پاورپوینت کامل اعتبار و صدق در سفرنامه‌ها ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعتبار و صدق در سفرنامه‌ها ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعتبار و صدق در سفرنامه‌ها ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعتبار و صدق در سفرنامه‌ها ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

یکی از مهمترین مساله ها در ترجمه و مطالعات سفرنامه ها،‌ مساله اعتبار و صدق در گزارشهای سفرنامه نویسان است. محدودیت های فهم و عوامل موثر بر فهم سفرنامه نویسان سبب شده اند که بعضا با روایت ها و گزاره هایی مواجه بشویم که نه تنها منابع دیگر آنها را تایید نمی کنند،‌ بلکه با روایت خود مردم ساکن در آن منطقه خاص هم مطابقتی ندارد. از سوی دیگر همیشه مواجهه ای دوگانه با سفرنامه نویسان دیده میشود.

مساله غرض ورزی و گزارش مغرضانه سفرنامه نویسان

یکی از مهمترین مساله ها در ترجمه و مطالعات سفرنامه ها،‌ مساله اعتبار و صدق در گزارشهای سفرنامه نویسان است. محدودیت های فهم و عوامل موثر بر فهم سفرنامه نویسان سبب شده اند که بعضا با روایت ها و گزاره هایی مواجه بشویم که نه تنها منابع دیگر آنها را تایید نمی کنند،‌ بلکه با روایت خود مردم ساکن در آن منطقه خاص هم مطابقتی ندارد. از سوی دیگر همیشه مواجهه ای دوگانه با سفرنامه نویسان دیده میشود. آنجا که از ایرانیان تعریف کرده اند،‌ بسیار مورد استناد و نقل قول قرار گرفته اند و آنجا که سخنی در نقد و توصیف وجوه منفی مردم گفته اند،‌گاه سانسور شده اند و گاه به غرض ورزی و یا عدم قدرت فهم فرهنگ ایرانی در خارجی ها منتسب شده اند. به همین دلیل همیشه در مطالعات سفرنامه ها این نکته هست که از غرض ورزی و گزارشهای غلط، نادرست، دروغین و مغرضانه سفرنامه نویس صحبت کرده است. این مساله را می توان طرح کرد که فهم سفرنامه نویس را چگونه باید ارزیابی کرد و مساله اعتبار و صدق را در آنها چگونه باید سنجید.

این نکته انتقادی در سفرنامه ها را می توان از منظر روش شناختی به گونه ای دیگر صورتبندی کرد. از لحاظ روش شناختی،‌ با تفاوت تفسیر موضع درونی یا امیک و موضع بیرونی یا اتیک از یک پدیده مواجه هستیم. به معنا که سفرنامه نویس، ‌فردی بیگانه و از موضع بیرونی بوده که موضوعی را شاهد بوده یا شنیده است، ‌لذا آنگونه که دیده و شنیده آن را روایت کرده است. اما اعتبار و صدق این روایت با موضع افراد درونی و همدل یا موضوع سنجیده می شود. به همین دلیل فاصله میان رویکرد درونی و رویکرد بیرونی در مطالعه فرهنگ در برخی موارد مسبب این سوء برداشت ها میشود.

این مساله در تمام پژوهشهای فرهنگی وجود دارد،‌اصولا هرآنچه توسط محققان در باب یک فرهنگ یا خرده فرهنگ نوشته و منتشر می شود را میتوان ذیل مساله صدق و اعتبار مورد ارزیابی قرار داد. اما مساله اصلی در استفاده غیر علمی و غیر روشمند مترجمان و محققان داخلی از این نقد برای ارزیابی صدق و کذب سفرنامه های بیگانگان است. همیشه می توان پرسید چرا وقتی سفرنامه نویسی از معایب و بدی های ایرانیان می گوید،‌ متهم به سوء برداشت هست،‌اما وقتی از محاسن و مزایای ایرانیان می گوید،‌این اتهام و نقد وجود ندارد. چرا هیچکس به توصیفات سفرنامه نویسان از مهمان نوازی ایرانیان نقد نکرده بلکه به توصیفات آنها از ریاکاری و دروغگویی ایرانیان نقد وارد شده است. به عبارت دیگر مساله اعتبار سنجی نه در مورد همه گزاره های روایت سفرنامه نویسان، ‌بلکه صرفا در مورد مباحثی به کار گرفته میشود که محقق و مترجم ایرانی آن را ناخوشایند و گاه منفی ارزیابی میکند. یعنی جایی به کار گرفته میشود که تصویر مثبت ایرانیان از خودشان خدشه دار میشود.

