پاورپوینت کامل سیاست و شریعت در ایرانِ شیعی ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیاست و شریعت در ایرانِ شیعی ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیاست و شریعت در ایرانِ شیعی ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیاست و شریعت در ایرانِ شیعی ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

قدیمی‌ترین شهر شیعه‌نشین ایران قم است که حدود ۸۳ یا ۹۴ هجری بنا شده و گروهی از اشعریان کوفه که عقاید شیعی داشتند به آنجا مهاجرت کردند و شیعه در آنجا نضج گرفت.

نگاهی به تاثیر تشیع در تثبیت و رشد فرهنگ ایرانی

قدیمی‌ترین شهر شیعه‌نشین ایران قم است که حدود ۸۳ یا ۹۴ هجری بنا شده و گروهی از اشعریان کوفه که عقاید شیعی داشتند به آنجا مهاجرت کردند و شیعه در آنجا نضج گرفت. شهر قم جایگاه عمده شیعه امامیه بود و هیچ سنی مذهبی در بین‌شان وجود نداشت. ری، قزوین، کاشان، اصفهان، فارس، خراسان، خوزستان، طبرستان (گیلان و دیلم و مازندران) نیز از مراکز عمده تشیع در ایران بوده‌اند. تاثیر فرهنگ شیعی در جامعه ایرانی را باید با نظر به سه دوره تاریخی مهم دید:

۱ـ سلسله آل بویه

۲ـ سلسله صفویه

۳ـ سلسله قاجاریه

نحوه ورود اسلام به ایران

درباره نحوه ورود اسلام به ایران و چگونگی پذیرش اسلام از سوی ایرانیان، نظرگاه‌های مختلفی وجود دارد و عمدتا روی دو عنصر حقیقت‌جویی و راستی‌طلبی ایرانیان و خصلت‌های عمده دین اسلام مبنی بر برابری انسان‌ها و حذف طبقه و کاست و تعلق آن به همه اقشار انسانی تاکید شده است. اینکه ایرانیان چقدر با آغوش باز اسلام را پذیرفتند و چقدر بُرّندگی شمشیر اعراب نقش داشته، مجال این نوشته نیست اما اینکه پذیرش اسلام تا چه میزان بر فرهنگ ایرانی تاثیر گذاشت یا چقدر فرهنگ ایرانی بر اسلام اثرگذار بود، به‌ خصوص با تمرکز بر فرق شیعی اسلام، موضوع مورد‌نظر این نوشته است که لاجرم با برخی گریزهای تاریخی همراه خواهد بود.

اسلام به عنوان آخرین دین آسمانی، سه اصل بنیادی دارد که مورد توافق همه مسلمانان (به‌طور خاص سه فرقه مهم اشعری، معتزله و امامیه) و عبارت است از: توحید، نبوت و معاد. معتزله اصل عدل و شیعه امامیه نیز امامت را به آنها افزودند و بنابراین اصول دین اسلام نزد شیعه پنج اصل است. همین آخرین عنصر که امامت است، ماهیت تشیع را متمایز و ممتاز ساخته است.

غیبت کبری و تشکیل دولت آل‌بویه

شیعیان تا آغاز عصر غیبت کبری (از ۳۲۹ قمری به بعد) و قرن چهارم هجری به لحاظ سیاسی و اجتماعی عمدتا در اقلیت بودند، هرچند حضور خاندان ایرانی شیعی نوبختی در دربار عباسی فرصتی منحصر و مغتنم برای آنها بود. با این حال هیچ جریان سیاسی به نفع آنها شکل نگرفته بود تا اینکه حکومت آل بویه به عنوان اولین حکومت شیعی‌مذهب در ایران و عراق شکل گرفت.

آل بویه از اعقاب ساسانی بودند و نسبت‌شان به بهرام گور می‌رسید و در دیلم ساکن بودند. آل بویه خدمات و اقدامات فرهنگی شایانی به نفع تشیع انجام دادند ازجمله مراکز علمی و درمانی و کتابخانه‌هایی را در شیراز و بغداد ساختند و مناسک مذهبی شیعه ازجمله جشن عید غدیر و عزاداری عاشورا را برپا داشتند و قبور ائمه را در عتبات و نجف بازسازی و زیارت آنها را برای مردم تسهیل کردند. در این دوره شاهد شکوفایی جریان‌های کلامی و فقهی شیعی و ظهور شخصیت‌های بارزی همچون شیخ مفید، سید‌رضی و شیخ صدوق هستیم. به گواه مورخین، سلسله بوییان از نظر تساهل و مدارا با دیگر ادیان و فرق اسلامی از قبیل اهل سنّت، مسیحیان، زرتشتیان و صابئین در تاریخ سلسله‌های ایرانی منحصربه‌فرد بوده است.

