پاورپوینت کامل فرهیخته گوهرشناس ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهیخته گوهرشناس ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهیخته گوهرشناس ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهیخته گوهرشناس ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

امروزه مطالعه آثار بیرونی مثلا در حوزه هندشناسی آن هم برای اساتید و فرهیختگان سرزمینِ ما ظاهرا تنها نیازمند به درک زبان عربی یعنی زبان نوشتاری بیرونی و تا حدی آشنایی با احوال بیرونی و آرای فردی اوست، بی‌آنکه توجه کنیم ضروری است در این رابطه به مطالعه و تامل در آرای خود هندیان نیز بپردازیم. برای روشن شدن موضوع فرض کنید اگر بخواهیم آرای بیرونی را در حوزه نجوم یا هندسه کروی روایت کنیم بدون آشنایی با مبانی ریاضیات و هندسه و نجوم و هیات بطلمیوسی گذشته از آنکه چیزی درک نمی‌کنیم بلکه هرگز درکی از اهمیت و زیبایی کار بیرونی در این حوزه نیز پیدا نخواهیم کرد.

گستره و اهمیت نگاه بیرونی بر معارف هندی

امروزه مطالعه آثار بیرونی مثلا در حوزه هندشناسی آن هم برای اساتید و فرهیختگان سرزمینِ ما ظاهرا تنها نیازمند به درک زبان عربی یعنی زبان نوشتاری بیرونی و تا حدی آشنایی با احوال بیرونی و آرای فردی اوست، بی‌آنکه توجه کنیم ضروری است در این رابطه به مطالعه و تامل در آرای خود هندیان نیز بپردازیم. برای روشن شدن موضوع فرض کنید اگر بخواهیم آرای بیرونی را در حوزه نجوم یا هندسه کروی روایت کنیم بدون آشنایی با مبانی ریاضیات و هندسه و نجوم و هیات بطلمیوسی گذشته از آنکه چیزی درک نمی‌کنیم بلکه هرگز درکی از اهمیت و زیبایی کار بیرونی در این حوزه نیز پیدا نخواهیم کرد.

متشابها شناخت ادبیات و معارف هندیان و پژوهش و تامل بر ژرف‌کاوی‌های آنها تنها مدخل مناسب برای فهم ارزش آثار بیرونی به حساب می‌‌آید.

در این میان عملکرد خودِ بیرونی در هندشناسی خیره‌کننده است. او واقعا گام در دریای پهناور تمدن هزاران ساله‌ای گذاشته که تا کنون هم مطالعه این کهن تمدن آریایی برای مستشرقین کاری غامض و دشوار است. تمدن باستانی هندیان به قول سرجان وودرف (Sir John Woodroffe) (1) به جنگلی انبوه می‌ماند که نه تنها تازه‌واردان به آن به سادگی سردرگم می‌شوند بلکه حتی ماجراجویانی که سالیان بلندی را در تحقیق و مطالعه آن گذرانده‌اند، باز هم با روبرو شدن به عرصه‌های نو متحیر و گیج خواهند شد.

بیرونی با صرف وقت، نیرو و توجهی فراوان و با گذر از معضل اختلاف در زبان و فرهنگ یعنی با فراگیری ادبیات سانسکریت، زبان علمی و مقدسِ هندوها و اقامت در هند و معاشرت با فرزانگان آنها همچنین با شناخت عمیقی از پارادایم‌ علمی حاکم بر دوران خود و شناخت عمیق ساختارهای علمی نگاه هندی‌ها و سیر در علوم و معارف مختلف و ترجمه متون اصلی آنها در نجوم، کیهان‌شناسی و فلسفه و عرفان گامی بلند در حوزه هندشناسی برداشت.

ما حتی امروزه هم کمتر مستشرقی را می‌یابیم که اطلاعاتی جدی و قابل اعتنا از ریاضیات و نجوم هندی یا معماری و طب این قوم داشته باشد. بلکه تنها شناخت ادبیات سانسکریت و آگاهی از اقوال و آداب و رسوم این قوم برای یک محقق کافی است تا خود را در این زمینه صاحب نظر فرض کند. ولی از آنجا که تمامی علوم و معارف هندو از ریشه‌های فکری واحدی نشأت گرفته‌اند، فراگیری مجموعه آنها دقت و عمق والاتری را به مطالعات یک اندیشمند خواهد بخشید. در هر حال بیرونی چنین اندیشمندی است. ضمنا از آن جهت که او خود ریاضیدان و منجمی با فراست و هوشمند بوده است، طی تلمذ و فراگیری معارف هندو با اساتید این علوم به بحث و مجادله می‌پرداخته است و چه بسا آنان را تحت‌تاثیر خود قرار داده و برخی مسائل و مشکلات آنها را حل کرده و محرم اسرار اساتید آن قوم شده باشد. چنانکه در تحقیق ماللهند چنین می‌گوید:

