پاورپوینت کامل صدرا و سیاست مُدُن ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صدرا و سیاست مُدُن ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صدرا و سیاست مُدُن ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صدرا و سیاست مُدُن ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

سیاست گاهی از دیدگاه فلسفه سیاسی بررسی می‌شود و گاهی هم باید آن را از دید الهی مثلا «حکمت متعالیه» که نمونه‌ای عالی از آن است، مورد بررسی قرار داد.

سیاست گاهی از دیدگاه فلسفه سیاسی بررسی می‌شود و گاهی هم باید آن را از دید الهی مثلا «حکمت متعالیه» که نمونه‌ای عالی از آن است، مورد بررسی قرار داد. ببینیم از این دیدگاه، سیاست مُدُن چه معنایی دارد. اساسا برای فلاسفه همیشه سیاست مدن، بحث بسیار مهمی بوده و این را باید افتخاری برای فلسفه دانست. بزرگترین فلاسفه به بحث در این موضوع پرداخته‌اند و بلکه بحثها‌ی اساسی خود را به این مقوله اختصاص داده‌اند. فلاسفه و حکمای الهی پا به پای انبیا، این بحث توجه داشته‌اند. البته انبیا به صورت نظری و عملی، و فلاسفه به صورت نظری به این بحث توجه کرده‌اند. این مطلب بسیار بسیار مهمی است.

در میان فلاسفه یونان، افلاطون و ارسطو بسیاری از آثار خود را به این موضوع اختصاص داده‌اند. فیلسوفان پیش از سقراط نیز به آن بسیار توجه داشتند با اینکه کلمات بسیار کمی از آنها مانده است؛ ولی یکی از وظایف فلاسفه پیش از سقراط در یونان، این بود که به شهرها می‌رفتند و از آنها دعوت می‌شد و وضع نوامیس می‌کردند؛ مثلا هراکلیتوس را برای وضع نوامیس و سیاست‌گذاری برای مدینه‌ای دعوت کردند؛ اما او نپذیرفت و گفت: «شما آنهایی هستید که فلان حکیم در میانتان بود و او را بیرون راندید، حالا من بیایم برای شما وضع نوامیس بکنم؟!» همیشه یکی از کارهای حکما، وضع نوامیس بوده است.

در ادیان الهی همواره جنبه‌های نظری و عملی سیاست مورد توجه بوده است؛ مثلا اگر به آیین‌های «تائو» نگاه کنید، می‌بینید لائوتسه تمام هستی را با نظریه تائو تفسیر می‌کند. تائو به معنای حق است که در تمام عالم هستی سرَیان دارد. وی کتابی دارد در حدود ۷۰ صفحه که بخش مهمی از آن را به موضوع سیاست اختصاص داده است. این که حاکم چه کسی است و آن که بخواهد بر مقتضای تائوی الهی و طریق الهی حکومت بکند، کیست.

در فلسفه اسلامی مشهور این است که فیلسوف سیاست، فارابی است؛ یعنی در واقع این لقب را به فارابی داده‌اند. البته ابن‌سینا هم بخشی از رساله‌اش را به سیاست مدن اختصاص داده است. در افواه شایع شده و همین‌طور نقل می‌شود که فلاسفه دیگر دارای فلسفه سیاسی نیستند، در حالی که درست نیست. در اینجا می‌خواهم مخصوصا در مورد ملاصدرا قول دیگری را بیان بکنم و آن اینکه وی مؤسس یک حکمت سیاسی به معنای الهی مطابق با حکمت متعالیه است که باید به آن دقت کرد.

حکمت خسروانی

اگر به سهروردی که پیش از ملاصدراست توجه کنیم، می‌بینیم که ظاهراً فلسفه سیاسی ندارد؛ ولی بحثی درباره «حکمت خسروانی» دارد که فلسفه سیاسی است و اگر درست دنبال بشود، یک نظریه کامل سیاسی است. در شرق هم کنفوسیوس عقیده‌ای را درباره فلسفه سیاست احیا کرده که شبیه به حکمت خسروانی سهروردی است. پس نمی‌توان گفت که سهروردی دارای فلسفه سیاسی نیست.

