پاورپوینت کامل مولانا اسد گلزاده بخارایی ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مولانا اسد گلزاده بخارایی ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مولانا اسد گلزاده بخارایی ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مولانا اسد گلزاده بخارایی ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

دارالملک بخارا در سرزمین فرا رود یا ((ماوَراءُالنَهر)) در کنار شهر سمرقند از مراکز اصلی فرهنگ و تمدّن ساز در تاریخ ایران هستند که با یک سابق شهرنشینی بیش از ۲۵۰۰ ساله از دوران هخامنشیان تا به امروز؛ فراز و فرودهای تاریخی بی شماری را بر خویش دیده اند.

ای بخارا کوچه ها و باغ راغت دلگشا

شاهرود و مسجد و ارگ منارت دلربا

حوض های مرمرینت دلکشند و دل پسند

ساکنانت چهره خندان، دلبرانت مه لقا

شاعرانت نام تو مشهور دنیا کرده اند

هرکه آید نزد تو ای هموطن آغُش گشا

دارالملک بخارا در سرزمین فرا رود یا ((ماوَراءُالنَهر)) در کنار شهر سمرقند از مراکز اصلی فرهنگ و تمدّن ساز در تاریخ ایران هستند که با یک سابق شهرنشینی بیش از ۲۵۰۰ ساله از دوران هخامنشیان تا به امروز؛ فراز و فرودهای تاریخی بی شماری را بر خویش دیده اند. هرچند که فرهنگ این دیار در درازنای زمان، همواره فرهنگی ایرانی با آداب و رسوم مردمان پارس بوده است و مشاهیر بزرگ برخاسته از این سرزمین و نواحی آن چون آدم الشعرا رودکی، نظامی عروضی سمرقندی، حکیم ابن سینا، مولانا ناصر بخارایی، عصمت بخارایی، سپهری بخارایی،آغاجی بخارایی، بوالمثل بخارایی، شوکت بخارایی، خیالی بخارایی، عبدالطیف کرام بخارایی و غیره، جملگی در توسعه و بسط حکمت و ادب پارسی نقشی بی بدلیل و انکار ناپذیر داشته اند امّا جغرافیای سیاسی خاص آن اقلیم از قبیل قرابت زمینی با مناطق مغولستان، ازبکستان و روسیه؛ همواره این شمالی ترین استان پارسی گوی جهان را دستخوش تغییرات و تحوّلات تاریخی و سیاسی نموده است.

آخرین حاکم ایرانی بخارا نادر شاه افشار بود که در سن ۱۱۵۳ هجری قمری مناطق ماورا النهر را فتح کرد و بر آن حکم راند امّا پس از مرگ او دوباره این نواحی به دست ازبکان شیبانی افتاد و بعدها در قلمرو روسیه، اتحاد جماهیر شوروی و ازبکستان امروزی قرار گرفت.

با این حال چون نیک بنگری سمرقند و بخارا در کارخان بی ثبات دهر؛ به کرّات در فتوحات اغیار، بخشیده شده و در کنایت خواجه حافظ با خال هندویی در خوان یغما معاوضه شدند، امّا به حمد الله و المنه در کوران حوادث زمان از دیوان قضا، خط امان بر زبان پارسی آوردند و همواره پارسی گوی ماندند.

با امعان نظر در احوال آن خاک غمناک بر ما پوشیده نخواهد ماند که مردمان نجیب و غیرتمند شمال ایران باستان، همیشه خود را فرزندان فردوسی توسی دانسته اند و تلاش های مذموم و سازمان یافت بدخواهان در دوران حکومت شوروی نیز نتوانست مانع بقأ و توسع زبان و ادبیّات فارسی در سرزمین های مذکور گردد. فیروزی پارسی درحالی است که در قرن گذشته؛ فرزندان خلف سلم و تور حتی با تغییر اجباری الفبای فارسی به حروف روسی؛ سعی در جدایی هرچه بیشتر مردمان نواحی پارس زبان مذکور از برادران و خواهران ایرانی و آثار و کتب برجای مانده از نیاکان مشترک ما نمودند و در طول دوران جنگ سرد، تلاشی بس عبث در راه انجماد روان و فرّه ایرانی در اتحاد شکنند جماهیر ماورأ النهر کردند.

این مقال امّا از بهر بیان تاریخ و مصائب بی شمار در گذشته بر مردم شریف نواحی بسیار شمالی پارسی گوی نمی باشد. آنچه از نظر گذشت دیباچه ای بود بر معرفی همای اوج سعادت و نگارند اوراق زرین سیادت در گلشن ایجادات ادب پارسی، یگانه شاعر فارسی گوی معاصر و زند شهر بخارا؛ ((ملک الشعرا مولانا خواجه اسد گلزاده بخارایی)).

