پاورپوینت کامل پیدایش دیوان و دولت در صدر اسلام ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیدایش دیوان و دولت در صدر اسلام ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیدایش دیوان و دولت در صدر اسلام ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیدایش دیوان و دولت در صدر اسلام ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

یکی از محاسن مجالس الفت با حضور ظرفا و اهل فضل و دانش، طرح مباحثی است که گاه برون از نظر و انتظار رخ می­دهد و ای بسا که در ذهن و ضمیر یا عواطف حاضران محفل ـ به قول شیخ سعدی ـ سخت در می‌گیرد؛ یعنی موجب جذب خاطر و توجه عمیق می‌شود. مدتی پیش که صفحاتی در بزرگداشت استاد محمدعلی موحد منتشر کردیم، نوشتیم که در ۹۶ سالگی ضمیر هشیار و ذهن وقّاد و نقّاد ایشان را عیان می‌توان دید، و فراوان نکته‌ها از زبان ایشان می‌شود شنید. وچرا چنین نباشد، که سنجه دقت و عیار عقل و علم؛ انباشته‌ای است از وفور دانش و استمرار آموزش، ترجمه و نگارش، و خوانش و تحقیق و پژوهش؛ و درپی آن سرریز مطالعه‌ای بی‌و‌قفه و پرسشگری در هر لحظه.

نگاهی به تاریخ‌نگاری اسلام و کتاب «در کشاکش دین و دولت» نوشته دکتر محمد علی موحد

یکی از محاسن مجالس الفت با حضور ظرفا و اهل فضل و دانش، طرح مباحثی است که گاه برون از نظر و انتظار رخ می­دهد و ای بسا که در ذهن و ضمیر یا عواطف حاضران محفل ـ به قول شیخ سعدی ـ سخت در می‌گیرد؛ یعنی موجب جذب خاطر و توجه عمیق می‌شود. مدتی پیش که صفحاتی در بزرگداشت استاد محمدعلی موحد منتشر کردیم، نوشتیم که در ۹۶ سالگی ضمیر هشیار و ذهن وقّاد و نقّاد ایشان را عیان می‌توان دید، و فراوان نکته‌ها از زبان ایشان می‌شود شنید. وچرا چنین نباشد، که سنجه دقت و عیار عقل و علم؛ انباشته‌ای است از وفور دانش و استمرار آموزش، ترجمه و نگارش، و خوانش و تحقیق و پژوهش؛ و درپی آن سرریز مطالعه‌ای بی‌و‌قفه و پرسشگری در هر لحظه.

به حقیقت، و نه در مثال و مثل یا استعاره و اغراق، آن دیدار پربار را «معجزه فرهنگ» عنوان داده و فکر می‌کنم با متر و معیارهای معمول درباب توان و عمر و مساعی انسان‌ها، ‌این وصف را می‌توان پذیرفت؛ و چه کسی شایسته‌تر از استاد بزرگوار و نیک‌نظر و دانشمند ما، دکتر محمدعلی موحد…، که در چندین و چند رشته و موضوع و مسئله به ترجمه، تألیف و تصحیح و تحقیق کرده است و در تاریخ و ادبیات، در فلسفه و عرفان، در قانون و حقوق انسان، در قواعد بین‌الملل، اقتصاد و جامعه‌شناسی، در فکر سیاسی و دین؛ آثاری مهم و ماندگار برجای نهاده‌اند. خلاصه کنم: این راه جویشی بی‌پایان برای فهمیدن است و فهماندن.

از نخستین ترجمه‌ها و تألیفات دکتر موحد تا امروز که واپسین‌ اثر ایشان: «در کشاکش دین و دولت» را می‌خوانم، باید بر ارزش تمام کارها و تولیدات فرهنگی ایشان گواهی دهم. من البته شاگردی نو آموز و جویای ادراکم اما از زبان بزرگان نیز اهمیت و منزلت آثار استاد را بارها شنیده­‌ام. این حقیقت را می‌توان با مرور کوتاهی بر ارج نامه‌ای که دانشگاه تبریز منتشر کرده به قلم بزرگان وطن خواند…

