پاورپوینت کامل جریان فلسفی پزشکی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان فلسفی پزشکی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان فلسفی پزشکی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان فلسفی پزشکی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

قطب‌الدین محمود بن مسعود شیرازی را باید آخرین حلقه از سلسله حکمای جامع تاریخ فلسفه اسلامی دانست.

به مناسبت رونمایی از التحفه السعدیه

قطب‌الدین محمود بن مسعود شیرازی را باید آخرین حلقه از سلسله حکمای جامع تاریخ فلسفه اسلامی دانست. پس از او البته حکمای بزرگی چون میرداماد و صدرالمتألهین ظاهر شدند؛ اما هیچ‌کدام‌ در ریاضیات، نجوم، هندسه، موسیقی و پزشکی تبحری نداشتند، آن‌چنان که قطب‌الدین در نجوم، دستیار خواجه ‌نصیرالدین طوسی در ساخت رصدخانه مراغه بود، و در موسیقی بنیانگذار مکتب منتظمیه، و در ریاضیات و هندسه، استاد به معنای واقعی کلمه، و در پزشکی عهده‌دار ریاست بیمارستان (یا به تعبیر خودش مارستان) مظفری شیراز در ۱۴سالگی و صاحب شرح و تحشیه بر مهمترین اثر پزشکی تاریخ طب اسلامی، یعنی «القانون فی الطب» ابن‌سینا با عنوان «التّحفه ‌السّعدیه». قطب‌الدین در مقدمه رساله تحفه سعدیه در بیان تاریخ طبابت می‌نویسد: «معروف است که می‌گویند طب نبود، بقراط آن را پایه‌گذاری کرد؛ مرده بود، جالینوس آن را احیا کرد؛ نابینا بود، حنین آن را بینا کرد؛ پراکنده بود، محمد بن‌ زکریا آن را گرد آورد؛ ناقص بود، بوعلی آن را کامل کرد…»

این سخن موجز و رسای قطب‌الدین بیان نسبت طب یونانی با طبی است که در متن تمدن اسلامی به دست با‌کفایت کسانی چون رازی، ابن‌سینا و صاحب این رساله گرانقدر بالنده گردید. نقشی که «الحاوی» رازی و «قانون» ابن‌سینا در تاریخ پزشکی جهان بر عهده گرفتند، بی‌نظیر بود و کمتر مورخ منصفی را می‌توان یافت که در این دعوی تردید کند؛ اما در این قلمرو سؤال مهمی وجود دارد: اگر با نهضت ترجمه، بسیاری از آثار یونانی، ایرانی و هندی به عربی ترجمه نمی‌شد (از ‌جمله آثار پزشکی)، تمدن اسلامی استعداد و امکانات تدوین و تولید علم پزشکی را در متن و بستر خویش داشت یا خیر؟ البته پاسخ ساده و آسان نیست؛ زیرا از یک سو جریان رسمی پزشکی در تمدن اسلامی که با بزرگانی چون رازی و کتاب عظیمش الحاوی آغاز و با کتاب قانون تکمیل و با تحفه سعدیه به سیر خود ادامه داد، کاملا فلسفی است و از این‌رو که اولا منشأ این پزشکی، بقراط و جالینوس‌اند و ثانیا فلسفه، خاستگاهی یونانی در جهان اسلام دارد، لاجرم نسبتی میان جریان رسمی پزشکی با یونان ایجاد می‌شود. معنای این گزاره این است که اگر جهان یونانی در «نهضت ترجمه» به جهان اسلامی وارد نمی‌شد، علم پزشکی به قدرت و وسعتی که در تمدن اسلامی به وجود آمد، موجود نمی‌شد و از سوی دیگر، توجه به تمامی آیات و احادیثی است که در باب حفظ صحت، سلامت و جلوگیری از بیماری‌ها برخی محققان مسلمان جمع‌آوری و با عنوان کلی «طب نبوی» تدوین کرده‌اند؛ برای مثال:

۱- طب ‌النبوی، عبدالملک بن حبیب اندلسی ابیری (۱۷۴ ـ ۲۳۸ق).

۲- الطب ‌النبوی یا الطب و الامراض، ابوبکر احمد بن عمرو بن ابی‌عاصم (قاضی اصفهان، درگذشته ۲۸۷ق).

۳- الطب ‌النبوی، ابوبکر احمد بن محمد دینوری، معروف به ابن‌سنی (۲۸۴ ـ ۳۶۴ق).

۴- الطب ‌النبوی، ابونعیم احمد بن ‌عبدالله اصفهانی (۳۳۶ ـ ۴۳۰ یا ۴۳۲ق).

۵- الطب ‌النبوی، ابوالعباس جعفر بن محمد مستغفری (د ۴۳۲ق).

۶- الطب ‌النبوی، ابوعبدالله محمد بن عبدالله حمیدی (د ۴۸۸ق).

۷- الطب ‌النبوی، عبدالحق اشبیلی (د ۵۸۱ق).

۸- الاربعین الطبیه المستخرجه من ‌سنن ابی‌ماجه مع شرحها، موفق‌الدین عبداللطیف بغدادی (۵۷۷ ـ ۶۲۹ق).

۹- الطب من الکتاب و السنه، موفق‌الدین عبداللطیف بغدادی.

۱۰- شرح حدیث الاربعین فی الطب ‌النبوی، نجم‌الدین ابوالعباس احمد دمشقی، معروف به ابن عالمه (۵۹۳ ـ ۶۵۲ق).

۱۱- الطب ‌النبوی، ضیاءالدین ابوعبدالله محمد بن عبدالواحد مقدس حنبلی (۵۶۹ ـ ۶۴۳ق).

۱۲- الشفاء فی ‌الطب المسند‌ عن السید المصطفی یا الشفاء فی‌ الطب النبوی یا الوافی فی الطب الشافی) ابوالعباس احمد بن یوسف قیسی قفصی تیفاشی (۵۸۰ ـ ۶۵۲ق).

۱۳- الطب ‌النبوی، شمس‌الدین ابوعبدالله محمد بن ابی‌فتح حنبلی دمشقی (۶۴۵ ـ ۷۰۹ق).

بر این معنا بیفزاییم این نکته بسیار مهم را که در صحاح ششگانه اهل سنت که مرجع فقهی آنان محسوب می‌شود، بخشی با عنوان «کتاب الطب» وجود داشت؛ بنابراین نمی‌توان به صراحت بیان کرد جریان رسمی پزشکی در جهان اسلام (که منشأ ایرانی و یونانی داشت) چنان بر آموزه‌های اسلامی در طب حاکم بود و غلبه یافت که اگر نبود چنین جریانی، علم