این حکیم، شیر دلی است که در فراز و نشیب بیابان عشق، جفاها کشید و از بلایا نپرهیزید. او شاعری است که از اشعارِ تر و تازه و روح انگیزش به گوش دلهای عاشقان فرهنگ و ادب پارسی؛ ((آواز درآ)) باز می آید و دولت بیدار وجودش به کرشم حُسن از جام اقبال همایونی، خون گرم حیات به جان زبان فارسی می بخشد.

خواجه از بهر معرفی خویش در یک مانیفست ادبی- اخلاقی می فرماید:

(( کیستم من؟. اسد گلزاده بخارایی. نه شهری و نه صحرایی. یک مرد پیرانه سر و خردمند و ساده و عادی. تمثالش پر از شادی. ز غم دور است و دور. دیدگانش پر نور. زحمت کَش و دردکَش. صحبتش بسا دلکَش، گرم و همرنگ آتش. محنت دوست و جفا کَش. خوش رفتار و هَزَل کَش. بی کینه و صاف دل. صاحب خانه و منزل. نشانش به عالم و به آدم معلوم. گذر حوض بادام. پنجاه و شش؛ رقم درب و دروازه اش. هوشیار خود شناش. آدم و عالَم شناس. آرام و آسوده حال. با وجدان است و حلال. مردم دوستش می دارند. فعلش بهم مَفارد. عَلَم از قلم گیرد. قلمش عالَم گیرد. پر کار و ایجاد کار. پُر دان و سازگار. مهمان نواز است. چشم و دلش سیر. همتش بلند باشد. جرأتش نه کم از شیر. غیرتش بلند باشد. از ستاره اش نور بارد. در مزرعه دل، بذر دوستی کارد. دوستان را می پرستد. به پهلویشان مردانه ایستد. خصلت نجیبانه اش این است؛ مهربان کودکان است، پاسبان بچگان است، با غم آنها زیسته و شعر و داستان گفته است. با مهر آنها زنده و پند و حکمت سُفته است. چند کتاب اش تحفه ای از بهر نسل نو رَس است. بر دیگران هم دسترس است. تا نگویند که بس است. باز گوید و ساز گوید.

گاهی یاد پیران می کنم. خدمت آنها را از دل و جان می کنم. بهرشان شعر و سرود ایجاد می کنم. با سرودهای نکو قلبشان را شاد می کنم. زندگی آباد می کنم. اهل عالم را از غم و درد و الم آزاد می کنم. کار شاعر بر دوام است بر دوام. جرأت او نا تمام است نا تمام. هم قدم است با زمان. باشد امان تا بُوَد دور زمان، زنده باشد او امان((.

***

حسب توضیحات شفاهی مولانا اسد گلزاده به نگارند این نوشتار؛ زادگاه وی در بخارا؛ دهکده ای فارس نشین به نام شوگان از توابع منطقه ای به نام پیشکوه است. این روستا ۴۵ کیلومتر تا مرکز شهر بخارا و ۱۸ کیلومتر تا روستای افشانه زادگاه حکیم ابوعلی سینا فاصله دارد. از آنجا که در دوران کودکی او، چند سال بعد از تولدش مأموران ادار ثبت احوال به مناطق روستایی مراجعه و برای مردم فاقد اسناد سجلی، سند هویّت تهیه کردند؛ پدر او علیه رحمه؛ سن تولّد فرزندش اسد را فراموش می کند و کارمندان دولتی سال میلاد او را ۱۹۳۵ میلادی تخمین می زنند. در همان عهد با تشویق والدین و پیدایش ذوق و شوق وافر درونی؛ اسد گلزاده به تحصیل علم و ادب می پردازد و دوران تحصیلات ابتدایی را در مکتبی به نام ابوریحان بیرونی سپری می نماید. او رفته رفته با ادب و فرهنگ نیاکانش آشنا می شود و آثار فردوسی، سعدی، حافظ، ناصر و شوکت بخاری و دیگر بزرگان ادبیّات را با اشتیاق فرا می گیرد. مکتب متوسط او در شهر بخارا بود و اشتیاق بی پایانش به زبان پارسی، مولانا را به جلای وطن و هجرت به جمهوری سوسیالیستی تاجیکستان در شوروی وا داشت.