نگارنده پیش از این چند مقاله و مطلب درباره استاد داشته‌ام و شخصاً دوبار، درباره کتاب‌های استاد مقالات جداگانه نوشته‌ام. یکی یادداشت متوسطی در اوایل دهه ۱۳۷۰ درباره «چهار مقاله درباره آزادی» بود که در روزنامه همشهری منتشر شده و دومی سال‌های بعد درباره تصحیح «ابتدانامه» که از سروده­‌های فرزند مولاناست و آن را مقایسه کردم با تصحیح اول که از رشحات قلم و اندیشه ادیب فقید و عرفان‌شناس نامدار استاد جلال‌الدین همایی بود و به نظرم همان طور که در تصحیح مقالات شمس، کیفیت افاضات و حواشی و مقدمه و دقایق مورد نظر دکتر موحد با چاپ‌های گذشته به کلی تفاوت داشت، در اینجا هم، یک متن کلاسیک که اتفاقاً آن هم از اولین منابع مولوی پژوهی است، احیا شده و با کیفیتی مقبول در دسترس محققان قرار گرفته است. این مقاله یک بار در مجله «الف» ویژه نقد کتاب و بار دوم با افزونه‌هایی در «اطلاعات حکمت و معرفت» به چاپ رسید. حالا که درباره کتاب «در کشاکش دین و دولت» قصد دارم مطلبی بنویسم، به نظر می‌رسد تمایز آن را با آثار مشابه باید یک امتیاز به حساب آورم. از جمله با کتاب مستطاب استاد فقید دکتر سیدجعفر شهیدی به نام «پس از پنجاه سال»…

محققان معاصر ایران، آثار ارزشمندی درباره تاریخ اسلام به زبان پارسی تألیف کرده‌اند که هر یک دارای اعتبار و ارزشی غیرقابل انکار است. کتاب دکتر موحد هم در مسیر و راستای همین آثار باید فهمیده شود و به نظر من یک ویژگی آن را باید فقدان اظهار فضل‌های بیهوده یا تفصیل در موضوعات غیرضروری دانست این اطناب و عیوب را در برخی دیگر از آثار مهم پارسی درباره تاریخ اسلام هم می‌توانیم ببینیم.

در دوران جدید، پس از انقلاب مشروطیت، دانشگاهیان و آشنایان با علوم و روش و پژوهش جدید، بازیابی سنت و تاریخ ایران و اسلام را سرلوحه کار قرار دادند. کاری دشوار اما مهم و سرنوشت‌ساز، زیرا نگرش سنتی و قدیمی که واپسین بازتاب آن به زبان پارسی در میان نخبگان «ناسخ التواریخ» و در میان عوام الناس نیز «مفتاح‌الجنه» بود، هیچ جایی برای تحقیقات و روش‌های نوین و موضوعات و پرسش‌های متفاوت باقی نمی‌گذاشت. اما دنیای جدید از راه رسید، دانشگاه و بازیابی فرهنگ ایران در پرتو تصحیح منابع و خوانش آثار فرهنگیان، افق ‌گشایی شگفت آوری را در عرصه‌های فرهنگی و علمی برای ایرانیان امکان‌پذیر ساخت.

از محمد قزوینی و عباس اقبال آشتیانی تا تاریخ اسلام فروغی و تفحّصات تقی‌زاده تا شروع دوره‌ای که کتاب‌های شرق شناسانی همانند گوستاولوبون، فیلیپ حتی، پطروشفسکی، تئودورنولدکه و… به تدریج ترجمه و منتشر شد، مسیر تازه‌ای پدید آمد و بزرگانی همچون زین العابدین رهنما ، دکتر فیاض، محمد ابراهیم آیتی، دکتر زرین‌‌کوب، دکتر ابوالقاسم گرجی، استاد مرتضی مطهری، دکتر علی شریعتی، دکتر سیدجعفر شهیدی و دکتر رسول جعفریان در دانشگاه‌های ایران، آثار تازه و متفاوتی در موضوع تاریخ اسلام به زبان پارسی نگاشته و منتشر کردند.

این پیشینه از آن رو مهم است که مسیر پژوهش و پرسش‌های چند نسل درباره باورهای دینی و فهم نسل‌های پس از مشروطیت را از اسلام نشان می‌دهد. در حوزه‌های سنّتی نیز نگارش تواریخ عمومی مانند کتاب‌هایی از علی دوانی و تاریخ چهارده معصوم مفصل و مرحوم عمادزاده یا تاریخ کوتاه تشیع به قلم علامه سیدمحمدحسین طباطبایی در کنار آثاری متفاوت همچون «شهید جاوید» اثر مرحوم صالحی نجف آبادی و آثار دیگری با روش و رویکردهای دیگر، جملگی خبر از تکاپوی عمیق در کنار پرسش‌ها و چالش‌های تازه می‌داد.

تکاپو و چالشی که زمینه‌ساز تحولات بزرگ در کشور ما شد و همه چیز را در سطح و عمق، از شش جهت به دیانت و شریعت پیوند زد، تا دو دهه مانده به پایان قرن بیستم میلادی، ایران با انقلاب اسلامی به سرنوشت و آینده‌ای تازه پای بگذارد.

