پاورپوینت کامل یهودیان ثروتمند؛ شایعاتی نزدیک به حقیقت ۹۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یهودیان ثروتمند؛ شایعاتی نزدیک به حقیقت ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یهودیان ثروتمند؛ شایعاتی نزدیک به حقیقت ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یهودیان ثروتمند؛ شایعاتی نزدیک به حقیقت ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد، در پایان قرن دهم میلادی، یهودیان آن قشر مرفه بی‌درد و ثروتمند نیستند، اتفاقاً اکثریت آن‌ها کشاورز و تنگدست هستند؛ اما آنان که بیش از دیگران به چشم می‎آیند اقلیت توانگر و متمول آن‌هاست. تجارت در هزار جدید با مشکلات خاصی برای یهودیان همراه است. در اروپا قرون‌وسطی است، یهودیان منفور هستند و با حمایت کلیسا مورد تحقیر قرار می‌گیرند.

رابط یهودیت با اقتصاد در طول تاریخ (۲)

برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد، در پایان قرن دهم میلادی، یهودیان آن قشر مرفه بی‌درد و ثروتمند نیستند، اتفاقاً اکثریت آن‌ها کشاورز و تنگدست هستند؛ اما آنان که بیش از دیگران به چشم می

‎

آیند اقلیت توانگر و متمول آن‌هاست. تجارت در هزار جدید با مشکلات خاصی برای یهودیان همراه است. در اروپا قرون‌وسطی است، یهودیان منفور هستند و با حمایت کلیسا مورد تحقیر قرار می‌گیرند. در بلاد اسلامی ‌شهر خاصی مرکزیت ندارد. مکه تنها مرکز مذهبی است که یهودیان را از آن بیرون کرده‌اند. بغداد شورونشاط سابق را ندارد. البته آن‌ها در مصر زیر سای حکومت شیعی فاطمیون روزگار خوبی دارند، اما حکومت فاطمیون نیز عمر طولانی ندارد. تنها در بیزانس تا حدی با آنان بهتر برخورد می‌شود. شاید مشهورترین یهودی این دوران را بتوان موسی‌بن‌میمون [۱] دانست.

همان‌طور که قبلاً گفته شد، حواله قبلاً توسط یهودیان به کار گرفته شده بود. «چک» نیز از نوآوری‌های این زمانه است. اگرچه بسیاری این اختراع را به ایتالیایی‌های مسیحی نسبت می‌دهند، اما شواهدی در دست هست که یهودیان را به پیشتازی در استفاده از آن نشان می‌دهد. برگه‌ای که قیمت محصول فروخته‌شده، نام خریدار و فروشنده، محلی که باید این پول پرداخت شود و آیه‌ای از تورات بر روی آن نقش بسته است.

در این دوران ادویه و مخصوصاً فلفل ارزش بسیار زیادی به لحاظ تجاری دارد و تنها جایی هم که این ماده یافت می‌شود، شرق و بالاخص هندوستان است. یهودیان بسیاری به تجارت فلفل روی می‌آورند، بسیاری از آنان پارچه را با فلفل مبادله می‌کنند. تجار بسیاری از عمان به‌عنوان مبدأ و از چین به‌عنوان مقصد خود نام برده‌اند. چندین یهودی پس از سفر به چین و مدتی تجارت، با ثروتی بسیار به خان خود بازگشته‌اند. این سفرها پیش از سفر تاریخی مارکوپولو روی داده است. آن‌ها در دوران سکونت در چین هم به قرض دادن پول ادامه می‌دهند. در چین نیز شاهزادگان و حکام از یهودیان در دربار خود بهره می‌برند. استفاده از اسکناس کنفی (از جنس کنف) را منتسب به دوران کار یهودیان در چین می‌کنند. به نظر می‌رسد تعداد یهودیان در چین کم نبوده، زیرا کنیسه‌هایی قدیمی ‌در این کشور وجود دارند که گواه بر حضور پرتعداد یهودیان در این کشور است. کم

‎

کم بازرگانان مسیحی که دست یهودیان را تا حد زیادی از اروپا کوتاه کرده

‎

اند وارد جرگ تجارت می‌شوند، آنان گندم، شراب و سایر اقلام مورد اقبال در اروپا را وارد می‌کنند؛ شرق برای آن‌ها محل ثروت است و آفریقا منبع طلا. یهودیان نفوذ خود را در تجارت شرق و آفریقا حفظ کرده

‎

اند و تجار مسیحی بدون آن‌ها نمی‌توانند کاری از پیش ببرند، زیرا همچنان افراد مورد اعتماد یهودی هستند.

