پاورپوینت کامل وقتی کلمات توانایی آفریدن پیدا می‌کنند ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وقتی کلمات توانایی آفریدن پیدا می‌کنند ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وقتی کلمات توانایی آفریدن پیدا می‌کنند ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وقتی کلمات توانایی آفریدن پیدا می‌کنند ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

زمانی کارل مارکس در مانیفست کمونیست نوشته بود: «شبحی در اروپا در گشت و گذار است» و منظور نظرش اندیشه‌های کمونیستی بود که به‌رغم هراس و مقاومت اولیه در برابر آنها، آرام‌آرام در اروپا گسترش می‌یافتند. حال باید گفت که امروزه نیز شبح «روان‌کاوی» در محافل ادبی و هنری سرگردان است.

نگاهی به مناسبت زبان و ایدئولوژی

زمانی کارل مارکس در مانیفست کمونیست نوشته بود: «شبحی در اروپا در گشت و گذار است» و منظور نظرش اندیشه‌های کمونیستی بود که به‌رغم هراس و مقاومت اولیه در برابر آنها، آرام‌آرام در اروپا گسترش می‌یافتند. حال باید گفت که امروزه نیز شبح «روان‌کاوی» در محافل ادبی و هنری سرگردان است. نظریه روان‌کاوی طی فرآیندی تطوری شکل گرفت و مفاهیم آن به‌تدریج و در برهه‌های زمانی مختلف از خلال پژوهش‌های فروید پرورانده شد و در نهایت، ژاک لاکان بود که مقدمه پیوند میان روان‌کاوی و امر اجتماعی را فراهم کرد و نظریه ذهنیت فلسفی را در قلمرو ناخودآگاه فرویدی مورد مطالعه قرار داد.

لاکان، فیلسوف و روان‌کاو معروف فرانسوی، در جایگاه یکی از بنیانگذاران جنبش پسامدرن با انتشار کتاب نوشته‌ها (۱۹۶۶) به شهرت رسید. او با تکیه بر دیالکتیک هگل و ساختارگرایی لوی‌استروس به بازاندیشی و تفسیر اندیشه‌های فروید پرداخت. لاکان زبان‌شناسی سوسور را، به همان‌نحو که لوی‌استروس در تفسیر روابط خویشاوندی و اساطیر ابتدایی به کار می‌برد، برای فهم روان آدمی به کار گرفت و ضمیر ناخودآگاه را با اعمال زبان‌شناسی بررسی و برای نخستین‌بار اهمیت زبان را در آثار فروید مطرح کرد.

می‌دانیم که مفهوم زبان یکی از مهم‌ترین موضوعات فلسفه‌ورزی در قرن بیستم بوده است. در این دوره اندیشمندان حوزه‌های گوناگون، از جمله فلاسفه‌ای چون ویتگنشتاین و چارلز ساندرز پیرس، به این عرصه توجه کردند و شاگردان فردیناند دوسوسور درس‌گفتارهای او را تحت عنوان دوره زبان‌شناسی عمومی جمع‌آوری کرده و در سال ۱۹۱۵ به چاپ سپردند. از سوی دیگر، متفکران انسان‌شناسی، فلسفه ساختارگرایی را بر همین اساس شکل دادند و به تاثیر زبان بر مطالعات فرهنگی تاکید ورزیدند. مجموعه این حرکات و فعالیت‌ها به «گشتار زبان‌شناختی» معروف شد.

سوسور به عنوان بانی علم زبان‌شناسی، پیرامون نشانه‌شناسی به سه محور ۱- نشانه ۲- دال و ۳- مدلول اشاره داشت. به‌این‌ترتیب، نشانه چیزی است که به چیزی در جهان خارج دلالت کند. منظور از دال تصویر، آوا یا نوشتاری است که به چیزی به نام مدلول ارجاع و مدلول نیز چیزی است که به آن ارجاع می‌شود. در این‌میان، آنچه میان دال و مدلول ارتباط برقرار می‌کند همانا قراردادهای اجتماعی-فرهنگی است. سوسور می‌اندیشید که دال معمولا آوا یا تصویری است که بر معنایی دلالت دارد. برای مثال، وقتی به عکس سیاه و سفید نگاه می‌کنیم با نشانه‌ای سروکار داریم که متضمن شکل‌ها و سایه روشن است و ما معنایی را از آن به دست می‌آوریم.

