پاورپوینت کامل فانی بودن خود را بپذیریم ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فانی بودن خود را بپذیریم ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فانی بودن خود را بپذیریم ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فانی بودن خود را بپذیریم ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

آیا بیماری همه‌گیر کروناویروس ما را به نگرش به مردن سنتی‌تر و پذیرفته‌تر بازمی‌گرداند یا تلاش‌های ما برای طولانی کردن زندگی را تقویت می‌کند؟ دنیای مدرن با این اعتقاد شکل گرفته است که انسان می‌تواند از مرگ پیشی بگیرد و آن را شکست دهد. این یک نگرش جدید انقلابی بود. در بیشتر تاریخ، انسان‌ها با خونسردی تسلیم مرگ می‌شدند.

مهدی احمدی: یووال نوح هراری، روشنفکر عمومی، تاریخ‌نگار و استاد دانشگاه و نویسنده کتاب‌ها و نوشته‌هایی پرفروش و پرمخاطب است که بسیاری از آنها به زبان‌های متعددی در سراسر دنیا از جمله فارسی ترجمه شده و مورد استقبال گسترده علاقه‌مندان به مباحث تاریخی قرار گرفته است، از جمله انسان خردمند، ۲۱ قرن برای قرن ۲۱، پول و … .

او یکی از معدود روشنفکران و نویسندگانی است که در ماه‌های اخیر در واکنش به کرونا، گفتارها و نوشتارهای فراوانی پدید آورده و با رسانه‌ها و نشریات متعدد در این زمینه گفت‌وگو کرده است.

او در نوشتار حاضر روی موضوع مرگ و کرونا انگشت گذاشته است و نشان می‌دهد که در روزگار سیطره «علم» و «نگرش علمی» (

scientific

) تبیین‌ها در مورد مرگ و علل وقوع آن تغییر کرده است، اگرچه نگرش‌ها و ایدئولوژی‌های مدرن، کماکان از پاسخگویی به پرسش‌هایی راجع به پس از مرگ ساکتند و حرفی برای گفتن ندارند. هراری همچنین نشان می‌دهد که در مواجهه با کرونا بهتر است به جای فرافکنی، مسوولیت و وظیفه خود را به یاد آوریم و آگاهانه با آن مواجه شویم.

**************

مرگ در تاریخ

آیا بیماری همه‌گیر کروناویروس ما را به نگرش به مردن سنتی‌تر و پذیرفته‌تر بازمی‌گرداند یا تلاش‌های ما برای طولانی کردن زندگی را تقویت می‌کند؟ دنیای مدرن با این اعتقاد شکل گرفته است که انسان می‌تواند از مرگ پیشی بگیرد و آن را شکست دهد. این یک نگرش جدید انقلابی بود. در بیشتر تاریخ، انسان‌ها با خونسردی تسلیم مرگ می‌شدند. تا اواخر عصر مدرن، بیشتر ادیان و ایدئولوژی‌ها مرگ را نه تنها سرنوشت اجتناب‌ناپذیر ما بلکه به عنوان منبع اصلی معنا در زندگی می‌دیدند. مهم‌ترین وقایع وجود بشر پس از آنکه آخرین نفس خود را کشیدید اتفاق می‌افتد. فقط پس از مرگ می‌توانستید اسرار واقعی زندگی را دریابید. فقط در این صورت رستگاری ابدی به دست می‌آوردید یا دچار نفرین ابدی می‌شوید. در دنیایی بدون مرگ – و بنابراین بدون بهشت، جهنم یا تناسخ- باورهای سنتی معنایی نخواهند داشت. در بیشتر تاریخ برترین ذهن انسان‌ها مشغول معنادهی به مرگ بودند، نه تلاش برای شکست دادن آن. حماسه گیلگمش، اسطوره اورفئوس و یوریدیس، کتاب‌های مقدس مثل وداها و کتاب‌ها و حکایت‌های بی‌شمار دیگری با صبر و حوصله برای انسان‌های مضطرب توضیح می‌داد که ما می‌میریم زیرا امر باری آن را حکم کرده است، یا کیهان یا مادر طبیعت و ما با فروتنی و فضل آن سرنوشت را بهتر می‌پذیرفتیم. شاید روزی امر باری مرگ را از طریق یک ژست متافیزیکی عظیم لغو کند. اما هماهنگ کردن چنین فجایعی به وضوح فراتر از پرداخت بها با گوشت و خون انسان‌هاست.

