پاورپوینت کامل ابعاد زبان‌شناختی «ایرانِ دوره کرونا» ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابعاد زبان‌شناختی «ایرانِ دوره کرونا» ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابعاد زبان‌شناختی «ایرانِ دوره کرونا» ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابعاد زبان‌شناختی «ایرانِ دوره کرونا» ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

کرونا«فاصله» با مفهوم سنتی و جغرافیایی-تاریخی آن در گذشته تفاوت دارد؛ ازاین‌رو، این مفهوم در تجربه جدید دوران کرونا با تغییرات معنایی روبه‌رو شده و تغییر در سبک زندگی و شیوه ارتباطات اجتماعی را تداعی می‌کند.

نگاهی به پیامدهای کرونا در ایران

کرونا«فاصله» با مفهوم سنتی و جغرافیایی-تاریخی آن در گذشته تفاوت دارد؛ ازاین‌رو، این مفهوم در تجربه جدید دوران کرونا با تغییرات معنایی روبه‌رو شده و تغییر در سبک زندگی و شیوه ارتباطات اجتماعی را تداعی می‌کند. فاصله اجتماعی در مفهوم کرونایی با هجرت زبانی از «دنیای واقعی ارتباط» به «دنیای مجازی ارتباط» نیز همراه می‌شود و گواهی بر ابزار نوین و زبان دیجیتالی در عرصه گفت‌وگو و تعامل است؛ به همین دلیل بازماندگان نسل گذشته را بیشتر دچار آسیبب و شوک می‌کند و «شکاف زبانی-نسلی» میان نسل گذشته و اکنون را عمیق‌تر کرده است.

مسائل با محوریت زبان‌شناسی در ابعاد مختلف نظری، کاربردی و بینارشته‌ای در دوره تجرب پاندومی از چنان گستردگی و اهمیتی برخوردار است که در پرتو آن‌ها می‌توان از یک افق جدید در مطالعات زبان‌شناسی یاد کرد. تردیدی نیست که تحولات این دوره به‌مثابه یک نقطه عطف تاریخی در عرصه‌های مختلف حیات اجتماعی و فرهنگی، زبان‌شناسی را هم تحت تأثیر قرار خواهد داد، زیرا زبان یک امر اجتماعی، تاریخی و فرهنگی است؛ و هر گاه یک نقطه عطف یا «چرخش نابهنگام» در سیرعادی زندگی ایجاد شود، اثر خود را در زبان نشان می‌دهد. زبان در برابر این چرخش یا گسست موضع می‌گیرد و فرایندهای سلبی و ایجابی در نقد گذشته، تقابل‌افکنی، عادی‌سازی، غیریت‌سازی، ابهام‌زدایی و… در جدال‌های چندگانه سیاست، فرهنگ، اقتصاد را بیان می‌کند.

زبان هرچند بازنمایی‌کننده مطلق امر واقع نیست، اما به‌عنوان میانجی ما و واقعیت عمل می‌کند و از آن گریزی نیست. کرونا به‌عنوان واقعیتی جاری و یک فکت پزشکی با تبعات چندگانه سطوح مختلف اجتماعی، تاریخی و فرهنگی جریان پیدا کرده و از صافی‌های زبانی نسل ما می‌گذرد؛ و این صافی‌ها آبستن نقادی‌ها، واکنش‌ها و حتی شوک فرهنگی در جوامع امروز ما هستند. به همین دلیل باید گفت که کرونا از منظرهای گوناگون زبان‌شناسی در سطوح مختلف تخصصی و بینارشته‌ای مانند زبان‌شناسی تاریخی، ‌شناختی، زبان‌شناسی فرهنگی و سیاسی، زبان‌شناسی و نشانه‌شناسی اجتماعی و… ارزش مطالعه و واکاوی پیدا کرده است.

فاصله در برابر واقعیت: Distance vs. reality

یکی از مهم‌ترین کانون‌های معنایی در این دوره، مفهوم «فاصله اجتماعی»social distance است که در ابتدا هم بر سر آن میان جامعه‌شناسان و روان‌شناسان چالشی درگرفت و سوء‌تفاهم ناشی از آن به دلیل تأثیر دلالت‌های منفی اجتماعی آن در مناسبات مستقر اجتماعی و فرهنگی بود. اما فاصله اجتماعی در مفهوم پیشگیری کرونا معمولاً با عبارتsocial distancing بیان می‌شود که دلالت‌های آن با رویکرد خاص جامعه‌شناسی و طبقاتی متفاوت است و بایستی در گفتمان درمان و پیشگیری خوانش شود. این تغییر مفهومی به‌درستی موجب منازعه میان نظام‌های معرفتی شد. فاصله به‌عنوان یک مفهوم چالش‌برانگیز، در واقع یک شوک اجتماعی-فرهنگی را هم دامن زد. الگوهای زبانی-نشانه‌شناختی و زبان بدن مستقر در نظام فرهنگی متعارف ایرانی و به علاوه در مناسک‌ و آیین‌ها در رویارویی با انگار فاصله اجتماعی دستخوش دگرگونی‌های مختلف شد و حتی تزلزل در نظام‌های اقتدار گروه‌های اجتماعی، خانوادگی و… در پی داشت. فاصله اجتماعی بر جایگاه معنابخش والدین به‌عنوان کانون در شبکه‌های ارتباطی سنتی و ریشه‌دار ایرانی تأثیر نهاد؛ تأثیر این مفهوم در ساخت زبان، واقعیتی انکارناپذیر است. «فاصله» سلسله‌جنبان تعارض‌های گفتمانی و در واقع تغییرات در سطوح lexico-grammar دستوری-واژگانی شد. این تغییر با کنش‌های گفتاری speech acts نمایانده می‌شود که بر بسترسازی تغییر سبک زندگی دلالت دارند و جامعه را مهیای آن می‌کند، به‌طوری‌که در بسیاری از نظم‌های گفتمانی در سازمان‌ها، نهادها و بنگاه‌ها، کنش‌های گفتاری تحت تأثیر فاصله اجتماعی قرار گرفته‌اند.

