پاورپوینت کامل مرگ یا احیای وزن شعر عروضی ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگ یا احیای وزن شعر عروضی ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگ یا احیای وزن شعر عروضی ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگ یا احیای وزن شعر عروضی ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

شعر کلاسیک فارسی از دیرباز دارای دو وزن با دو خوانش متفاوت فاضلانه (یا افاعیلی یا عروضی)، و عامیانه (یا اتانینی یا تکیه‌ای) بوده است که هر کدام کاربرد خاص و کاربران خاص خود را داشته است.

دو خوانش متفاوت فاضلانه و عامیانه شعر کلاسیک فارسی

چندی پیش یکی از منتقدان معروف سینمایی کشور در برنامه‌ای تلویزیونی، چند بیتی از شاهنامه را قرائت کرد که چون تعدادی از واژه‌ها و عبارت‌هایِ موجود در آن ابیات را سهواً به‌اشتباه خوانده بود، جمعی از مردم زبان به انتقاد او گشودند، و ایشان نیز در نوبت بعدِ همان برنامه اشتباهات خود را پذیرفت و از دوستداران فردوسی و شعر ادبیات فارسی عذرخواهی کردند. اما در این فاصله فرد خوش‌ذوقی نیز در فضای مجازی، برای نمایش نحوه صحیح قرائت آن ابیات، قرائتی از استاد میرجلال‌الدین کزازی را از همان ابیات در کنار قرائت منتقد مذکور قرار داد و موارد ناصحیح را به‌دقت و یک ‌به یک متذکر شد. بنده از مقایس این دو خوانش به نکت جالب دیگری نیز پی بردم و آن تفاوت کاملاً آشکاری است که از حیث وزن در شیو قرائت آن منتقد و استاد کزازی وجود داشت. جالب است که وقتی نظر بعضی دوستان جوان خود را دربار تفاوت آن دو خوانش از حیث وزن جویا شدم، در نهایتِ حیرت دیدم که غالب آنان نحوه قرائت منتقد را موزون‌تر و طبیعی‌تر و حتی صحیح‌تر از نحوه قرائت استاد کزازی می‌دانستند! در واقع آنان قرائت استاد کزازی را نه تنها موزون نمی‌یافتند بلکه آن را با صفاتی چون «جالب» یا «عجیب» یا «قدیمی» یا حتی «متفاضلانه» توصیف می‌کردند!

شعر کلاسیک فارسی از دیرباز دارای دو وزن با دو خوانش متفاوت فاضلانه (یا افاعیلی یا عروضی)، و عامیانه (یا اتانینی یا تکیه‌ای) بوده است که هر کدام کاربرد خاص و کاربران خاص خود را داشته است. وزن افاعیلی، خاصِ ادبا و شاعران بوده است و مهم‌ترین ویژگی‌ آن این است که مطلقاً نمی‌توان آن را با ضرب‌گرفتن یا بشکن‌زدن دنبال کرد؛ اما وزنِ اتانینی، خاصِ تصنیف‌سازان بوده است و برخلاف مورد قبلی، ضرب‌گرفتن در حین قرائت یا استماعِ آن کاملاً امکان‌پذیر است. این دو نوع خوانش و دو نوع توصیف قرن‌ها و بدون هیچ تداخلی در کنار هم وجود داشته‌اند (مثلاً برای توصیف افاعیلی یا عروضی این وزن رک. خواجه نصیر طوسی ۱۳۶۹؛ ماهیار ۱۳۸۲؛ و نجفی ۱۳۹۷؛ و برای توصیف اتانینیِ این وزن رک. دهلوی ۱۳۷۹؛ و مخصوصاً آذر سینا ۱۳۹۶).

گرچه به علت تحول زبان فارسی و نابودشدنِ نقشِ واجیِ کمّیت در این زبان، پیوند میان عامل اصلی وزن عروضی که کمّیت باشد، با زبان گفتاری فارسی قطع شده است، این انقطاع باعث نابودی وزن عروضی نشده زیرا طی قرن‌ها سنت ادبی حامی و حافظ این وزن بوده است. اما در چند ده اخیر به علت ضعیف‌شدن نقش سنت ادبی در زندگی فرهنگی ایرانیان و به حاشیه رانده‌شدنِ آن در نظام آموزشی ایران، خوانش تکیه‌ای شیوع بیشتری یافته است، و ادام این روند بی‌گمان سبب می‌شود که در درازمدت وزن شعر فارسی از وزنی کمّی مبدل به وزنی تکیه‌ای بشود. این تغییر مخصوصاً در میان جوانان چنان رواج و گسترشی یافته است که اگر کسی مانند استاد کزازی شعر عروضی را به وزن صحیح و قدیم آن، یعنی به شیوه‌ای کمّی بخواند، با حیرت به او می‌نگرند! باید دانست که در خوانش صحیح و قدیم شعر عروضی فارسی، عناصری چون زمان و تکی وزنی یا هجای سکوت و ضد ضرب هیچ‌گونه نقشی ندارند و انتظامی که باعث وزن می‌شود صرفاً به تکرار مقادیر متساوی کمّیت‌های «زبانی» مربوط می‌شود و بس. به همین دلیل نیز وزن شعر کلاسیک فارسی را در کنار وزن شعر عربی و یونانی باستان، وزنی «زبانی» (prosodic) می‌خوانند. اما چرا دوستان جوان بنده قرائت آن منتقد را موزون‌تر یا دست‌کم طبیعی‌تر از قرائت استاد کزازی قلمداد می‌کردند؟

وزن اشعار