علم چه می‌گفت؟

سپس انقلاب علمی به وجود آمد. برای دانشمندان، مرگ یک تقدیر نیست، این فقط یک مشکل فنی است. انسان‌ها می‌میرند نه به خاطر تقدیر، بلکه به دلیل برخی نقص‌های فنی می‌میرند. قلب از پمپاژ خون متوقف می‌شود. سرطان کبد را نابود کرده است. ویروس‌ها در ریه‌ها تکثیر می‌شوند و مسوول این مشکلات فنی چیست؟ سایر مشکلات فنی. قلب پمپاژ خون را متوقف می‌کند، زیرا اکسیژن کافی به عضله قلب نمی‌رسد. به دلیل برخی جهش‌های تصادفی ژنتیکی، سلول‌های سرطانی در کبد گسترش می‌یابد. ویروس‌ها در ریه‌های من مستقر شدند زیرا شخصی در اتوبوس عطسه می‌کرد. هیچ‌چیز متافیزیکی در مورد آن وجود ندارد. علم معتقد است که هر مشکل فنی راه‌حل فنی دارد. برای غلبه بر مرگ نیازی نیست که منتظر وعده‌های سنتی باشیم. چند دانشمند در یک آزمایشگاه می‌توانند این کار را انجام دهند. اکنون این متخصصان در کت‌های سفید آزمایشگاه هستند. اگر ضربان قلب دچار اختلال شود، می‌توانیم آن را با دستگاه تنظیم‌کننده ضربان بهبود بخشیم یا حتی قلب جدیدی را پیوند بزنیم. اگر سرطان بیداد کند، می‌توانیم با اشعه آن را بکشیم. اگر ویروس‌ها در ریه‌ها گسترش یابند، می‌توانیم آنها را با چند داروی جدید مهار کنیم. درست است، در حال حاضر ما نمی‌توانیم تمام مشکلات فنی را حل کنیم. اما در حال کار روی آنها هستیم. بهترین ذهن‌ها دیگر وقت خود را صرف تلاش برای معنای مرگ نمی‌کنند. درعوض، آنها مشغول طولانی‌تر کردن زندگی هستند. آنها در حال تحقیق در مورد سیستم‌های میکروبیولوژیکی، فیزیولوژیکی و ژنتیکی مسوول بیماری و پیری، ایجاد داروهای جدید و درمان‌های انقلابی هستند.

دو قرن مبارزه با مرگ

در تلاش خود برای طولانی‌تر کردن زندگی، انسان‌ها بسیار موفق بوده‌اند. در طول دو قرن گذشته، میانگین امید به زندگی از زیر ۴۰ سال به ۷۲ سال در کل جهان و به بیش از ۸۰ سال در برخی کشورهای توسعه یافته رسیده است، به‌ویژه کودکان موفق به فرار از چنگال مرگ شدند. تا قرن بیستم حداقل یک‌سوم از کودکان هرگز به بزرگسالی نمی‌رسیدند. جوان‌ترها به‌طور مرتب درمعرض بیماری‌های کودکان مانند اسهال خونی، سرخک و آبله قرار می‌گرفتند. در انگلستان قرن ۱۷، حدود ۱۵۰ از هر ۱۰۰۰ نوزاد در سال اول جان خود را از دست می‌دادند و تنها حدود ۷۰۰ نفر آن را به ۱۵ سالگی می‌رسیدند. امروز، تنها

۵ کودک از ۱۰۰۰ کودک انگلیسی در طول سال اول خود می‌میرند و ۹۹۳ نفر پانزدهمین سالگرد تولد خود را جشن می‌گیرند. در کل دنیا، میزان مرگ و میر کودکان به کمتر از ۵درصد رسیده است.

سکوت ایدئولوژی‌های جدید در برابرپس از مرگ

انسان‌ها در تلاش برای حفظ و تمدید زندگی چنان موفق بوده‌اند که جهان‌بینی ما به شکلی ژرف تغییر کرده است. در حالی که باورهای سنتی زندگی پس از مرگ را منبع اصلی معنا می‌دانستند، از قرن هجدهم ایدئولوژی‌هایی مانند لیبرالیسم، سوسیالیسم و فمینیسم تمام علاقه به زندگی پس از مرگ را از دست دادند. بعد از فوت دقیقا چه اتفاقی برای یک کمونیست می‌افتد؟ چه اتفاقی برای یک سرمایه‌دار می‌افتد؟ چه اتفاقی برای یک فمینیست می‌افتد؟ جست‌وجوی جواب در نوشتارهای کارل مارکس، آدام اسمیت یا سیمون دوبووار بیهوده است. تنها ایدئولوژی مدرن که هنوز هم نقشی اساسی به مرگ می‌بخشد، ناسیونالیسم است. ملی‌گرایی در لحظات شاعرانه و ناامیدانه، وعده می‌دهد که هرکس برای ملت بمیرد، برای همیشه در حافظه جمعی آنها زندگی خواهد کرد. با این حال این وعده چنان مبهم و مه‌‌آلود است که حتی اکثر ناسیونالیست‌ها هم دقیقا نمی‌دانند چگونه از آن استفاده کنند. چگونه واقعا در حافظه زندگی می‌کنید؟ اگر مرده‌اید، چگونه می‌دانید مردم شما را به یاد می‌آورند یا نه؟ یک‌بار از وودی آلن سوال شد که آیا او امیدوار است برای همیشه در خاطر طرفداران سینما زندگی کند. آلن پاسخ داد: «من ترجیح می‌دهم در آپارتمانم زندگی کنم.» حتی بسیاری از باورهای سنتی تمرکز خود را تغییر داده‌اند. آنها به جای قول دادن سعادت در زندگی پس از مرگ، به آنچه می‌توانند برای شما در این زندگی انجام دهند تاکید بیشتری دارند.

کرونا و مرگ

آیا همه‌گیری کووید‌۱۹ نگرش انسان را به مرگ تغییر خواهد داد؟ احتمالا نه. برعکس این بیما