زوال آل‌بویه و برآمدن غزنویان و سلجوقیان

با شکست سلسله آل بویه در ۴۴۸ قمری و آغاز دوران حکومت‌های غزنوی و سلجوقی، بسیاری از تلاش‌های گسترده آل بویه در زمینه تشیع رنگ باخت، چنانکه غزنویان عمدتا بر مذهب اهل سنّت (حنفی و شافعی) بودند و از خلافت عباسی به نفع مشروعیت خود سود جستند و تلاش کردند بنیادهای دینی برای استحکام حکومت خود برسازند.

اقلیت بودن شیعه، نیاز مبرم آنان به قدرت سیاسی برای حضوری موثر و پررنگ در جامعه را پررنگ می‌ساخت، زیرا فضای سیاسی، فرهنگ و اندیشه را نیز تحت‌الشعاع قرار داده و جریان پویای فلسفی قرون سوم و چهارم در قرن ششم رو به خاموشی گرایید و به‌خصوص غلبه عرفان و تصوف که کمتر بر مدار عقل‌باوری بود، به وفور شایع گشت.

تشیع در دوران مغولان

بنابراین نفوذ سیاسی شاید یکی از راه‌هایی بود که می‌توانست جریان تشیع را بر مدار شکوفایی قرار دهد. لذا گرایش‌های معدود سلاطین به تشیع می‌توانست نور امیدی باشد. طرفه اینکه پس از سال‌ها عسرت شیعیان در ایران، در دوره مغولان ورق تا حدودی به نفع تشیع در ایران برگشت. الجایتو (یا همان سلطان محمد خدابنده) که در کودکی با نام مسیحی نیکولای غسل تعمید داده شده بود و بعدها بودایی و سپس به مذهب حنفی گرایش یافته بود، سرانجام به شیعه امامیه پیوست و خدماتی را در جهت تشیع انجام داد و بزرگان شیعی همچون علامه حلی توانستند از این فرصت برای بسط تفکرات شیعی استفاده کنند. حضور خواجه نصیر در دربار هلاکو و نفوذ و ارج او نزد هلاکو نیز ثمرات روشنی برای ایرانیان به‌خصوص شیعیان به همراه داشته است.

زوال مغولان و روی کارآمدن صفویه

اما پس از انهدام مغول و فترت پس از آن، تاریخ ایران شاهد یکی از قوی‌ترین سلسله‌های شیعی‌مذهب است که در نهادینه کردن فرهنگ تشیع فارغ از کیفیت بسط آن و تبدیل آن به یک فرهنگ دینی و اجتماعی قوی قدم‌های استواری برداشتند که اثرگذاری‌اش از دوران آل بویه نیز بیشتر بود. با پادشاهی سلسله صفویه، فرهنگ شیعی کاملا در فرهنگ ایرانی تزریق شد و بدنه اجتماعی جامعه شیعی ایرانی را شکل داد. صفویه بعد از غزنویان، مظهر دیگری از پیوند دین و دولت؛ این‌بار در مذهب شیعی بودند و برای مشروعیت خود سخت به تایید و حمایت علمای شیعی نیاز داشتند و البته خود نیز شیعه مذهب بودند. لذا این دوران برای علمای شیعی دوران آزمونی بزرگ است تا نسبت خود با جامعه و سیاست را دریابند و به حداقلی از خودآگاهی از وضعیت خود و باورهای‌شان برسند. پادشاهان صفوی از جمله شاه طهماسب علمای شیعی از جمله محقق کرکی را از جبل عامل فراخواند و تکریم کرد و به گماشتگان فرمان داد که اطاعت و امتثال اوامر شیخ کنند و در سلطنت و در اوامر و نواهی، نظر شیخ را اصل قرار دهند.

