پاورپوینت کامل نگاهی به تاریخ نگاری دکتر فریدون آدمیت ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به تاریخ نگاری دکتر فریدون آدمیت ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به تاریخ نگاری دکتر فریدون آدمیت ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به تاریخ نگاری دکتر فریدون آدمیت ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

فریدون آدمیت، بی شک بزرگ ترین تاریخ نگار دوره ی معاصر است. وی صاحب آثار تاریخ نگارانه ی بسیاری است. مهم ترین کتاب ها و مقالات او عبارت اند از: امیرکبیر و ایران؛ فکر آزادی و مقدمه ی نهضت مشروطیت؛ اندیشه های میرزا آقاخان کرمانی؛ اندیشه های میرزا طالبوف تبریزی؛ انحطاط تاریخ نگاری در ایران؛ اندیشه های میرزا فتحعلی آخوندزاده؛ اندیشه ی ترقی و حکومت قانون

فریدون آدمیت، بی شک بزرگ ترین تاریخ نگار دوره ی معاصر است. وی صاحب آثار تاریخ نگارانه ی بسیاری است. مهم ترین کتاب ها و مقالات او عبارت اند از: امیرکبیر و ایران؛ فکر آزادی و مقدمه ی نهضت مشروطیت؛ اندیشه های میرزا آقاخان کرمانی؛ اندیشه های میرزا طالبوف تبریزی؛ انحطاط تاریخ نگاری در ایران؛ اندیشه های میرزا فتحعلی آخوندزاده؛ اندیشه ی ترقی و حکومت قانون : عصر سپهسالار؛ فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران؛ ایدئولوژی نهضت مشروطیت ایران؛ افکار اجتماعی و سیاسی و اقتصادی در آثار منتشر نشده ی دوران قاجار (همراه با دکتر هما ناطق)؛ عقاید و آراء شیخ فضل الله نوری؛ آشفتگی در فکر تاریخی؛ شورش بر امتیازنامه ی رژی؛ مجلس اول و بحران آزادی و تاریخ فکر از سومر تا یونان و روم . آثار فریدون آدمیت در موضوعاتی که نگارش یافته اند، مرجع محسوب می شوند. احمد کسروی درباره ی امیرکبیر و ایران می گوید: «میزا تقی خان را ما نشناخته بودیم و از اندیشه ها و کارهایش چندان که می بایست آگاهی نداشتیم تا پارسال یکی از جوانان کتابی درباره ی او به چاپ رسانید که آن مرد ارجمند را به ما بشناسانید.»

با نگاهی به آثار یادشده در می یابیم که موضوعات مورد علاقه ی آدمیت بررسی جنبش مشروطیت و روشنفکران آن دوره است. علاقه ی او به نظام مشروطه چنان است که سخنان احمد فردید که مشروطیت را «دفع فاسد به افسد» دانسته بود «افاضات معلم کور ذهن فلسفه» می داند «که خود را متخصص فلسفه ی آلمانی می دانست.» این که آدمیت از تمام رویدادهای تاریخ ایران، پیشروان فکری نهضت مشروطه را برگزیده می تواند نشان دهنده ی نوعی همگرایی وی با بینش غیر دینی، آزادی خواهی و عدالت طلبی و خردگرایی متفکران آن دوره باشد. زیرا هر تاریخ نویسی در انتخاب مطالب مورد مطالعه ی خود تحت تاثیر علایق، معتقدات و ارزش های خود قرار می گیرد و این ها بر نظر او در مورد اهمیت مطالب اثر می گذارد . فریدون آدمیت در بیش تر آثار خود تاریخ فکر و نخبگان فکری مشروطه را مورد بررسی قرار می دهد. پس آدمیت برای بستر ذهنی جامعه، اهمیت درجه اول قائل است و عملاً فعالیت های عینی انسان، مناسبات تولیدی و روابط طبقاتی را در حاشیه می گذارد .

یکی دیگر زمینه های مورد علاقه ی آدمیت «تاریخ فکر» است که به زعم وی پیش از اندیشه های میرزا آقاخان کرمانی «هیچ تحقیق علمی در این مقوله انتشار نیافته بود» .

فریدون آدمیت سه تعریف از تاریخ ارائه می دهد: «از نظرگاه تفکر تاریخی، مفهوم تاریخ بیان وقایع تاریخی است بدان گونه که وقوع یافته اند یعنی نه کم و نه بیش با همه ی زیر و بم و سایه و روشن آن ها؛ شناخت وقایع و حوادث است به طریق تحلیل علل و عوامل آن ها یعنی عللی که خصلت فاعلی دارند و عواملی که به درجات تاثیر فعلی داشته اند یا تعیین کننده بوده اند؛ و بالاخره تحلیل مجموع واقعیات و علل و عوامل است در تعقل جریان تاریخی و همه ی این ها به راه یک مقصد است که گذشته قابل فهم و درک باشد. در این نگرش تاریخی، مانوسات ذهنی کنار نهاده می شوند، همه جا شک دستوری به کار گرفته می شود که سره از ناسره بازشناخته گردد، افسانه راه نمی یابد و جلوه ای ندارد. لاجرم، واقعیات می مانند و نتیجه گیری های تاریخ. حال اگر ذات حقیقت، با مزاج افسانه پسند نساخت یا باب طبع افسانه پرداز نیفتاد، چه اعتنا. همچنین اگر نتیجه گیری ها، واقعیات عینی، مفروضات ذهنی و معادلات تاریخی را بر هم زد، چه باک.»

