پاورپوینت کامل جامعه‌شناسى و جنبش‌هاى اجتماعى ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه‌شناسى و جنبش‌هاى اجتماعى ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه‌شناسى و جنبش‌هاى اجتماعى ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه‌شناسى و جنبش‌هاى اجتماعى ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

مرحوم دکتر غلامعباس توسلی، جامعه‌شناس نام آشنا، در روز پنج‌شنبه ۲۵ مهرماه ۱۳۹۹ دیده بر جهان ما فرو بست و در غوغای اپیدمی و اخبار دیگری که سیاست و فرهنگ و افکار عمومی را درگیر ساخته است، به آرامی تشییع و به سوی آرامگاه ابدی بدرقه شد.

نگاهی به زندگی و فعالیت‌ها و آثار زنده‌یاد دکتر غلامعباس توسلی

مرحوم دکتر غلامعباس توسلی، جامعه‌شناس نام آشنا، در روز پنج‌شنبه ۲۵ مهرماه ۱۳۹۹ دیده بر جهان ما فرو بست و در غوغای اپیدمی و اخبار دیگری که سیاست و فرهنگ و افکار عمومی را درگیر ساخته است، به آرامی تشییع و به سوی آرامگاه ابدی بدرقه شد. زندگی علمی و سیاسی و حرفه‌ای او در هم تنیده و جداناشدنی است. دکتر توسلی، همزمان آموزگار و استادی متبحر و صاحب ایده و صادق، جامعه‌شناسی باسواد و آشنا به مفاهیم و متخصص، مدیری قابل اعتماد و قابل اتکا در نهادهای فرهنگی،‌ و سرانجام کنشگری فعال در سوی سیاست ایران بود که امروزه در تمایزی معنادار با عنوان ملی ـ مذهبی شناخته می‌شوند. عقب شکوفای این جریان سیاسی به نهضت ملی شدن صنعت نفت در دوران صدارت دکتر محمد مصدق، و پس از کودتای ۲۸ مرداد، به نهضت مقاومت ملی با حضور روحانیون نامدار و روشنفکران برجسته‌ای چون آیت‌الله سیدابوالفضل زنجانی، سیدرضا زنجانی، سیدمحمود طالقانی، مهندس مهدی بازرگان، دکتر یدالله سحابی و تعداد پرشماری از همفکران و همراهان این جریان بازمی‌گردد.

سپس انسجام حزبی تازه‌ای به نام «نهضت آزادی ایران» شکل می‌گیرد که توسلی، مهندس عزت‌الله سحابی، دکتر محمدمهدی جعفری، دکتر ابراهیم یزدی، دکتر مصطفی چمران، دکتر علی شریعتی و برخی دیگر از کنشگران دینی و ملی ایران، نسل جوانتر و پویاتر همین جریان محسوب می‌شوند. آنان به وضوح و با شور و حرارت، دنبال جریان مقاومت را پیگیری می‌کردند و بر مبنای انگاره‌های بازرگان و طالقانی از جهان‌بینی اسلامی و تفاسیر نوگرایانه از وحی و آیات قرآن مجید، گرایشات انقلابی را در کنار نوعی از “اخلاق دینی” و “مذهب اخلاقی”، در سای فهم مدرن و متناسب با علوم جدید از دین، راهگشای زندگی و سیاست ایرانیان قلمداد می‌نمودند. اما غلامعباس توسلی برخلاف همراهانش، به موازات سیاستگری و فعالیت حزبی، در پی کسب علم و دانش روز هم بود. او از معدود فعالین برجست این جریانات بود که مهم‌ترین شاخ علوم انسانی مدرن، یعنی جامعه‌شناسی را در سطوح بالای آکادمیک دنبال کرد و صاحب دیدگاه و منظری قدرتمند و جایگاهی معتبر در دانشگاه‌ها شد.

