پاورپوینت کامل محتوای فراموش شده یک هنر بومی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محتوای فراموش شده یک هنر بومی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محتوای فراموش شده یک هنر بومی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محتوای فراموش شده یک هنر بومی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

نمایشگاه گزیده آثار سه هنرمند تثبیت شده خوشنویسی یعنی غلامحسین امیرخانی، علی شیرازی و مجتبی ملک‌زاده که چندی پیش در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد قرار است در بسیاری از شهرهای بزرگ ایران نیز به نمایش گذاشته شود و علاقه‌مندان به حوزه خوشنویسی و این هنرمندان از نزدیک این آثار را ببینند. حوزه خوشنویسی با آنکه یکی از حوزه‌های قابل فخر ایرانی‌ها در سراسر دنیا محسوب می‌شود اما در کشور ما به حوزه‌ای مهجور بدل شده که بیشتر علاقه‌ها به سمت زیبایی این هنر سوق پیدا می‌کند تا آنکه در حوزه نقد و نظر علمی به آن نگاهی ریزبینانه و دقیق صورت پذیرد.

مروری کابردی بر جایگاه خوشنویسی و خوش نویسان در ایران

نمایشگاه گزیده آثار سه هنرمند تثبیت شده خوشنویسی یعنی غلامحسین امیرخانی، علی شیرازی و مجتبی ملک‌زاده که چندی پیش در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد قرار است در بسیاری از شهرهای بزرگ ایران نیز به نمایش گذاشته شود و علاقه‌مندان به حوزه خوشنویسی و این هنرمندان از نزدیک این آثار را ببینند. حوزه خوشنویسی با آنکه یکی از حوزه‌های قابل فخر ایرانی‌ها در سراسر دنیا محسوب می‌شود اما در کشور ما به حوزه‌ای مهجور بدل شده که بیشتر علاقه‌ها به سمت زیبایی این هنر سوق پیدا می‌کند تا آنکه در حوزه نقد و نظر علمی به آن نگاهی ریزبینانه و دقیق صورت پذیرد.

اگر با تعاریف نو در هنر آشنا باشیم همین که گروه کثیری از مردم پدیده‌ای را هنر بدانند و از حوزه سرگرمی صرف خارجش کنند هنر است… و ضرورت ندارد ما پدیده‌های خود را با تطبیق با گفتمان‌های غالب واجد ارزش بدانیم، هر چند برخی ویژگی‌های هنر خوشنویسی که در ساختار سنتی شکل گرفت با برخی مفاهیم مدرن همخوانی دارد، از جمله بیان و خلاقیت و حتی انتزاع… اما برای فهم خوشنویسی باید به ارزش‌های خوشنویسی تکیه کرد. زیرا در نسبت با تعریف هنر دارای ارزش‌های خود بسنده است. جامعه ما در فهم برخی ارزش‌های خود ناتوان شده است. این بدفهمی در حوزه موسیقی هم آسیب جدی وارد کرد تا حدی که حسی قوی می‌گوید ناخودآگاه جمعی ما مدتی است آرزوی شنیدن یک آواز تمام عیار موسیقی سنتی را دارد، اما از آن محروم است. این پدیده‌ها (خوشنویسی کلاسیک، موسیقی سنتی ایرانی و…) را که به‌نوعی نشان انسجام فرم و اندیشه و درک زیبایی شناختی قومی را تداعی می‌کند، صرفاً چون با فلان تعریف سازگار نیست نباید فاقد ارزش دانست، بلکه باید بازتعریف کرد. چالش دیگر از نوع برخورد نظام آموزشی با حضور خوشنویسی در این نظام بوجود آمد. بدیهی است نظام آموزشی با کاربردی‌ترین وجه خوشنویسی ارتباط داشت، اما بدترین شکل ارتباط را انتخاب کرد. انتخاب شکل تحریری نستعلیق برای آشنایی دانش‌آموز با خط خوب و خوشنویسی آن‌هم بعد از سه سال تلاش در تعلیم الفبا با خطی مبتنی بر حرکت عمودی و افقی، واقعاً تعجب برانگیز است. خط تحریری نستعلیق برای دانش‌آموزی که نوشتن با سرعت از ضروری‌ترین فنون است برای او چه کاربردی می‌تواند داشته باشد؟ فرم نستعلیق با تکیه بر رعایت ضعف و قوت و هندسه دقیق است که زیبایی خود را نمایان می‌کند، بر همین پایه بعد از پیدایش نستعلیق فرم تحریر به سمتی گرایش پیدا کرد که از این محدودیت رها شود، در خطوط تحریری پیش از نستعلیق هم همین مبنا حاکم است. این امر در ذهنیت دانش‌آموز بین خوشنویسی و خط کاربردی فاصله انداخته و خوشنویسی را به امری غیرکاربردی و تجملی تقلیل داده است.

غفلت از محتوا

کثرت‌گرایی در هر پدیده‌ای ارزش‌های واقعی و ذاتی آن را تحت‌الشعاع قرار داده و پدیده را به امر عرفی فاقد معنی تبدیل می‌کند. احیای خوشنویسی در دهه ۶۰ ضرورت داشت، اما باید به کلیت تاریخ این هنر رجوع می‌شد. تکیه بر خط نستعلیق، آن‌هم با نفی دوره‌های مهم آن و غفلت از تبیین مبانی زیبایی شناختی خوشنویسی، باعث شد پرسش‌های بی‌پاسخ در پیرامون این هنر در اذهان ایجاد شود. خوشنویسی امروز ایران در نسبت با فضای هنری، در گوشه‌ای دنج فارغ از تحولات عمده هنر است. از گفتمان دهه ۶۰ و ۷۰ گذر کرده است و با روی‌آوری به رویکردی باستان‌گرا به دنبال بهره گیری از نقاط اوج خوشنویسی است و البته همچنان غافل از شناخت مبانی زیبایی شناختی که احتمالاً لطمه‌ای جدی‌تر را در سال‌های آینده بر پیکر این هنر وارد خواهد کرد.

و اما نمایشگاه آثار سه هنرمند تثبیت شده خوشنویسی (علی شیرازی، غلامحسین امیرخانی و مجتبی ملک زاده) از چند منظر اهمیت دارد. ابتدا اینکه در این نمایشگاه دو رویکرد به خوشنویسی را شاهد هستیم. آثار غلامحسین امیرخانی هنرمندی از نسل پیش از انقلاب که در انتقال سنت خوشنویسی نسل پس از عمادالکتاب به دوران معاصر در کنار هنرمندانی همچون عباس اخوین، عبدالله فرادی و… نقش اساسی داشت و در همین سنت دست به تجربیات نوینی در خوشنویسی کلاسیک زد. او در شیوه خود صاحب شأن و ساختاری ویژه شد. در خط نستعلیق معاصر شاید بشود دو هنرمند را صاحب چنین موقعیتی معرفی کرد که شاکله خط آنها ساختاری منسجم و هماهنگ را بوجود آورده است. تناسب