارث نیز کم

‎

کم شکل قراردادی به خود می‌گیرند؛ سهم‌ها مشخص می‌شود؛ تعهدات مالی شوهران به زنان برای حفظ حقوق آن‌ها تبیین می‌شود؛ سهم پادشاه از درآمدها نیز مشخص می‌شود. شکل‌گیری سپاه و نیاز به حفاظت از مرزها و دارایی‌ها، اهمیت تأمین مالی این گروه را نیز برجسته می‌کند. نظام سیاسی نیز شباهتی به فدرالیسم مدرن دارد. هر قبیله هیئت اجرایی و محکم خود را دارد، اما همه در برابر قانون پادشاه مسئولند.

در دوران داوود قدرت اقتصادی گسترش می‌یابد. ذوب فلزات ازجمله مس و آهن توسعه یافته و صادرات آن‌ها را آغاز می‌کند. این کار پول بسیاری به سرزمین یهود جاری می‌کند. توسع ارضی نیز در کنار توسع اقتصادی برای بهبود شرایط امنیتی در این دوران شکل می‌گیرد. دوران داوود تا به امروز نیز آرزوی عبرانیان است. تجارت در سرزمین عبرانیان جریان دارد اما کار به دست تجار خارجی صورت می‌گیرد و یهودیان تنها منتفع این تجارت هستند. مهارت عبرانیان در زرگری و معماری باعث می‌شود تا تجار آن‌ها را برای کار به سرزمین‌های خود ببرند. پادشاه در این دوران مهم‌ترین کار خود را تضمین امنیت می‌داند. تثبیت امنیت با کمک همسایگان رشد اقتصادی را تداوم می‌بخشد. آن‌ها بر اساس دستورات سلیمان چنین می‌پندارند: قوم عبری نمی‌تواند خوشبخت باشد مگر باقی جهان هم سهمی ‌از ثروت آن‌ها ببرند؛ در نتیجه هر کشاورز عبری بخشی از مزرعه را برای خارجی‌ها نگه می‌دارد.

در این دوران دین نقش مهمی ‌بازی می‌کند. معبد به‌عنوان محور مرکزی اقتصاد شناخته می‌شود. هرساله یک‌ششم درآمد ساکنان به معبد تعلق می‌گیرد. یک‌دهم هدایا به کاهنان و لاویان داده می‌شود باقی‌مانده نیز برای جلال معبد و تهی‌دستان هزینه می‌شود. خاخام‌های بزرگ از هدایای اصلی بهره‌مند هستند. بخشند هدیه نمی‌تواند آن را بازستاند مگر آنکه با قیمتی بالاتر از بازار آن را بخرد. معبد کم

‎

کم به محلی تجاری تبدیل می‌شود. عبرانیانی که از کشورهای همسایه می‌آیند در آنجا به گفت‌وگو می‌پردازند. در حیاطی روبه‌روی معبد، قرض‌دهندگان، زرگرها و معامله‌گران سکنی می‌گزینند.

کم

‎

کم مالکیت خصوصی بدون آنکه مقدس جلوه کند، مورد حمایت حکومت قرار می‌گیرد. هر معامله‌ای باید در برابر شاهد صورت بگیرد. مستأجر تا زمانی که اجاره می‌پردازد، می‌تواند بنشیند و تا وقتی ملک فروش نرفته است، نمی‌توان او را از ملک اخراج کرد. کسی حق ندارد تقاضای قرض با بهره کند. گناه درخواست قرض با بهره از برادر یهودی مطابق گناه قرض‌دهنده است حتی اگر گیرند مال ثروتمند باشد. در تجارت قیمت‌ها آزاد هستند، تنها در مورد اقلام ضروری این قانون جاری نیست. زندگی تحت الزام و دستور فرد دیگر نهی می‌شود، استقلال فرد ارزش است؛ این موضوع ریشه در تاریخ بردگی آنان در مصر دارد، به همین دلیل است که یهودیان همیشه سعی می‌کنند کارفرما باشند.

کارگران در برابر کارفرماها مورد حمایت هستند؛ آن‌ها حق اعتصاب دارند ولی پس از حکم دادگاه باید از حکم تبعیت کنند. به کار گماردن کودکان، افراد مسن و کسانی که سلامتی کامل ندارند، محکوم است. همچنان ممنوعیت کار در روز شنبه جاری است. قوانین بسیار دیگری نیز در حمایت از قوم به اجرا درمی‌آمد؛ مثلاً اگر کسی فقیر شد باید تا زمانی که بتواند روی پای خود بایستد و شغل خود را به دست آورد به او مسکن و غذا داد تا به نحو شایسته‌ای زندگی کند. همچنین برای ثروت محدودیت ایجاد شد: هیچ‌کس نباید چنان ثروتمند شود که بندگی خدا را فراموش کند. بنابراین، حکمی ‌صادر شد: هر ۷ سال صاحب زمین باید محصول را کاملاً به فقرا واگذار کند؛ هر ۴۹ سال کل زمین‌ها به صاحبان اولیه بازگردانده می‌شد تا کسی زمین‌دار بزرگی نشود؛ هر ۵۰ سال کلی قرض‌ها بخشیده می‌شد. این قوانین باعث می‌شد تا کسی بی‌حدوحصر توانگر نشود و بردگی و استثمار شکل نگیرد، همچنین وابستگی به زمین کاهش می‌یافت.