در میان رهبران متقدم و همگامان و مبارزان ده ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ خورشیدی، غالباً پزشکی و تخصص‌های فنی و مهندسی جایگاه ویژه‌ای داشت. به ندرت کسانی چون جعفری و شریعتی و توسلی، علوم انسانی خوانده و با ادبیات و جامعه‌شناسی و رشته‌های دیگر در این شاخه از علوم سر و کار داشتند. همین امر، شاید یکی از نقاط ضعف بزرگ در مبارزات سیاسی آن دوران بود. به نحوی که نسل جوانتر از هواداران نهضت آزادی، همچون حنیف‌نژاد، سعید محسن و علی‌اصغر بدیع‌زادگان، لطف‌الله میثمی و دیگران غالباً مهندسان و متخصصان رشته‌های فنی بودند؛ همچنان که بازرگان و سحابی و چمران و یزدی نیز در رشته‌های فنی و پزشکی متخصص و متبحر بودند.

دکتر غلامعباس توسلی متولد ۱ خرداد ۱۳۱۴ و درگذشت ۲۵ مهر ۱۳۹۹، در میان دانشجویان و استادان جامعه‌شناسی دانشگاه تهران و مجامع علمی و آکادمیک ایران، چهره‌ای شناخته شده بود. او از نخستین کسانی بود که در کنار استاد بنیانگذار جامعه‌شناسی در ایران،‌ یعنی دکتر صدیقی، رشت جامعه‌شناسی را رونق داد و در کنار دانشگاه، در مؤسس مطالعات و تحقیقات اجتماعی، نخستین گام‌های پژوهشی، نظری و میدانی را برای تحقیق و آموزش جامعه‌شناسی برداشت و برای شناخت جوامع و اقوام و طبقات اجتماعی در کشور پهناوری چون ایران، فعالیت موثری را آغاز کرد.

تحقیقات و تدریس و تحصیلات او، مانعی در راه مبارزات سیاسی نبود، اما بی‌شک اگر به صورت متمرکز در مسیر آکادمی و پژوهش و آموزش فعالیت می‌کرد، به یکی از جامعه‌شناسان نامدار آسیایی بدل می‌شد. جامع ما به چنین متخصصانی نیاز فراوان داشته و دارد. کسانی که از منظر علمی و عینی به آموزش و پژوهش و تألیف و تدوین نظریات و پروژه‌ها بپردازند و به واسط تربیت محققان شایسته و متخصصان برجسته، نظم و کارآمدی را به جامعه تزریق کنند و توسعه و شکوفایی را در عرصه‌های گوناگون محقق سازند.

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، غلامعباس توسلی در پی مبارزات، آموزش‌های سیاسی و نظامی، و رد و بدل کردن پیامها و بیانیه‌های مبارزاتی نهضت و یاران نزدیک و معتمد بود. او از اعضای جوان و مؤثر این حزب سیاسی منتقد رژیم پهلوی محسوب می‌شد و به محض پیروزی انقلاب که زنده‌یاد مهندس مهدی بازرگان به صدارت و نخست‌وزیری در دولت موقت برگزیده شد، او نیز فعالیت خود را در صورت و محتوایی تازه دنبال کرد. تصویر تاریخی از لحظه اعلام حکم نخست وزیری مهندس بازرگان در کنار امام خمینی در دست است که غلامعباس توسلی نیز در سمت راست نخست وزیر نشسته است. این آغاز دوران تازه ای برای ایران و نهضت و توسلی بود که در تاریخ ماندگار شده است.

بازرگان، مردی بسیار صدیق بود و به خواست

امام خمینی و شورای انقلاب،‌ برای پذیرش نخست‌وزیری دولت موقت یا به اصطلاحی دیگر دولت انتقالی، از کلیه منصب‌ها و مقامات حزبی در نهضت و دیگر محافل و تشکل‌ها استعفا داد و کنار کشید. یاران و همراهان وی نیز همین صدق و استقلال را پیشه کردند و سرلوح کار قرار دادند. وزرا و مدیران برجست آن دوران، تعلقات حزبی را کنار نهادند تا با استقلال و بدون وابستگی و تعلق، در خدمت کشور و انقلاب و قانون باشند.

