پاورپوینت کامل سفیر فارسی در دستگاه اموی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سفیر فارسی در دستگاه اموی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سفیر فارسی در دستگاه اموی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سفیر فارسی در دستگاه اموی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

با پذیرش دیانت اسلامی در ایران ما با دو رویکرد اجتماعی متفاوت در سطح توده‌‌‌‌های مردم در مواجهه با اسلام روبه‌رو هستیم. عده‌‌‌‌ای از مردم با ورود مسلمانان، دین اسلام را اختیار کردند. این اختیار خواه از اعتقاد ایمانی برمی‌‌‌‌خاست یا از ترس، دامن اقشار و طبقات گوناگون جامعه ایرانی را گرفت.

پیش ‏قراولان تداوم اندیشه سیاسی ایران باستان در تمدن اسلامی: بخش اول: عبدالحمید بن یحیی بن سعد

با پذیرش دیانت اسلامی در ایران ما با دو رویکرد اجتماعی متفاوت در سطح توده‌‌‌‌های مردم در مواجهه با اسلام روبه‌رو هستیم. عده‌‌‌‌ای از مردم با ورود مسلمانان، دین اسلام را اختیار کردند. این اختیار خواه از اعتقاد ایمانی برمی‌‌‌‌خاست یا از ترس، دامن اقشار و طبقات گوناگون جامعه ایرانی را گرفت.

در مقابل گروه دیگر با پذیرش حکومت اسلامی بر اعتقاد دینی سابق خود یعنی زرتشت باقی ماندند و به پرداخت جزیه تن دادند. این دو جریان رویکرد غالب بر جامعه ایرانی آن زمان بود، اگرچه در مناطق مختلفی از سرزمین ایران با مقاومت در برابر مسلمانان، از پذیرش اسلام سرباز زدند. در نهایت این سرزمین در ذیل سلطه حکومت اسلامی قرار گرفت. در این چشم‌انداز معادله نیاز متقابل میان مسلمانان و ساکنان ایرانشهر حاکم شد. مسلمانان برای اداره این حکومت که روزبه‌روز فراخ‌‌‌‌تر می‌‌‌‌شد، نیازمند تجارب و دانش ایرانیان بودند و ایرانیان نیز تامین امنیت و زیست مسالمت‌‌‌‌آمیز معطوف به رفاه را طلب می‌‌‌‌کردند.

ایرانیان چون از لحاظ فرهنگی قوی و در شرایط پایداری بودند، راه بقا و ایفای نقش را در نفوذ در بدنه قدرت حاکم می‌‌‌‌دیدند. از این‌‌‌‌رو طبقه اشراف که از سواد و دانایی برخوردار بودند، با آموختن زبان عربی راه احیای فرهنگ ایرانی در بستر عربی را مهیا کردند. افرادی که در این بستر گام برداشتند دو قشر بودند؛ در ابتدا ایرانیان بودند که با آموختن زبان عربی به انتقال تجارب و دانش ایرانی به جامعه عربی همت گماردند. در مقام دوم عرب‌‌‌‌هایی بودند که در بستر روابط با ایرانیان زبان پهلوی، اوستایی و حتی میخی را آموختند و به انتقال علوم و اندیشه‌‌‌‌های ایرانی پرداختند.

در گروه اول می‌‌‌‌توان از عبدالحمید بن یحیی کاتب، ابن مقفع و سهل بن هارون و… نام برد. در گروه دوم افرادی چون غیلان دمشقی که دامادی ایرانی داشت و از طریق او به زبان پهلوی و اوستایی اشراف پیدا کرد، را می‌‌‌‌توان ذکر کرد. در تمدن ایران باستان و دوره پادشاهی ساسانی مراکز مهم علمی تاثیرگذاری وجود داشت که عرصه تولید علم، دانش و دانایی در تمدن ایرانی بودند؛ سرزمین‌‌‌‌های اهواز، نصبین و رها سه مرکز مهم علمی و دانشگاهی عصر ساسانی بودند. (امین، ۱۱۰:۱۹۳۸) اهواز به دلیل نزدیکی به تمدن بین‌النهرین (میان رودان) از اهمیت فراوانی برخوردار بود.

