پاورپوینت کامل معجزه پروین ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معجزه پروین ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معجزه پروین ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل معجزه پروین ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

امروز هشتادمین سالروز درگذشت بانوی شعر ایران، رخشنده اعتصامی (۲۵ اسفند ۱۲۸۵ ـ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰) متخلص و معروف به «پروین» است که به‌راستی در طی این مدت نه چندان کوتاه چونان اختری تابنده در سپهر شعر پارسی درخشیده است. نوشتار حاضر بخشی از کتاب ارجمند «با چراغ و آینه» (چاپ اول: ۱۳۹۰) است که به بررسی ادبیات معاصر می‌پردازد، ولی به همین حوزه محدود نمی‌ماند و بخشی از تاریخ سیاسی و اجتماعی این دیار را نیز در بر می‌گیرد.

امروز هشتادمین سالروز درگذشت بانوی شعر ایران، رخشنده اعتصامی (۲۵ اسفند ۱۲۸۵ ـ ۱۵ فروردین ۱۳۲۰) متخلص و معروف به «پروین» است که به‌راستی در طی این مدت نه چندان کوتاه چونان اختری تابنده در سپهر شعر پارسی درخشیده است. نوشتار حاضر بخشی از کتاب ارجمند «با چراغ و آینه» (چاپ اول: ۱۳۹۰) است که به بررسی ادبیات معاصر می‌پردازد، ولی به همین حوزه محدود نمی‌ماند و بخشی از تاریخ سیاسی و اجتماعی این دیار را نیز در بر می‌گیرد.

***

با کمترین عمر و کمترین مجال برای شعر گفتن، بیشترین توفیق ممکن را در زبان فارسی، پروین از آن خویش کرده است. از این بابت هیچ‌کدام از بزرگان قرن حاضر و حتی قرون گذشته بعد از حافظ، به پای او نمی‌ر‌سند. از همان روزی که نخستین شعرهای پروین در مجل «بهار» به مدیریت پدرش ‌ـ مرحوم اعتصام‌الملک ـ انتشار یافت و او دختری نوجوان بود، تا این لحظه، شخصیت هنری و شعر پروین سال به سال و حتی ماه به ماه و روز به‌ روز در تصاعد هندسی بوده است و خواهد بود.۱ این چنین توفیقی در تاریخ شعر فارسی، فقط نصیب چهار پنج تن از بزرگان از قبیل فردوسی و مولوی و خیام و حافظ و سعدی و نظامی شده است و دیگر هیچ.

با این‌ همه نفوذ در میان مردم و با این همه قبول خاطر، می‌توان گفت معجزه‌ای اتفاق افتاده است و کمتر کسی است که این‌همه توفیق را یک امر بیرون از قلمرو عادت نداند، اما معجز پروین چیز دیگری است. در این یادداشت می‌خواهم از معجزه دیگر او سخن بگویم و آن اینکه در طول پنجاه سال اخیر که شعر پروین در بالندگی و گسترش بوده است، دست‌کم در چهل سال اخیر، همواره نظریه‌های ادبی نوظهور ـ که چشم محافل ادبی و دانشگاهی و بیشتر از همه مطبوعاتی ما را خیره کرده‌‌اند ـ در جهت نفی شاعری او بوده است. اگر کمترین نگاهی به کتاب‌های نقد وطنی یا ترجمه شد نیم قرن اخیر افکنده باشیم، می‌دانیم که حاصل اعم اغلب این «نظریه‌ها» و «نقدها» نفی آشکار شاعری اوست؛ ولی او با هنر جاودانه خویش، یک‌تنه توانسته است مجموعه آن نظریه‌ها را عملا نفی کند و به همه آن ناقدان و نظریه‌پردازان بگوید: نه! حفظتَ شیئاً و غابَت عنکَ اشیاء.

این نقدها و نظریه‌ها، از موضع مجاز و استعاره و بر روی هم صوَر خیال شعر را بررسی می‌کنند و مرز «شعر» و «ناشعر» را در حضور یا غیبت بیان تصویری و بیشتر استعاره، می‌بینند. بر اساس این نظریه‌ها اگر کلماتی از نوع ۱) موج، ‌دریا، خیزاب، طوفان، گرداب و (آنچه به آب و دریا مرتبط شده)، با ۲) نماز و قبله و زیارت و دعا و توبه و (آنچه به عبادت مرتبط است)، درهم ریخته شود و برحسب تصادف، جملاتی از آن به وجود آید که:

الف) نماز موج به سوی قبله گرداب است.

ب) طوفان به زیارت ساحل می‌رود.