از سوی دیگر همانطور که سفرنامه نویس بیرونی به این دلیل روایتش نقد می شود که موضع بیرونی داشته و نتوانسته فرهنگ ایرانی را درست بفهمد، ‌آیا در درک محقق/مترجم ایرانی از سفرنامه نویس نمی توان چنین اتهامی را مطرح کرد: اینکه وقتی سفرنامه نویس روایتی را برای هموطنان خودش تولید کرده،‌و به زبان فرهنگ خودش حرف زده، یعنی عملا یک روایتی را به زبان و فرهنگ خودش گفته است،‌چیزی که ما نسبت به قواعد فرهنگی تولید آن روایت قطعا بیگانه ایم. ‌چگونه محقق/مترجم ایرانی می تواند زبان بیرونی او را بهتر از خود او بفهمد. سفرنامه نویس یک واقعیت مورد مشاهده را با قواعد فرهنگی خودش بیان کرده،‌ او قرار نیست با قواعد فرهنگ ایرانی این موضوع را بیان کند،‌ خطای روش شناختی منتقد ایرانی اینجاست که می خواهد نسبیت فرهنگی روایت سفرنامه نویس و ابتنای آن بر قواعد فرهنگی او را حذف کرده و روایتی که در بستر فرهنگی بیگانه نوشته را در بستر فرهنگ ایرانی مورد خوانش و نقد قرار دهد. به همین دلیل نوعی تحریف در این نوع نقدها هست. در انسانشناسی فرهنگی قاعده ای روش شناختی وجود دارد با نام نسبیت فرهنگی. این قاعده روشی بدان معناست که هر عنصر فرهنگی را باید در بستر و زمینه فرهنگی خودش بررسی کرد. درست است که سفرنامه نویس بیگانه در مورد ما ایرانیان صحبت کرده،‌اما برای فهم عمق معنا ذهنی و درک سفرنامه نویس از فرهنگ ایرانی،‌باید ذهنیت او را در بستر فرهنگی خودش قرار داد ،‌تا بفهمیم یک سفرنامه نویس چگونه فرهنگ غریبه را می فهمد. ولی در عمل ما فهم و تصویر برساخته سفرنامه نویس بیگانه را در بستر فرهنگی خودمان مورد ارزیابی قرار میدهیم. عملا واقعیت ذهنی او را با وقاعیت ذهنی خودمان می سنجیم.

در پژوهشهای ایرانیان در باب سفرنامه های بیگانگان به ندرت این نکته روشی مورد توجه بوده است،‌شاید از معدود کارهایی که به این نکته دقت کرده اند،‌ مجموعه ده جلدی “ایرانیان در زمانه پادشاهی: خلقیات ایرانیان در نگاه بیگانگان به جامعه ایران از اولین نوشته ها تا ۱۳۵۷″،‌اثر دکتر جوادی یگانه و زادقناد (۱۳۹۴) است و صراحتا در مقدمه جلد اول گفته می شود که برخی ارزشها از منظر ما ممکن است مثبت باشند و از منظر سفرنامه نویس و فرهنگ او می توانند منفی باشند و درنهایت معیار انتخاب و طبقه بندی نظرات سفرنامه نویسان در باب فرهنگ ایرانی را را تفسیر سفرنامه نویس از آن ارزش دانسته است. اوست که تعیین میکند ارزش مورد نظر منفی است یا مثبت. به همین دلیل همیشه می توان این مساله را مورد چالش روش شناختی قرار داد که چه کسی و چگونه می تواند روایت سفرنامه نویس را مورد ارزیابی در باب اعتبار و صدق قرار دهد؟ مرجع تشخیص صدق کجاست و چرا این پرسش انتقادی در باب روایت های مثبت از جامعه ایرانی مطرح نمی شود. البته جوادی یگانه تفکیکی را در این زمینه قائل میشود که اندکی مبهم است. او مینویسد: “بحث بر سر آن نیست که آیا آنها آنچه را که دیده اند،‌ “صحیح” نوشته اند یا خیر، بلکه بحث مهمتر آنست که آیا آنها اصولا آنها “درست” دیده اند ؟با فرض اینکه سیاحان داعیه ای برای دروغ نوشتن نداشته اند، ‌مسئله مهم،‌