پاورپوینت کامل زبان و ادب پارسی در دوره باستان ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زبان و ادب پارسی در دوره باستان ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زبان و ادب پارسی در دوره باستان ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زبان و ادب پارسی در دوره باستان ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

اگر محدود ادبیات فارسی را به آثار ذوقی مولود خلاقیت‌های مردم فارسی‌زبان منحصر کنیم، چنان که بسیاری از تعاریف متوجه این هستند، می‌توانیم در یک تقسیم‌بندی کلی، ادبیات فارسی را به دو بخش مکتوب و شفاهی تقسیم کنیم: با این توضیح که عمر ادبیات شفاهی بسیار درازتر از ادبیات مکتوب یا رسمی است و می‌تواند به زمانی بازگردد که مردمانی برای اولین بار به این زبان ادای مقصود کرده و یا آنچه را در ضمیر خود داشته‌اند با زبان دل برای خود یا اطرافیان خود بیان کرده‌اند.

اگر محدود ادبیات فارسی را به آثار ذوقی مولود خلاقیت‌های مردم فارسی‌زبان منحصر کنیم، چنان که بسیاری از تعاریف متوجه این هستند، می‌توانیم در یک تقسیم‌بندی کلی، ادبیات فارسی را به دو بخش مکتوب و شفاهی تقسیم کنیم: با این توضیح که عمر ادبیات شفاهی بسیار درازتر از ادبیات مکتوب یا رسمی است و می‌تواند به زمانی بازگردد که مردمانی برای اولین بار به این زبان ادای مقصود کرده و یا آنچه را در ضمیر خود داشته‌اند با زبان دل برای خود یا اطرافیان خود بیان کرده‌اند. این امر به دوره‌های پیش از استفاده از خط در قلمرو زبان فارسی یعنی هزاران سال پیش باز می گردد. فرهنگ ایران مثل بسیاری از ملل دیگر بنیاد شفاهی داشته است و سنت شفاهی تا کمتر از یک قرن پیش در ایران و در قلمرو زبان فارسی غلبه داشته و هنوز هم شاید بنیادهای آن در میان قبایل و برخی از روستاییان ایران و سایر سرزمین‌های فارسی‌زبان مانند افغانستان و تاجیکستان وجود داشته باشد. در روزگاران بسیار قدیم ادب شفاهی که سینه به سینه انتقال می‌یافت، بر دو پای قصه‌های دینی و داستان‌های قومی استوار بود. نمون کهن‌ترین باورهای دینی، بعدها در حول زروان، اهورامزدا، اهریمن و مهر شکل گرفت و به ویژه از آیین‌مزدایی به زردشتی منتقل گردید. نمون داستان‌های ملی همان است که سینه به سینه تا دور تاریخی پیش آمده است و در واپسین سالهای عصر ساسانی در خداینامه‌ها و متون پراکند داستانی دیگر به دور اسلامی منتقل و سرانجام در کالبد حماس ملی ایران و در پرتو ذوق خداداد فردوسی به صورت شاهنامه جاودانه شده است. عصر پیش از اوستا را ـ که بر داستان‌های قومی استوار بوده ـ می‌توان عصر ادب پهلوانی نام‌گذاری کرد.

ادب شفاهی در عصر مادها ـ که نخستین عصر شناخته شد دوران تاریخی ایران است ـ ادامه یافت و در دور هخامنشی هم (که خط و کتاب آشکار شده بود) به موازات آن دنبال گردید. در دوران هخامنشی (۵۵۹ تا ۳۲۱ ق.م) در ایران خط میخی، که از الفبای بابلی گرفته شده و از دور مادها در ایران با آن آشنا شده بودند، رواج یافت. سنگ‌نبشته‌هایی به این خط در بیستون، تخت جمشید، نقش رستم و جاهای دیگر ایران باقی‌مانده است. هرچند ممکن است برخی در همین سنگ‌نبشته‌ها و الواحی که به خط میخی باقی‌مانده نوعی شعر و سخن منظوم تشخیص داده باشند، اما به واقع باید ادبیات مکتوب و رسمی ایران را ـ که به موازات ادبیات شفاهی پدید آمد ـ به عهد زردشت و اوستا کتاب مقدس زردشتیان بازگردانیم. در این که زردشت در چه زمانی می‌زیسته و دین آسمانی خود را کی بر ایرانیان آشکار کرده است، میان پژوهشگران اختلاف‌نظر است اما قطعاً زمان زندگانی وی از هزار تا ششصد قبل از میلاد نزدیک‌تر نبوده است. بخش آغازین کتاب اوستا که به خط و زبانی دینی و ساده به نام اوستایی نوشته شده است، یعنی گاتها یا گاهان (به معنی سرودها) عبارت است از نیایش‌های زردشت که به‌طور قطع و مسلم به زبان شعر بوده است.