این عبارات تصادفی، شعر است و شعر ناب است؛ ولی:

مادر موسی چو موسی را به نیل

درفکند از گفته رب جلیل،

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گفت کای فرزند خُرد بی‌گناه

گر فراموشت کند لطف خدای

چون رهی زین کشتی بی‌ناخدای؟

تا آخر این منظومه درخشان بی‌همتا، شعر نیست، نظم است! چون شاعر قبلا اینها را اندیشیده و شعر با اندیشیه در تعارض است؛ جایی که اندیشه حضور داشته باشد، شعر غایب است. شعری که گوینده به موضوع آن از قبل اندیشیده باشد، شعر نیست، نظم است. وقتی فردوسی و نظامی و سعدی «ناظم» شدند و از شاعری خلع، دیگر این دختر معصوم چگونه می‌تواند داعیه شاعری داشته باشد؟ اگر گارسیا لورکا در این «ترجمه»های بفهمی نفهمی شاعر است، فردوسی چگونه می‌‌تواند شاعر باشد؟ اگر «فصلی در دوزخ» آن‌هم با چنان ترجمه‌هایی شعر است، بوستان سعدی آیا می‌تواند شعر باشد؟ هرگز!

پس باید بپذیریم که سعدی شاعر نیست، نظامی شاعر نیست، فردوسی شاعر نیست، ناصرخسرو شاعر نیست؛ اما کسی که دفتری چهل برگ را از کلماتی، از آن نوع که در آغاز بحث یاد کردیم، پُر کند و به صورت تصادفی آن خانواده‌های مرتبط با «عبادت» و «دریا» را به یکدیگر وصل کند و فعلی مناسب در میان آنها بگذارد، شاعر است، آن هم شاعر شعر ناب!

خیال نکنید که من هذیان می‌گویم یا دارم برای ناقدان مدرن وطنی، پاپوش می‌دوزم. جان کلام این خانم‌ها و آقایان در چهل سال اخیر،‌ تقریبا همین است که عرض کردم: «نماز موج به سوی قبله گرداب است، شعر است و شعر ناب؛ ولی تمام دیوان پروین اعتصامی نظم است و شعر نیست.» محال است کسی تسلیم آن نظریه‌ها و نقدها شده باشد و شعر پروین را شعر بداند.

این نظریه‌ها امروز بیشتر از نیمی از خلاقیت شعری عصر ما را در زبان فارسی، مسخ کرده‌اند. در کمتر مجله یا محفلی است که نفوذ این نوع نگرش به شعر را نبینیم؛ اما با همه سیطره‌‌ای که این‌گونه نقدها و نظریه‌ها بر فرهنگ ایرانی عصر ما یافته‌اند، پروین باطل‌السحر شعر خویش را در برابر خیل انبوه این عزایم‌خوانان، عرضه می‌دارد و سخنش و شعرش، همچون عصای موسی، حاصل کوشش چهل سال جادوگران را می‌بلعد. خیل انبوه عاشقان پروین که سال به سال و روز به روز در تزایدند، گواهان این پیروزی‌اند که این دخترک معصوم با شعر خویش، عملا تمام این نظریه‌ها را باطل اعلام می‌کند؛ این است معجزه اصلی پروین اعتصامی.

اولین و بهترین نقد

تا آنجا که به یاد دارم و دیده‌ام، اولین نقد شعر پروین، هنوز هم بهترین نقد شعر اوست؛ نقد استاد ملک‌الشعراء بهار و این نیز یکی دیگر از شگفتی‌های تاریخ ادب ماست. در طول شصت و چند سالی که از نشر نخستین چاپ دیوان پروین می‌گذرد، شاید چندین کتاب و صدها مقاله درباره او نوشته شده باشد؛ اما هیچ کدام از این نقدها به پایه نقدی که استاد ملک‌الشعراء بهار در مقدمه نخستین چاپ دیوان او نوشت، نمی‌رسد. این نقد که از سر کمال آگاهی و شعرشناسی نوشته شده و نویسنده آن در زبان فارسی یکی از بزرگترین ادبیات‌شناسان قرون و اعصار باید به حساب آید، نقدی است معتدل که با اشراف بر تمام جوانب هنر این شاعر بزرگ نوشته شده است.

بهار وقتی این مقدمه را می‌‌نوشت، در پایگاهی از خلاقیت ادبی ایستاده بود که اگر مقام پروین را تا «ثریا» بالا می‌برد، چیزی از بلندی مقام خودش کاسته نمی‌شد. بهار وقتی آن مقدمه را می‌نوشت، «از پس سعدی و حافظ»، خویشتن ر