پاورپوینت کامل تاریخ علم در دوران اسلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ علم در دوران اسلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ علم در دوران اسلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ علم در دوران اسلام ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

از همان زمان که تاریخ علم، در دل فلسفه روشنگری قرن هجدهم، به عنوان یک رشت مستقل علمی پا به جهان نهاد، مورخان و فیلسوفان علم همواره به علم دوران اسلامی، یا دست‌کم به بخشهایی از آن، توجه کرده‌اند.

از همان زمان که تاریخ علم، در دل فلسفه روشنگری قرن هجدهم، به عنوان یک رشت مستقل علمی پا به جهان نهاد، مورخان و فیلسوفان علم همواره به علم دوران اسلامی، یا دست‌کم به بخشهایی از آن، توجه کرده‌اند. گروهی چون کندرسه۱ علم دوران اسلامی را ضامن استمرار پیشرفت نور عقل در دوران حکومت «تاریکی و خرافه» می‌دانستند؛ گروهی دیگر، به خصوص مُنتوکلا۲ این علم را تنها از جهت تکمیل پرد تصویری که از تاریخ می‌پرداختند ضروری نمی‌شمردند، بلکه برای فراهم آوردن واقعیات تاریخ ریاضیات به آن روی می‌آوردند. با این حال، این فیلسوفان و مورخان علم دوران اسلامی را جز از راه بازتابی چند که از طریق ترجمه‌های کهن لاتینی به ایشان رسیده بود، نمی‌شناختند. البته باید در اینجا از افتادن به دام تعمیم نابجا و خطای باصره حذر کرد و نباید فراموش کرد که نسبت علوم مختلف با تاریخشان یکسان نیست.

مثلاً نجوم، دست‌کم در میان علوم ریاضی،‌ علمی است که پیوند بسیار نیرومندی با تاریخ خود دارد و این شاید به دلیل مقادیری باشد که منجمان در طول زمان از راه رصد به دست آورده و در کتاب‌ها ذکر کرده‌اند و پسینیان به آنها مراجعه کرده‌‌اند. به همین سبب، نجوم اسلامی از این امتیاز برخوردار بوده است که از همان آغاز توجه مورخانی چون کوسن دو پرسوال و دولامبر۳ و به ویژه ژ. ژ. سدیو۴ را به خود جلب کرده است. تازه این همه دانشمندان فرانسوی آغاز قرن نوزدهم‌اند.

بعدها، در همین قرن، تصویر علم دوران اسلامی کم‌کم دگرگون شد و پرده‌‌ای از نیمرنگ‌ها و سایه‌ها گرد آن را گرفت. فلسف رمانتیکی آلمانی و مکتب فقه‌اللغه‌ای که زاده آن بود، به علومی که با فقه‌اللغه و تاریخ سروکار داشتند، نیرو و گسترش عظیمی داد و تاریخ علوم دوران اسلامی نیز، پیش از آنکه قربانی این گسترش شود، از آن بهره‌مند شد. دیگر امکان نداشت که در بررسی متون علمی یونانی و لاتینی، متونی را که در جهان اسلام و به ویژه به زبان عربی نوشته شده بود، نادیده بگیرند. اما در این میان تاریخ به دام زبان‌دانی گرفتار شد و تاریخ علم دوران اسلامی هم ناچار عقب‌نشینی کرد. از آن پس، تاریخ علم دوران اسلامی، رسماً دیگر از حق حیات برخوردار نبود هر چند در واقع تاریخ‌دانان خود را ناگزیر از پذیرش وجود آن می‌دیدند و هر روز بیشتر از روز پیش از آن سخن می‌گفتند.

این پارادوکس که ویژه آثار درجه دوم نیست، بلکه در سراسر اثر عظیمی چون «نظام جهان» پیردوئم۵ نیز به چشم می‌آید، در واقع جلوه یک نیاز عمیق است: مورخ تاریخ علم کلاسیک، به هر مشربی که پایبند باشد، وقتی به واقعیات رشته‌ای می‌پردازد که تاریخش را می‌نویسد، نمی‌تواند تاریخ علم دوران اسلامی را نادیده بگیرد. اگر از پیروان نظریه‌ای باشد که علم را پدیده‌ای غربی می‌داند، به علم دوران اسلامی می‌تواند به چشم موزه‌ای نگاه کند که بخشی از علم یونانی در آن حفظ شده است؛ برای چنین کسی علم دوران اسلامی نوعی علم یونانی متأخر است؛ چنین کسی علم را به لحاظ جنب نظری آن محصول یونان و به اعتبار روش تجربی آن زاد قرن هفدهم میلادی می‌داند. بر اساس این نظریه، علم دوران اسلامی نوعی کاوش‌گاه است که مورخ، مثل باستان‌شناسی که در پی کشف بازمانده‌های علم یونانی است، در آن به کاوش می‌پردازد. در پیش گرفتن این شیوه در عمل نه تنها به مسخ نتایج علم یونانی بلکه به تحریف دستاوردهای قرن هفدهم انجامیده است، و البته کسی که بخواهد این دو حلق زنجیر را به صورت یک تاریخ پیوسته و به هم بپیوندد، از این تحریف چاره‌ای ندارد. نیز این روش، گذشته از آفت پیشین و در کنار آن، باعث شده است که نه تنها در تعبیر متون بلکه در فهم آنها نیز خطاهای فاحشی بروز کند.