دانشگاه آموزگاری دولتی شهر دوشنبه در سال ۱۹۵۴میزبان اسد گلزاده بخارایی بود و او مدّت چهار سال در آنجا به تحصیل ادبیّات پارسی به صورت آکادمیک پرداخت. اساتید و دوستان اسد گلزاد در این شهر آقایان ناصر جان معصومی، محمد جان شکوری، شاعر معروف تاجیک باقر رحیم زاده و غیره بودند. در این دوران با همیاری استاد رحیم زاده، نخستین شعر شاعر به نام ((یار بخارایی من)) در یکی از روزنامه های جمهوری تاجیکستان چاپ شد و اسباب دلگرمی و اشتیاق بیشتر وی به سرودن اشعار بیشتر را فراهم گردانید. او قصد داشت که پس از فراغت از تحصیل در شهر دوشنبه به کار و زندگی بپردازد، امّا احساس وظیف در جهت خدمت به پدر و مادر کهن سال و دستیار طلب وی، شاعر را به بخارای شریف باز آورد. مولانا در سال ۱۹۵۸ در موطن خویش به شغل شریف معلّمی پرداخت و به مدّت ده سال در مکتب ابوریحان بیرونی ادبیّات پارسی را با عشقی وافر به کودکان و جوانان بخارایی آموخت. اسد گلزاده با اشعار آبدار و پر شوری که در روزنامه های معروف ازبکستان و تاجیکستان چاپ می کرد روز به روز بیشتر محبوب و معروف می شد و خُرد و کلان و پیر و جوان؛ سروده های او را می خواندند و تحسین می کردند. او مدّتی مدیر مدرسه شد و با عزم راسخ، تدابیری اتخاذ کرد تا به نحو احسن در دل بلبلکان باغ مکتب؛ تخم روشن گری، ناطقی، معرفت خواهی و فرهنگ دوستی را کشت نماید. مردم او را می ستودند و از اینکه فرزندانشان در مکتبخان تحت زعامت او تحصیل می کردند و در یادگیری ادبیّات اصیل پارسی، کامیاب می شدند بسیار خرسند و شادمان بودند.

مولانا اسد گلزاد بخارایی، یگانه خلف بزرگان و مشاهیر بخارای شریف، با شهرتی روزافزون هر روز به توفیقات فرهنگی چشمگیری نائل می گردید و این باعث شد تا به دستور فرماندار وقت بخارا در سال ۱۹۶۸ از مدرسه به ((رادیو شنوایی بخارا)) منتقل شود و از این رهگذر، خدمات هنری و ادبی گسترده تری را به جامعه پارسی زبان این شهر ارمغان دارد. مدتی بعد سردبیری برنامه و ژورنال پر مخاطب ((نصر الدین)) در این رادیو به اسد گلزاده محوّل شد و تا سال ۱۹۹۵ به نحو احسن در این مقام انجام وظیفه کرد. در طول این مدّت، مقالات فرهنگی و برنامه های رادیویی بی شمار نوشت و شعر و فرهنگ رو به احتضار نیاکان پارسی گویش را در میهن خود دوباره احیا کرد. او تا به امروز در روزنامه ها و نشریات معروف و کثیر الانتشار تاجیکستان و ازبکستان مقالات فراوانی را نوشته است و علیرغم تمام محدودیّت ها همیشه در جهت تحکیم و گسترش روابط مردم تاجیکستان و ازبکستان تلاش فروان کرده است. یکی دیگر از خدمات ارزند فرهنگی او در دوران اشتغال این بود که با دعوت از ادیبان گمنام و سرشناس تاجیک در برنامه های رادیویی اش از ایشان تقاضا می کرد تا برای مردم ((اشعار پارسی و آثار بزرگانی چون شیخ اجل سعدی )) را بخوانند.

پس از بازنشستگی اسد گلزاده از رادیو هنوز هم کلام شورانگیز و دل آشوب او؛ رستاخیز مجدد سبک کهن و بی پیرای خراسانی است که دلهای فارسی زبانان و شعر دوستان فارس را در اقصی نقاط دیار ماورالنهر به لرزه می افکند. مردم شهرهای فارسی زبان ازبکستان به قدری او را دوست دارند که اگر او را محبوب ترین شاعر زند زبان فارسی بدانیم به هیچ وجه اغراق نکرده ایم. در دوران اخیر، پس از باز شدن نسبی فضای فرهنگی برای پارسی زبانان ازبکستان، حکومت این کشور خدمات بی نظیر او در زمینه های؛ آموزگاری، روزنامه نگاری و ادبیّات را در مطمح نظر و تقدیر قرار داده و بارها او را به دریافت افتخارنامه های ارزنده نائل کرده است.

