پاورپوینت کامل حکیم روایتگر و نماد ‌پرداز ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکیم روایتگر و نماد ‌پرداز ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکیم روایتگر و نماد ‌پرداز ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکیم روایتگر و نماد ‌پرداز ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

میرزا ابوالحسن جلوه، حکیم و شاعر عصر قاجار از جمله مفاخر این مرز و بوم است که در خانواده‌ای اهل علم و ادب متولد شد. از آنجا که پدرش ـ سیدمحمد مظهر از شاعران نامی عصر قاجار بود، از جوانی با شعر آشنا شد. بعدها نیز به دلیل علاقه، همراه با تحصیل علوم اسلامی، خواندن شعر و ادبیات را پی گرفت. در مدت اقامت در اصفهان، بر اثر دوستی و مجالست با شعرا و ظرفا، به سرودن شعر پرداخت و با رموز و مبانی شعر و نقد آن بیشتر آشنا شد و چون در حکمت و اندیشه پایگاهی رفیع یافت، اندیش فلسفی را با اصول عقاید و باورهای مذهبی درآمیخت؛ از این رو درون‌مایه اشعارش بیشتر مشتمل بر حکمت، پند و اندرزهای اخلاقی، مدایح و مراثی پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، معارف قرآنی و براهین فلسفی است.

دکتر نادره جلالی* و علیرضا قبادی**

نگاهی تحلیلی به آرای اجتماعی و سیاسی میرزای جلوه

میرزا ابوالحسن جلوه، حکیم و شاعر عصر قاجار از جمله مفاخر این مرز و بوم است که در خانواده‌ای اهل علم و ادب متولد شد. از آنجا که پدرش ـ سیدمحمد مظهر از شاعران نامی عصر قاجار بود، از جوانی با شعر آشنا شد. بعدها نیز به دلیل علاقه، همراه با تحصیل علوم اسلامی، خواندن شعر و ادبیات را پی گرفت. در مدت اقامت در اصفهان، بر اثر دوستی و مجالست با شعرا و ظرفا، به سرودن شعر پرداخت و با رموز و مبانی شعر و نقد آن بیشتر آشنا شد و چون در حکمت و اندیشه پایگاهی رفیع یافت، اندیش فلسفی را با اصول عقاید و باورهای مذهبی درآمیخت؛ از این رو درون‌مایه اشعارش بیشتر مشتمل بر حکمت، پند و اندرزهای اخلاقی، مدایح و مراثی پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، معارف قرآنی و براهین فلسفی است.

جلوه در شعر پیرو ناصرخسرو است و همچون او توانسته شعر را در خدمت فکر اخلاقی و اجتماعی و در راستای اندیش مکتبی قرار دهد؛ اما از آنجا که در اشعار خود راه مدح ناصرالدین شاه و برخی رجال درباری را نیز پیموده و مقولاتی چون سلطنت، قدرت سیاسی و توزیع آن در اشعارش نمود دارد، لذا با مطالعه و تدقیق آنها، خواننده به تلاش او جهت احیای نماد و اندیشه‌های ایران‌باستان رهنمون می‌شود.

جلوه و نمادگرایی

جلوه با زبان نافذ شعر و ادب نقش مهمی در احیای نماد و اندیشه‌های ایران ‌باستان دارد. تئوریزه کردن فرّه ایزدی و شبیه‌سازی سلاطین تاریخی خوشنام ایرانی چون انوشیروان دادگر با ناصرالدین‌شاه در اشعار او به چشم می‌خورد. در این بررسی عناصری از این فرآیند به شرح زیر مورد توجه است:

عدل و داد:

او ناصرالدین‌شاه را کنشگری معتقد به ایدئولوژی می‌داند که بر مبنای آن به برساخت دو مفهوم «عدل» و «داد» روی می‌آورد، به نحوی که به زبان شعر، شاه را مرد عدل و داد و بر مجرای سیاست و جنگ معرفی می‌کند. جنگ پدیده‌ای تجربه‌گرایانه و در عین حال معنی‌ساز است که برای این تجربه‌گرایی و برای این معنی‌سازی کنشگر نیازمند سیاست است و سیاست نشانه‌ها و معانی گوناگونی را در اختیار مخاطب برای دستیابی به شناخت قرار می‌دهد. جلوه به نیکی ساحت سیاست و جنگ را به ‌عنوان دو عامل عمل‌گرایی و نشانه‌شناسی برای تولید معانی مهم در حیط کنش شاه قاجار رقم می‌زند و فقط بدین‌سان کفایت نمی‌کند، بلکه او در میدان جنگاوری، دو صفت «شجاعت» و «جنگجویی» را برای شاه مطرح می‌کند که شجاعت عامل محرک نظام سیاسی است و جنگاوری بازی تجربه‌گرایان در میدان رزمی که دلیری و جنگاوری محتاج پیروزی در آن است.