در اروپا فشار بر یهودیان باقی‌مانده بیشتر می‌شود، به همین دلیل به هم ثروتمندان یهودی توصیه می‌شود تا از تظاهر به ثروت و به نمایش گذاشتن دارایی‌هایشان خودداری کنند (این منع تا قرن‌های بعد نیز تداوم می‌یابد). خاخام‌ها معتقدند این کار می‌تواند از میزان فشار اجتماعی بر آن‌ها بکاهد. پول باید با شرافت و از راه کار به دست بیاید؛ قمار به‌مانند دزدی ممنوع است. در این دوران یهودیانی که به‌مانند کشاورزان خانه و محلی ثابت داشته باشند، بسیار اندک هستند. بیشتر یهودیان به تجارت و پیشه‌وری مشغولند و به اقتضای شغلشان همیشه در سفر هستند. خاخام‌ها با کار کردن زن‌ها مخالفند؛ مثلاً به زنان اجازه نمی‌دهند صنایع دستی بفروشند، همچنین پیشه‌وری نیز برای زنان ممنوع است. هیچ زنی نباید با مرد دیگری غیر از همسرش زیر یک سقف باشد. یهودیان علاوه بر شغل‌های تجاری و مالی، به پزشکی نیز روی می‌آورند. در اکثر شهرها آنان پزشکانی خوش‌نام هستند تا جایی که بسیاری از حاکمان و شاهزادگان از یهودیان برای درمان استفاده می

‎

کنند.

هرقدر به پیش می‌رویم کار و زندگی در اروپا برای یهودیان سخت‌تر می‌شود. در قرن سیزدهم در لهستان به یهودیان دستور داده می‌شود تا قرض دادن را بر عهده بگیرند، این شغل برای آن‌ها اجباری است. پادشاه به شرطی به سایر یهودیان اجاز کار می‌دهد که مسئولیت قرض نیز با آنان باشد. عملاً یهودیان در موقعیت اجبار قرار می‌گیرند. خاخام‌ها از نتیج این کار نگران هستند. بین خاخام‌های یهودی اختلاف‌نظر ایجاد می‌شود، برخی می‌گویند تنها از سر ناچاری و اجبار و در صورت نبود هیچ حرف دیگر باید این کار را پذیرفت و برخی معتقدند باید این کار را انجام داد. تجار نیز استدلالات خود را دارند، آن‌ها از نحو بازپرداخت وام‌ها و ضمانت‌ها نگران هستند. بارها شده بود که یک مسیحی با حمایت حاکم یا پادشاه از بازپرداخت قرض امتناع کرده بود. برخی دیگر از نواحی اروپا نیز قرض دادن را جزو معدود شغل‌هایی قرار می‌دهند که یک یهودی حق دارد با آن امرارمعاش کند. بنابراین یهودیان در اروپا به شکل ناخواسته و با اجبار حکام به این سمت گرایش پیدا می‌کنند. البته فئودال‌ها از این موضوع حمایت می‌کنند، آن‌ها خود مشتری اول یهودیان برای وام هستند. با توجه به نگرانی‌های یهودیان بر قرض دادن، آن‌ها کم

‎

کم حامیانی پیدا می‌کنند، قرض‌ها ثبت می‌شود، حامیان در قبال ضمانت قرض‌گیرنده بخشی از سود را برمی‌دارند. اگرچه قرض دادن برای یک یهودی شغل اصلی حساب نمی‌شود، اکثراً علاوه بر شغل خود، این کار را نیز انجام می‌دهند؛ مثلاً پزشک است و قرض می‌دهد، یا کشاورز است و قرض می‌دهد.

یهودیان در هر کشوری به یادگیری زبان آنجا می‌پردازند، به تاریخ و فلسف آن محل اهمیت می‌دهند، در مورد آن گفت‌وگو می‌کنند و سعی دارند بخشی از جامعه شوند. این موضوع باعث می‌شود تا اندکی در اجرای شریعت مدارا کنند؛ اما علی‌رغم این تلاش‌ها همچنان مورد پذیرش جامعه نیستند. به جای آنکه به آن‌ها بگویند فرانسوی، آلمانی، انگلیسی و … می‌گویند یهودی؛ یعنی در هر شرایطی نژاد آن‌ها بر ملیت اولویت دارد.

فقر بر اروپا سایه افکنده است، چپاول و حمله به یهودیان یکی از راه‌های درآمدزایی برای حاکمان است. اروپا آماد جنگ صلیبی می‌شود، جنگی پرهزینه. هزین این جنگ را از هر راهی تأمین می‌کنند. پاپ و کلیسا در برابر آزار یهودیان و غارت اموال آن‌ها سکوت می‌کنند و گاهی نیز تأیید می‌کنند. بالاخره پادشاه به این نتیجه می‌رسد به جای چپاول یهودیان، از آن‌ها برای جنگ قرض بگیرد. یهودیان که تنها راه فرار از غارت را مدارا با پادشاه می‌دانند، قرض می‌دهند تا بلکه بتوانند امنیت جامع خود را تضمین کنند.