او درون مایه و حکمت نهفته در اشعارش را، شعار باستانی نیاکانش یعنی ((گفتار نیک، کردار نیک و پندار نیک)) دانسته و آن را سر منشأ رفتار عملی و الهامات و ایجادات ادبی خود قرار داده است. آثار اصلی اسد گلزاده؛ نسیم بخارا، بخارا نامه، خط پیشانه، نفس بهار، نماز روی برگ نام دارد که در طول سالیان متمادی نشر یافته است. همچنین گلچینی از بهترین اشعار مولانا در نشریّات مختلف تحت عناوین؛ مرغابی چه می کابد، لفظ شیرین، گل مراد، کهکشان آرزو، فرشتگان پارسی گو، گلستان ادب و دانشنام زبان و ادبیات پارسی ازبکستان به طبع رسیده است. همچنین اشعار مولانا در کتاب های درسی ((خوانش زبان مادری)) ازبکستان در مقاطع ابتدایی و متوسطه برای دانش آموزان به چاپ رسیده است. شاعر به دعوت سفارت جمهوری اسلامی ایران در سال ۲۰۰۱ مطابق با اردیبهشت ماه جلالی سنه ۱۳۸۱ خورشیدی به مناسبت نمایشگاه بین المللی کتاب تهران به مدت یک هفته به ایران سفر کرد و به دیدار شهرهای تبریز، اصفهان، شیراز پرداخت. او در طول این سفر به زیارت آرامگاه شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی و خواجه حافظ مشرّف شد و با الهام از روان پاک این بزرگان اشعاری در مدح ایران و این شاعران به ایرانزمین تقدیم کرد. او مردم و خلق بزرگ ایران را مردمی روشن ضمیر و بیدار می داند و می گوید گرچه ما تاجیک هستیم اما هم قوم و هم زبان می باشیم و به ایرانزمین می بالیم.

سبک شناسی اشعار خواجه اسد:

اسلوب شاعر مورد بحث و نوع سرایش اشعارش، سبکی ویژه و بدیع دارد که کاملاً منطبق با اوضاع و احوال سیاسی و فرهنگی دیار او و همسو با مقتضیّات اجتماعی و تاریخی بسیار خاصّ حاکم بر خطّ فرا رود می باشد. در واقع می توان دیوان اشعار اسد گلزاده را منبعی اصیل برای یک پژوهش جامعه شناختی از سمرقند و بخارای شریف قرار داد و مراتب کوشش ها و مجاهدت های شاعر را در جهت حفظ بقأ و ارتقأ مقام و شأن والای زبان پارسی در آن مشاهده کرد.

بخارا خاستگاه و موطن شاعران بزرگ و صاحب سبکی چون ناصر بخارایی۱ و بسیاری شعرا و فصحای صاحب نام یا گمنام است. امّا سبک و سیاق شعر اسد با هیچیک از این مشاهیر کلاسیک مشابهت ندارد. پس از وقوع کوران حوادث تلخ و غم انگیز تاریخی و گذشت حدود سه قرن از قطع ارتباط سیاسی-فرهنگی بخارا با سرزمین مادرش ایران و بعد از استیلای حاکمان جدید و پارسی ستیز امپراطوری روسیه و متعاقباً شوروی، زبان فارسی در یک رویکرد نانوشته و سیستماتیک با هدف تأمین منافع ملّی روسها روز به روز بیشتر تضعیف شد تا جایی که در دوران پس از انقلاب ۱۹۱۷ در یک سیاست همگون گرایانه، انترناسیونالیستی و ضد پارسی؛ الفبای کهن ایران را در تاجیکستان و ازبکستان حذف کردند و حروف سیریلیک متداول در روسیه را جایگزین آن نمودند. این سیاست نسل های جدید و کودکان فارس زبان را از دسترسی به منابع تاریخی، فرهنگی و ادبی نیاکانشان محروم کرد و مجاری ارتباطی بین مردم تاجیک را با برادران و خواهران فارسی زبان در ایران هر روز بیشتر از پیش، قطع نمود. شاعر بخارایی ما امّا با فراست و تیز بینی، اشعارش را در چهارچوب های ساده و عامه پسند فولکلوریک (

folkloric

) قرار داد و هرگز مخاطبین ایجاداتش را محدود به خواص و بزرگسالان نکرد.

شاعر با درک صحیح از اوضاع زمانه و شرایط وخیم حاکم بر زبان اصیل نیاکانش،