پاورپوینت کامل طهران چگونه تهران شد؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طهران چگونه تهران شد؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طهران چگونه تهران شد؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طهران چگونه تهران شد؟ ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

نصرالله حدادی به مناسبت چهاردهم مهرماه و روز تهران در یادداشتی به این مساله پرداخته است که نام پایتخت ایران را درگذشته به صورت «طهران» می‌نگاشتند و امروز «تهران» ثبت و ضبط می‌شود.

«بعد از خرابی ری، بازماندگان این نواحی به طهران جمع شدند و سکونت گزیدند، و رفته‌رفته از اجتماع خلایق صورت آبادی گرفت و خلایق متفرقه در آن ساکن شدند تا در دولت صفویه شاه طهماسب بن شاه اسماعیل صفوی -که دارالملکش شهر قزوین بود- از این سبب که جد اعلای آن سلسله علّیّه، سیدحمزه در جوار جناب سیدعبدالعظیم حسنی (نوّر الله مرقده) مدفون بود و گاه‌گاه به زیارت آن مرقد مطهره آمدی و در حوالی طهران نخجیر و شکار کردی، به آبادی طهران رغبت کرد و برج و باروی متین بر آن شهر بیفزود و حکومت آن به دولت خواهان خود تفویض نمود». (روضه‌الصفای ناصری، ج ۹، ص ۱۹۷).

و به این ترتیب در سال ۹۶۱ قمری (۹۳۳ شمسی) تهران دارای برج و بارو و چهار دروازه شد. محدوده حصار تهماسبی در شمال: خیابان‌های امیرکبیر و امام خمینی فعلی. غرب: خیابان وحدت اسلامی. جنوب: خیابان مولوی و شرق تقریباً در نزدیکی خیابان ری، گفته می‌شود که این محدوده در آن روزگار بین ۷ تا ۱۲ کیلومتر وسعت داشته و جمعیت آن را به صورت حدس و گمان، تقریباً ۵ تا هفت هزار نفر ذکر کرده‌اند. بر این محدوده جغرافیای چهار دروازه قرار داشت: دروازه شمالی: دروازه شمیران، در ابتدای خیابان پامنار فعلی در خیابان امیرکبیر، دروازه غربی، دروازه قزوین، در محل فعلی میدان وحدت اسلامی (شاهپور سابق)، دروازه شرقی، دروازه دولاب در مدخل بازارچه نایب‌السلطنه، در خیابان ری، و دروازه جنوبی: حضرت عبدالعظیم یا دروازه اصفهان در محل فعلی چهارراه مولوی.

این برج و بارو و دروازه‌ها، تا سال ۱۲۴۶ به مدت ۳۱۳ پابر جا بودند و هنوز هم قسمت کوچکی از حصار تهماسبی در نزدیکی بازارچه دروازه نو در میدان محمدیه (خیام) قابل مشاهده است.

تهران که تا ۱۷ آذر سال ۱۲۴۶، حکومت‌های صفوی، افشاری و زندیه و همچنین چهار پادشاه قاجاری: آغامحمدخان، فتحعلی‌شاه، محمدشاه و ناصرالدین‌شاه را به خود دیده بود، می‌باید به خاطر افزایش جمعیت شهری، توسعه می‌یافت و برج و بارو و دروازه‌های شاه طهماسبی تخریب و خندق‌های چهارگانه پرشدند و از چهار سو، تهران گسترش یافت و محدوده حصار ناصری، با دوازده دروازه و ۳۲ کیلومتر مساحت، تا شصت سال دوام آورد و در سال ۱۳۰۶، بنابه فرمان پهلوی اول، خندق‌های چهارگانه تهران، پر شدند و خیابان‌های کارگر در غرب، شوش در جنوب، انقلاب اسلامی در شمال و هفده شهریور در شرق شکل گرفتند و تمامی ۱۲ دروازه ناصری که یادگارهای بسیار ارزنده‌ای برای شهر تهران بودند، تخریب شدند و تنها تصاویر و عکس‌هایی از آنها در دست است و خوشبختانه دو دروازه غار و شوش طی سال‌های گذشته در محل خود بازسازی شده‌اند.

با تسطیح و منظم نمودن حواشی و حوالی شهر به هسته مرکزی و تاریخی شهر تهران ـ مناطق ۱۲ و ۱۱ شهرداری تهران ـ شهر رو به گسترش نهاد و این رشد غول‌آسا، ابتدا در سطح و سپس از ابتدای دهه ۱۳۲۰ و اشغال ایران، در ارتفاع، با بلند مرتبه‌سازی آغاز شد و گویا بر آن پایانی نمی‌توان متصور بود و متأسفانه گسترش بی‌رویه تهران، همچنان ادامه دارد.