برخی مسیحیان از اینکه چنان شغل پرسودی در دست یهودیان است عصبانی می‌شوند؛ اگرچه این شغل بر اساس استدلال دینی به اجبار به یهودیان سپرده شده بود. بااین‌حال، کلیسا از گرایشات فئودالیستی به سمت سرمایه‌داری متمایل می‌شود. آن‌ها بهر قرض را محدود می‌کنند و شهادت یک فرد مسیحی مبنی بر پرداخت قرض را از سند مکتوب یک یهودی معتبرتر اعلام می‌کنند.

بدرفتاری‌ها در غرب اروپا یهودیان را وادار به مهاجرت به شرق می‌کند. پادشاه لهستان حقوق آن‌ها را به رسمیت می‌شناسد و فعالیت در برخی شغل‌ها را برای آنان مجاز می‌شمارد. بسیاری دیگر از یهودیان که نمی‌خواهند از شهر خود کوچ کنند، برای آمیزش با جامعه از مذهب خود دست می‌شویند و دین خود را تغییر می‌دهند، بااین‌حال، در بسیاری ممالک این تغییر دین نیز از آنان پذیرفته نمی‌شود، تفتیش عقاید آغاز می‌شود. یهودیان را مسبب طاعون می‌دانند، آن‌ها را مقصر مرگ مسیح تلقی می‌کنند. اما همچنان یهودیان برای جامع خود مفید هستند، آن‌ها ستاره‌شناسان ماهری به شمار می‌روند. در این زمان کریستف کلمب با استفاده از حمایت چند یهودی مخفی و چند نوکیش مسیحی که سابقاً یهودی بوده‌اند و جانشان در معرض مرگ است، می‌تواند پروژ خود را عملی کند. در واقع یهودیان نقش پررنگی در کشف آمریکا بازی می‌کنند. شایعات بسیاری مبنی بر یهودی بودن خود کلمب نیز وجود دارد. آیا او هم یهودی مخفی بود؟

پس از کشف قار آمریکا بسیاری از یهودیان به‌منظور فرار از مشکلات و یافتن فرصت‌های جدید راهی این قاره می‌شوند. چندین تن از آنان طی این مهاجرت ثروتمند می‌شوند. آن‌ها با استفاده از معادن نقره و تجارت برده به توانگری دست یافتند. اما کم

‎

کم آتش خشم مسیحیان متعصب به قار آمریکا هم می‌رسد و یهودیان به فکر مکانی جدید برای زندگی می‌افتند.

برزیل از مستعمرات پرتغال است، اما این کشور به علت نبود ادویه و معادن طلا و نقره جذابیتی برای استعمارگران ندارد و به همین دلیل اکثراً محکومان جزای عمومی‌ را به آنجا اعزام می‌کنند. بااین‌حال، برخی از یهودیان به آنجا کوچ می‌کنند. آن‌ها برزیل را تبدیل به مرکز تولید نیشکر می‌کنند. فروش نیشکر به تجار سایر نقاط جهان به آنجا رونق می‌دهد. کم

‎

کم یهودیان وارد عرص مالی این تبادلات می‌شوند و به جای نقش اولیه، از وام‌ها و حمایت‌های مالی تولیدکنندگان و خریداران سود کسب می‌کنند. پس از آنکه دست در صنعت نیشکر زیاد شد و از رونق سابق افتاد، یهودیان برزیل به تولید و تجارت تنباکو مشغول شدند. همچنین آن‌ها به ساخت کارخانه‌های تنباکوسازی در برزیل و هلند و آمریکای مرکزی پرداختند و با این کار روند جدیدی را در تجارت شکل دادند.

با کشف قاره و مستعمرات جدید در سراسر دنیا، قدرت‌های اروپایی در رقابت با هم قرار می‌گیرند؛ آن‌ها به چپاول ثروت‌های طبیعی نقاط دیگر دنیا مشغول هستند. کم

‎

کم به قرن هیجدهم نزدیک می‌شویم و دنیای اسلام دیگر برای غربی‌ها جذابیتی ندارد، آن‌ها منابع بهتری یافته‌اند. یهودیان نیز در این میان و با توجه به اختلافات سیاسی بین اروپایی‌ها به تجارت مشغولند. گاهی به این‌سوی قاره متمایل و گاهی به‌سوی دیگر روانه می‌شوند. بی‌توجهی غربی‌ها به جهان اسلام، یهودیان ساکن این مناطق را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد، آن‌ها برخلاف هم‌کیشان خود در آمریکا و اروپا زندگی سختی را سپری می‌کنند. البته این بدان معنا نیست که هم یهودیان اروپا متمول هستند، در میان آن‌ها چهره‌های نوظهور و نوکیسه بسیاری به چشم می‌خورد.