پایبندی به چنین مشربی باعث شده است که نه کارا دو وو، که مترجم متن نجومی خواجه نصیر طوسی است و نه تاریخ‌نویس بزرگی چون پل تانری،۶ که به او استناد کرده است، هیچ یک به تازگی کار خواجه پی نبرند، و باید سالها می‌گذشت تا اوتو نویگه باوئر متعرض به این معنی شود. با این حال، مورخان علم کلاسیک توانستند به این مشرب پشت کنند: همزمان با مشرب پیشین شیو دیگری که در کار تاریخ‌نویسی با الکساندر فون همبولت پیدا شد و تحت تأثیر او چند دانشمند، از قبیل وپکه و ل.ا. سدیو۷ به تحقیق‌های مستقیم و بدیع در تاریخ علم دوران اسلامی پرداختند. راه این گروه را بعدها کسانی چون نلینو۸ و ویده‌مان۹ و سوتر۱۰ و روسکا۱۱ و کارپینسکی و هیرشبرگ و کراوس،۱۲ و لوکی و مصطفی نظیف و غلامحسین مصاحب ادامه دادند و این جریان پژوهشی از نیمه قرن بیستم به این سو شتابی بی‌سابقه یافت.

پژوهش‌هایی که در چند ده گذشته انجام گرفته راه را بر فهم بهتر علم دوران اسلامی و رابط آن با علم کلاسیک می‌گشاید و بدین طریق ویژگی بنیادی‌ای که تاکنون ناشناخته مانده بود، آشکار می‌شود. در علم دوران اسلامی یکی از ویژگی‌های بالقو علم یونانی فعلیت می‌یابد: گرایش به گذر از مرزهای یک منطقه خاص و درهم شکستن قالب‌های یک فرهنگ ویژه و سنتهای آن و گرایش و جام جهانی پوشیدن که به صورت جنینی در کار دانشمندان یونانی دیده می‌شود، در قالب علمی تحقق می‌یابد «که در اطراف دریای مدیترانه، نه تنها به عنوان دریا بلکه در مقام کانون بده‌و‌بستان هم فرهنگ‌هایی که در مرکز و حاشیه دنیای قدیم قرار داشتند، پدید می‌آید».

امروزه می‌توان گفت که علم دوران اسلامی علمی جهانی است و این ویژگی را نه تنها مدیون منابع خود بلکه مدیون تحول و گسترش خود است. هر چند منابع آن بیشتر یونانی است. با این حال در میان این منابع نوشته‌هایی هم به سانسکریت و سریانی و پهلوی دیده می‌شود. البته سهم این دستاوردهای گوناگون متفاوت است، با این حال تنوع آنها در پیدایش علم دوران اسلامی نقش بنیادی داشته است و حتی وقتی سخن از رشته‌ای چون ریاضیات دوران اسلامی در میان باشد، که در واقع نیز آن را می‌توان «وارث» ریاضیات یونانی دانست، برای فهم آن از مراجعه به منابع دیگر چاره‌ای نداریم.

ریشه‌های هندی و ایرانی علم نجوم نه تنها در پیدایش و توسعه نجوم رصدی و محاسباتی، بلکه در پیدایش هیأت جدید نجوم بطلمیوسی مهم بوده است.

اما در این چارچوب جدید، چیزی که بیشتر اهمیت دارد انتقال نتایج علمی نیست، بلکه امکانی است که پدید می‌آید تا سنتهای علمی متفاوت، که از این پس در پهن تمدن اسلامی گرد هم آمده‌اند، به صورت دارایی مشترک همه درآیند. تازگی این پدیده در این است که آن را نمی‌توان ثمر‌ برخوردهای تصادفی و گذر منظم یا گاه به گاه کاروان‌ها و دریانوردان دانست. این پدیده دستاورد آگاهان یک جنبش عظیم در ترجم آثار علمی و فلسفی است که به دست اشخاص خبره، و حتی گاهی رقیب، به پشتوان حمایت قدرت سیاسی و به انگیز نیازی که در کار پژوهش احساس می‌شد، به راه افتاد. از این جنبش مجموعه‌ای از آثار علمی پدید آمد درخور بضاعت علمی دنیای آن زمان. بدین‌ طریق، سنتهایی با ریشه و زبان‌های گوناگون، که به صورت عناصر سازند تمدنی درآمده بودند که زبان علمی‌ا‌ش عربی بود، فرصت و امکان آن را یافتند تا بر هم تأثیر بگذارند و از این کنش و واکنش نتایج جدید و حتی گاهی علوم جدیدی که گمانش هم نمی‌رفته است، پدید آید. بررسی اجتماعی علم دوران اسلامی روزی نقش جامعه و مدین اسلامی را در این جنبش تاریخی معلوم خواهد کرد و شاید در آن روز دریابیم که جریان‌های علمی‌ای که تا آن زمان مستقل از هم بودند چگونه توانستند به هم برسند و با هم بیامیزند.

این ویژگی، که از همان اوایل علم دوران اسلامی آشکار بود، در دوره‌های بعد بارزتر شد. دانشمندان قرنهای پنجم و ششم هجری به بحث درباره نتایجی که پیش از ایشان در جاهای دیگر به دست آمده بود، به تعمیم این نتایج و به سازگارکردن آنها با ساختارهای نظری ادامه دادند که غالباً با حوزه‌هایی که این نتایج اول بار در آنها به دست آمده بود، بیگانه بود. این پدیده که در پزشکی و داروشناسی