پاورپوینت کامل جای خالی بیدل در قلمرو سپهری‌پژوهی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جای خالی بیدل در قلمرو سپهری‌پژوهی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جای خالی بیدل در قلمرو سپهری‌پژوهی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جای خالی بیدل در قلمرو سپهری‌پژوهی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

بااینکه قرابت‌های گسترده‌ای میان هشت کتاب سپهری و آثار شاعران سبک اصفهانی از جمله بیدل دهلوی به چشم می‌خورد؛ کمتر کسی به آن پرداخته است. این نوبت خواهم کوشید ضمن تشریح بیشتر این موضوع به پاره‌ای از وجوه مشترک این دو شاعر اشاره کنم.

بااینکه قرابت‌های گسترده‌ای میان هشت کتاب سپهری و آثار شاعران سبک اصفهانی از جمله بیدل دهلوی به چشم می‌خورد؛ کمتر کسی به آن پرداخته است. این نوبت خواهم کوشید ضمن تشریح بیشتر این موضوع به پاره‌ای از وجوه مشترک این دو شاعر اشاره کنم.

بیدل دهلوی از برترین سخنوران سبک اصفهانی و ادبیات فارسی است. با این وجود او تا چند دهه پیش در ایران نه تنها کم‌ترین منزلتی نداشت، بلکه از عوامل کشیده شدن شعر فارسی به ابتذال نیز شناخته می‌شد. این در حالی است که دیوان بیدل گل سرسبد دیگر مناطق فارسی‌زبان بخصوص افغانستان بود[۱]. در ایران نخستین کسی به طور گسترده به شعر بیدل پرداخت، شفیعی کدکنی است. ایشان مباحث خود را به همراه گزیده‌ای از غزلیات و رباعیات بیدل در کتابی با عنوان شاعرآینه‌ها منتشر کردند.

بی‌گمان این اثر شفیعی – گذشته از نقاط ضعف و قوت آن – سرنخ خوبی از شعر بیدل به دست اهل ادب داد و او را تا حدودی از محاق بیرون کشید[۲]. علاوه بر این اثر کتاب «بیدل، سپهری و سبک هندی» نگاشته سیدحسن حسینی که یکسال بعد از کتاب شاعر آینه‌ها منتشر شد جزو اولین آثاری است که به سروقت بیدل و شباهت شعر سپهری با او می‌رود. در سال‌های اخیر نیز آثار خوبی درباره بیدل منتشر شده است از جمله این آثار می‌توان به کتاب «بیدل و انشای تحیر» اثر کاووس حسن‌لی، «کلید در باز» اثر محمدکاظم کاظمی، «مکتوب انتظار» اثر یحیی کاردگر اشاره کرد. می‌توان گفت حسن حسینی نخستین کسی است که بر تأثیرپذیری سپهری از بیدل و سبک هندی تأکید و کتابی در این باب مدون کرد. پژوهش حسینی از این منظر می‌توانست سرمشق خوبی برای سهراب‌پژوهان باشد _که نشد_.

بنظرم می‌توان پژوهش‌هایی را که درباره سهراب منتشر شده است، در دو بخش کلی تقسیم کرد. دسته اول محققان و منتقدان ادبی نظیر شفیعی کدکنی هستند که بیشتر بر فرم شعر سپهری متمرکز بوده‌اند. و دسته دوم کسانی‌اند که با نگاهی فلسفی، عرفانی و… به سروقت شعر سپهری رفته‌اند و تنها بیشتر با محتوا و اندیشه شعر او سر و کار دارند نظیر سروش دباغ. گروهی نیز مثل سیروس شمیسا و صالح حسینی، هم به محتوا و هم به فرم اشعار او پرداخته‌اند. از این میان نه گروه اول و نه گروه دوم بجز صالح حسینی که مقاله مختصری در این باب دارد، هرگز به رابطه شعر سهراب با بیدل و سبک اصفهانی توجه نکردند. حتی عده‌ای نطیر شفیعی کدکنی کم و بیش منکر تأثیرپذیری سپهری از سبک اصفهانی بوده‌اند[۳]. سروش دباغ هم که با ۵ کتابی که درباره او منتشر کرده‌اند و به تعبیری پرچم‌دار وادی سپهری‌پژوهی بحساب می‌آیند، تا امروز جمله‌ای نیز از قرابت بیدل و سپهری ننوشته‌اند[۴].

بنابراین ضرورت دارد ابتدا به این سؤال بپردازیم که آیا سهراب سپهری واقعاً تحت تأثیر شعر سبک هندی و مشخصاً بیدل دهلوی بوده است یا خیر؟

خوب است برای تشریح بیشتر سؤال خاطره‌ای از مواجه خود با دیوان یکی از سخنوان این سبک نقل کنم.

مدت‌ها پیش دیوان نجیب کاشانی را ورق می‌زدم تا اینکه توجهم به این مصرع جلب شد: «بر ما وبال گشت چو طاووس بال ما[۵]». برایم شباهت آن با این تعبیر شاملو که می‌گوید: «به پرواز شک کرده‌بودم/ به هنگامی که شانه‌هایم از وبال بال خمیده بود[۶]» عجیب بود. بسیار بعید است شاملو شعر نجیب را شنیده یا خوانده باشد_دیوان نجیب آن موقع هنوز تصحیح هم نشده بود_. جای سؤال است که آیا ممکن است پاره‌ای از قرابت‌های سپهری و سبک هندی از این دست تبادرها بوه باشد؟

در پاسخ هر دو پرسش باید گفت که از سپهری علاوه بر مجموعه اشعاری که با عنوان «هشت کتاب» منتشر کرد، سروده‌های دیگری در قالب غزل و مثنوی[۷] در دست است که مربوط به دوران نوجوانی او می‌باشد. پاره‌ای از این غزلیات توسط پریدخت سپهری در کتاب «هنوز در سفرم» منتشر شده است. سبک سپهری در آن سروده‌ها و در الفت او با شاعران این سبک تردیدی باقی نمی‌گذارد. علاوه بر این سپهری چنان که خود می‌گوید، الفبای شاعری را از مشفق کاشانی آموخته است[۸] و مشفق خود از علاقه‌مندان سبک اصفهانی است و سروده‌هایش به نوعی تلفیق سبک عراقی و اصفهانی دانسته می‌شود. مصاحبت سهراب با مشفق بی‌گمان در نگاه او به سبک اصفهانی بی‌تأثیر نیست. بنظر می‌رسد سپهری در هشت کتاب از میان شاعران سبک هندی بیشترین توجه را به بیدل دارد.

مواردی از قرابت‌های بیدل و سپهری:

بیدل:

وضع آغوش وصل ممکن نیست[۹]

سپهری:

نه، وصل ممکن نیست[۱۰]

بیدل:

چون شمع فروغت چقدر خواهد ماند؟/ ای کرمک شبتاب سحر نزدیک است[۱۱]

سپهری:

نیست بانگی که بگوید با من/ اندکی صبر سحر نزدیک است[۱۲]

بیدل:

گر مرگ نمی‌بود غم خلق که می‌خورد[۱۳]

سپهری:

و بدانیم که اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می‌گشت[۱۴]

بیدل:

آسمان دارد ز من سرمایه تعمیر درد[۱۵]