پاورپوینت کامل زبان، ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران در گفتگو با ایران شناسان ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زبان، ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران در گفتگو با ایران شناسان ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زبان، ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران در گفتگو با ایران شناسان ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زبان، ادبیات، تاریخ و فرهنگ ایران در گفتگو با ایران شناسان ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

ایران شناسی، بیش و پیش از آنکه دانشی باشد، مجموعه ای است از دانشها. اگر تعریف ادوارد سعید را از شرق شناس به مثابه کسی که درباره یک یا چند جنبه تخصصی از شرق همچون اقتصاد، سیاست، تاریخ، جغرافیا، ادبیات و… تخصص دارد بپذیریم، ایران شناس نیز کسی است که در یک یا چند شاخه از علوم و دانشهایی همچون اقتصاد، تاریخ، جغرافیا، ادبیات و… ایران تخصص دارد.

ایران شناسی، بیش و پیش از آنکه دانشی باشد، مجموعه ای است از دانشها. اگر تعریف ادوارد سعید را از شرق شناس به مثابه کسی که درباره یک یا چند جنبه تخصصی از شرق همچون اقتصاد، سیاست، تاریخ، جغرافیا، ادبیات و… تخصص دارد بپذیریم، ایران شناس نیز کسی است که در یک یا چند شاخه از علوم و دانشهایی همچون اقتصاد، تاریخ، جغرافیا، ادبیات و… ایران تخصص دارد. بنابراین ایران شناسی به مجموعه دانشهایی باز می گردد که بخشی از ایران را مورد مطالعه قرار می دهد. ایران شناسی در کشورهای غربی و به ویژه انگلستان از سابقه چندین دهه فعالیت دانشگاهی برخوردار است. همین است که عبدالرشیدی به سراغ ایران شناسان انگلیسی رفته و داده هایی را از تنی چند از ایشان گردآوری کرده است و البته در کنار آنها، برخی ایران شناسان غیر انگلیسی نیز مورد توجه قرار گرفته اند. وی در مقدمه کتاب توضیح می دهد که علاقه اولیه انگلیسها به مطالعه ایران، بر حسب ضرورت و نیازشان در هند پدیدار شد. فرهنگ ایرانی در هند رایج بود و کارکنان کمپانی هند شرقی چاره ای جز فراگیری زبان نداشتند. از دیگر سو، تا پیش از قرن هیچدهم، ایران شناسی و دانستن زبان فارسی، مکمل اسلام شناسی و عرب ­شناسی بود (ص: ۱۳). اما کم کم جای خود را به عنوان رشته ای مستقل باز کرد.

علی اکبر عبدالرشیدی (۱۳۸۷) تهران : اطلاعات. ۲۷۶ صفحه. دو هزار تومان.

کتاب یاد شده، مجموعه ای است از گفته ها یا نوشته های ۲۳ ایران شناس عمدتا انگلیسی که البته در پیوست کتاب، ۹ ایران شناس دیگر نیز بطور گذرا مورد اشاره قرار گرفته اند. اینکه نوشته ایم «از گفته ها یا نوشته ها» یه این مطلب باز می گردد که گردآورنده کتاب هیچ اشاره ای نمی کند که این داده ها از طریق مصاحبه های کتبی گردآوری شده اند یا شفاهی. همچنین درباره مکان و زمان مصاحبه نیز اطلاعاتی به خواننده داده نمی شود. در اینجا چکیده ای از معرفی هر یک از ایران شناسان مورد توجه این کتاب را از نظر می گذرانیم.

جان هیث استابس: متولد ۱۹۱۸ در لندن. بخاطر مشکل بینایی در کودکی و ناتوانی در مطالعه، به سراغ رشته های هنری رفت. اما در دانشگاه ابتدا ادبیات انگلیسی خواند و بعد هنر. اهل شعرسرایی بود و با همکاری ایوری، سی غزل از حافظ را به انگلیسی ترجمه کرد. بعد هم به پیشنهاد همو، رباعیات خیام را بر اساس اندیشه های دوران ویکتوریا ترجمه و منتشر کرد. وی پس از انجام این مصاحبه و در ۲۶ دسامبر ۲۰۰۶ درگذشت (صص: ۲۶-۲۳).

