پاورپوینت کامل مرجع فرهنگی و فرهنگ مرجع ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرجع فرهنگی و فرهنگ مرجع ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرجع فرهنگی و فرهنگ مرجع ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرجع فرهنگی و فرهنگ مرجع ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

آیت‌الله‌العظمی سیدعلی سیستانی، شخصیتی جامع‌الاطراف و ذوابعاد است و نه‌تنها چهره‌ای محوری در امور سیاسی و مذهبی است، در مسائل فرهنگی نیز، صاحب‌نظر است و دایر مطالعاتی موسعی دارد، و این در سفری که اخیراً (در نیم دوم بهمن‌ماه ۱۴۰۰) به عراق داشتم، بر من هویدا شد.

شرح سفرسید محمدکاظم موسوی بجنوردی به عراق و ملاقات با آیت‌الله‌العظمی سیستانی

آیت‌الله‌العظمی سیدعلی سیستانی، شخصیتی جامع‌الاطراف و ذوابعاد است و نه‌تنها چهره‌ای محوری در امور سیاسی و مذهبی است، در مسائل فرهنگی نیز، صاحب‌نظر است و دایر مطالعاتی موسعی دارد، و این در سفری که اخیراً (در نیم دوم بهمن‌ماه ۱۴۰۰) به عراق داشتم، بر من هویدا شد.

اما این سفر، مقدمه‌ای نیز دارد؛ من به‌سبب حضور پدرم، آیت‌الله‌العظمی سیدحسن موسوی بجنوردی که در نجف اشرف مقیم بود و در حوز آن، صاحب جایگاه و پایگاهِ رفیع و منیعی بود، در این شهر چشم به جهان گشودم و تا ۱۷ سالگی در آن‌جا بودم تا آن‌که در سال ۱۳۳۹ به ایران آمدم و دوسال بعد، تحت تفکراتِ انقلابی‌گریِ آن‌زمان – که در حال حاضر مورد تأییدم نیست -، حزب ملل اسلامی را ایجاد کردم. در سال ۱۳۴۳، برای تهی اسلحه بار دیگر به عراق سفر کردم و به‌سراغ اسلحه‎‌فروشی‌ای که در نجف می‌شناختم رفتم و البته با پدر هم دیدار کردم. دیداری که او مرا از فعالیت سیاسی برحذر داشت اما من، پر از شور جوانی و حال‌وهوای مبارزاتیِ حاکم در آن‌سال‌ها بودم و گوشم بدهکار نبود. خودِ او، که از طرفداران دکتر مصدق بود و پیگیر ملی‌شدن نفت، ما را ضداستبداد رشد داده بود و این روحیه را مدیون و مرهون او بودم – و هستم -.

آن دیدار، آخرین‌باری بود که به محضر پدرم شرفیاب شدم زیرا اسفندماهِ یک‌سال بعد، دستگیر و به اعدام محکوم شدم. اما جنبشی به راه افتاد و علمای نجف، برخی از علمای ایران، کنفدراسیون دانشجویان ایرانیِ خارج از کشور و حتی ژان_پُل سارتر، اندیشمند فرانسوی تلاش کردند تا این اتفاق رخ ندهد. به درخواست پدرم، آیت‌الله‌العظمی سیدمحسن حکیم – که پس از آیت‌الله‌العظمی بروجردی، مرجع تقلید شیعیان بود _ در نامه‌ای از احمد کفایی، فرزند آخوند خراسانی خواست واسطه‌گری کند و با شاه صحبت کند، که نتیجه داد و اعدام با یک درجه تخفیف، به حبس ابد تقلیل یافت.

سابق بر این کسانی که در محاکم نظامی محکوم به اعدام می‌شدند، ۱۰ روز فرصت فرجام‌خواهی داشتند و پس از آن حکم اجرا می‌شد. شب دهم وقتی منتظر اجرای حکم بودم، دو سرهنگ آمدند و گفتند ما حامل خبر خوبی هستیم؛ شما مورد عفو قرار گرفته‌اید. اما در همین سال‌های زندان بود که خبر رحلت پدر را دریافت کردم، در دهم تیر ۱۳۵۴. و درگذشت پدر، که تکیه‌گاه آدمی است، دشوار است، حال اگر در زندان اتفاق بیفتد، تأثّر و تألّم بیش‌تری خواهد داشت، و برایم خاطره‌ای غم‌انگیز و فراموش‌نشدنی است.

اما سرانجام ۱۳ سال بعد آزاد شدم، آن‌گاه که شاپور بختیار، زندانیان سیاسی را آزاد کرد اما امام هنوز نیامده بود. پس از انقلاب، ابتدا به استانداری اصفهان و سپس، نمایندگی مجلس اول شورای اسلامی انتخاب شدم اما در همان تجرب مجلس بود که متوجه شدم، باید سیاست را رها کنم و پی کار علمی بروم که در زندان به آن فکر کرده بودم. آن را ضروری‌تر از هر کار دیگری می‌دانستم چون اعتقاد داشتم، باید خرد عمومی بالا برود چون وقتی خرد مردم بالا برود، دیگر امور اصلاح می‌شود و من راه صلاح و فلاح ر