«فاصله» با مفهوم سنتی و جغرافیایی-تاریخی آن در گذشته تفاوت دارد؛ ازاین‌رو، این مفهوم در تجربه جدید دوران کرونا با تغییرات معنایی روبه‌رو شده و تغییر در سبک زندگی و شیوه ارتباطات اجتماعی را تداعی می‌کند. فاصله اجتماعی در مفهوم کرونایی با هجرت زبانی از «دنیای واقعی ارتباط» به «دنیای مجازی ارتباط» نیز همراه می‌شود و گواهی بر ابزار نوین و زبان دیجیتالی در عرصه گفت‌وگو و تعامل است؛ به همین دلیل بازماندگان نسل گذشته را بیشتر دچار آسیبب و شوک می‌کند و «شکاف زبانی-نسلی» میان نسل گذشته و اکنون را عمیق‌تر کرده است. همین شکاف موجب دراماتیزه کردن زبان اجتماعی نسل‌ها میان نوادگان و والدین و… شده است. با دوگانه‌هایی مانند فاصله و صله رحم، فاصله و صمیمیت، فاصله و زبان خودمانی و… می‌توان به عمق این درماتیزه بودن پی برد. البته تحلیل ساخت‌های زبانی رایج در زبان سالخوردگان در این روزها سرنخ‌هایی از یک چرخش در روند ارتباطات نسلی ناشی از نابهنگامی به شمار می‌آید؛ به همین دلیل، در مقابل، در زبان نسل جوان‌تر با ساخت نحوی و فرانحوی زبان با جملاتی چون «دلم برات تنگ شده…» (در تلقی فقدان دیدار چهره‌به‌چهره)،«از دور تو را با همه وجودم می‌بوسم… کاش زودتر تو را از نزدیک ببینم (آرزویی برای بازگشت به موقعیت پیشین یا پیشاکرونایی) …» می‌تواند (در تلقی استعاری) ترجمان یک شکاف تاریخی و روان‌شناختی باشد. البته توأم با آن زبان تصویری نیز پیام‌هایی ناشی از این فاصله را مخابره می‌کند که نشان‌دهنده واکنش به این فاصله است.

شتاب زمان و واکنش به آن

گسست ناگهانی و نسلی (generational gap) در روند عادی زندگی نیازمند گریزگاه‌های جدید برای غلبه بر آن گسست است. توسل به دنیای مجازی و برخط و استفاده از فناوری‌های نوین ارتباطی، همه ازجمله عواملی هستند که موجب تسریع در گذشت زمان می‌شوند. اما آنچه در دوره کرونایی در تعارض با این شتاب ایجاد می‌شود، افزایش سکون و یک‌جانشینی و نگاه به جهان از دریچه فضای مجازی است؛ این تناقض به یک گرایش پارادوکسیکال نوستالژیکی دامن می‌زند. کنشگر دوره کرونا احساس می‌کند زمان با او همچون گذشته همراه نیست، او نمی‌تواند احساسات مختلف روزها و فصل‌های پیاپی گذشته را تجربه کند؛ به همین دلیل، تکثر احساسات پاییزی، بهاری و زمستانی… گویی در او فشرده و یک‌نواخت می‌شود؛ ازاین‌رو، به این گسست از طریق تخیل و توسل به حافظه تاریخی‌اش پاسخ می‌دهد و ساخت‌های زبان به زمان گذشته در او زیاد می‌شود؛ مثلاً می‌گوید یادش به خیر، پارسال چه روزهای خوبی در کنار هم داشتیم، قدر آن لحظات را نمی‌دانستیم… یادت هست ده سال پیش در فلان سفر به چه جاهای شلوغی می‌رفتیم و اصلا فاصله‌ای در بین نبود! …

لذا میل به ذکر خاطرات گذشت دور و نزدیک، فراگویی و بازنشانی نمادها و یادمان‌های گذشته بیشتر می‌شود. حتی در گفتمان عمومی جامعه به خصوص نسل بزرگ‌تر، در واکنش به شرایط کنونی از شرایط بهترِ گذشته سخن می‌رود، گویی گذشته بهتر از امروز بود.