پاورپوینت کامل هر روز افول فرهنگ و انحطاط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بیشتر به چشم می‌آید ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هر روز افول فرهنگ و انحطاط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بیشتر به چشم می‌آید ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هر روز افول فرهنگ و انحطاط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بیشتر به چشم می‌آید ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل هر روز افول فرهنگ و انحطاط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بیشتر به چشم می‌آید ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

پنجاه سال قبل، وقتی متن مکتوب سخنرانی شادروان استاد مجتبی مینوی را در دانشگاه مشهد خواندم، در آغاز آن یکی دو جمله نظرم را جلب کرد: [اگر از بنده بپرسند درخشنده‌ترین دوره‌ی تاریخ ملت ایران کدام است؟ عرض خواهم کرد که بر حسب آثار و اسناد و مدارک به‌جا مانده، مسلماً دوره‌ی ما بین ۳۵۰ و ۵۰۰ هجری است.] این دو جمله‌ی استاد مینوی مرا بر آن داشت که اولا چهره‌های درخشان فرهنگی را که در این یک قرن و نیم از میان ایرانیان برخاسته‌اند بشناسم، ثانیاً عواملی را که ظهور آن چهره‌های درخشان، معلول آن عوامل بوده مشخص کنم.

پنجاه سال قبل، وقتی متن مکتوب سخنرانی شادروان استاد مجتبی مینوی را در دانشگاه مشهد خواندم، در آغاز آن یکی دو جمله نظرم را جلب کرد: [اگر از بنده بپرسند درخشنده‌ترین دوره‌ی تاریخ ملت ایران کدام است؟ عرض خواهم کرد که بر حسب آثار و اسناد و مدارک به‌جا مانده، مسلماً دوره‌ی ما بین ۳۵۰ و ۵۰۰ هجری است.] این دو جمله‌ی استاد مینوی مرا بر آن داشت که اولا چهره‌های درخشان فرهنگی را که در این یک قرن و نیم از میان ایرانیان برخاسته‌اند بشناسم، ثانیاً عواملی را که ظهور آن چهره‌های درخشان، معلول آن عوامل بوده مشخص کنم.

به گزارش خبرنگار ایلنا، به وجود آمدن یا بهتر است بگوییم ساختن یک جامعه‌ی فرهنگی که در آن شخصیت‌های متعددی در حوزه‌های مختلف علم و فرهنگ ظهور کنند، به عوامل متعدد و شرایط ویژه‌ای وابسته است که یکی از مهمترین آن‌ها توجه دولت‌ها به مساله‌ی فرهنگ و آزادی بیان و اندیشه در جامعه است.

تاریخ ایران در دوره‌های مختلف، از منظر فرهنگ، کج و راستی‌های بسیاری را تجربه کرده است اما سوال اینجاست که درخشان‌ترین دوره‌ی تاریخ فرهنگی ایران کدام دوره است و چه عوامل و شرایطی، باعث شکل گیری این دوره شده است؟

در پاسخ به این مبحث اساسی، مجموعه پرسش‌هایی را به نظر دکتر اکبر ثبوت استاد فلسفه و تاریخ رساندیم و درخواست پاسخ کردیم؛ او یکی از آن‌ها را در ضمن گفتاری سودمند به بررسی نهاد و اینک آن گفتار:

درخشان‌ترین ادوار تاریخ ایران

پنجاه سال قبل، وقتی متن مکتوب سخنرانی شادروان استاد مجتبی مینوی را در دانشگاه مشهد خواندم، در آغاز آن یکی دو جمله نظرم را جلب کرد: [اگر از بنده بپرسند درخشنده‌ترین دوره‌ی تاریخ ملت ایران کدام است؟ عرض خواهم کرد که بر حسب آثار و اسناد و مدارک به‌جا مانده، مسلماً دوره‌ی ما بین ۳۵۰ و ۵۰۰ هجری است.]

این دو جمله‌ی استاد مینوی مرا بر آن داشت که اولا چهره‌های درخشان فرهنگی را که در این یک قرن و نیم از میان ایرانیان برخاسته‌اند بشناسم، ثانیاً عواملی را که ظهور آن چهره‌های درخشان، معلول آن عوامل بوده مشخص کنم، تا وقتی تاریخ ادوار بعدی را که دوره‌های انحطاط فرهنگی ایران است درس می‌دهم، برای شاگردانم روشن کنم که علت این انحطاط چیزی نبوده است مگر از بین رفتن عواملی که ظهور آن چهره‌های درخشان را به دنبال داشته است.

از میان چهره‌های درخشانی که در آن ۱۵۰ سال ظهور کرده‌اند توجه من به کسانی که در اینجا نام می‌برم، جلب شد:

در فلسفه: ابوالحسن عامری، ابوعلی بن زرعه، ابوالخیر بن خمار، ابن هندو، بهمنیار شاگرد ابن سینا و ابوسلیمان منطقی. نیز ابوعلی مسکویه که در فلسفه و تاریخ و حکمت عملی و… تبحر داشته و آثاری که در همه‌ی این رشته‌ها به جا گذاشته بسیار با ارزش است. همچنین ابن سینا که بزرگترین فیلسوف تاریخ اسلام است و گذشته از فلسفه در رشته‌های دیگر هم تبحر داشته و استاد‌ترین پزشک تاریخ جهان اسلام است و در رشته‌های علمی دیگر از جمله موسیقی و ریاضی نیز از چهره‌های بسیار درخشان محسوب می‌شود. امام محمد غزالی هم در عین اینکه در فلسفه از چهره‌های بسیار درخشان و تاثیر گذار بوده، در کثیری از رشته‌های دیگر نیز از چهره‌های بسیار درخشان به حساب می‌آید، از جمله در عرفان، اخلاق، حکمت عملی، ادبیات فارسی، منطق، فقه و اصول آن، و… اینها نمونه‌هایی از چهره‌های درخشانی است که در آن مقطع در فلسفه داشتیم.