«من به نزد منجمین آن قوم مقام تلمیذ می‌داشتم به حضرت استاد ولیکن چون به قلیلی از معارف آنان وقوف یافتم، بپرداختم به آشناگردانی آن جماعت با علل و اشاره به برخی از براهین و طرق حقیقی در حساب‌، پس به تعجب در من آویختند و استفادت از مرا، درهم ریختند و همی پرسیدند که به چه کسی از هندوان رسیدی و این معارف از او دریافتی؟! و من مقدار آنان، با ایشان باز می‌نمودم و به استنکاف برتری می‌کردم. پس نزدیک شد که مرا به سحر نسبت کنند…» (۲)

پیش از ورود به مطالعه و بررسی چشم‌انداز بیرونی به معارف و علوم هندی اشاره‌ای مختصر به حدود و ثغور علوم و مذاهب هندو ضروری است، تا پس از آن اشاره کنیم که بیرونی کدام گستره از این مکاتب و فرق و علوم را مورد مطالعه و توجه قرار داده و کدام‌یک از آن آیین‌ها را کنار نهاده و به آنها نپرداخته است.

آیین هندو، مجموعه‌ای بسیار گسترده از آرای معنوی، مناسک، آداب و رسوم و علوم وابسته است که طی هزاران سال بالیده و چون ادیان سامی یک بنیانگذار نداشته است، به همین دلیل یک کتاب و مرجع مشخص وجود ندارد، بلکه مجموعه‌ای از شروتاها (Shrota) یعنی تعالیم آسمانی وجود دارد که به نام وداها (Veda) شناخته می‌شوند. کهن‌ترین آموزه‌های هندو شامل ۴ متن کهن به نام‌های ریگ‌ودا (Rig veda)، یاجور‌ودا (Yajur Veda)، ساما‌ودا (Sama Veda) و آتاروا ودا (Atharva Veda) است. سایر آموزه‌های هندو شامل سامهیتا (Samhita)، برهمانا (Brahmana)، آرانیاکا (Aranyaka)، اوپانیشاد (Upanishad)، پورانا (Purana)، سوتراها (Sutra)، ودانگا (Vedanga) و اوپاودا (Upa veda) در حول همان وداهای چهارگانه گسترش یافته‌اند. (۳) به این ترتیب گستره‌ای از اعتقادات و سنت‌های دینی که با پذیرش وداهای چهارگانه در قلب تعالیم خود، رشد یافته‌اند کلا به نام آیین هندو یا راست‌پنداران (Astika) و هست‌گویان به تقّدس وداها شناخته می‌شوند. مسلما این آموزش‌ها بر تمامی شبه‌قاره هند سایه گسترانده است و حتی سنت‌هایی که به مخالفت با آنها پرداخته‌اند، بیشتر نقاد جنبه‌هایی از آنها بوده‌اند و به‌طور کامل از زیر چتر این تعالیم نتوانسته‌اند خارج شوند. اما در هر حال دو برخورد جدی در برابر این تعالیم در دوران کهن شکل گرفت که همان مقابله ماهاویر (Mahavir) و شکل‌گیری آیین جین (Jain) و دیگر آیین بودا (Buddha) بوده است. (قرن‌ها بعد مذاهب دیگری هم در برابر وداها شکل گرفت مثل مذهب سیک (Sikh))

در هرحال این مذاهب و آیین‌ها که وداها و تقدس آنها را در مرکز تعالیم خود حفظ نکرده‌اند به عنوان نیست‌گویان به آموزه‌های کهن ودایی یا ناستیکا (Nastika) شناخته می‌شوند. در دورانی که بیرونی وارد هندوستان شده است در میان مذاهب نیست‌گوی، همان آیین‌های بودا و جین تا حدی رواج داشته است. نکته جالب آنکه بیرونی هم خود را تنها مصروف گزارش، نقل و ترجمه و تحلیل آموزه‌های راست‌پندار هندو کرده است و صرفا اشاراتی گذرا به مذهب جین و بودایی دارد.