سر پیتر ایوری: در جوانی از کارمندان شرکت نفت ایران و انگلیس بود. وی پس از ملی شدن صنعت نفت در ایران ماند و همین مایه شک نویسنده است که شاید فعالیت اطلاعاتی هم داشته است (پانویس ص: ۲۷). وی تألیفاتی درباره تاریخ، زبان و ادبیات ایران دارد که به قول خودش «عمدتا معطوف به حافظ و غزلیات او بوده است» (ص: ۲۹). چنانکه پیش از این آمد، همکار استابس در ترجمه سی غزل بود. اما یکبار هم به تنهایی همه اشعار حافظ را ترجمه کرد. وی هویدا را ترغیب کرد تا برای تأسیس کرسی ایران شناسی در کمبریج، مساعدت مالی کند و در عوض قول داد تاریخ ایران کمبریج نوشته شود. یکی از سردبیران جلد هفتم تاریخ ایران کمبریج، خود ایوری بود. پس از متن مصاحبه ایوری، گردآورنده کتاب، آخرین مقاله منتشر نشده ایوری درباره ایران را که در ۱۳ ژانویه ۲۰۰۸ در انجمن ایران و بریتانیا ارائه شده، آورده است. اگرچه معلوم نیست چرا ایرادات فاحش آنرا ویراستاری نکرده است. برای نمونه، ارتفاع اصفهان را ۴۰۰۰ متری سطح دریا(!) دانسته و بنای اصفهان را به شاه عباس منسوب می کند که در سال ۱۹۲۲ (!)، با کمک انگلیسی ها پرتغالها را از خلیج فارس بیرون راند (ص: ۳۵). همچنین در ادامه بحث ایوری، مروری بر همه جلدهای تاریخ ایران کمبریج شده است (مطالب درباره ایوری در: صص: ۴۳-۲۷).

کریستین ون رومبک: خانمی بلژیکی که اگرچه به تاریخ علاقمند بود، اما از یونان خوشش نمی آمد و همین باعث شد به دشمن یونان قدیم، یعنی ایران علاقمند شود. تحصیلاتش را در رشته ایران شناسی در دانشگاه بروکسل پی گرفت و به دلیل علاقه اش به گل و گیاه، تلاش کرد تا دانش نظامی گنجوی درباره گیاهان را بواسطه اشعارش دریابد. همچنین درباره مینیاتورهای موجود در آثار نظامی بررسی هایی بعمل آورده است. وی در دانشگاه کمبریج تدریس می کند (۵۳-۴۵).

ریچارد تاپر: زمینه مردم شناسی دارد و بیشتر درباره بررسی ایلات و عشایر ایران و افغانستان فعالیت کرده است. همچنین بررسی هایی درباره اسلام گرایی در ترکیه سکولار انجام داده است و اکنون استاد مردم شناسی خاورمیانه در دانشگاه لندن است (صص: ۶۳-۵۵).

ادموند بوزورث: متولد ۱۹۲۸ در انگلستان. در آکسفورد و ادینبورو اسکاتلند تحصیلاتش را در زمینه اسلام و زبان عربی به پایان رساند که البته زبان فارسی را هم در همان ایام دانشگاه فرا گرفت. علاقمند به حوزه تاریخ اسلام بود و تمرکز بر دوره غزنویان که این تمرکز، منجر به نگارش دو کتاب درباره تاریخ این دوره شد. در چندین دانشگاه انگلیسی و امریکایی، استاد زبان عربی و تاریخ ایران بوده است (صص: ۷۱-۶۵).

سر دنیس رایت: پس از سقوط دولت ملی مصدق، برای از سرگیری روابط لندن با تهران، به عنوان سفیر انگلیس به ایران آمد. چندین سال هم ریاست موسسات «انستیتو مطالعات ایرانی» و «انجمن ایران» را بر عهده داشته است. دو کتاب دارد به نامهای «ایرانیان در میان انگلیسیها» و «انگلیسها در میان ایرانیان». وی در این کتابها چهره خوبی از ایرانیان ارائه نمی دهد (بررسی و نقد کتاب «ایرانیان در میان انگلیسی ها» را پیش از این در شماره ۱۲۱ کتاب ماه تاریخ و جغرافیا، خرداد ۱۳۸۷ نوشته ام). وی در این مصاحبه، بیش از آنکه درباره خودش بنویسد، درباره اشخاصی دیگر همچون آنتونی ایدن، شاپور ریپورتر، و لرد کورزن نوشته است (صص: ۷۹-۷۳).