در تاریخ‌نگاری اسلام، شیوه رایج، سیره نویسی بوده است. موضوعات و مبانی دیگر، نظیر مغازی و جنگها یا انساب و طبقات، بعدا مورد توجه قرار گرفت. در این عرصه ها هم عادت و روش عموم، وقایع‌نگاری براساس وصف و روایت بوده است. گاه با تطبیق روایی؛ سپس جدل میان فرق، مذاهب، ملل و نحل برای اثبات سلسله رُوات و وثاقت منابع، وارد تاریخ‌نگاری می‌شدند و این موضوع از آن جهت اهمیت داشته که نشانگر برتری بر دیگر شعوب و مذاهب تلقی می‌شده یا راه آن را هموار می‌کرده است.

البته در این مسیر که افزون بر ده سده دوام داشت، بیش از همه، تفوّقِ انگاره‌های کلامی برای حفظ وحدت درونی وقایع، و عدم تعارض با اصول و نصوص و عقاید، در هر فرقه و مذهبی، اولویت داشته است. تاریخ را سند ایدئولوژیک و مؤید عقاید قلمداد می‌کردند و بر همان سیاق می فهمیدند و می نوشتند.

در تمام هزاره و بیشتر از آن، سنت نیاکان و مورخین اول، پایه و اساس بعد را روشن کرده و استیلایی بی‌چون و چرا داشته است. سرمشق را آنان دادند و بقیه تفصیل و شرح آن را مطابق زبان روزگار و عقاید و باورهای قوم بازگویی می کردند. این دنباله روی، ویژه جهان اسلام نیست و جز اندک مواردی نظیر گیبون در غرب و ابن خلدون در تونس، تاریخ این گونه نوشته می شد و اینچنین به کار می آمد.

در این گرایش، تاریخ در خدمت کلام و مذهب است. تمایل به نقد به صورت طبیعی فرو کاسته و منابع خارج از تاریخ‌نگاری رسمی دینی اعتباری ندارد. این نکات و مسائل، نسل به نسل منتقل شده و اگر در ادواری، اجزای تاریخ، موضوع یا عنوان اثری مفصل و دارای جزئیات خیره‌کننده بوده است، نظیر غارات، کتب خراج، واقعه‌ها (وقعه صفین و جمل و …)، مقاتل، سیر، مسالک و ممالک، مغازی، حسبه، طبقات، الاموال، الانساب و الاشراف، فتوح، وثایق، الوزراء، والکتاب، امامه، الام، قواعد و فواید، رسل، امم، مواعظ، ملوک، احزاب و … اما هیچ یک به سیاق یا سنت و مکتبی دراز دامن که تا امروز تداوم داشته باشد، بدل نشد.

فروکش کردن تمدن، مسلمانان را در بهت تعطیل و رجعت متوقف ساخت. از «تاریخ یعقوبی» و «تاریخ مسعودی» و چند اثر معتبر کلاسیک که بگذریم، مورخان مسلمان همچون ادیبان و مورخان دیوانی و حتی متکلمین و فقها، به سوی اطناب و تکلف، شرح و بسط سابقون، و روایت‌های افسانه‌ای و اسطوره‌ای رفتند. درنتیجه به جای حقایق و منابع موثق، تاریخ‌نگاری به اساطیر و قصص و تکلّف ادبی سوق یافت. در واقع کتاب‌هایی همچون «روضه‌الشهداء» ملاحسین واعظ کاشفی، به رغم نثر خیره‌کننده و تأثیر بی‌چون و چرا بر قلب و روان خوانندگان و مخاطبانش، چیزی بیشتر از یک قصه عامیانه و طرحی برای نقالی و مجلس آرایی نبود، «ناسخ‌التواریخ» هم اثری کهتر است که اصالتاً چیزی بیش از تواریخ حجیم و تفصیلات میرخواند و خواندمیر نیست، و البته بخش‌های واپسین آن درباره سلسله های شاهی ایران از صفویه تا سلاطین قاجار بیشتر به کار مورخ می آید تا داستان عالم، از جناب آدم تا حضرت خاتم و ادوار پیشین.

شاید طرح بلندپروازانه برخی پادشاهان فرهنگ پرور بابری در سفارش و نگارش «تاریخ‌الفی» هم یک استثنای نابهنگام بود و نتیجه‌ای بیش از بازیابی منسجم تواریخ آشنای قدیم و دیوان‌نویسی قرن یازدهم را نباید در آن جستجو کرد.

آنچه مسلمانان را زیر و رو کرد و تکان داد تا این بار از راه دیگر و طریقت باژگونه‌ای به مسائل و سنن و تواریخ خویش بنگرند، همانا آشنایی با غرب و تحقیقات مستشرقان بوده است. استاد مورخ کوشا و دانشور معاصر رسول جعفریان، ظهور و تثبیت دولت صفویان و وحدت ارضی و سیاسی و دینی ایرانیان را در آغاز هزاره دوم اسلامی، بزرگترین رویداد و سرآغاز نوعی رنسانس و بازیابی تمدنی در ایران قلمداد می‌کند و در مقالات و آثار مکرر در این موضوع استدلال کرده و از این نظریه دفاع نموده است.