در رشته‌ی ریاضی و نجوم ابوریحان بیرونی را می‌شناسیم که نه فقط در ریاضیات مقام بسیار والایی دارد، بلکه در رشته‌هایی دیگر مثل دین شناسی، هند شناسی، تاریخ، داروشناسی و فلسفه نیز بسیار مبرز بوده و از چهره‌های درخشان در همه‌ی این رشته‌ها به شمار آمده است. نیز خیام نیشابوری از چهره‌های درخشان در فلسفه و ریاضیات بوده است. از دیگر ریاضیدانان و علمای نجوم در این عصر نیز: بیژن کوهی، ابونصر بن عراق خوارزمی، ابوالوفا بوزجانی، ابوالفتح اصفهانی، ابوجعفر خازن خراسانی، ابوسعید سجزی، عبدالرحمن صوفی و پسرش ابوعلی صوفی، کوشیار گیلی، ابو نصر قمی، ابوالحسن نسوی.

در پزشکی: ابوالعباس سرخسی، ابوالحسن احمد طبری، علی بن عباس مجوسی، ابومنصور هروی و ابوسهل مسیحی. ابن سینا نیز در طب بالاتر از همه‌ی اینان است و در بخش فلسفه از او یاد کردیم.

در این دوره یک شخصیت شبه افسانه‌ای و بلکه افسانه‌ای به اسم جابربن حیان داریم که کتابهایش نقش بسیار مهمی خاصه در پیشرفت علم شیمی داشته است و به دلائل مختلف چنین فردی در تاریخ وجود خارجی نداشته اما کتابهای منسوب به او که خیلی هم زیاد است که در همین مقطع زمانی به وسیله‌ی نگارندگانی که نمی‌شناسیم تالیف شده و آن کتابها را به جابر نسبت داده‌اند. این کتابها نقش بسیار عظیمی در پیشرفت شیمی داشته است. در مورد آثار منسوب به جابر و تاثیر آن‌ها، تحقیقات اروپایی‌ها بیش از مسلمانان است در عین حال که وجود تاریخی نداشته و من منکر وجود او هستم.

در همین مقطع زمانی ما یک حلقه‌ی روشنفکری به اسم اخوان الصفا را داریم که هدفشان گسترش علم و دانش در سراسر عالم اسلام بود و پنجاه و چند رساله هم در علوم مختلف از ریاضیات و طبیعیات و موسیقی و فلسفه و… نوشتند و منتشر کردند که موجود است. این حلقه روشنفکری نیز در همین مقطع زمانی تاَسیس شد و با تحقیقات اخیر پژوهشگران روشن شده است که آنچه به عنوان ابتکارات ابن خلدون در جامعه‌شناسی و فلسفه‌ی تاریخ و…شمرده شده اصل آن‌ها از اخوان الصفاست.

اما در موسیقی ابن زیله‌ی اصفهانی را می‌شناسیم که در ریاضیات هم استاد و صاحب نظر بوده است و قبلا نیز به تبحر ابن سینا در موسیقی اشاره کردیم.

در تاریخ: یکی از مهمترین تاریخ نویسان ما که متاسفانه فقط بخش کمی از کتاب او به جا مانده، ابوالفضل بیهقی است که او نیز متعلق به همین دوره‌ی تاریخی است.

در جغرافی: ابو عبدالله جیهانی.

اما درخشانترین چهره‌های ادبیات فارسی که متعلق به این دوره بوده‌اند: فردوسی، ناصر خسرو، دقیقی، کسایی، عنصری، غضایری، منوچهری، مسعود سعد، فرخی، امیر معزی، سنایی و…

در ادبیات عرب و علوم ادبی نیز در آن مقطع زمانی از میان ایرانیان چهره‌های درخشانی برخاسته‌اند: صاحب‌بن عباد، مرزبانی خراسانی، بدیع الزمان همدانی، ابوعلی فارسی، ابوحیان توحیدی، ازهری هروی لغوی، ابن عمید، ابن فارس رازی لغوی، جوهری فارابی، ابوعمروزوزنی، ابوالحسن و عبدالقاهر جرجانی، راغب اصفهانی، مهیار دیلمی. .

در عرفان و تصوف هم شخصیت‌های نامداری در این مقطع زمانی ظهور کرده‌اند: خواجه عبدالله انصاری، ابوالحسن خرقانی، ابوسعید ابوالخیر، بابا طاهر، ابو القاسم قشیری، ابو نصر سراج، ابو عبدالرحمان سلمی، ابواسحاق کازرونی، ابوعبدالله محمد ابن خفیف، ابو العباس قصاب، ابوعلی دقاق، ابوابراهیم مستملی بخاری، علی ابن عثمان هجویری و احمد غزالی و… که بسیاری از نامبردگان آثار گرانقدری هم تالیف کرده‌اند که در تاریخ ادبیات فارسی ارزش فراوان دارد.

ضمنا مرحوم مینوی می‌گوید که این دوره از حیث تصوف، غنی‌ترین عهد تاریخ ماست.

در سه رشته‌ی فقه و حدیث و کلام شیعی هم ما بزرگترین شخصیت‌های تاریخ شیعی را داریم: شیخ ابوجعفر صدوق و شیخ طوسی. از دیگر علمای بسیار بزرگ شیعه در این مقطع نیز که البته ایرانی نیستند: شریف رضی، شریف مرتضی و شیخ مفید.

در علم کلام معتزلی: قاضی عبدالجبار اسدآبادی که در دانش کیمیا نیز استاد بود.

در کلام اشعری: امام الحرمین جوینی، ابواسح