چارلز ملویل: با هدف فراگیری زبان عربی، وارد کمبریج شد و در کنار آن، فارسی را نیز آموخت. اما به تاریخ ایران علاقمند شد و رساله دکترایش را درباره تاریخ زمین لرزه در ایران نوشت. وی طرح گردآوری فهرست کاملی از تمام نسخه های خطی شاهنامه در سراسر جهان را بر عهده گرفت و در مرحله اول، ۷۷۰ نسخه خطی از این اثر گرانسنگ فهرست کرد. اطلاعات مربوط به این نسخه ها را می توان در سایتی که به همین مناسبت به آدرس (

Http://Shahnameh.Caret.Cam.Ac.Uk

) راه اندازی کرده، دید (صص: ۸۸-۸۱).

کارلو چره تی: در ۱۹۶۰ در ایتالیا متولد شد. فوق لیسانسش را در دانشگاه ناپل ایتالیا درباره مطالعات ایرانی و هندی دریافت کرد. مطالعاتش بیشتر درباره فارسی میانه و آیین زرتشت است. وی معتقد است در ایتالیا بیش از سایر نقاط اروپا به ایران شناسی توجه می شود و بیشترین تعداد ایران شناسان در این کشورند و بنابراین بیشتر بحثش را به تاریخ روابط ایران و ایتالیا، ایران شناسان و مراکز ایران شناسی ایتالیایی اختصاص می دهد. وی در دانشگاه رم به عنوان استاد تمام، تاریخ زبان و زبانشناسی فارسی درس می دهد (صص: ۹۶-۸۹).

ادموند هرزیگ: در پی مطالعات درباره یونان و رم، به تاریخ ایران علاقمند شد. برای فراگیری زبان فارسی به کمبریج رفت و نزد ایوری و هوبرت داک فارسی را آموخت. دقیقا چند ماه پیش از انقلاب اسلامی برای اولین بار به ایران آمد. دکترایش را از آکسفورد و با رساله ای درباره تجار ارمنی جلفای جدید دریافت کرد. از نظر تاریخی، بیشتر به دوره صفوی علاقه دارد و از لحاظ جغرافیایی، به آسیای میانه، بویژه کشورهای فارس ­زبان تاجیکستان و ازبکستان (که بخش عمده ای از مردمش علیرغم فشارهای موجود، همچنان فارسی سخن می گویند) تمایل دارد (۱۰۷-۹۷).

دیوید ادریان هیوبیوار: در ۱۹۲۶ در هندوستان متولد شد. مدارک تحصیلی در زمینه تاریخ را در آکسفورد کسب کرد و برای سربازی به هندوستان رفت و در همانجا به هنر و باستان شناسی علاقمند شد. تمرکزش بر شاهان کوشانی بود که از سوی ساسانیان، در افغانستان حکومت می کردند. در منطقه غبیرا در ۷۰ کیلومتری کرمان کاوشهای باستان شناسی انجام داد و کتابی در همین زمینه با نام: «گزارش حفاری غبیرا در ایران» را منتشر کرد (۱۰۹-۱۱۴).

جان بیلی: دکترایش را در ۱۹۷۰ در رشته روان­شناسی تجربی از دانشگاه ساسکس گرفت و سپس مشغول تحقیق درباره رابطه مهاجرت و موسیقی شد. موسیقی افغانستان و شرق ایران بیشتر مورد توجهش بود. وی دوتار، سه تار و رباب می زند. در دانشگاه گلداسمیت، استادِ عبدالحسین مختاباد بوده است (صص: ۱۱۸-۱۱۵).

لزلی مک لاخلن: وی کتابی نوشته به نام «بحرالعلم» که نیتش پاسخ دادن به ادوراد سعید در شرق شناسی بوده است. معتقد است همه اسلام شناسان انگیزه پنهانی و مشکوک نداشته اند. البته برخی از توجیهات وی منطقی به نظر نمی رسد. مثلا تلاش می کند خواننده را بقبولاند که غربی ها علافمند بودند قرآن را یاد بگیرند، اما از نیت شان سخنی به میان نمی آورد. و یا آنکه معتقد است لرد کرزن با تجزیه ایران در ۱۹۰۷، مشکل آن روز ایران را حل کرد! (صص: ۱۲۵-۱۱۹).