اما پس از درگذشت سلیمان تمامی ‌این قوانین زیر پا گذاشته می‌شود و هیچ‌یک از قوانین قبلی رعایت نمی‌شود: ثروت‌ها به نمایش درمی‌آیند و باعث تحقیر سایرین می‌شود؛ گله‌داری جایگزین کشاورزی می‌شود؛ صدقه‌ها پرداخت نمی‌شوند؛ معبد مثل قدیم احترام ندارد. در اینجاست که نیاز به تغییری بزرگ احساس می‌شود. این دوران مقارن با از میان رفتن کشور عبری است: معبد ویران می‌شود و عبرانیان آواره در سراسر جهان متمدن آن روز. زندگی خارج از وطن نیازمند نظریه‌های اقتصادی جدید است. کار، رقابت و همبستگی سرلوح اصلی این تفکر است. روش‌های قدیمی ‌تغییر می‌یابد. خاخام‌ها توصیه می‌کنند هر کاری که می‌توانید انجام دهید تا محتاج کسی نباشید حتی اگر آن کار در شأن شما نباشد. خاخام‌ها نیز مجبور به کار می‌شوند. دیگر معبد و کشوری نیست تا از مردم مالیات و سهم معبد دریافت شود. تأخیر در پرداخت مزد کارگر جرمی ‌نابخشودنی تلقی می‌شود، زیرا زندگی در غربت فقر به همراه دارد و نباید کسی را بدون حمایت رها کرد. راه برای تازه‌واردان یهودی باید باز باشد. آن‌ها اجازه دارند هر شغلی داشته باشند حتی اگر به سایر یهودیان مشغول به آن پیشه خسارت وارد شود. خاخام‌ها حکم می‌کنند قیمت‌ها نباید زیر قیمت بازار باشد، زیرا باعث ضرر سایر کسبه می‌شود.

در حدود ۶۰۰ سال قبل از میلاد، سکه پدیدار می‌شود. قطعات استاندارد طلا و نقره با ارزش ثابت توسط لیدی‌ها ساخته می‌شود. هم‌زمان در چین و پارس هم سکه رایج می‌شود. با فتح اورشلیم به دست پارسیان، معبد نیز بازسازی می‌شود. معبد که از قدیم مرکز اصلی اقتصاد بوده، با گشایش، این نقش را مجدداً بر عهده می‌گیرد؛ هدایا و صدقات سرازیر می‌شود. در این زمان بر اثر حملات و کشمکش‌های سیاسی بین ایران و یونان و روم، منطق یهودیه چندین بار دست‌به‌دست می‌شود. این موضوع باعث از رونق افتادن تجارت می‌شود، اما همچنان ماهیگیری و کشاورزی برقرار است. یکی از راه‌های باقی‌مانده برای درآمد، قرض دادن با بهره است. البته قانون سود گرفتن از غیریهود و سود نگرفتن از برادر یهودی همچنان جاری است: «برادر خود را به سود قرض مده، نه به سود نقره و نه به سود آذوقه و نه به سود هر چیزی که به سود داده شود. غریب را می‌توان به سود قرض بدهی…» (سفر تثنیه، باب بیست‌وسوم، ۱۹-۲۰). اساساً قرض دادن با سود به یهودیان ممنوع است، اگرچه قرض به غیریهودیان آزاد است. در این میان یک استثنا وجود دارد: اگر کسی هیچ شغلی ندارد و تنها منبع درآمدش بهره و سود پولش است، این کار برای او مجاز است.

پس از سیطر روم بر اورشلیم و تولد حضرت عیسی (ع)، شرایط کاملاً دگرگون می‌شود. از این زمان به بعد یهود دیگر مانند قبل نیست، مخصوصاً که در سال ۷۰ میلادی معبد مجدداً ویران می‌شود. با ویرانی معبد، یهود سرزمین خود را از دست می‌دهد و مرکزیت تجاری آن نیز از دست می‌رود. از این زمان به بعد آن‌ها در هم دنیا پخش می‌شوند و سیستم اقتصادی آن‌ها نیز تغییر می‌کند. مهاجرت کل ساختار را دچار دگرگونی می‌کند.

با سقوط یهودیه، سازمان اقتصادی نیز متلاشی می‌شود. خاخام‌ها به‌منظور حفظ سنت یهود، وظایف معبد را به کنیسه‌ها واگذار می‌کنند و بیش از پیش بر مفهوم صدقه تأکید می‌شود. در هر جمع یهودی بر اساس نیاز، حداقل قیمت‌ها مشخص می‌شود. دادگاه‌هایی درونی بین یهودیان ایجاد می‌شود که به دور از حاکمیت کشور غالب، به دادرسی بین یهودیان می‌پردازد. رومیان یهودیان را تشویق به تغییر دین می‌کنند. بسیاری از یهودیان مقاومت می‌کنند. روم از اصرار دست برمی‌دارد اما مالیات را افزایش می‌دهد. سیاست آن‌ها افزایش درآمد امپراتوری است.

با شیوع مسیحیت و پس از به رسمیت شناختن دین مسیح توسط امپراتور روم، کنستانتین، تفاوت بین نظریه‌های اقتصادی مسیحی و یهودی بیش از پیش آشکار می‌شود. یکی ثروت را ابزار خدمت به خدا می‌داند و آن دیگری معتقد است ثروت به رستگاری ضرر می‌رساند. برخلاف یهود و آی عهد قدیم مبنی بر اخذ بهره از غیریهودیان، مسیحیت با استناد به انجیل لوقا اساس را قرض بدون بهره قرار می‌دهد: «احسان کنید و بدون امید عوض قرض دهید» (انجیل لوقا، باب ششم، ۳۵).

هدایای یهودیان به افراد یهودی