پاورپوینت کامل کُربَن و الهیات تنزیهی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کُربَن و الهیات تنزیهی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کُربَن و الهیات تنزیهی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کُربَن و الهیات تنزیهی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

این مقام مرتبه ظهور امر ولایت است؛ یعنی مراتبی که در سه مقام قبلی در مواضع رسالت مکنون بود، در مرتبه امامت آشکار می‌گردد. در واقع مرتبه امامت، مرتبه ظهور «روح» است، همان روح که در آیه «یسئلونک عن الرّوح قل الروح من امر ربی» به آن اشاره شده است.

مقام امامت

این مقام مرتبه ظهور امر ولایت است؛ یعنی مراتبی که در سه مقام قبلی در مواضع رسالت مکنون بود، در مرتبه امامت آشکار می‌گردد. در واقع مرتبه امامت، مرتبه ظهور «روح» است، همان روح که در آیه «یسئلونک عن الرّوح قل الروح من امر ربی» به آن اشاره شده است. این روح از جنس امر و حکم و مشیت خداست؛ روحی است الهی که آن را به خدا نسبت می‌دهند و جایز نیست به غیر از خدا نسبت دهند. پس مرتبه امامت، روح‌‌الله است، چنان‌که در زیارت آمده است: «سلام بر نفس خدا که قائم است در راه خدا به سنتهای خدا [در خلقت و شریعت و کوتاهی در سنتهای خدا نمی‌نماید و بر حسب سنت خدا عمل می‌کند]…» (تحفه الزائر، ۱۴۲).

«این مقام، مقام حجت خدا بر انسان‌ها، وجه معطوف شده خدا به سوی زمین است. امام گشاینده دژهای بسته و چاههای متروک است. ملجأ گریختگان و مأمن ترسندگان، یاور مؤمنان، خلیفه نادیدنی خدا در زمین برای همه دوران غیبت کبری، یعنی تا پایان این عصر است» (اسلام ایرانی، ج۱، ۳۴۷). بر اساس الهیات تنزیهی مد نظر کربن «سرّ توحید، به صورت سرّ همان وجودی عیان می‌شود که از ازل از امر خاص حضرت احدیت، همان «کن» (باش)، صادر شده است؛ و به موجب این امر «کُن» وجود در صادر اول، نورالانوار در هیأت وجود چهارده‌معصوم(ع) ظهور می‌یابد. این تجلی که وجود همه آنچه از این مرتبه به بعد، موجود است، در ساحت آن ایجاد شده است. فقط همین تجلی برای عقل بشر دست‌یافتنی است؛ زیرا وحدانیت الهی که به وجود «امر می‌کند»، فاعل «امر کن» است، کماکان متعالی از وجودی است که ایجاد کرده و جز در قالب این تجلی که عین «امر» اوست و در ساحت آن خود وجود، امر مفعولی اوست، قابل دسترس نیست. این همان سرّ امام است که در هر دو تقریر حدیث نقل شده، به بیان آمده است.

دوازده امام در عین وحدت حقیقتشان به عنوان «موضع رسالت» به لحاظ این حقیقت ملکوتی، «موضعی» هستند که در ساحت آن امر فعلی و امر مفعولی، «کن» (باش) متعالی و حال در موجود، با هم منطبق است. این معنایی است که مورد اعتقاد معنویت شیعه است، آنجا که می‌گوید اگر امام نباشد، آدمی به توحید دست نمی‌یابد. توحید او یا به دام تعطیل می‌افتد یا گرفتار تشبیه می‌شود، شاید تا بدانجا پیش برود که با صیغه اول شخص «از خدا سخن بگوید». امام در آن واحد هم افق ـ حد تجلی ازلی حق است و هم مظهر تجلی حق، یاور باطنی، هادی غیبی شخص آدمی است» (همان: ۳۶۹). در نتیجه اساس الهیات تنزیهی مبتنی بر مابعد‌الطبیعه وجود است که در حکمت شیعی در قالب «حقیقت محمدی»، عالم علوی چهارده معصوم(ع) بیان شده است.