در آغاز قرن هیجدهم امپراتوری آلمان بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین کشور در حوز اروپاست، بااین‌حال، آن‌ها ارتشی قدرتمند ندارند. یهودیان این مشکل را برای آن‌ها حل می‌کنند، آن‌ها مدیریت مالی دولت را در دست می‌گیرند و تأمین مواد و ابزار مورد نیاز نظامیان و ارتش را نیز بر عهده می‌گیرند، همچنین به دولت‌ها قرض می‌دهند یا دست‌کم برای آن‌ها امکان قرض گرفتن را فراهم می‌کنند. در نیم قرن همچنان سفارادی‌ها از اشکنازی‌ها ثروتمندتر هستند. شغل‌ها و تجارت‌های سابق دیگر رونق ندارند، تنها کسانی که امکان تغییر شغل را دارند، شانس بقا می‌یابند. آن‌ها به خریدوفروش سهام روی می‌آورند، طی این مدت یکی از بانک‌های مسیحی ورشکست می‌شود و پس از اندکی بانکی یهودی نیز به همان سرنوشت دچار می‌شود. دومینوی ورشکست شدن بانک‌های یهودی ادامه می‌یابد. برای جلوگیری از شرایط به‌وجودآمده، ۴۱ بانک‌دار که ۳۶ نفر آن‌ها یهودی هستند به بازنگری در قوانین سهام می‌پردازند. یهودیان به شکل دسته‌جمعی از اروپای قاره‌ای به‌سوی انگلستان سرازیر می‌شوند، زیرا دولت انگلستان حمایت از بانک‌داران را بر عهده می‌گیرد. از این زمان به بعد، صفح تاریخ ورق می‌خورد.

در سال ۱۷۰۰ نخستین کنیسه در لندن ساخته می‌شود. لایح حقوق برابر یهودیان متولد خارج از کشور و داخل در مجلس انگلستان تصویب می‌شود. با توجه به آشنایی یهودیان در تبدیل ارز خارجی و داخلی، کم

‎

کم رشت کارهای اقتصادی را در دست می‌گیرند، اما همچنان مورد توجه نیستند. در این زمان دولت انگلستان درخواست وامی ‌به مقدار ۳ میلیون لیره استرلینگ می‌کند و در قبال این درخواست با پیشنهاد سخاوتمندان ۵ میلیون لیره مواجه می‌شود. اعتماد میان دولتمردان و بانک‌داران یهودی افزایش می‌یابد. انگلستان با توسل به نگاه اقتصادی یهودیان که معتقدند پول باید در گردش باشد نه در پستوی خانه، اقتصادش رونق می‌گیرد و به مرکز مالی دنیا تبدیل می‌شود.

با توجه به اینکه نرخ ارز به شکل روزانه تغییر می‌کند، یهودیانی که صرافی دارند تبدیل ارز را بر عهده می‌گیرند و کار انتقال پول در خارج برای بازرگانان را نیز انجام می‌دهند. آمریکای شمالی و انگلستان به کمک یهودیان به هم متصل می‌شوند. درگیری‌های مذهبی و سیاسی در میان آمریکایی‌ها و کشورهای اروپایی در جریان است. یهودیان همچنان در سیاست دخالتی ندارند، جنگ برای بازار مالی آن‌ها مناسب نیست. بسیاری معتقدند که یهودیان در انقلاب صنعتی نقشی نداشته‌اند. البته تا حدی حرف ایشان صحیح است، اما دلیل اصلی این است که اکثر دول بزرگ اروپایی اجاز مشارکت یهودیان در صنعت و تولید را نمی‌دادند؛ بنابراین آن‌ها وارد بخش مالی شدند. دلایل این ممانعت نیز مشخص است، بسیاری از کارگران مسیحی حاضر به حرف‌شنوی از رئیس یهودی نبودند؛ اما به‌وضوح می‌توان رشد حضور یهودیان در سایر شغل‌ها مانند پزشکی، وکالت، بانک‌داری، معدن و حمل‌ونقل را مشاهده کرد.

در این دوران بانک‌های اروپایی شروع به شکل‌گیری می‌کنند. یهودیان وام‌دهند سابق تبدیل به بانک‌داران مدرن می‌شوند. بانک‌داران یهودی با افتتاح شعب مختلف در سراسر اروپا به نفوذ زیادی دست پیدا می‌کنند، آنان تأمین سرمایه برای زیرساخت‌های انگلستان را بر عهده می‌گیرند. ازدواج‌های اقتصادی در میان بانک‌داران یهودی شکل می‌گیرد؛ بنابراین به‌نحوی می‌توان بانک‌داری را نوعی تجارت خانوادگی دانست. البته در گذر زمان وجه خانوادگی بانک‌ها از میان می‌رود؛ بیش از پیش ارزش سهام است که مالک را مشخص می‌کند.