به‌طور مشخص تنها اشاره بیرونی به مذهب جین در تحقیق ماللهند است آنجا که می‌گوید: «برهمنان سرسپرده و عابدان مادرهای هشتگانه‌اند (Ashta Matrin)، شمن‌ها دلدادگان آموزه‌های بودا و فرقه ناگنا (Nagna) پیروان ارهنت (Arhant) هستند.» (ماللهند ج۱ص۹۱)

که منظور از ارهنت در اینجا همان ماهاویر بنیانگذار آیین جین و «ناگنا» یکی از فرقه‌های وابسته به آیین جین است.

و اما در مورد بودا و آیین او، بیرونی به صراحت در جلد اول ماللهند اذعان می‌کند که هیچ کتاب مقدس بودایی و نه هرگز هیچ راهب بودایی را ندیده است تا از او بنیان‌های فکری‌شان را بیاموزد، بلکه آنچه از بوداییان می‌داند بر‌اساس روایت ایرانشهری است. جالب آنکه بیرونی به روایت ایرانشهری با دیده شک نگریسته و آن را روایتی دست اول و بر ساختاری علمی و منصفانه استوار نمی‌بیند. اصولا بیرونی در تحقیق ماللهند سه بار از ایرانشهری یاد کرده است و البته او را به نیکی ستوده است:

«انّه من الکُتّابِ القلائل اللّذین بحثوا فی شؤون الهند بطریقه جدیه» (= یعنی ایرانشهری از اندک نویسندگانی است که در امور مربوط به هند به‌طور جدی و با روشی درست بحث کرده‌ است.) و این گویای آنست که احتمالا کسان دیگری هم در آن روزگار از آرا و اقوال هندوان بحث کرده‌اند، هر چند متاسفانه ما امروزه آنها را نمی‌شناسیم. و اما در مورد آیین بودا و روایت ایرانشهری چنین می‌گوید: «و لانّی لم اجد کتاباً للشّمنیه و لا احداً منهم استشفٌ من عنده ما هم علیه فانّی حکیتُ عنهم فبو ساطه الایرانشهری و ان کنتُ أطن أنّ حکایتُه غیر مُحصّله اوعن غیرِ محصّل. (= نه از شمنیه کتابی یافتم و کسی از آنان که بتوان به آنچه نزد آنان است راه یافت و اگر از آنها چیزی نقل می‌کنم به وساطت ایرانشهری است. هر چند گمان می‌برم گزارش او یا در این رابطه کاملا محققانه نیست یا از شخصی غیر محصل است.)

در هر حال برخی نظرات که در جلد اول یا دوم ماللهند پیرامون بوداییان طرح کرده است مثل اینکه آنان اجساد مردگان خود را داخل آب می‌اندازند یا اینکه واراها می‌هیرا (Varaha Mihira) یکی از تجلیات بوداست، درست نیست و ما می‌دانیم که بوداییان اجساد خود را می‌سوزانند یا اینکه «می هیرا» یکی از منجمین سنت راست‌پندار هندوست.

اما از سوی دیگر گزارش بیرونی در رابطه با تاثیرات کهن‌تر آیین بودا و موقعیت این آیین در ایران باستان قابل اعتناست. در این رابطه او چنین می‌گوید:

«نیز از اموری که موجب دوری ما از هندوان است، آنکه فرقه شناخته به شمنان (منظور بوداییان است) با شدتِ عداوتی که با برهماییان (منظور هندوها هستند) می‌دارند، از اُمم دیگر به هندوان نزدیک‌ترند و به سابق ایام، خراسان و فارس و عراق و موصل تا حوالی شام، بر آیین آنان بوده‌اند تا بدانگاه که ستاره زرتشت از آذربایجان درخشید و او به بلخ به آیین مجوس بخواند و گشتاسب دعوت او را ارج نهاد و پور او اسفندیار، آن آیین را به قهر و صلح در بلاد خاور و باختر بپراکند و از چین تا روم آتشکده‌ها افکند و چون به دست شاهان بعد از او فارس و عراق تصفیه شد، شمنان جلای وطن کردند و به خاور بلخ شدند و مجوس تا حال به ارض هند مانده‌اند.» (۴) (ماللهند ج۱صص۱۲، ۱۱)

پس از اینکه روشن شد ابوریحان بیرونی رویکردی تخصصی بر مذاهب و علوم راست‌پندار هندو یا به اصطلاح مذهب و علوم ودایی داشته است و آگاهی او از مذاهبی چون جین و بودایی ناقص و به روایت دیگران بوده است، ح