دکتر توسلی البته بیشتر در نهضت فعالیت کرد. او مدتی مشاور رادیو و تلویزیون دولتی شد و بنا به علایق و گرایشاتی که داشت به دانشگاه بازگشت. ابتدا به ریاست دانشگاه اصفهان برگزیده شد و چون اندکی بعد، دانشگاه‌ها در پی انقلاب فرهنگی تعطیل شد و طرحی نو برای دگردیسی و دگرگونی بنیانهای آکادمی در ایران دنبال می‌شد، جمعی از نخبگان شناخته شده و سیاستگران معتمد و آشنا گرد آمدند و شورایی به نام شورای انقلاب فرهنگی را برساختند. این شورا، وظیف سیاستگزاری، گزینش مدیران و استادان، تدوین کتب درسی، ارائ سرفصل‌های دروس و ضرورت‌های علمی و عینی و عملی و سیاسی را یکسره برعهده گرفته بودند. توسلی نیز یکی از اعضای شورا بود.

در میان ده ۱۳۶۰، دکتر توسلی در پی انزوای نهضت آزادی و کنار نهاده شدن اعضای آن از نهادها و رئوس سیاسی، به وظایف و علایق علمی روی آورد. انجمن جامعه‌شناسی ایران را سرپرستی کرد و به تدریس در دانشگاه پرداخت. در سال ۱۳۶۴، مدیر گروه جامعه‌شناسی دانشگاه تهران شد و یک سال بعد ریاست دانشکد علوم اجتماعی را برعهده گرفت. این نقط عطفی در فعالیت‌های دانشگاهی دکتر توسلی بود که تا سال ۱۳۸۶، یعنی ۲۲ سال بعد ادامه یافت. در آن هنگام که محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور شده بود، توسلی را مانند بسیاری از همفکران و همکاران استادان دیگر از دانشگاه که خان او محسوب می‌شد بیرون راندند و نگارنده که قبلا و در سال ۱۳۷۶ یک بار با مرحوم دکتر توسلی و مهندس مصطفی کتیرایی گفتگو کرده بودم، در همان ایام با وی مجددا دیدار و گفتگوی مطبوعاتی دیگری انجام دادم، در چنان اوضاع و احوالی بود که آن رویداد و اندوه و اضطرابش برای آیند دانشگاه و کشور را در کنار بی‌اعتنایی به وضع و سرنوشت خاص خود در سیما و سخنان وی، عیان مشاهده کردم.

غلامعباس توسلی یکی از دانشوران خراسانی، زاده و اهل رشتخوار بود و پدرش ملااحمد که از واعظان و علمای آن حوزه بود، در سال ۱۳۲۵ درگذشت. نخستین ادوار تحصیلات غلامعباس توسلی در مکتبخانه سپری شد. قرآن و ادبیات فارسی و عربی، همراه با مقدمات دیگر را ادامه می‌داد و شاید اگر پدرش زنده می‌ماند، طلبه و روحانی می‌شد. پس از مرگ پدر، وی به دبستان ابتدایی رفت و در کلاس چهارم پذیرفته شد. اسم آن مدرسه، دبستان طغرایی رشتخوار بود. بعد از آن وارد دبیرستان قطب‌الدین حیدر در تربیت حیدریه شد و عزم خود را جزم کرد که به دانشگاه برود. در سال ۱۳۳۴ پس از اخذ دیپلم متوسطه، در امتحان ورودی دانشسرای عالی تهران شرکت کرد و در کنکور زبان و ادبیات فرانسه رتب اول را به دست آورد. مدتی فرانسه خواند و سپس شروع به فراگیری زبان انگلیسی کرد و به این ترتیب جد و جهد علمی وی در دانشسرای عالی، چند سال بعد با اهدای مدال فرهنگ با پای دبیری، استخدام در دانشسرای عالی و کسب رتب اول تحصیلی در تمام آزمون‌ها، او را به موفقیت و موقعیت بهتری رهنمون ساخت.