منزلت‌شناسی ناصری:

جلوه منزلت شاه را بلند می‌داند. منزلت شاهی فقط مربوط به عصر ناصری نیست؛ در تاریخ ایران، پادشاهان اسطوره‌ای نیز فرّه ایزدی داشتند. در اندیش ایرانشهری، فرّه ایزدی یکی از نهادهای مشروعیت، ارکان مهم پادشاهی و لازم قدرت و فرمانروایی است. در آیین پادشاه ایران‌باستان، فرّ لازم تداوم قدرت فرمانروایی و نمادی از تایید الهی تلقی می‌شود. شاهان برای استقرار و ثبت قدرت خود همواره فرّه ایزدی را مطرح و برجسته می‌کردند (آموزگار، ۱۳۷۴: ۳۴-۳۵؛ سودآور، ۱۳۸۳، ۱۳۶). بنابراین فرّ ایزدی ابزار توفیق پادشاهی است و با عدل و داد پیوندی ناگستنی دارد. در زبان تاریخ اجتماعی از میشل فوکو می‌آموزیم که مردمان هر دیار می‌بایست از جامعه حمایت کنند. این نقل جلوه از منزلت شاهی نشان می‌دهد که او به‌ عنوان یک روشنفکر چگونه وضعیت اجتماعی را برای توفیق حکمرانان و مخاطبان در جهت نیل به اهداف سیاسی و اجتماعی ضروری می‌داند. به قدری این امر برای او مهم است که ریختن خون مخاصمان را حلال می‌داند و به ‌عنوان یک اصل اجتماعی جامعه را تشویق می‌کند تا به رعایت قواعد اجتماعی و در اینجا قواعد شاهنشاهی روی آورده و احترام بگذارند. این احترام در نزد او تا جایی است که توجه نکردن به آن به منزل حکم امری حرام است.

خون خصمش شد حلال و رد حکمش شد حرام

نیک آگه زین هلاک و زان حرام است آسمان

(دیوان:۶۳)

ضرورت حمایت از نظام شاهی:

جلوه در ابتدا می‌گوید هر که بدخواه نظام شاهی باشد، می‌بایست ریشه‌اش از نظام اجتماعی برچیده شود. برای اینکه در تصور او مانند تصور ناصرالدین‌شاه، شاه مالک و در عین حال مدافع جان و مال و ناموس مردم است. چنین تصوری، نشانه‌ای است که برساخت این معنا را به ذهن متبادر می‌سازد که کج‌فهمی اندیشه‌های شاهانه نه‌تنها مخالفت با شاه است، بلکه مخالفت با نظام اجتماعی است و محافظت از نظام اجتماعی نه‌تنها وظیف شاه، بلکه تکلیفی مردمی است. از این‌رو جلوه معتقد است هر کس با این فرآیند وسیع مخالفت ورزد، جزایی به وسعت آسمان در انتظار او خواهد بود.

هر که بدخواه شه آمد، زود بیخش برکند

در مقام بندگی الحق تمام است آسمان

بدین‌ترتیب می‌توان مخالفان عنایات پادشاهی مانند کودکان مادرگم‌کرده باشند؛ یعنی مخاطبانی که هم‌رأی و همراه پادشاه نباشند از دفاع از نظام اجتماعی و در مسیر تنقیح اهداف متعالی اجتماعی در راه خواهند ماند و به زبان انتقادگرایی می‌توان عنوان کرد که ضرورت دفاع اجتماعی یک ضرورت تام برای دفاع از حیات اجتماع دارای آن است که مخالفان آن را باید زدود تا بتوان آینده‌ای نوین را برای آن جامعه رقم زد. به غیر از برداشت جلوه از وظایف اجتماعی کنشگران، او تکالیفی را در کنش شاهانه می‌بیند و می‌سراید:

کس نیندیشد بدی شاه زین پس تا که دید

این چنین اندر خیال انتقام است آسمان

پادشاهی که اگر کسی از عنایات او دور ماند مانند کودکی است که مادر خود را گم کرده است:

لمحه‌ای گر دور ماند از عنایات ملک

منقلب چون کودک گم‌کرده مام است آسمان

یعنی برای منحرفان نظام اجتماعی، شاه مشقی ستیزه‌جویانه در سر می‌پروراند تا بدین‌ترتیب بتواند جلوی چنین منحرفانی را بگیرد. نکت مهم آنکه استفاده از واژ «هرزه‌گردان» برای مخالفان شاه به این لحاظ است که او مخالفان نظام شاهی و اجتماعی را انسان‌هایی کوته‌بین، کوته‌رو و بی‌ارزش قلمداد می‌کند.

هرزه‌گردان را دهم من گوشمالی گفت شاه

سخت بینم مضطرب از این کلام است آسمان

نکته دیگر آنکه در سروده‌های جلوه، موفقیت نظام ناصری به مستی فروردین تشبیه می‌شود و او آن را امری دائمی تلقی می‌کند و طولانی بودن آن را امری ضروری می‌داند؛ آنقدر که این طولانی بودن را به وسعت لایتناهی آسمان تشبیه می‌کند:

باد خرّم پادشه تا خرّمستی فروردین

باد دایم پادشه تا بر دوام است آسمان

شاه دوران، ناصرالدین‌شه که در اصطبل او

از مجره ابرش زرین‌لگام است آسمان

نکته آخری که در این مبحث بایست به آن توجه کرد، آن است که عشاق به پیروزی نظام شاهی و همچنین نظام اجتماعی به مانند کسانی تصور شده‌اند که جویای عمری عاشقانه‌اند؛ اما این دل عشق‌ورز هرگز از مخاطبان معاند دلجویی نمی‌کند و با آنها هم‌زبانی پیشه نخواهد کرد، زیرا به عقید او این فرآیند امری گناه‌آلود است که از طرف معاندان به نظام اجتماعی تحمیل می‌گردد؛ بنابراین مسامحه با آن را به ‌عنوان مسامحه با بقای خود تلقی می‌کند و از این رو، ایشان را از خود طرد می‌نماید.

هیچ نشنید این دل معشوق‌جوی من به عمر

لفظ دلجویی و مهرآمیز از آن نوشین‌دهن

مهر من با او بود گویی گناهی بس بزرگ

کاین همه بر من روا دارد بلاها و محن

(همان: ۵۲)

رابطه پادشاه با عامران

پادشاه در یک فرآیند دوقطبی رفتار خود را شکل می‌دهد. یکی آنکه قبلا گفته شد غرق در شجاعت، دلیری، بی‌باکی و ایستادگی است؛ اما از جهت دیگر، پادشاه در مقابل کنشگران خود منبع و مصدر بخشش است و همه گره‌گشایی‌ها و همه بی‌تابی‌های اجتماعی را منوط بر جلوه‌گر شدن رحمت شاهی می‌داند. بدین لحاظ است که می‌گوید:

مصدر عفو است و رحمت شاه نون مصدری

در قوافی گر که آید پیش آگه دم زدن

(همان: ۵۵)

این نکته بسیار مهمی است در حکمرانی، کنش دوجهتی است: از یک جهت باید شاه متوجه متخاصمان باشد و از جهت دیگر باید مدافع کنشگران میدان خودی. جلوه این وجه دوبعدی رفتار را به ناصرالدین‌شاه گوشزد می‌نماید و هم مردم را به این معنا می‌رساند که نشانه‌های دوبعدی رفتار شاهی را تعقیب کنند و از آن آگاهی یابند. او تأکید می‌کند که این مقوله مهم رفتار حکومتی هم باید از طرف نظام به‌خوبی مطرح گردد و هم باید از طرف مردم به‌نیکی فهمیده شود. در این راه با شبیه‌سازی سلاطین تاریخی خوشنام ایران‌باستان چون انوشیروان عادل با ناصرالدین‌شاه دست می‌زند و گویی او را مصداق شاه آرمانی ایرا