تعمیم زبان‌شناسی به حوزه علوم انسانی، شاخه‌ای را با نام ساختارگرایی ایجاد می‌کند اما آنچه ساختارگرایی را برمی‌سازد نه این تعاریف، بلکه آن است که مدلول در میان قلاب قرار می‌گیرد. اینجاست که گشتار زبان‌شناختی تحقق می‌یابد. بر این اساس، مفهومِ واقعیتِ فراسوی زبان و به ‌طور کلی معنا، اهمیت پیشینش را از کف می‌دهد. ساختارگرایان بر این باور بودند که میان جهان خارج و مدلول ارتباطی برقرار می‌شود که هر کس به فراخور فهم و دریافت و موقعیت خویش مدلولِ این جهان را به گونه‌‌ای درک می‌کند. از‌این‌رو، سوسور نشانه‌شناسی را شاخه‌ای از روانشناسی اجتماعی قلمداد کرد و زبان را پدیده‌ای فرهنگی شمرد. اینکه نشانه‌های زبانی دارای منشی خودبه‌خودی هستند، بدین‌معناست که دلیل قابل‌قبولی برای آنها متصور نیست. به‌زعم سوسور، نظام معناها و واژگان در کنار همزبان را به وجود می‌آورند، اما وقتی بیان معانی و مقاصد جنبه فردی داشته باشد «گفتار» نامیده می‌شود.

ساختار زبان بنابر آنچه در کتاب دوره زبان‌شناسی عمومی در بحث پیرامون روابط «همنشینی» و «متداعی» آمده از دو منظر قابل بررسی است که هر یک پدیدآورنده دسته معینی از ارزش‌هاست. این دو دسته، به دو گونه فعالیت ذهنی ما مربوطند که برای حیات زبان ضروری به شمار می‌روند. از یک‌سو، واژه‌ها در گفتار به دلیل توالی‌شان روابطی را میان خود برقرار می‌کنند که بر بنیاد ویژگی خطی و یک بعدی زبان استوار است، به این معنا که این عناصر که تکیه‌گاه‌شان امتداد زبانی است، یکی بعد از دیگری روی زنجیره گفتار ترتیب می‌یابند. سوسور در ادامه به آن سوی دیگر این روابط، یعنی روابط متداعی، می‌پردازد و معتقد است که در خارج از چارچوب گفتارها واژه‌هایی که وجه مشترکی دارند در حافظه با یکدیگر ارتباط می‌یابند و گروه‌هایی را تشکیل می‌دهند که روابط بسیار گوناگونی در آنها حکمفرماست. بنابراین، تکیه‌گاه آنها امتداد خطی یا زمانی نیست، بلکه اینها تشکیل‌دهنده بخشی از گنجینه درونی انسان‌اند که زبان هر فرد را می‌سازد. ما این نوع روابط را «متداعی» می‌نامیم. در واقع، ماییم که معناها را با آرایش واژگان به وجود می‌آوریم. سامان نشانه‌ها یا رمزگانی که به کار می‌بریم مجموعه‌ای از معناها را در اختیار ما قرار می‌دهند و ما از گنجینه‌ای که رمزگان در اختیار ما می‌گذارد معناها را فعال می‌کنیم. از همین روست که سوسور معتقد است ارزش نشانه‌ها از فرهنگ نشات می‌گیرد.