اما وجه دیگر در الهیات تنزیهی مختص به نحوه وجود و فعل انسان است، آنچه تاکنون بیان شد، سیر نزول تجلی ذات حق به سوی مراتب دانی بود، ولی وجه دیگری نیز مطرح است و آن سیری صعودی است که در وجود انسان باید رخ دهد یا به تعبیری دیگر، رسیدن به خویشتن خویش. چنان‌که بر اساس دیدگاه الهیات تنزیهی بیان شده است، ذات خداوند ناشناختنی است و همان‌گونه که در تعالیم ائمه شاهدیم، از ذات خداوند نمی‌توان سخنی به میان آورد، یا حتی برای ذات او صفتی در نظر گرفت؛ اما درک همین ناشناختنی بودن ذات خداوند مبتنی بر فهم آن است و می‌توان پرسید همین فهم که امری ایجابی درباره آن نفی یا سلب است، به کدام مُدرک، محقق می‌شود؟ و همچنین بسیاری از مباحث مربوط به توحید که تاکنون مطرح شده و فهمی از آنها برای انسان حاصل شده است، چه؟

بنابراین مُدرکی در انسان وجود دارد و آن صفتی است که خدا خود را برای انسان از طریق آن وصف کرده است و این وصف، آیت معرفت خداست نه ذات خدا، و معنای معرفت خداوند، معرفت وصف او یا آیت اوست و به این وصف، خداوند معرفت خود را ممکن کرده است. این وصف یا مُدرک، حقیقت وجود انسان است که آن را با تعابیری چون «نفس» و «فؤاد» بیان کرده‌اند و هر گاه انسان آن را بشناسد، وصف خدا را شناخته است و معنای شناخت خدا جز شناخت وصف خدا نیست (ارشادالعوام. ج۳، ۹۴). عبارات «من عرف نفسه فقد عرف ربه» و «اعرفکم بنفسه اعرفکم بربه» به همین وجه وجود انسان اشاره دارد و کربن این جنبه وجود انسان را «ساحت آسمانی انسان» می‌نامد که در برابر ساحت زمینی‌اش قرار دارد.

«راز این معرفت به خویش به عنوان معرفت به حق، به این دلیل که این معرفت به امام است، در قالب دیالکتیکی آشکار می‌شود که می‌توان آن را «دیالکتیک عالی و دانی» خواند… عالی خودش را برای دانی به صفتی متصف می‌سازد که امکان ادراکش و شناخت آن برای دانی امکان‌پذیر باشد و آن برترین مراتب وجود دانی و بالاترین اندیشه‌های اوست. و همان‌طور که در روایت آمده است، هر کس خودش [یا نفسش] را بشناسد، پروردگارش را شناخته است. و [قرآن کریم نیز] می‌فرماید: «و فی انفسکم افلا تُبصرون: در خود شما[ست]، مگر نمی‌بینید؟» (ذاریات، ۲۱)، و نیز «سنریهم آیاتنا فی الآفاق و فی انفسهم: به‌زودی نشانه‌های خویش را در افقها و در دلشان به آنان خواهیم نمود» (فصلت، ۵۳). بدین ترتیب خداوند سبحان خودش را برای مؤمنان از طریق نفس‌های خود آنان توصیف کرده است … شیعیان ظاهر [یا ظهور] پیشوایشان هستند، همان‌طور که ائمه ظهور خدا و معانی اویند و در زیارت جامعه آمده است: «درود بر کسانی که هر کس آنان را شناخت، خدا را شناخته است و هر کس به آنان جاهل ماند، به خدا جاهل مانده است» (اسلام ایرانی، ج۱، ۴۷۸ ـ ۴۷۹).

جایگاه فردانیت بشری

یکی از محورهای مورد بحث در الهیات تنزیهی تبیین جایگاه فردانیت بشری است. این مسئله برای کربن بسیار اهمیت دارد. او با هر گونه تفسیری که منجر به محو شدن یا یگانگی وجود شخصی انسان با وجود امر متعالی شود، مخالف است. از نظر کربن الهیات تنزیهی «اصالت‌دهنده زایش جاودانه شخص است. پس بشر از راه محو شدن در الوهیت، یا محو شدن در جمع که لنگه غیر مذهبی موهوم آن است، از راه ترک موجودیت خود به عنوان شخص که پایه وجودی او در عالم وجود است، نیست که می‌تواند نقش خود را در جریان تجلی الهی ایفا کند، بلکه برعکس با تحقق بخشیدن به شخصی‌ترین و عمیق‌ترین جنبه‌های وجودی خویش است که می‌تواند به این مقصود برسد، یعنی بیانگر ذات الهی، تمثیلی از ذات خدا و حاصل ذات الهی باشد» (یزدان‌شناخت تنزیهی همچون پادزهری برای نهیلیسم، ۳۹۳).

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.