چالش علمای شیعه در عصر صفویه

چالش عمده علمای شیعی کنار آمدن با سلاطین بود، زیرا شیعه سنّتی هر گونه حکومت در زمان غیبت امام معصوم را حرام می‌دانست ولی فقیه جامع‌الشرایط که به عنوان نایب امام زمان تلقی می‌شد، بنا به مصلحت دین خدا باید حاکم شیعه به قدرت رسیده را می‌پذیرفت که البته این برای شریعت نیز بهتر بود. بنابراین علمای شیعی با یک خودآگاهی نسبی نسبت به وضعیت و نقش خود، گام‌هایی را در جهت احیا و نیرومندی شیعیان به خصوص در ساختار اجتماعی برداشتند که از آن جمله ترویج نمادها، ارزش‌ها و شعائر مذهبی مختص شیعه از قبیل مراسم مذهبی مربوط به عزاداری امام حسین(ع) و اهل‌بیت علیهم‌السلام بود. برپایی مجالس روضه و برقراری نماز جمعه از دیگر اقدامات ایشان بود. مناسک عزاداری ایرانیان که در سفرنامه‌های اروپاییان از جمله تاورنیه انعکاس یافته، بعدها به ابزارهای مسلّم شیعیان برای نقش‌آفرینی اجتماعی و سیاسی تبدیل شد و به نظر می‌رسد تشیع از قِبل این مناسک، بیشتر به سمت نوعی نقش‌آفرینی سیاسی قدم برداشت که در عصر قاجاریه کاملا خود را بروز داد و فرهنگ شیعی با فرهنگ مناسک و سیاست اجتماعی قالب خاص خود را گرفت.

زنان ایرانی در سایه فرهنگ شیعی

حضور زنان در مراسمات روضه و عزاداری نیز که محصول همین دوران است، بعدها تا حدی نقش اجتماعی زنان و مواجهه آنان با مسائل سیاسی روز را تقویت کرد و نوعی روحیه حق‌جویی و اعتراض به دستگاه جور را در آنان به سبکی که در زندگانی حضرت زهرا و حضرت زینب سلام‌الله علیهما رخ داده بود، عیان کرد.

بنابراین باید دقت کنیم که در اینجا یک حکومت شیعی با روی کارآمدن سلاطین شیعی تشکیل شد که به رسم اغلب پادشاهان دچار فساد و ظلم شده بودند و مردمی که مظاهر این فساد را با گوشت و پوست‌شان درک می‌کردند و عالمان شیعی که واسطه دستگاه حکومت و بدنه مردم بودند در وضعیت جدیدی قرار گرفته و با چالش‌های تازه‌ای مواجه شده بودند. این علما با فراهم آمدن این فرصت سیاسی خوب برای تشیع، بیشترین انرژی دین را صرف مناسک عزاداری کردند و تا حد زیاد -و چنان‌که مرحوم دکتر علی شریعتی هم با دوگانه تشیع علوی و تشیع صفوی عنوان کرده- بسیاری حقایق اصیل شیعه در کتم عدم ماند و رشد نکرد. البته تصویر بیش از حد انقلابی شریعتی از شیعه نیز خود حجاب دیگری بر تفکرات یک شیعه راستین شد؛ وانگهی در مجالس وعظ علمای شیعی به نظر کمتر به مقوله فرد و نقش اجتماعی او و مسوولیت فردی وی فارغ از کنشگری سیاسی پرداخته شده و میراث به جا مانده از آن دوران نشان می‌دهد که آن علما، انسان را تنها در نسبت با خداوند یا پادشاه تعریف کرده و کمتر به هویت مستقل و فردیت او توجه کرده‌اند.

حساسیت تاریخی تشیع نسبت به ظلم

نکته مهم این است که شیعه همواره نسبت به ظلم و بی‌عدالتی حساس بوده و در اقلیت بودن او نیز این حرمان و اندوه علیه ظلم و جور را بیشتر می‌کرد و هویت تاریخی شیعه همواره با مبارزات او علیه دستگاه ستم رشد یافته و به نظر می‌رسد حتی ظهور یک حکومت شیعی در ایران نیز نتوانست ثبات لازم را به جامعه و فرهنگ تشیع تقدیم کند و حکومت‌های فاسد بلای جان و فکر