حال که خاستگاه اندیشه‌ورزی لاکان را دریافتیم، ‌باید به اصول محوری در ساختار روان‌کاوی او اشاره کنیم. در روان‌کاوی لاکان سه اصطلاح عمده ۱-خیالی ۲-نمادین ۳- واقعی وجود دارند که مفهوم آنها در کنار هم بهتر درک می‌شود، زیرا فهم همزمان آنها نوعی مکان‌شناسی سوژه‌گی را رقم می‌زند که حاوی بازنگری بنیادینی در نظریه روان‌کاوی است. به‌زعم لاکان، کودک بین ۶ تا ۱۸ ماهگی می‌تواند تصویر خود را در حکم رابطه‌ای «بیرونی» ببیند. به این ترتیب، مفهوم «من» در قلمروِ امر خیالی شکل می‌گیرد و به سخن لاکان «سوژه اُبژه می‌شود.» به بیان دیگر، اگر «من» بخواهد به سوژه بدل شود باید اصلِ دیگربودگی را به عنوان نتیجه میلِ خود درونی کند تا به سوژه میل‌ورز تبدیل شود. این نکته، مفهومِ یکی دیگر از تقریرات گیج‌کننده لاکان است: میلْ میلِ دیگری است. میل آدمی نمی‌تواند از طریق اُبژه‌های خودْ ارضا شود.

اندیشه لاکانی اندیشه‌ای خیال‌پرداز نیست، بلکه مفهومِ امرِ خیالی او نهایت به این نکته اشاره دارد که هویتِ انسان، هویتی یکسره گسیخته و تکه‌تکه است. بدین معنا که سرشت میل چنین است که از بنیاد تکه‌تکه و گسیخته می‌شود. در اینجا، خودِ تصویرِ انسان نوعی میانجیگری را باب می‌کند که همواره خیالی و مناقشه‌برانگیز است و به همین دلیل است که هیچ‌گاه تمام و کمال تحقق نمی‌یابد. این بی‌ثباتی میل در قلمروِ امر نمادین بر تحلیل پساسوسوری لاکان از مفهوم دالِ زبانی تکیه دارد. از دیدگاه او، معناداری دال از اینجا برنمی‌خیزد که بر مدلول مشخصی ارجاع می‌کند که دال را تعین می‌بخشد، بلکه دال از این جهت معنادار است که در تقابل با دالی «دیگر» قرار می‌گیرد. از نظر لاکان، زبان نظامی از دال‌هاست که نظمی بسته و خودبسنده را می‌‌سازد. به همین دلیل، سوژه‌گی انسان در درون نظام یا زنجیره دلالت گرفتار می‌شود. بنابراین، ناخودآگاه انسان نیز ساختاری شبیه زبان دارد و سوژه انسانی در زندانِ زبان باقی می‌ماند با این تفاوت که از نظر لاکان زبان زندانی معمولی نیست. او در مقاله نقش زبان در روان‌کاوی (۱۹۵۳) نه تنها ادعا می‌کند که جهانِ کلمات جهانِ چیزها را می‌سازد، بلکه معتقد است که «نماد» انسان را انسان کرده است. سوژه محصول امر نمادین است که مرکزِ آن در بازی دال‌ها زدوده شده است. پیا‌مد تاکید بر نظم نمادین در روان‌کاوی رویگردانی از انگیزه‌های زیستی و غریزی و روی‌آوری به نمادهای خاصی است که بر سوژه غالب می‌شوند. این نظر که «ناخودآگاه ساختاری مشابه زبان دارد»، نظریه محوری لاکان و محتملا نافذترین دستاورد او در روان‌کاوی و نیز مطالعات ادبی و فرهنگی است.

لاکان جهت تبیین «امر واقع» به عقده اُدیپ اشاره می‌کند. او عقده اُدیپ را که اصل بنیادینِ خودآگاهی است به دالِ هم‌ارزِ آن در «نظم نمادین» پیوند می‌زند که همانا نام پدر است (پدر یک دال استعاری است). با اینکه موقعیت اُدیپی متضمن روابط «واقعی» و «خیالی» است، اما شالوده آن بر رابطه نمادین استوار است. بنابر