ادبیاتی که از رهگذر آیین زردشتی، توسط مغان در ایران پدید آمد، عرص فرهنگی ایران را دگرگون کرد؛ به‌طوری که آثار آن در ادب ایرانی پس از اسلام به صورتی گسترده نیز استمرار یافت. از آن میان می‌توان به ادبیات رؤیا یا خ خوابگزاری و داستان‌های شاهان و پهلوانان اشاره کرد که آثار فارسی دور اسلامی نیز از آن سرشار است. گذشته از شاهنامه، در شعر بسیاری از شاعران پارسی‌زبان به‌ویژه حافظ شیرازی نشانه‌های فراوانی از ادبیات مزدیسنا دیده می‌شود همان که در کتاب شادروان دکتر محمد معین با عنوان مزدیسنا و ادب پارسی (چاپ دوم، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۴) موضوع پژوهشی مستقل قرار گرفته است.

آیین مهری یا میترایی ـ که بعدها به سواحل مدیترانه و از آن‌جا به رم باستان انتقال پیدا کرد و در اوایل مسیحیت این آیین آسمانی را تحت تأثیر قرار داد ـ از طریق نمادها و اسطوره‌هایی که به آن مربوط می‌شد، در ادب دوره‌های بعد آثار آشکاری بر جای گذاشت.

در دور هنلی یا عصر حاکمیت جانشینان اسکندر، ادبیات ایرانی از رهگذر ارتباط با یونان به سرچشمه‌های ادب هلنی متصل شد و زمینه برای تحول انواع جدیدی از داستان و نمایش در ایران فراهم گردید. گرایش به عصر هلنی یا یونانی‌مآبی تا دور پارتی نیز ادامه داشت. ادبیات عصر پارتها یا میراث ادب اشکانی که مرکز حکومت آنان در شرق ایران بوده است، به مراتب غنی‌تر و روشن‌تر از دوره‌های پیش است. در عصر اشکانی ادبیات پهلوانی گسترش یافت و حماسه ملی ایران تکوین گردید. از این دوره برخلاف عصرهای پیشین متون مشخص ادبی بر جای مانده که قضاوت دربار ادب پارتی را برای محققان آسان‌تر می‌کند؛ به عنوان نمونه منظوم درخت آسوریک که مناظره‌ای است میان درخت خرما و بز، به زبان پهلوی شمالی (اشکانی) است که از این دوران باقی مانده است و خوشبختانه پژوهش‌های خوبی هم دربار آن صورت گرفته است. یادگار زریران حماس پارتی دیگری است که به عنوان یادگاری گوسانی و یکی از کهن‌ترین نمایشنامه‌های ایرانی از آن یاد شده است. اصل کتاب ویس و رامین ـ که در دور اسلامی به دست فخرالدین اسعد گرگانی به نظم فارسی ترجمه شد ـ از منظومه‌های غنایی عصر پارتهاست که در نوع خود شهرت و اعتبار ویژه‌ای یافته است. در عصر پارتی گوسانها یا راویان و خنیاگران دوره گرد، در استمرار حماسه‌های ایرانی تا عصر ساسانی سهم عمده‌ای داشتند. در پایان عصر اشکانی اندیشه‌های مانویت به تدریج در حال شکل‌گیری بود. مانی پیامبر هنرمند ایرانی، آیین فراگیر و جهانی خود را که بنیادی اشکانی داشت، در آغاز دور ساسانی آشکار کرد. تأثیر این آیین در تفکر و ادبیات منطق بین‌النهرین و بعدها ترکستان و سین‌کیانگ چین امری مسلم و مورد اتفاق همه پژوهشگران است.

مانی که آیین او به شدت تحت تأثیر آیین‌های گنوسی بود، در کتاب خود شاپورگان اصول عقاید خویش را ـ که ب