پاورپوینت کامل امکان ترجمه و مسئله مسئولیت ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امکان ترجمه و مسئله مسئولیت ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امکان ترجمه و مسئله مسئولیت ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امکان ترجمه و مسئله مسئولیت ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

برای اینکه گفتارم را از نقطه‌ای مشخص شروع کنم و به صورت کلی صحبت نکنم، به متنی از یک متفکر یعنی دریدا اشاره می‌کنم که دیدگاه‌های او در دهه‌های اخیر مورد توجه پژوهشگران بوده است. ترجمه انگلیسی این متن A relevant translation است، به این معنی که «یک ترجمه مطلوب چیست؟».

برای اینکه گفتارم را از نقطه‌ای مشخص شروع کنم و به صورت کلی صحبت نکنم، به متنی از یک متفکر یعنی دریدا اشاره می‌کنم که دیدگاه‌های او در دهه‌های اخیر مورد توجه پژوهشگران بوده است. ترجمه انگلیسی این متن A relevant translation است، به این معنی که «یک ترجمه مطلوب چیست؟». دریدا در این متن به پارادوکسی اشاره می‌کند که در بسیاری از متونی که درباره ترجمه نوشته، به آن اشاره می‌کند. آن پارادوکس در این جمله بیان می‌شود که در واقع من باور ندارم هرگز هیچ چیزی بتواند ترجمه‌ناپذیر یا همچنین ترجمه‌پذیر باشد. در پارادوکس دریدا، وقتی صحبت از هر چیز و نه هر واژه می‌رود، روشن است که پس ‌دامنه ترجمه از واژه و جمله و به طور کلی زبان در معنای معمول آن فراتر می‌رود و معنای وسیع‌تری پیدا می‌کند. ترجمه همیشه در کار بوده و خواهد بود. منظور از ترجمه فقط ترجمه متن یا واژه ادبی نیست. ترجمه یعنی توضیح و بیان یک چیز با چیزی دیگر؛ در‌عین‌حال ترجمه به معنای اخص آن در دوره‌های خاصی از تاریخ و فرهنگ و تمدن بشری در کشورهای بسیار متفاوتی شکوفایی پیدا کرده است و موضوعی است که به نظر من باید بیش‌از‌پیش به آن توجه کرد.

تردیدی نیست که در دو قرن گذشته یعنی قرن ۱۹ و ۲۰ ترجمه به‌عنوان مضمون برجسته فلسفی و زبان‌شناختی و نشانه‌شناختی بیش از ادوار گذشته باعث گفت‌وگو و بررسی شده است. ترجمه در دوره‌های گوناگون رشد داشته است و پرداختن به مضمون آن شدت گرفته است و دلایل گوناگونی برای آن می‌توان در نظر گرفت. در دو قرن اشاره‌شده و به طور مشخص بعد از کانت و هگل دیدگاه‌هایی در فلسفه به ‌وجود آمده است که به مراتب بیش از گذشته بر سرشت ارتباطی جهان ما و پدیده‌های آن تأکید داشتند و این ربط محل توجه و اعتنا بوده است. بر طبق این دیدگاه‌ها اگر آن ساخت هستی‌شناسانه اجرائی و ارتباطی نبود، کوچک‌ترین برداشت ما از یک چیز تا پیشرفته‌ترین تعاریف مانع و جامع ما از فلسفه غیرممکن بود. تأکیدی که بر واژه ساخت یا سرشت ارتباطی می‌کنم، نباید باعث شود فکر کنیم که از یک ساختِ شکل‌گرفته و تمام‌شده یا از یک تصویر قالبی سخن می‌گویم. به‌هیچ‌وجه، قضیه درست برعکس است. این روابط را بیشتر در وضعیت متغیر و شناور و مواج در نظر می‌گیریم. هیچ چیز، خودش با خودش فهم و تعریف نمی‌شود؛ بلکه محل تلاقی و گره‌گاهی است برای بسیاری از روابطی که دوام کم یا بیش دارند.

به چند نمونه به اجمال اشاره می‌کنم. مثلا فیلسوفی مثل هوسرل معتقد است بدون شبکه ارتباطی بنیادی‌ترین مفاهیم و مقولات اندیشه ما مثل جوهریت، ماهیت و علیت اصلا شناخته نمی‌شدند و اگر ما شیء را از شبکه ارتباطی آن جدا کنیم، هیچ وسیله‌ای برای تشخیص آن از یک شبح نداریم. از کانت به بعد هم واژه‌های ربطی (مثلا as در زبان انگلیسی) در بحث فیلسوفانی مثل هایدگر، دریدا و ساختارگرایان و حتی مخالفان آنها ابعاد و اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است. مثلا در بند ۱۷ «هستی و زمان» هایدگر اشاره می‌کند که ارجاع و کلیت ارجاعی به یک معنا اصلا مقوم مفهوم جهانیت است. مرتبه‌های گوناگون زبان‌شناسی و نشانه‌شناسی و نظریه‌های ترجمه با این حال‌و‌هوا در این دو قرن شکل گرفته‌اند. نشانه‌شناسی مثل چارلز پرس معتقد است ما در جهان نشانه‌ها زندگی می‌کنیم؛ یعنی جهان ارجاع‌ها. هیچ نشانه‌ای از نظارت نشانه‌های دیگر مستثنا نیست؛ یعنی هیچ نشانه‌ای نمی‌تواند مدعی باشد که فقط نشان‌دهنده است؛ اما نشان داده نمی‌شود. تأکیدی که من بر اهمیت این ساخت ارجاعی می‌کنم و اینکه یک شیء در این شبکه معنی پیدا می‌کند، به این معنا نیست که باید آن شیء را در آن شبکه منحل کنیم. در نتیجه در وضعیت دوگانه‌ای قرار داریم، از طرفی می‌توانیم به یک اعتبار از خود چیز سخن بگوییم؛ چون هر چیز وجوه ممیزه‌ای نسبت به چیزهای دیگر دارد و در‌عین‌حال خودیت مطلق را نمی‌توانیم به آن نسبت دهیم و ناممکن است؛ بنابراین مفاهیمی در فلسفه مثل جوهر، ماهیت، خود، این‌همانی، معنا و… مفاهیمی مورد سؤال و شناور شده‌اند؛ اما ناگزیریم برای به‌کار‌بردن آنها گرچه این بار آنها را با یک هوشیاری انتقادی به کار ببریم. شاید تا مدت‌ها این وضعیت دوگانه نوعی سرنوشت ما را رقم بزند که لاجرم در ترجمه نیز بازتاب خود را پیدا می‌کند. یعنی واژه بدون شبکه ارتباطی، جمله بدون متن و متن بدون متن‌های دیگر خوانده یا معنا نمی‌شوند. هر واژه‌ای که بخواهد معنا بیابد، باید از مدلولی مادی یا مفهومی کمک بگیرد؛ همان‌طور که هر مدلول هم به جز کمک غیر از خودش، یعنی یک دال نمی‌تواند به عرصه آن معنای گشوده کشیده شود؛ بنابراین در ترجمه همان‌طور که دست‌یافتن به یک خودیت مطلق منتفی است، ترجمه مطلقا دقیق هم ناممکن است.

وقتی از ناممکن صحبت می‌کنیم، روشن است که از یک دشواری صحبت نمی‌کنیم؛ چون دشواری ممکن است روزی آسان شود. صحبت از یک پارادوکس امکان و عدم امکان است. به همین دلیل است که ما در زندگی‌مان یک لحظه هم از ترجمه‌کردن (به مع