بنابر دومین تعریفش: «مفهوم تاریخ بیان وقایع تاریخی است بدان گونه که وقوع یافته اند یعنی نه کم و نه بیش؛ شناخت وقایع و حوادث است به طریق تحلیل علل و عوامل آن ها یعنی عللی که خصلت فاعلی دارند و عواملی که به درجات تاثیر داشته یا تعیین کننده بوده اند؛ بالاخره تحلیل واقعیات و علل و عوامل است در تعقل تاریخی. و همه ی این ها به یک قصد است که گذشته قابل فهم و درک باشد.»

در جای دیگر می گوید: «در تعقل تاریخی، تاریخ جریانی است در توالی حوادث، حوادثی که نه در خلاء وقوع می یابند و نه اسرارآمیزند بلکه قانون منطقی ترتب معلول حاکم بر سلسله ی حوادث است. هر حادثه ی تاریخی حادثه ی دیگری را به دنبال می آورد.تنها از این نظرگاه است که قضیه و واقعه ای می تواند محتوم و پرهیزناپذیر باشد، ورنه هیچ واقعه ای اجتناب ناپذیر نیست. چه بسا ممکن است معلول خود علت شود و به صورت فاعلی وقایع درآید، گرچه تشخیص دقیق علت فاعلی حوادث گاه مساله ی پیچیده ی تاریخ است.»

آدمیت بر آن است که عنصر اصلى تاریخنگارى جدید، اندیشه تاریخى است، اما این اندیشه تاریخى باید با شواهد، فاکتها، مستندات، مدارک و ابژههاى انکارناپذیر و مسلم همراه شود و به اثبات و تایید یا ابطال و تکذیب آنها بپردازد. بنابراین مورخ گردآورنده وقایع و تاریخ انبان کهنه و پوسیده وقایع و حوادث یا پشتهاى از فاکتها و واقعیات صِرف تلمبار شده بر روى هم نیست. کار مورخ تجزیه و تحلیل پدیدهها و وقایع، ارزیابى صحت و سقم نشانهها و شواهد، و تلاش براى کشف علتها و نتایج مترتب بر آنهاست.به تعبیر خود آدمیت «تفکر تاریخی عنصر اصلی تاریخ نویسی جدید است. کار مورخ گرد آوردن واقعیات از هر قبیل و تلمبار کردن آن ها به صورت خشکه استخوان نیست. تاریخ نگارانی بوده اند که جزئیات وقایع را به صورت مواد خام تاریخ ثبت می کردند بدون این که به کشف علل و نتیجه ی آن ها برآیند، یا بتوانند از مجموع آن ها فکر عمیقی عرضه بدارند. این خصلت گروهی از مورخان سده ی نوزدهم بود که به حد انتقاد عقل تاریخی نرسیدند. به دیگر عبارت، آنچه به تاریخ روح و معنا می دهد گنجاندن کل ریزه وقایع در متن تاریخ نیست، بلکه دست یافتن به گذشته ی زنده و شناخت جریان تاریخ است. مورخ با بصیرت تاریخی از انبوه واقعیات مهمترین و با معنی ترین شان را مشخص می کند؛ چگونگی وقوع هر حادثه را به درستی و علت یا علل آن را به دست می دهد؛ رابطه ی منطقی توالی وقایع را می سنجد؛ و با تحلیل و تفسیر وقایع تصویری هرچه دقیق تر و روشن تر از جریان تاریخ ارائه می دهد.» به هر حال «واقعیات ماده ی تاریخ است و هرآینه رابطه ی آن ها را به دست ندهیم، و از مجموع آن ها نتیجه گیری نکنیم، و بر اساس آن سیر تاریخ را مشخص ننمائیم، از خرمن مواد تاریخ حاصلی نگرفته ایم. مورخی که کارش به ثبت وقایع و واقعه یابی محدود گردد اثر مرده ای می سازد که هیچ نتیجه ای بر آن مترتب نیست. مورخ متفکر با شمّ تاریخی خود می تواند به واقعه ها جان بخشد و تاریخ با معنی به وجود آورد.»

آدمیت نگرش انتقادى به آثار پیشینیان را از جمله ارکان مهم تاریخنویسى مدرن مىداند و معتقد است از آنجا که «تاریخ همواره آغشته به افسانه و مغالطه بوده، و این اختصاص به تاریخ قدیم و جدید ندارد» لذا «تاریخنویسى جدید با ممیزى و انتقاد آثار پیشینیان آغاز گردید، امتداد و گسترش یافت». آدمیت بر آن است که «تاریخ همواره آغشته به افسانه و مغالطه بوده، و این اختصاص به تاریخ قدیم و جدید ندارد.» در مقابل این «حقیقت جویی» است که انگیزه ی مورخ برای نقد آثار پیشینیان است .

آدمیت درباره ی فایده ی تاریخ می گوید: «… هم مشرب آن مورخان نیستیم که شعارشان «تاریخ برای خاطر تاریخ» است. تاریخ نویسانی که این کلام را از هنرمندان به عاریه گرفته اند نخواستند بپذیرند که هنر برای هنر می تواند با معنی و ارزنده باشد، اما در قلمرو