مرکز علمی جندی‌‌‌‌شاپور در اهواز امروزین به دلیل حضور مسیحیان سریانی و فیلسوفان یونانی در عصر انوشیروان، مهم‌‌‌‌ترین پایگاه تولید دانش سیاسی و فلسفی در تمدن ایرانی بود. این بستر علمی در عصر مسلمانان، رویکرد علمی خود را حفظ کرد. به صورتی که بسیاری از افراد وابسته به این مرکز علمی با آموختن زبان عربی، فرآیند انتقال دانش را به تمدن اسلامی هموار کردند. (بهروز،۲۶۴:۱۳۵۶) در این مقاله و نیز سلسله مقالاتی دیگر در پی بررسی افراد موثر مکتب عربی ایرانشهر هستم. یعنی افرادی را که با آموختن زبان عربی از حوزه ایرانشهر یا عرب‌‌‌‌هایی که با آموختن زبان‌‌‌‌های ایران باستان در فرآیند انتقال اندیشه‌‌‌‌های سیاسی ایرانی همت ‌‌‌‌گماردند جزء مکتب عربی ایرانشهر قلمداد کرده و به معرفی آنها می‌‌‌‌پردازیم.

در این مقاله یکی از اصحاب مهم و تاثیرگذار این مکتب، عبدالحمید بن یحیی الکاتب که در دربار اموی با لقب اهوازی هم مشهور است، را معرفی و به بررسی نقش و نیز اندیشه‌‌‌‌های سیاسی او می‌‌‌‌پردازیم. افراد این مکتب در دوران دو قرن سکوت اذعان شده، بیشترین نقش آرام و تاثیرگذار را در شکل‌‌‌‌گیری ذهنیت سیاسی حکومت اسلامی با آموزه‌‌‌‌های ایرانی داشتند.

زندگی‌‌‌‌نامه سیاسی

عبدالحمید بن یحیی بن سعد که سعید هم ذکر شده، و با کنیه ابوغالب نیز شناخته می‌‌‌‌شود، از ادیبان تاثیرگذار دستگاه حکومتی اموی است. وی به سال ۶۰ هجری در شهر قیساریه یا انبار امروزین به دنیا آمد. این شهر که پیش از ورود اسلام در ذیل حاکمیت ساسانی بود، خانواده‌‌‌‌های ایرانی بسیاری را در خود جای داده است. عبدالحمید بن یحیی هم از خانواده‌‌‌‌های اصیل ایرانی بوده است. به رسم گذشتگان در سرزمین ایرانشهر تحصیل سواد از خویشکاری طبقه اشراف و متوسط کارگزار جامعه بود، زین سبب خانواده‌‌‌‌ی عبدالحمید از طبقه متوسط در جامعه ایرانی بود به تحصیل سواد می‌‌‌‌پردازد. در بسیاری از کتب تاریخی او را آگاه به زبان پهلوی و اوستایی دانسته‌‌‌‌اند.

در کنار آن آموزش قرائت و کتابت عربی را در نزد دامادش سالم بن عبدالله از نویسندگان دربار هشام بن عبدالملک، آموخته است. وی در آموزش زبان عربی چنان تبحر می‌‌‌‌یابد که در شهر کوفه به شغل معلمی روی‌‌‌‌ می‌‌‌‌آورد. (الدینوری،۱۳۵:۱۹۲۵) شهرکوفه، آغازگاه راهی برای عبدالحمید بود که در آن آموزش با رویکرد تطبیقی را شروع کرده بود. وی به دلیل آگاهی به زبان‌‌‌‌های ایرانی چون پهلوی بر نقاط خلاء در زبان عربی تکیه می‌‌‌‌کرد. یعنی زبان عربی دیر زمانی نبود که فرآیند کتابت در آن آغاز شده بود؛ همچنین به دلیل ساختارهای بسیط حکومت دولت-شهری در سرزمین حجاز، نیاز به فنون کتابت اداری احساس نمی‌‌‌‌شد. اما با گسترش سرزمین‌‌‌‌های اسلامی و پیچیده شدن، ساختار حکومتی خلاءهای بسیاری در سیستم اداری احساس می‌‌‌‌شد که می‌‌‌‌بایست بدان توجه می‌‌‌‌شد. انتقال تجارب ایرانیان در زمینه ساختارهای اداری و شیوه‌‌‌‌های ثبت، بایگانی و مراسلات، از ضرورت‌‌‌‌های بایسته برای حکومت اسلامی به حساب می‌‌‌‌آمد.