آنابل کیلر: وی در سال ۱۹۷۳ به همراه همسرش به اسلام گروید و نام زینب را برای خود برگزید. برای فهم اسلام، لیسانسش را در رشته زبان و ادبیات فارسی گرفت. در رساله دکترایش به «کشف السرار» رشیدالدین میبدی پرداخته است. در این رساله تلاش کرده روش عرفا و صوفیان را در تفسیر قرآن نشان دهد. وی همچنین می خواهد کتابی درباره بایزید بسطامی بنویسد (صص: ۱۳۳-۱۲۱).

تیم نیبلوک: متولد ۱۹۴۲ در ایرلند شمالی. وی دکترایش را در روابط بین الملل از دانشگاه ساسکس دریافت کرد. او اکنون رییس دانشکده مطالعات اسلامی ایرانی دانشگاه اگسیتر انگلستان است. اما ظاهرا خودش نه ایران شناس است و نه ایران شناسی درس می دهد. بنابراین معلوم نیست به چه دلیل نامش در میان ایران شناسان آمده است. نیلبوک در این مصاحبه تنها به توضیحاتی درباره وضعیت نامناسب ایران شناسی (که توسط استادان دیگری تدریس و اداره می شود) بسنده می کند (صص: ۱۳۸-۱۳۵).

جیمز موریس: امریکایی الاصل است که در مراکش مسلمان شد. از ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۸ در ایران بود و در تهران نزد هانری کرین و سید حسین نصر و در مشهد نزد سید جلال الدین آشتیانی شاگردی کرد. وی از آشتیانی بسیار به نیکی یاد می کند. رساله دکترایش را درباره میرداماد انجام داد و نهایتا در ۱۹۸۰در رشته زبان و تمدنهای خاور نزدیک از هاروارد فارغ التحصیل شد. تا پیش از ۲۰۰۶ که به کالج بوستون پیوست، در دانشگاه های مختلفی در جهان تدریس کرده بود (صص: ۱۵۰-۱۳۹).

ویلیام دالریمپل: اسکاتلندی و اکنون ساکن هند است. برای طرح تحقیقاتی لیسانسش، تصمیم گرفت مسیری که مارکوپولو در قرون وسطی رفته بود را برود تا ببیند اگر امروز آن سفر را مارکوپولو تکرار می کرد، چه ها می دید. در این سفر، دو هفته هم در ایران ماند. وی بیشتر هندشناس است که در برخی موارد، به بررسی زندگی ایرانیان مهاجر به هند یا فرهنگ ایرانی در هند پرداخته است. بهرحال شاید اطلاق تخصص ایران شناسی بر وی دشوار باشد (۱۵۷-۱۵۱).

اندرو نیومن: امریکایی است که در دوره لیسانس، به پیشنهاد یکی از استادانش به ایران سفر می کند و با تدریس زبان انگلیسی در دانشگاه تهران، درآمدی برای ماندن در ایران دست و پا کرد. دو سال در ایران ماند و برای دریافت دکتری، رساله اش را در دانشگاه کالیفرنیا درباره اصولی گری و اخباری گری نوشت. وی اکنون رییس دانشکده مطالعات اسلامی ایرانی دانشگاه ادینبورو اسکاتلند است (صص: ۱۶۴-۱۵۹).

کاترین اسپلمن: با یک مرد ایرانی ازدواج کرد و بنابراین در دوره دکترای سیاست و جامعه شناسی در دانشگاه برک بیک لندن، رساله اش را درباره ایرانیان مهاجر به انگلیس نوشت. وی یافته های جالبی به دست آورده است. مثلا اینکه ایرانی ها بر خلاف مهاجران دیگر کشورها، مگر در موارد استثنایی تمایل چندانی به تجمع در یک محله مسکونی کنار هم ندارند؛ در برخی مراسم مانند چهارشنبه سوری، با وجودی که در مرکز لندن برخی از زنان چادری اند و برخی از مردان شراب خوار، باز هم با بکار بردن واژه «ما»، هویت مشترکی برای خود