پاورپوینت کامل شعرهای خیام که به‌ ما نرسیده‌اند ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعرهای خیام که به‌ ما نرسیده‌اند ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعرهای خیام که به‌ ما نرسیده‌اند ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعرهای خیام که به‌ ما نرسیده‌اند ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

جلال خالقی مطلق در نامه‌ای ضمن شرح کهن‌ترین زمان نقل رباعیات خیام که از آن به عنوان «کشف بزرگی در زمینه شعر خیام» یاد شده، می‌گوید: در عین حال که بسیاری از رباعیاتی که در مجموعه‌های متاخر به او نسبت داده‌اند از او نیست، قطعا شماری از رباعیات او نیز به دست ما نرسیده‌اند و یا در دیوان‌ها و جنگ‌ها به نام شاعران دیگر ثبت شده‌اند و یا اصلا بی‌صاحب مانده‌اند.

نوشتاری که هم‌زمان با روز بزرگداشت خیام (۲۸ اردیبهشت‌ماه) در این‌جا با عنوان «خیام و موضوع شاعری او» از جلال خالقی مطلق می‌خوانیم در واقع نامه‌ای بوده است که جلال متینی (محقق، شاهنامه‌پژوه، استاد فرهنگ ایران در دانشگاه برکلی کالیفرنیا و مسئول مجلات «ایران‌شناسی» و «ایران‌نامه») ماجرای آن را چنین شرح داده است: «استاد خالقی‌مطلق مقاله‌ای را که از نظرتان می‌گذرد به عنوان «نامه» برای بنده فرستاده‌اند تا در بخش «نامه‌ها و اظهارنظرهای»ی «ایران‌شناسی» چاپ شود. چون موضوعی که در این نامه مطرح کرده‌اند حائز اهمیت است و کشف بزرگی در زمینه شعر خیام است، از ایشان تقاضا شد موافقت کنند «نامه» به‌صورت «مقاله» چاپ شود تا توجه علاقه‌مندان به این‌گونه تحقیقات را بیشتر جلب کند. این پیشنهاد را پذیرفتند و عنوان «خیام و موضوع شاعری او» را برای آن تعیین کردند.

موضوع از این قرار است که تا پیش از تحقیق استاد خالقی مطلق، همه می‌پنداشتیم که پیش از قرن هفتم هجری قمری، در هیچ کتابی، رباعی‌ای از خیام نقل نشده است. در مقاله «خیام شاعر» («ایران‌شناسی»، سال ۹، شماره ۲، ص ۳۳۲-۲۵۱) قدیمی‌ترین این متن‌ها بدین شرح معرفی شده است:

۱- التنبیه علی بعض الاسرار…، از امام فخرالدین محمد بن عمر الرازی، متوفی ۶۰۶ (رباعی: «دارنده چو ترکیب چنین خوب آراست…») ۲- مرصادالعباد از نجم‌الدین رازی، تالیف ۶۱۸، رباعی فوق‌الذکر، و رباعی: «در دایره‌ای کامدن و رفتن ماست…»؛ ۳- در کتاب عبدالقادر اهری (اقطاب القطبیه)، تالیف ۶۲۹ دو رباعی: «دارنده چو ترکیب چنین خوب آراست…» و : «ز آوردن من نبود گردون را سود…» – بی‌ذکر نام شاعر – و رباعی: «در جستن جام‌جم جهان پیمودم…» به نام خیام – یعنی رباعی‌های شماره ۱، ۲، ۳ و ۴ مذکور در مقاله «خیام شاعر». اینک در مقاله حاضر ملاحظه می‌فرمایید که چهار رباعی و یک بیت از رباعی دیگر خیام یعنی رباعی‌های شماره ۲۷، ۲۹، ۳۸، ۴۶، ۵۵ مقاله «خیام شاعر» در کتاب «سندبادنامه» تالیف ۵۵۶ هجری قمری آمده است، یعنی در کتابی که ۳۹ سال پس از مرگ خیام تالیف شده است.»

حال در «خیام و موضوع شاعری او» که در سال ۱۳۷۶ در شماره ۳۶ مجله «ایران‌شناسی» منتشر شده است، می‌خوانیم: «پس از خواندن مقاله محققانه شما، «خیام شاعر» درباره عمر خیام مطلبی به یادم آمد که شاید ذکر آن به عنوان حاشیه ناچیزی بر آن مقاله بی‌فایده نباشد. در کتاب «سندبادنامه» از محمد بن علی بن محمد ظهیری سمرقندی (به کوشش احمد آتش، استانبول ۱۹۴۸) که در سال ۵۵۶ هجری قمری، یعنی ۳۹ سال پس از مرگ خیام تالیف شده است، بدون آن‌که از خیام نام ببرد، چهار رباعی و یک بیت از یک رباعی دیگر از او نقل کرده است، بدین شرح:

۱- در صفحه ۳۳:

«از جمله رفتگان این راه دراز باز آمده کو کی بما گوید راز

پس بر سر این دوراهه آزونیاز تا هیچ نمانی کی نمی‌آیی باز»

این رباعی در فهرستی که شما از رباعیات خیام ترتیب داده‌اید، زیر شماره ۵۵ آمده است با تغییری در مصراع دوم (: باز آمده کیست…). در برخی از نسخه‌های جدید مصراع چهارم را به گونه: «چیزی نگذاری…» نو کرده‌اند، که البته همان تا هیچ نمانی درست است، چون ماندن در این‌جا به معنی «باقی گذاردن» است که در متون کهن فراوان به کار رفته است.

۲- در صفحه ۳۹:

«ای آن‌که تو در زیر چهار و هفتی وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

غم خور دایم که در ره آگفتی این مایه ندانی کی چو رفتی رفتی»

این رباعی در فهرست شما زیر شماره ۴۶ آمده است با تغییراتی مهم در مصراع‌های یکم و سوم و چهارم:

ای آن‌که نتیجه چهار و هفتی وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور که هزار بار پیشت گفتم باز آمدنت نیست چو رفتی رفتی

به گمان بنده ثبت این رباعی در «سندبادنامه» (مورخ ۵۵۶) نه تنها از ثبت آن در «مونس الاحرار» (مورخ ۷۴۱) ۱۸۵ سال کهن‌تر است، بلکه ضبط آن هم کهن‌تر است. به نظر این حقیر بعدا آن را در عین نو کردن، به نظریات مشهورتر خیام نزدیک‌تر کرده‌اند.

۳- در صفحه ۱۵۷:

«چون نیست مقام ما در ین دهر مقیم پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

از مُحدث و از قدیم کی دارم بیم چون من رفتم جهان چه مُحدث چه قدیم»

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.