پاورپوینت کامل چرا ادبیات داستانی؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا ادبیات داستانی؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا ادبیات داستانی؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا ادبیات داستانی؟ ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

بیشتر جامعه و دنیای نوشتاری جهان را باید ادبیات محسوب کرد؛ از آن روی که در خود از کلام و سخن و واژه و مفاهیم، و طرح یک موضوع به انحای مختلف زبانی بهره می‌جوید؛ سبکهای گوناگون برای طرح دغدغه و گفتمان خویش دارد و مهمتر اینکه مخاطب و شنونده خاص دارد. اما این ادبیات را می‌توان به دو سنخ داستانی و غیر داستانی تقسیم کرد و از حوزه ادبیات داستانی به عنوان جهانی سخن گفت که در بر دارنده روایت کلام، به صوَر مختلف خطی، غیرخطی، واقعی (رئال) تا فراواقعی (سورئال) اما با بن‌مایه خیالین و گاه فاصله‌گیر از صورت واقع است.

بیشتر جامعه و دنیای نوشتاری جهان را باید ادبیات محسوب کرد؛ از آن روی که در خود از کلام و سخن و واژه و مفاهیم، و طرح یک موضوع به انحای مختلف زبانی بهره می‌جوید؛ سبکهای گوناگون برای طرح دغدغه و گفتمان خویش دارد و مهمتر اینکه مخاطب و شنونده خاص دارد. اما این ادبیات را می‌توان به دو سنخ داستانی و غیر داستانی تقسیم کرد و از حوزه ادبیات داستانی به عنوان جهانی سخن گفت که در بر دارنده روایت کلام، به صوَر مختلف خطی، غیرخطی، واقعی (رئال) تا فراواقعی (سورئال) اما با بن‌مایه خیالین و گاه فاصله‌گیر از صورت واقع است. پرسش بنیادین این است: اگر برای سخن گفتن از چیزی، دو صورت واقع‌گرا و تخیل‌گرا داشته باشیم، چرا ادبیات داستانی یا توسل به روایت و بیان داستانی، گاه ناواقع، تخیلی، عاطفی و دگرگون‌یافته را باید برگزینیم؟ رجحان ژانر و ادبیات داستانی (تخیل و ترکیبی از واقعیت) بر غیر داستانی(تصویر و تفسیری از واقعیت) چیست؟

پاسخ این پرسش را باید از دو زاویه دید، مطرح کرد. از آنجا که جامعه ادبیات و کتاب، متشکل از دو گروه خواننده و نویسنده پویاست، این پرسش را می‌توان از نظرگاه این دو قشر بازگو کرد و پاسخ داد. در چشم خواننده، محصول و ماده در دستش، به همراه هدف و غایت از خواندن، تعیین می‌کند چرا به سراغ ادبیات داستانی برود یا از آن چشم بپوشد و اغراض و نیازهایش را از حوزه غیر داستانی برآورده کند. بسته به آنکه خواننده، پرسنده هم باشد یا نه، به نظر می‌رسد دو رانه و انگیزه مهم افراد را به ادبیات داستانی سوق می‌دهد یا به آن نیازمند می‌کند. این دو سائقه که خود پیوستارمند و طیف‌گونه‌اند، حیطه «لذت» و «حکمت» (یا سرگرمی و خردمندی) هستند. وادی و مقصدی که بسته به محصول این بازار و علقه و توان مشتری، خواننده را چون عقربکی در مسیر این دو پیوستار در هر لحظه و با هر مغناطیس و پیشرفتی، در سرزمین عجایبی از این دشت جابجا خواهد کرد.