در آن دوره، اهمیت جامعه‌شناسی به تازگی درک شده بود و قبل از آن، بیشتر فلسفه و نوعی مباحث اجتماعی ملهم از مارکسیسم همراه با ترجمه آثار آبای کمونیست‌ها از طریق حزب توده در فضای علمی و مطبوعات و محافل دیگر باب شده بود. در دانشگاه سوربن در ده ۱۳۳۰ میلادی، جامعه‌شناسی از فلسفه متمایز و ممتاز شده و مورد استقبال فراوان قرار گرفته بود. آثار امیل دورکهایم و ماکس وبر و آرای بزرگان مکتب شیکاگو در آمریکا و سپس جامعه‌شناسان سوربن در فرانسه رونق و محبوبیت زیادی پیدا کرد. در این زمان بود که در ایران، برخی دانشجویان زبده‌ که در سال‌های ۱۳۱۵ تا ۱۳۲۰ راهی فرنگ شده بودند به میهن بازگشتند.

دانشگاه تهران که از ادغام پلی‌تکنیک و دانشسرای عالی و چند نهاد دیگر شکل گرفته و به مدیریت عیسی صدیق و محمود حسابی و تعدادی از مهندسان و معماران، بنیان و گسترش یافته بود، به زودی متوجه علوم انسانی شد و بازگشت دکتر صدیقی و چند تن دیگر، زمینه‌های علوم انسانی و اجتماعی را آماده ساخت تا رشت جامعه‌شناسی تأسیس شود. در همان هنگام، نسل تازه‌ای در حقوق و اقتصاد و تاریخ و جامعه‌شناسی پرورده شدند. افرادی با گرایشات مختلف که بعدها منشاء اثر شدند، همچون محمدعلی رجایی، باقر پرهام، اکبر اکبری،‌ احمد اشرف، داور شیخاوندی، علی شریعتی، حسن حبیبی و … تعدادی از اشخاص متعلق به این گروه بودند.

غلامعباس توسلی نیز به دلیل اخذ رتب اول، یک سال به تدریس و ادام تحصیل در دانشسرای عالی تهران پرداخت و سپس با بورسیه مربوط به دانشگاه برای فارغ‌التحصیلان ممتاز، و دریافت پذیرش دانشگاه پاریس،‌ به فرانسه رفت و رشت جامعه‌شناسی را برای تحصیل و تخصص برگزید. او پنج سال در پاریس درس خواند. رساله‌ای با عنوان «جامع سنتی ایران از دید اروپائیان: مقایس نظریات انگلیسی‌ها و فرانسویان» و رسال دیگری به نام «صنایع دستی ایران و جنبه‌های روانشناسی اجتماعی آن» نوشت و ارائه کرد که ظاهراً این رساله با مساعدت مالی مرکز تحقیقات علمی فرانسه،‌ در همان زمان منتشر شده است.

از سویدیگر یک اتفاق مهم در نهادهای آموزش دانشگاهی در رابطه با پژوهشهای اجتماعی افتاد. در این دوران، مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی ایران وابسته به دانشگاه تهران تأسیس شده و به قلب مطالعات اجتماعی ایران بدل شده بود، از آنجا که مبارزات سیاسی ده ۱۳۳۰، پس از کودتای ۲۸ مرداد، با اختناق شدیدی روبه‌رو شده و در اوایل ده ۱۳۴۰، که نهضت روحانیت و حضور مراجع در خرداد ۱۳۴۲ منجر به درگیری و خونریزی شده بود،‌ وضع خاصی برای کلیه مبارزان و کنشگران سیاسی ایجاد نموده بود. نهضت آزادی ایران در ه