پاورپوینت کامل نشستن سخن بر کرسی سکوت ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نشستن سخن بر کرسی سکوت ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نشستن سخن بر کرسی سکوت ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نشستن سخن بر کرسی سکوت ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

بخشی از تأملات مولانا درباره زبان به بازشناسی انواع زبان مانند زبان عبارت و زبان اشارت و کلام بی‌حرف و نظایر آنها اختصاص دارد. مولانا گاهی هم از نقش زبان در روابط انسانی سخن می‌گوید. در این نوشتار کوتاه، به اختصار، به چهار نکته درباره اینکه زبان می‌تواند، بر اثر سوء‌استفاده‌های آدمیان، به مانعی بر سر راه روابط سالم تبدیل شود، سخن می‌گوییم.

به مناسبت۸ مهر، روز بزرگداشت مولوی

مولانا به مسأله «زبان» توجه فراوانی نشان داده و آن را از زوایای گوناگون بررسی کرده است. گردآوری، طبقه‌بندی و تحلیل سخنان مولانا راجع به جنبه‌های مختلف زبان کاری ارزشمند است. او گاهی مانند یک زبانشناس به زبان نگاه می‌کند و مثلاً از تفاوت فاعل نحوی و فاعل منطقی یا خواندن مطالب بین سطور سخن می‌گوید. گاهی هم مثل یک معرفت‌شناس درباره زبان تأمل می‌کند و از محدودیت‌ها و موانعی که زبان بر سر راه معرفت پدیده‌های هستی ایجاد می‌کند، سخن می‌گوید. گاهی بسان یک عالم اخلاق درباره آفات و عوارض زبان سخن می‌گوید و از نقش زبان در رشد یا انحطاط اخلاقی انسان می‌گوید، زمانی هم مانند عارفان به ناتوانی‌های زبان در بیان مسائل عرفانی اشاره می‌کند و ما را به خاموشی فرامی‌خواند.

بخشی از تأملات مولانا درباره زبان به بازشناسی انواع زبان مانند زبان عبارت و زبان اشارت و کلام بی‌حرف و نظایر آنها اختصاص دارد. مولانا گاهی هم از نقش زبان در روابط انسانی سخن می‌گوید. در این نوشتار کوتاه، به اختصار، به چهار نکته درباره اینکه زبان می‌تواند، بر اثر سوء‌استفاده‌های آدمیان، به مانعی بر سر راه روابط سالم تبدیل شود، سخن می‌گوییم.

هم‌هویت شدن با زبان

زبان یکی از امور هویت‌ساز است و بسیاری از انسان‌ها هویت خود را از زبان خود می‌گیرند و به این ترتیب زبان را به مانعی بر سر راه یگانگی و همزیستی مسالمت‌آمیزِ خود با دیگران تبدیل می‌کنند. داوری‌های افراد درباره شیرینی یا کمال زبان خود و برتری دادن آن بر دیگر زبان‌ها، از آثار هویت‌سازی از طریق زبان است. مولانا در داستان «نزاع چهار مرد بر سر انگور» به این نکته اشاره می‌کند که علت اختلاف آنان این بود که زبان همدیگر را نمی‌فهمیدند. خواسته آنان یک چیز بود، اما به سبب ناآگاهی از زبان یکدیگر، مشت بر سر و روی هم می‌کوبیدند (د ۲/ ۳۶۸۸ – ۳۶۸۰).

در عین اعتراف به ارزش بی‌بدیل زبان در روابط انسانی، باید گفت که اگر سنخیت روحی نباشد، همزبانی گرهی از کار آدمیان باز نمی‌کند. به تعبیر دیگر، زبان به تنهایی باعث انسجام ملی نمی‌شود و موجبات وحدت و همدلی میان انسان‌ها را فراهم نمی‌آورد. اگر زبان به تنهایی می‌توانست انسان‌ها را به هم پیوند بزند، همه کسانی که دارای زبان مشترک‌اند، در نهایت تفاهم و یگانگی در کنار هم زندگی می‌کردند، اما با کمال دریغ چنین نیست؛ چه بسیار کسانی که فارسی، زبان مشترک آنهاست، ولی اندک تفاهم و توافقی بین آنها وجود ندارد و به هیچ روی سخن یکدیگر را درنمی‌یابند.

استاد فروزانفر در این باره چنین می‌گویند: «به عقیده او (مولانا) همزبانى پایه‌‏اى در وحدت اجتماع به حساب نمی‌‏رود و آن، زبان محرمى و همدلى است که مردم را به یکدیگر پیوند می‌دهد؛ محرمى اشتراک در عقیده و هدف و آمال و آرزوهاست. در این صورت است که با وجود اختلاف زبان، افراد بشر با یکدیگر همدست و هم‌داستان می‌شوند، چنانکه با عدمِ محرمى و همدلى بر خلاف هم می‌ایستند و خون یکدیگر را می‌‏ریزند، هرچند که به یک لغت و زبان حرف می‌زنند» (شرح مثنوی شریف، ج ۲، ص ۳۵۱).

همزبانی خویشی و پیوندی است

مرد با نامحرمان چون‌بندی است

ای بسا هندو و ترک همزبان

ای بسا دو ترک چون بیگانگان

پس زبانِ محرمی خود دیگرست

همدلی از همزبانی بهترست

غیرنطق و غیر ایما و سجل

صد هزاران ترجمان خیزد ز دل

(د ۱/ ۱۲۰۷ – ۱۲۰۵)

تبدیل شدن زبان به هدف

زبان ممکن است به هدف بدل شود و افراد برای دفاع از زبان مسائل مهم زندگی را که عبارت است از روابط سالم با انسان‌ها و گسترش صلح و صفا و آرامش و مهر در میان آنها، نادیده بینگارند. این مشکل بیشتر در میان لغوی‌ها، دستوری‌ها و زبانشناسان پدید می‌آید. چنین کسانی بر اثر عشقی که به زبان دارند، هیچگونه خطای زبانی را برنمی‌تابند و با دیدن یک خطای زبانی بشدت برآشفته می‌شوند. در ادبیات عرفانی ما انتقاد از شخصیت «نحوی» دقیقاً به همین منظور انجام می‌پذیرد.

شمس تبریزی درباره نحوی که در چاه فاضلاب افتاده بود داستانی دارد که بسیار روشنگر است: «آن نحوی… در کوی نُغول پر نجاست افتاده بود. یکی آمد که: هَاتَ یدَک. مُعرَب نگفت، کاف را مجزوم گفت. نحوی برنجید. گفت: إعبر أنتَ لستَ من أهلی. همچنین می‌آمدند و آن قدر تفاوت در نحو می‌دید و ماندن خود در پلیدی نمی‌دید. همه شب تا صبح در آن پلیدی مانده بود در قعر مزبله و دست کسی نمی‌گرفت و دست به کس نمی‌داد. چون روز شد، یکی آمد، گفت: یا أبا عمر! قد وقعتَ فی القَذَرِ. قالَ: خُذ بِیدی فإنّک من أهلی. دست به او داد او را خود قوت نبود، چون بکشید هر دو در افتادند…»(مقالات شمس تبریزی، ج ۱/ ص۱۵۶ و صص ۱۵۷ – ۱۵۶). مولانا هم در داستانِ «نحوی و کشتی‌بان» در مثنوی همین مسأله را بیان می‌کند (د ۱/ ۲۸۴۷ – ۲۸۴۱).

توجه به اسم و غفلت از مسمّی

کلمات صرفاً نشانه‌هایی هستند برای اشاره به پدیده‌های بیرونی