تهرانِ مورد توجه شاهان صفوی، سرانجام در روز یکشنبه، یازدهم جمادی الاول سال ۱۲۰۰ قمری (برابر با ۲۲ اسفند سال ۱۱۶۴ شمسی و ۱۲ مارس ۱۷۸۶ میلادی) که گفته می‌شد مقارن با اول نوروز آن سال بوده، از سوی آغامحمدخان قاجار به عنوان پایتخت حکومت وی برگزیده شد و با خواندن خطبه و ضرب سکه، پایه‌های تخت شاهی وی در این شهر استوار شد و تهران به رغم اینکه نه تاجی برجاست و نه تختی به جا مانده، پایِ تخت ایران است. از آن زمان ۲۳۶ سال می‌گذرد و به ضرس قاطع می‌توانم بگویم بزرگ‌ترین حوادث سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، و .. در کل تاریخ ایران، طی این مدت در تهران گذشته است و رخ داده به همین دلیل، بیش از تمامی شهرهای ایران، درباره آن نوشته و سند و فیلم و تصویر به جا مانده است.

نام پایتخت ایران را درگذشته به صورت «طهران» می‌نگاشتند و امروز «تهران» ثبت و ضبط می‌شود و:

اقبال آشتیانی، عباس؛ مجموعه مقالات، جلد دوم، گردآوری و تدوین دکتر سیدمحمد دبیر سیاقی، انتشارات روزنه، ۶۶۸ صفحه وزیری، چاپ اول ۱۳۷۸، تهران.

می‌نویسد: «در این که نام این شهر تهران و با تاء «دو نقطه» بوده و اصلاً «طاء مؤلف» در زبان فارسی وجود نداشته است، شکی نیست و یک عده از جغرافیون قدیم اسلامی نیز چنان که عنقریب خواهیم گفت: نام آن را به همین وضع ضبط کرده‌اند. اعتمادالسلطنه هم در جلد اول مرآت البُلدان چون عجله داشته است که زودتر معلومات خود را در باب طهران، به چاپ برساند، ظاهراً امیدی به انجام این کتاب خود نداشته … نام این شهر را برخلاف سیره همه مؤلفین معتبر از قرن پنجم به بعد با «تاء دو نقطه» آورده است.

نوشتن طهران با «تاء دو نقطه» در این اواخر تا آنجا که به خاطر دارم بیشتر بعد از انتشار روزنامه «ایران نو» شیوع یافت، چه این روزنامه که جمعی از مؤسسین و نگارندگان آن از همان حس وطن‌پرستی افراطی و نظایر آن خالی نبودند، همه روزه در سرلوحه خود، طهران را تهران می‌نوشت، کم‌کم جماعتی از مقلدین و تجددخواهان که به خیال خود هر خَرق اجماع و مخالفت با سُنن قدیمه را ممدوح و نوعی از تجدد و اصلاح می‌پندارند، در این شیوه از آن روزنامه پیروی کردند. نگارنده هنوز هم طرفدار نوشتن طهران، با «طاء مؤلف» هستم، ولی یقین داشته باشید که تعصب و اصرارم در حفظ این قاعده به اندازه تعصب و اصرار طرفداران تهران با «تاء دو نقطه» نیست، چه می‌دانم که نوشتن نام این شهر چه به این املا باشد و چه به آن، نمی‌تواند نماینده هیچ حس مخالف یا موافق یا نفع و ضرری باشد و این کیفیت در اصل مطلب یعنی در محل جغرافیایی طهران و سابقه تاریخی و شماره جمعیت و سایر احوال آن به هیچ وجه اثری نخواهد داشت». (ص ۱۹۰ ـ ۱۸۹). تهران که در روزگاری ـ نه چندان دور، از قراء و قصبات ری بزرگ به حساب می‌آمد، حالا، ری، بخش کوچکی در جنوب تهران است و از آن همه تمدن و شکوه، کمتر خبری می‌توانیم در ری بیابیم:

کریمان، حسین؛ ری باستان، مذهب و تاریخ و رجال و نواحی ری باستان، با سوابق پهنه طهران و دیه‌های کهن آن، مجلد دوم، بخش اول و مجلد دوم، بخش دوم، ۹۳۲ صفحه وزیری، مرکز چاپ انتشارات د