معقول هم به نظر می‌رسد. چینش دولت قزلباشان در ابتدای هزاره و سپس احیای نظامی با شکوه در اصفهان عهد شاه‌عباس کبیر، آن همه مدارس و مدارج و شوارع و کاروانسرا و پل‌ها و بناها و آبادانی‌ها، در کنار کتب و درس و بحث و هنر و شیرین‌کاری‌هایی که یکسره رونق و رنگ تحول و تمدن داشت، چرا نباید نقطه عطف تاریخ نوین ایران قلمداد شود؟

این نظریه جالب، اما یک نقطه ضعف بزرگ دارد و آن اینکه گویا این موضوع مهم را به هیچ انگاشته است که در محتوای اندیشه‌ها و عقاید، و در کیفیات مناسبات میان انسانها و طبقات جامعه، هیچ تحولی به وجود نیامد. ظهور صفویه تغییری بود در ساحَتِ ملل و نحل، و تبدیلی در حوزه ژئوپولیتیک ایران؛ تفرقی طولانی که به وحدتی نسبتاً پایدار انجامید اما هیچ اندیشه دورانساز و هیچ حق و قانون و میدان نوینی که قابل عرضه به جهان جدید باشد، یا لااقل برای مسلمانان سرآغاز انقلاب فکری و تحولات نوین و بی‌سابقه باشد پدید نیامد.

به همین دلیل باید دو سه قرنی دیگر می‌گذشت تا ایرانیان در منازعت و معاهدت ناگزیر و خفت‌بارِ گلستان و ترکمنچای به ضعف عمیق و دردناک جامعه و اندیشه و عقاید دیرینه پی می‌بردند. این ربطی به ایمان و اسلام نداشت، بلکه به نوع تفسیر و تصویری که از خود، از علم و عقل، از جهان و دیگران داشتند، بازمی‌گشت.

باری، این رشته سر دراز دارد، اما از جمله نتایج آن، بازنگری انتقادی در تاریخ اسلام و تحول در تاریخ‌نگاری اسلامی بود. و این همه با مشروطیت و تحولات عظیمی که می‌توان بدان رستاخیز تجددطلبی، آزادی‌خواهی و مساوات جویی نام داد، سرآغازی تازه گرفت. نخست اینکه زبان پارسی باز هم به زبان مقالات و درس‌ها و کتاب‌های محققان برجسته اسلامی در ایران بدل شد و برای تعامل و تراضی افکار عموم، به زبان سهل و ممتنع و فاقد تکلّفات مدرسی روی آورده شد. ادبیات و مطبوعات عهد مشروطه نقش درجه اول را در این تحول ایفا کردند و سپس آموزش و پرورش و دانشگاه‌ها که رشد کرد و به مرجع و مرکز درجه اول پرورش علمی و پژوهشی بدل شد و محققان و نویسندگان و استادان کشور بدان محیط انتقال یافتند.

نتیجه این جنبش تحقیقی و انتقادی، در دهه چهل و پس از آن درخشانتر بود. هم روحانیون مرتبط با دانشکده ادبیات و حقوق و سیاست و تاریخ و علوم معقول و منقول، نظیر محمدابراهیم آیتی و مرتضی مطهری، علی‌اکبر فیاض، عبدالحسین زرین‌کوب، سیدجعفر شهیدی و مؤلفانی نظایر آنان، مهم‌ترین آثار نوین در باب تاریخ صدر اسلام و پس از آن را باز نوشتند.

این کتاب‌ها به مراتب دقیق‌تر و محققانه‌‌تر از نوشته‌های عقاد و طه حسین و حسن ابراهیم حسن و مصطفی جواد در مصر و شامات و لبنان و عراق و دیگر مراکز جهان عرب بود. بخشی از یک جنبش فرهنگی بود، نوعی خیزش فکری و قلمی، در نقد و خودکاوی تاریخی بود، حیف که به سرعت در زیر مرقع سیاست و ارجوزه‌های خیزش و ریزش ناپایدار آن از دیده‌ها پنهان شد. از همان اوان، آثاری باگرایشات سوسیالیستی، نظیر نوشته‌های عباس عقاد و جوده‌السحار در جهان عرب، و حبیب‌الله پیمان و دکتر شریعتی در ایران، تاریخ و تاریخ‌نگاری اسلامی را به مانیفست انقلاب‌ها و خیزش‌های ملل اسلامی بدل کرد.

با این توضیحات و مقدمات، به کتاب «در کشاکش دین و دولت» بازمی‌گردیم. تاریخ نامه ای به خامه دکتر محمدعلی موحد، با منابعی قابل اعتماد، نثری پاکیزه و شیوه‌ای شیوا، که برای خوانش تمام