اما آنچه درباره ملاصدرا گفته شده، این است که: چون کتابی درباره سیاست ندارد، بنابراین فلسفه سیاست و حکومت ندارد و از این مبحث غفلت ورزیده است و حتی او را مورد ملامت هم قرار داده‌اند! حال باید دید این مطلب درست است یا نه؟ بنده اعتقادم این است که او یک فلسفه سیاسی بر مبنای «حکمت نبوی» و حکمت متعالیه تأسیس کرده که بخش مهمی از آثارش را تشکیل می‌دهد. البته او به فلسفه سیاسی فارابی هم توجه دارد، آثار فارابی را خوانده، نقل کرده و حتی آنجا که می‌خواهد صفات رئیس اول را بگوید، عین آن صفاتی را بیان می‌کند که فارابی گفته و معلوم است که به آثار فارابی و افلاطون در این زمینه بسیار توجه داشته است. از افلاطون و ارسطو و دیگران نقل قول می کند اما اینها همه در برابر آن بحثی که درباره حکمت نبوی و سیاست الهی می‌کند، بسیار بسیار ناچیز است.

فلسفه سیاست

امروزه سیاست و فلسفه سیاست، یکی از مباحث بسیار مهم در غرب است. ما فیلسوفان کمی نداشتیم که در این باره بحث کرده‌اند؛ اما تفاوت دیدگاه بسیار عمیقی میان دیدهای جدید درباره فلسفه سیاست و دید امثال فارابی، سهروردی، ملاصدرا و حکمای شرقی وجود دارد و آن این است که تلقی هر شخص از «انسان»، ماهیت فلسفه سیاسی او را تعیین می‌کند. مهم این است که ما چه دیدی درباره انسان داریم. تلقی فلاسفه جدید از «انسان»، سکولار و غیر الهی است که اصلا با دید الهی، قابل جمع نیست، در حالی که در حکمت و فلسفه ما تمام «وجود» از جمله سیاست، در قالب نگرش الهی مطرح می‌شود نه خارج از آن؛ مثلا همه رساله‌های سیاسی فارابی، همیشه با بحث مراتب وجود و وجودشناسی آغاز می‌شود. با اینکه می‌خواهد بحث سیاست بکند، مراتب وجود را که از خداوند آغاز می‌شود و تا انسان ادامه می‌یابد، بیان می‌کند. اما این دید متافیزیکی را در فلاسفه غرب نمی‌بینیم.

در فلسفه غرب دیدهای دیگری هست: اصالت حس، فلسفه استعلایی و… از دید حکمت اسلامی، مبادی آنها را نمی‌توان مبادی الهی یا حتی مبادی متافیزیکی نامید. هگل هم با اینکه فیلسوفی است که به مابعدالطبیعه پرداخته، فلسفه و مابعدالطبیعه‌اش به گونه‌ای نیست که در قالب دید الهی اصلا جایی داشته باشد. وجود برای او، مفهومی و انتزاعی است و حقیقت به اصطلاح «تز» است، «آنتی‌تز» عدم، و «سنتز» و کمال، صیرورت تاریخی است. وجود مطلق لابه شرطی که عین موجودات است و وجودی که خارج از موجودات عالم و تاریخ، در کار نیست، مطلقی که با روح، یعنی وجود انسان با دازاین، به آگاهی می‌رسد، یک فکر حلولی است. هگل متفکر حلولی است. مطلقا در هگل جنبه تنزیه خدا را جستجو نکنید، ما جستیم نیافتیم! این مبادی نشان می‌دهد که نیست.

به هر تقدیر بحث درباره سیاست مدن، با وجودشناسی و بیان سلسله‌مراتب هستی آغاز می‌شود. ممکن است انسان تعجب بکند که اصلا چه ارتباطی میان علم سیاست و مراتب هستی وجود دارد! ولی ارتباط زیادی هست. انسان در ارتباط با خدا و مراتب وجود، معنی دارد. سیاست در ارتباط با حقیقت انسان و حقیقت وجود، معنا پیدا می‌کند. اگر اینها را برداریم، مثل بحثهایی می‌شود که امروزه مطرح است و از دید مکتب الهی فایده‌ای ندارد.

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.