عبدالحمید با علم به این موضوع در فرآیند تدریس خود در کوفه، آموزش فن کتابت اداری را به شاگردان می‌‌‌‌آموخت. این شیوه تدریس برای او اسم و رسمی در تدریس ایجاد کرده بود. پس از مدتی عبدالحمید علاقه‌‌‌‌مند حضور در ساختار قدرت می‌‌‌‌شود. این علاقه از طریق دوست وی ابن مقفع در دلش نفوذ می‌‌‌‌کند. ابن مقفع از جوانی به دلیل دانش و تبحر در آموزه‌‌‌‌های حکمت عملی، نفوذ بسیاری در دربار اموی پیدا کرده بود. از این‌‌‌‌رو عبدالحمید به دلیل همنشینی و دوستی با ابن مقفع، به ورود به دستگاه اموی ترغیب می‌‌‌‌شود. البته وجود سالم بن عبدالله داماد عبدالحمید در مقام کاتب هشام عبدالملک، بستر حضور او را مهیا می‌‌‌‌ساخت؛ اما آگاهی از علم و درایت عبدالحمید و نیاز ساختار قدرت به وجود فردی چون وی را ابن مقفع کشف کرده بود. براین اساس در سال ۱۰۱ه.ق عبدالحمید در مقام نویسنده دربار یزید بن عبدالملک به کار حکومتی مشغول می‌‌‌‌شود.

بعد از آن شغل خود را با هشام ادامه می‌‌‌‌دهد تا اینکه به همراه محمد بن مروان به ارمنستان و آذربایجان می‌‌‌‌رود. صدارت محمد بن مروان، معروف به جعدی بر این مناطق فرصت تبلور نبوع عبدالحمید را به همراه آورد. وی در این زمان با نگارش متونی گزارشی از مناطق تحت صدارت برای خلیفه در دمشق، شیوه نگارش ترسل‌نویسی برای سیستم اداری را ضروری ساخت. (القلقشندی،۲۱۰:۱۹۱۶) ترسل‌نویسی، نگارش نامه‌‌‌‌های اداری بلند با رویکرد بلاغی بسیار والا، درعین‌‌‌‌حال سلیس و روان بود. در زبان عرب که مبتنی بر فرهنگ شفاهی بود، نگارش فقط در هنگام ضرورت، آن‌‌‌‌هم برای بیان مقصود و کوتاه مورد استفاده قرار می‌‌‌‌گرفت.

حال فردی در کنار مروان قرار گرفته بود که در نگارش نامه‌‌‌‌های اداری به دربار خلافت در دمشق از روش نامه‌‌‌‌های گزارشی و بلند بهره می‌‌‌‌برد. وی با انتصاب مروان به خلافت به همراه او به دمشق رفت. اما در این زمان او دیگر یک همراه جزء نبود؛ بلکه در حلقه نزدیکان مروان قرار داشت. مروان در دمشق تحت تاثیر عبدالحمید دیوان رسائل تاسیس کرد. ریاست این دیوان را به عبدالحمید بن یحیی داد. این انتصاب باعث شد تا در میان مردم با لقب کاتب هم مشهور شود؛ زیرا او در مقام رئیس دیوان رسائل به کاتب اول دربار تبدیل شده بود. یعنی کاتب خاص مروان بن محمد را رئیس دیوان رسائل بر عهده داشت.

انتقال آموزه‌‌‌‌های ایرانی در دربار عربی

عبدالحمید با علم به ساختار قدرت دربار ساسانی و نیز با آگاهی کامل از وجود چنین ساختاری در سیستم اداری آنان اقدام به تاسیس این نهاد در ساختار