پاورپوینت کامل ایرانشهر یعنی ادب، رواداری و مردم آزاری نکردن ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایرانشهر یعنی ادب، رواداری و مردم آزاری نکردن ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایرانشهر یعنی ادب، رواداری و مردم آزاری نکردن ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایرانشهر یعنی ادب، رواداری و مردم آزاری نکردن ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

ایرانشهریایرانشهر یا دولت کشور ایران دارای مولفه هایی در سیاست داخله و خارجه است که در غیبت آن کشور با بحران مواجه شده است. رعایت ادب، تشریفات، در جای خود بودن، فهم منافع ملی، تلاش برای ایران، حکومت قانون، نظام مند بودن و رعایت ترتیبات و اصول با رویکردهای واقع گرایانه و محافظه کارانه اساس سیاست ایرانشهری است.

نگاهی به مولفه های ایرانشهر

به تاریخ می نگرم آنانکه برای دولت کشور قدم برداشتند و کاری برای ایران انجام دادند به یادگار نام نیکی از خود به جای گذاشتند و هر کس به ایران خیانت کرد و یا حتی ساکت و بی تفاوت بود یا بد نام گردید و یا از خاطره ها محو شد. بیرونی جغرافیای ایرانشهر را ترسیم کرد و طبری و بلعمی تاریخ ملوک ایران را احیا کردند. ابن مقفع متون مملکت داری و اندرزنامه های ایران را از پهلوی به دوره اسلامی منتقل کرد و سعدی و عطار مولفه های فرهنگ ایرانی را در قالب شعر و عرفان بیان کردند. فردوسی ایده ایران را همانند قانون اساسی کشور سرود و حافظ همان را در زمانه ای سخت تر با رندی و طنز بازنمایی کرد. سابقه هزار ساله جشن ها، آیین ها، زبان، آداب و رسوم، شیوه مملکت داری که فنون انسانی، طبیعی و هنری در ابعاد جهانی داشته است به شکل تداومی در ایده ایرانشهری تداوم یافته است. حتی آن زمان که ارتش، خزانه و همه ساختار مملکت داری در اختیار اقوام مهاجم بوده است فرهنگ ایرانی به تربیت و آداب تمدنی و یکجانشینی توسط وزیران و دبیران روی آورد و ایده ایران چه در شکل و ساختار حکومت مندی و چه در شکل فرهنگ و هنر یکجانشینی تداوم یافت. در اوج نبرد قدرت بنی امیه و بنی عباس ابن مقفع در حال ترجمه نامه تنسر و عهد اردشیر بود و در زمان روی کار آمدن سامانیان که نزدیکترین سلسله بعد از اسلام به ساسانیان بودند رودکی، فارابی، ابن سینا، مسکویه، بیرونی، زکریای رازی، خوارزمی، تاریخ، ادب، علم و فرهنگ انسانی را ترجمه، تولید، تفسیر و ترویج می کردند. حتی در مواجهه با غزنویان فردوسی حماسه ملی ایران را سرود و برای تربیت سلجوقیان و ایجاد ساختار نظام مند حکومت مندی نظام الملک سیرالملوک را نوشت. زمانه مغول و تیمور حافظ، سعدی، خیام، عطار و مولوی با آنکه بخش های زیادی از ایران با خاک یکسان شد اما زبان فارسی پناهگاه گردید و آثاری در تراز دانش انسانی جهانی شکل گرفت. حتی در برخورد با غرب زبان و ادب فارسی به همراه آموزه های باستانی و میانی ایران پشتوانه فرهنگی مشروطیت قرار گرفت و آنانکه بر این میراث آفرینش هنری و تاسیسی و نهادی انجام دادند توانستند کشور را حفظ کنند. هر گاه سازه تمدنی همنوا با دستاوردهای بین المللی خلق گردید و آثار و خدمات ماندگاری ایجاد شد فرهنگ ایرانی نه تنها مشوق بود بلکه روبنایی مشروعیت بخش به سان سازه های باستانی و دوره میانه را برای دوره جدید شکل داد.

گاهی برخی از روی جهل یا خودنمایی همچون مگسی به عرصه سیمرغ ایران هجوم می آورند که می توان مولفه های چند، در باب چنین رویکردهای شکست خورده، بدنام و بی معنا نگاشت. به یک معنا ظرفیت نداشتن عده ای در تاریخ معاصر ایران یکی از علت ها است. در زمان گذشته کسانی که علم و ادب می آموختند به علت خاندانی، صبر و تحمل طاقت فرسا برای یادگیری و یا هوش و ذکاوت بالایی که داشتند میراث کهن و نغمه های ماندگار ایران را می آموختند. آموختن و احترام از گاهان تا شاهنامه از جاودان خرد تا سیرالملوک بر هر دانش آموزی واجب بود. در دوره جدید با گسترش بساط کمی و بی مایه علوم تجزیه شده و مدارک مسئله یاب و مانیفست گونه ای شبه روشنفکرانی بی مایه نسبت به تاریخ ایران شکل گرفتند که هر آواز انتقادی و جدیدی را با تاریخ پریشی به صورت حمله به سنت ایران ساماندهی می کنند. شاید در میان ناراضیان و منتقدان دائمی جایگاهی چند روزه پیدا کنند اما واژگان علمی در افکار عمومی را مشوش و متفکران اصیل ایران را خاموش می کنند. فضای روزنامه و تحلیل های کوتاه در رسانه ها و شبکه های اجتماعی مسئله یابان بی ارتباط به فرهنگ و زبان ایران پدید آورده است که مسکویه، فردوسی، سهروردی و حافظ را نه تنها نمی شناسند که برای خودشیرینی و متفاوت جلوه دادن خویش به ایران باستان حمله و آنچه سرمایه و شکوه کشور است به سخره می گیرند. علت ها جای معلول ها می نشیند و پناهگاه، میخ ها، بنیاها و اصول اساسی دولت کشور بی هیچ مبنایی به سخره واژگان پوچ آنها در می آید. هر چه جلوی چشم می آید لزوما علل خرابی نیست که حتی گاهی برای فهم آن باید دهه ها وقت گذاشت.

علاوه بر این کشکول نویسان بی مایه، برخی اهالی ایدئولوژی که عینک تنک و تار چپ و راست و پست م