در سفر به عزم لذت و پرکردن زمان و زدودن ملال، به سراغ ژانر داستانی و روایت‌های جذاب می‌رویم که از اتفاق عمدتا فقط با طرح روایت‌هایی از فراز و فرود حوادث در قالب داستان پدید می‌‌آیند؛ اما گاه با گذر و فرارَوی از سرگرمی، درصددیم تا روح و عقل کاوشگر را به جای لذایذ و سرگرمی‌های جسمی و مادی به تکاپو و شادی معنوی و همراهی با عواطف و هیجانات و چالش‌ها و انتخاب‌های قهرمان و شخصیت‌های داستان درآوریم یا گاه در سایه و در عرض هدفی دیگر، ضمن لذت بردن از واژه واژه و موقعیت‌های همدلانه‌شده داستان، چیزی فراتر از کیفوری و خلسه در متن را برگزینیم: اولویت جستجوی گندم، که کاه هم پیایندش هست. به عبارتی صرفا رخداد، تصادف و از کم‌حوصلگی و پرکردن چینه‌دان تنهایی و بیکاری و سرگرم شدن، انگیزه رفتن ما به دنیای ادبیات داستانی نیست، بلکه در خوانش داستان و همراه با قهرمانان و موقعیت، و در یک کلام با همدلی، همراهی و حرکت در زمان، مکان و شخصیت‌های در کشمکش داستانی دوست‌داشتنی، جذاب و دغدغه‌دار، به چیزی فرا و ورای لذت و همدلی و تصعید و پالایش جان و جهان خود دست می‌یابیم.

موضوع دیگری که می‌توان آن را ویژگی گریزگاهی و روان‌درمانی ادبیات هم نامید، در اینجا سوی دیگر این پیوستار لذت (و دردزدایی یا همان لذت منفی) است؛ چرا که خواننده با ادبیات از پلیدی و سیاهی و شر و ضد قهرمانان می‌آموزد و می‌گریزد و با همراهیی که انجامش در جهان واقعی میسر نیست، دردها و حرمان و ناپالودگی و ناکامی‌های فردی را با همذات‌پنداری و همدلی برون می‌افکند و تا حدی به موفقیت ذهنی دست می‌یابد. اما با فراروی از حوزه گریز و آنچه «ادبیات عامه» و گاه «زرد» می‌گوییم، نقش کاتارسیسی و فرونسیسی ادبیات داستانی باز هم پررنگ‌تر می‌شود. این حوزه کمی تخصصی و متعلق به مخاطبان خاص و تربیت‌شده‌ای است که از ادبیات داستانی طلب پرکردن خلأهای بیشتر و حکمت و خردمندی و فرزانگی جدید و فزون‌تر و همراهی با معضلات هستی‌شناختی و انسانی دارند. به عبارتی در جای جای روایت، شخصیت، موقعیت و فراز و فرودهای متن داستانی، گیرنده رازها و اسرار و تحلیل و صورت‌بندی و استخراج پارادایم‌ها و گفتمان‌های جهان داستان و گاه انطباق و الگوبرداری از آن در جهان و جامعه و جان خویشند. در اینجا خواننده از وادی لذت و سرگرمی و فراغت صرف، به دنیاهای جدید، آموخته‌های نو و واگشودن لایه لایه‌های مختلف (و به وسع خویش)، برای گرانبار و طلایی کردن اوقات و خوانش ادبی خود است.

لذت و حکمت توأمان، سرخوشی و دانایی، نتیجه مواجهه عالمانه، انتخابی، پیش‌اندیشیده و به عبارتی برقراری ارتباط و گفتگوی ذهنی، اندیشمندانه، آگاهانه و خردمندانه با متن داستانی است. مسلم است که همه خوانندگان توان رفتن این‌گونه به میدان ادبیت را ندارند. ادبیات داستانی، زمانی برای خوانندگان حرفه‌ای و دانشور مؤثر خواهد بود که اثر بتواند همان نتایجی را که خواننده در جهان واقعگرا و غیرداستانی می‌جست و در خیال می‌پخت، به نحو دیگر و ملموس و شخصی‌تر عرضه کند. از این رو بسیاری از اهل اندیشه، گاه ادبیات داستانی را برای خدمت به ادبیات غیرداستانی برمی‌گزینند یا در مقابل برخی اصولا از آن روی برمی‌گردانند aو بر آنند آنچه را به زبان ساده و سرراست و بی شاخ و برگ و جزئیات (نه چونان نهادن مویی زیر میکروسکوپ داستان‌نویس)، می‌توان گفت و دید، حاجتی به پیچش مو و فراز و فرود و عقده و گره‌گشایی و به خاک و خون افکندن قهرمان نیست.

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.