پاورپوینت کامل مقام علمی بیرونی ۷۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مقام علمی بیرونی ۷۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مقام علمی بیرونی ۷۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مقام علمی بیرونی ۷۹ اسلاید در PowerPoint :

ابوریحان، محمد بن احمد بیرونی، در بامداد روز پنجشنبه سوم ذی‌حجه سال ۳۶۲ که مصادف با مهرروز، یعنی شانزدهم شهریور سال ۳۴۲ بود، به عرصه گیتی گام نهاد و مطابق آنچه به خط شاگردش ابوالفضل سرخسی صاحب کتاب «جوامع‌التعالیم» بر حاشیه یکی از کتاب‌های استاد آمده، وفاتش در شب جمعه، دوم رجب سال ۴۴۰ اتفاق افتاده است.

پاورپوینت کامل مقام علمی بیرونی ۷۹ اسلاید در PowerPoint و عنایت او به هند

ابوریحان، محمد بن احمد بیرونی، در بامداد روز پنجشنبه سوم ذی‌حجه سال ۳۶۲ که مصادف با مهرروز، یعنی شانزدهم شهریور سال ۳۴۲ بود، به عرصه گیتی گام نهاد و مطابق آنچه به خط شاگردش ابوالفضل سرخسی صاحب کتاب «جوامع‌التعالیم» بر حاشیه یکی از کتاب‌های استاد آمده، وفاتش در شب جمعه، دوم رجب سال ۴۴۰ اتفاق افتاده است. او در مدت هفتاد و اندی سال از عمر پربار و برکتش، آثار فراوانی از خود به یادگار گذاشته و در زندگی خود موفق شده آن آثار را فهرست و برحسب موضوع طبقه‌بندی کند. او در بررسی‌های خود روش دقیق علمی را به کار می‌‌برد و مسائل را مورد آزمایش و تجربه قرار می‌‌داد و تا وقتی که به یقین علمی و یا ظنی که متأخم به علم باشد نرسد، مطلب علمی را اظهار نمی‌داشت.

موضوعات مهمی را که او در آثارش مورد بحث قرار داده، همه از اهمیت فراوانی برخوردار هستند. در کتاب «تحقیق ماللهند»، آداب و رسوم و علوم هندی به‌ویژه ریاضیات و نجوم آنان را مورد بحث قرار داده، در کتاب «الآثار الباقیه» از تاریخ و تقویم و گاه‌شماری‌های ملل مختلف بحث کرده، در «الجماهر فی معرفه الجواهر» به بحث درباره احجار کریمه و معدنیات پرداخته، در کتاب «تحدید نهایات الاماکن»، طول و عرض شهرها را اندازه‌گیری کرده، و بالاخره در «التفهیم لاوائل صناعه ‌التنجیم»، علوم نجوم و ستاره‌شناسی را مورد بررسی قرار داده است.

گذشته از این، در موضوعاتی همچون علم زیجات، علم هیئت و قبله‌شناسی، استخراج اندازه زمین و طلوع و غروب خورشید، اصطرلاب و شعاعات، اعیاد ملتها، منازل قمر و ستارگان دنباله‌دار و گیسودار، شکل قطاع و آثار علوی و اختلاف فصول، کتاب‌هائی مفرد (تک‌نامه، مونوگراف) به رشته تحریر درآورده است. او در مدت اقامت خود در هند، با منجمان آن دیار به بحث و گفتگو پرداخت و اشکالات آنان را پاسخ داد و برخی از آثار علمی آنان را از زبان سنسکریت به زبان عربی ترجمه کرد و به برخی از آثار مذهبی آنان نیز توجه داشت و کتاب‌های «پاتنجل» و «سانک» را ترجمه کرد و کوشید مطالب آن دو کتاب را با دیدگاه‌های اسلامی منطبق سازد.

ابوریحان بیرونی همچون سایر دانشمندان اسلامی علم، دیگران را مورد نقد و بررسی قرار می‌‌داد و علم خود را هم با محک بحث دیگران می‌‌آزمود و آن اصل مسلمی که علم در وقتی پاک و مصفا می‌‌گردد که بر مخالفان عرضه شود و مورد ایراد و انتقاد قرار گیرد، همیشه مورد نظر او بود:

با خصم گوی علم که بی‌خصمی

علمی نه پاک شد، نه مصفا شد

زیرا که سرخ‌روی برون آمد

هر کو به سوی قاضی تنها شد

از این جهت می‌‌بینیم که او توجه فراوانی به آثار دانشمندان گذشته و معاصر خود داشته، مثلا زیج خوارزمی را مورد مطالعه قرار داده و کتابی مستقل درباره علل آن نوشته و در کتاب «استخراج ‌الاَوتار» هنگام بحث درباره معرفت قطعه منکسف از نیران (خورشید و ماه)، به آن استناد جسته است و نیز ایراداتی را که ابوطلحه طبیب بر آن وارد ساخته بود، مورد رد و نقض قرار داده است و هنگامی که ابوالحسن اهوازی به‌ناروا، بر خوارزمی خرده گرفت، ابوریحان کوشید تا میان آن دو وساطت کند و میان گفتار آنان، راه اعتدال و میانین را بجوید. همچنین وقتی زیج ممتحن، ساخته احمد بن‌ عبدالله حبش ‌بن حاسب بر او عرضه شد، تکمیلش کرد و موارد ضعف آن را اصلاح نمود و در مسأله یافتن آغاز ماه رمضان بدون رؤیت هلال، از آن استمداد جست. او همچنین به زیج کندکانک، ساخته هندوان که به نام «زیج ارکند» معروف است، عنایت داشت و چون الفاظ آن زیج را در ترجمه نامفهوم یافت، خود زیجی برای سیاویل کشمیری ساخت و آن را «کندکانک عربی» نامید و مسأله کسوفین (کسوف و خسوف) را در آن مبرهن ساخت.

بیرونی به کتاب «جوامع علم ‌النجوم» احمد بن محمد بن کثیر فرغانی عنایت کافی مبذول داشت و برای استاد و شیخ خود ابوالحسن مسافر، آن کتاب را تذهیب کرد و این ابوالحسن مسافر همان کسی است که بیرونی کتاب «إفراد المقال فی أمر الظلال» را برای او نوشت تا او بتواند بر پایه شاخص‌ها و سایه‌ها، اوقات نماز خود را تنظیم نماید. بیرونی در همین کتاب مسأله «إبصار» و اینکه آن با شعاعی است که از چشم بیرون می‌‌آید و به اشیا می‌‌رسد و یا از شعاعی است که از رنگ و صورت اشیا پیدا می‌‌آید و به رطوبت جلیدی چشم منطبع می‌‌گردد، مورد بررسی و بحث قرار داده است.

بیرونی توجه فراوانی به حساب هندی و ارقامی که معروف به سند هند است نیز داشت و سند هند همان است که هندیان «سدهاند» خوانند و آن را به «راستی که اندر آن کجی نیاید»، معنی کرده‌اند و این اصطلاح در ادب عربی نیز وارد شده، چنان‌که بحتری ـ شاعر عرب ـ گوید:

ألَستَ بالسند هِندِ ذَا بَصَرٍ

إن لَم تَفق حَاسِبِیهِ تَنتَصِفِ

او نیز مسأله آن و زمان را بر پایه اندیشه هندیان بررسی کرده است.

مکاتبات و مباحثات

همچنین با دانشمندان معاصر خود در تبادل آرا بود، چنان‌که با عبدالملک طبیب بُستی درباره «آغاز و انجام جهان» و با ابوسهل کوهی درباره «ستارگان منقضه» و با ابوحفص عمر بن فرخان نیز در برخی از مسائل در تبادل اندیشه و آرا بود و با منجمان گرگان نیز در برخی از موضوعات مکاتبات و مباحثاتی داشت. از میان دانشمندان همزمان و یا نزدیک به زمان خود، بیش از همه توجه به محمد بن زکریای رازی و حسین‌ بن عبدالله بن سینا داشت.

علی‌رغم اینکه ابوریحان با اندیشه‌های فلسفی و دینی رازی مخالف بود، کتاب‌های او را فهرست و طبقه‌بندی کرد و همراه با کتاب‌های خود در یک رساله مفرد مدون ساخت. گذشته از این، جای جای در آثار خود به کتاب‌های رازی استناد می‌‌جوید. از جمله در کتاب «تحقیق ماللهند»، آنجا که در باره مدت و زمان مطلق بحث می‌‌کند، در مورد قدمای خمسه که به یونانیان و ایرانیان نسبت داده شده، از رازی نقل قول می‌کند و در «الآثارالباقیه»، اشاره به مناظرات رازی با ابوبکر حسین تمّار در مورد هوای نقاط زیرزمینی می‌کند و در «الجماهر»، از کتاب «الخواص» رازی در مورد بُسَّد و کهربا نقل می‌کند و در کتاب «استخراج الاَوتار»، آنچه رازی «فضول ‌الهندسه» نامیده، رد می‌نماید.

مهمترین بخش ایرادات ابوریحان بر معاصران خود، پرسش و پاسخ‌هایی است که میان او و ابن‌سینا رخ داده که در الآثار الباقیه به آن اشاره و از ابن‌سینا به عنوان «الفتی الفاضل» یاد کرده است. پرسش‌های ابوریحان که از خوارزم برای ابن‌سینا فرستاده شد، مشتمل بر دو بخش است: ۱) ایراداتی که ابوریحان بر کتاب «السماء و العالم» ارسطو وارد ساخته که مشتمل بر ده پرسش است.

۲) اشکالاتی که در برخی از مسائل علمی و فلسفی برای خود او پیدا شده است که مشتمل بر هشت پرسش است.

