پاورپوینت کامل مرگ در دوردست ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرگ در دوردست ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرگ در دوردست ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرگ در دوردست ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

درهم شکسته‌شدن مراسم و مناسک مرگ که کرونا به وجود آورده است با آسیب‌های بی‌شماری همراه بوده و خواهد بود؛ چیزی شبیه به یک مرگ ناتمام، به مرگی که برایش عزایی به پا نشده، به اشکی که ریخته نشده و به نگاه آخری که به کسی پیش یا درست پس از مرگش انداخته نشده است.

درهم شکسته‌شدن مراسم و مناسک مرگ که کرونا به وجود آورده است با آسیب‌های بی‌شماری همراه بوده و خواهد بود؛ چیزی شبیه به یک مرگ ناتمام، به مرگی که برایش عزایی به پا نشده، به اشکی که ریخته نشده و به نگاه آخری که به کسی پیش یا درست پس از مرگش انداخته نشده است.

یکی از ویژگی‌های مدرنیته، کنارزدن مفهوم جماعت (community) و جایگزینی مفهوم جامعه (society) و سوژه فردی در انزوایی است که در برخی از گروه های اجتماعی به وجود می‌آورد. در حقیقت به همان میزان که جماعت‌های جدید به ویژه در شهرها ایجاد می‌شوند (از علاقمندان به این یا آن هنر و هنرمند تا این و آن حرفه و مهارت و سلیقه و ورزش) به همان اندازه نیز این جماعت‌ها، نه بر اساس «پیوند طبیعی» یا خانوادگی میان اعضایشان، بلکه بر اساس مشارکت و سهمی که هر عضوی در جماعت دارد، می‌توانند به حیات خود ادامه دهند.

برای نمونه اگر جماعت ما یک تیم ورزشی باشد، به محض آنکه یکی از اعضایش دیگر توانایی بازی کردن نداشته باشد، کمابیش طرد و دچار انزوا می‌شود. این موضوع را نوربرت الیاس، جامعه شناس برجسته، در یکی از کتاب‌هایش تنهایی هنگام مرگ (۱۹۸۵) کتابی که به مناسبت چهلمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم و هنگامی که خود نزدیک به نود سال داشت منتشر کرد، به خوبی تشریح می‌کند: انسان‌ها در کهن‌سالی به تدریج روابط و میانکُنش‌های خود را با محیط پیرامونی از دست می دهند زیرا قابلیت‌ها و مهارت‌هایی که آن‌ها را با جماعت‌های گوناگون پیوند می‌دادند دیگر در اختیارشان نیستند. آن‌ها دیگر نمی‌توانند بیان شیوایی داشته باشند، خاطراتشان را فراموش می‌کنند یا خاطرات تکراری تعریف می‌کنند، قوای حسی و حرکتی شان به شدت کاهش می‌یابد و به دیگران وابسته می‌شوند و همین عاملی برای طرد شدن‌شان و تنهایی بیش از پیش‌شان است.

به باور الیاس، دنیای مدرن، روند بی‌رحمانه‌تری نسبت به کهن‌سالان در مقایسه با جهان باستانی دارد، زیرا در دنیای مدرن، مرگ و پیری نیز به گونه‌ای در رده بیماری‌ها قرار می‌گیرند و اسطوره قدیمی جاودانگی، بار دیگر به ویژه در نزد جوانان خود را در دلخوشی‌هایی مثل «موفقیت»‌ها همچون جوایز و تشویق‌ها و مدارک دانشگاهی و به رسمیت شناخته شدن‌های اجتماعی بازسازی می کند و این فرایند سبب می‌شود که رفته‌رفته قانون طبیعت، یعنی روند ناگزیر پیری و مرگ را نفی و یا دست به مبارزه‌ای باطل و بیهوده با آن بزنند.

تلاش برای بیرون راندن مرگ، بیماری و سایر آسیب‌هایی که جزئی ناگزیر از زندگی هستند و حتی گاه جزئی لازم و حیاتی برای آن (مثل درد) تلاشی نه فقط بیهوده، بلکه زیان بار است. و این را زمانی ما بهتر می‌توانیم درک کنیم که امروز در شرایط یک اپیدمی جهانی مثل کرونا، «تنهایی دم مرگ» دیگر نه خاص آن‌هایی است که «می‌روند» بلکه همچنین آن‌ها که می‌مانند نیز باید آن را تحمل کنند و گاه به شکلی سخت ضربه بخورند.

آرنولد وان جنپ، انسان‌شناس هلندی، تولد و بلوغ و ازدواج و مرگ را مهم‌ترین مراحل زندگی هر انسانی می‌داند، مراحلی که در هر یک از آن‌ها فرد، باید یک «گذار» انجام دهد و این گذار به قول ویکتور ترنر، انسان‌شناس بریتانیایی، یک «درام اجتماعی» است که انسان‌ها ناچارند آن را با مراسم و آیین‌هایی از خوشی یا از اندوه همراه کنند تا به گونه‌ای «رمزآموزی یا پاگشایی» (initiation) در رابطه با کسی که گذار را انجام می‌دهد، برسند. از این روست که این چهار مرحله (و البته بنا بر فرهنگ‌ها، بسیاری دیگر) همراه با مناسکی بسیار گسترده مشاهده می‌شوند. مراسمی که در بسیاری از موارد آنقدر در جهان سرمایه داری به ابتذال کشیده شده‌اند که بسیاری نسبت به «اهمیت» آن‌ها دچار شک و تردید شده‌اند.

در این میان ویروس کرونا با شرایط خاصی که برای بیمار و همراهان و نزدیکانش به وجود آورد، سبب شد که انسان‌ها تا حد زیادی درک کنند که چرا این مناسک اهمیتی چنین بالا برای تحمل‌پذیرکردن مرگ، نه فقط بری کسی که می‌رود بلکه به خصوص برای کسانی که باز می‌مانند، دارد.

وقتی کسی ناچار است در تنهایی و در بستری غریبه و در جمعی از ناآشنایان بمیرد، مرگ نه فقط به مثابه دردی فیزیکی بلکه در قالب درد و رنجی عظیم از لحاظ روانشناختی و اجتماعی بر او تاثیر می‌گذارد. اما تنها او نیست که این درد را می‌کشد و بیشتر از او که با مرگ دردهایش‌، ازمیان می‌روند، نزدیکانش هستند که گویی چنین شکلی از مرگ، او را از آن‌ها ربوده باشد.

در دنیای باستان، جنگ‌های زیادی برای بازپس گیری اجساد میان قبایل در می‌گرفت، اهمیت جنازه نیز در آن بود که انسان‌ها می‌توانستند آن را به «مزار»ی بسپارند و بدین ترتیب خاطره و یاد عزیزشان را تا سال‌های سال حفظ کنند و احساس کنند که هنوز«هست» ولو زیر سنگینی خاک مزار.