ایرادات ابوریحان بر ارسطو

ده ایراد موضوع بخش اول عبارتند از:

پرسش اول: چرا ارسطو معتقد است فلک سبک و سنگینی ندارد، از جهت آنکه حرکت از مرکز و حرکت به مرکز برای او متصور نیست؟

پرسش دوم: چرا ارسطو در دو جا از کتابش گفتار پیشینیان را مبنی بر اینکه فلک را همچنان که او یافته است، یافته‌اند، دلیل بر ثبات و دوام فلک آورده است؟

پرسش سوم: چرا ارسطو و دیگران جهات را شش دانسته‌اند، در حالی که مکعبی که از شش جهت به شش مکعب دیگر مماس باشد، این امر را باطل می‌سازد؟ و نیز این جهات در کره متصور نیست؟

پرسش چهارم: چرا ارسطو قول قائلان به «جزء لایتجزی» را زشت پنداشته، در حالی که آنچه لازمه قول کسانی است که جسم تا بی‌نهایت تجزیه‌پذیر است، زشت‌تر است؟

پرسش پنجم: چرا ارسطو قول کسانی را که می‌گویند ممکن است جهانی جز جهانی که ما در آن هستیم، بر طبیعتی دیگر وجود داشته باشد، زشت پنداشته است؟

پرسش ششم: ارسطو در مقاله دوم کتاب خود یاد کرده است که شکل بیضی و عدسی در حرکت مستدیر، نیازمند به جای خالی هستند و کره چنین نیازی را ندارد، در حالی که این درست نیست.

پرسش هفتم: ارسطو گفته جهت راست، مبدأ حرکت در هر جسم است. بعد از آن برعکس گفته که حرکت آسمان از مشرق است، زیرا آن سمت راست است.

پرسش هشتم: ارسطو پنداشته است افلاک وقتی حرکت می‌کنند، هوای مماس با آنها گرم می‌شود، در حالی که این گرمی در معدل‌النهار است که حرکت تند است نه در دو قطب.

پرسش نهم: اگر گرمی از مرکز به بالاست، چرا گرمی که به ما می‌رسد، از خورشید و پرتوهای آن است. آیا اینها اجسام‌اند یا اعراض یا چیزی دیگر؟

پرسش دهم: برخی اشیا که به برخی دیگر استحالت می‌پذیرند، آیا بر سبیل تجاوز و تداخل است یا بر سبیل تغیر؟

هشت ایراد موضوع بخش دوم عبارتند از:

پرسش اول: هر گاه شیشه سفید مدور را پر از آب صاف کنیم، در سوزاندن همچون بلور مدور است؛ ولی اگر از آب صاف آن را تهی سازیم، نمی‌سوزاند. چرا آب چنین است و هوا چنین نیست؟

پرسش دوم: کدام یک از این دو قول درست است: یکی آنکه گوید آب و خاک، حرکت به مرکز می‌کنند و هوا و آتش از مرکز حرکت می‌کنند و دیگری آنکه گوید همه اینها به سوی مرکز حرکت می‌کنند و سنگین‌تر، سبک‌تر را پیشی می‌گیرد.

پرسش سوم: ادراک با چشم چگونه است؟ چرا ما آنچه در زیر آب است، می‌بینیم در حالی که شعاع چشم از اجسام صیقل منعکس می‌شود و آب از اجسام صیقل است؟

پرسش چهارم: چرا یک ربع شمالی آبادان است و ربع دیگر شمالی و دو ربع جنوبی چنین نیستند؟ در حالی که احکام درباره آنها یکسان است.

پرسش پنجم: در چهار سطح (ا، ب، ج، د) که میان آن خطوط وهمی فرض شده است، سطح «الف» با طول به سطح «ب» و با عرض به سطح «ج» مماس است. آیا سطح «ا» با سطح «د» چگونه مماس است و اگر «ا» با «د» مماس باشد، چگونه «ج» با «ب» مماس می‌شود؟

ا ب

ج د

پرسش ششم: حال که نزد ما ثابت شده خلأ در داخل و خارج عالم وجود ندارد، چرا اگر شیشه‌ای مکیده شود و وارونه بر آب نهاده گردد، آب را به سوی بالا به خود می‌کشد؟

پرسش هفتم: چون اجسام با گرما باز و با سرما بسته می‌گردند و ترکیدن قمقمه‌های صیاحه از همین جهت است، چرا ظروف وقتی که آبی میان آنهاست، یخ ببندد، می‌ترکند و می‌شکنند؟

پرسش هشتم: چرا یخ بر روی آب می‌ماند، در حالی که تراکم سرما و سنگ‌گونگی در آن، آن را به زمین بودن نزدیک‌تر ساخته است؟

ابوریحان بر پاسخ‌های ابن‌سینا به جز پاسخ ششم و هشتم از قسمت اول و پاسخ هشتم از قسمت دوم، اعتراضاتی وارد ساخته است و نیز فقیه معصومی به دفاع از ابن‌سینا، اعتراضات ابوریحان را پاسخ داده و فقط اعتراض را به مسأله سوم و پنجم را مسکوت عنه گذاشته است. فقیه معصومی همان ابوعبدالله معصومی است، از فاضل‌ترین شاگردان ابن‌سینا و ابن‌سینا «کتاب العشق» خود را به نام او کرده و درباره‌اش گفته است: «نسبت او به من، همچون نسبت افلاطون به ارسطوست».