پاورپوینت کامل ترجم? ادبیات کهن فارسی به انگلیسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ترجم? ادبیات کهن فارسی به انگلیسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ترجم? ادبیات کهن فارسی به انگلیسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ترجم? ادبیات کهن فارسی به انگلیسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

ترجم آثار کهن فارسی به انگلیسی در یک تقسیم‎‎بندی کلی شامل دو گروه می‌شود: اول، گروهی از متون که هدف از ترجم آنها انتقال اطلاعات موجود در متن اصلی است که مفیدترین ابزار برای ترجم نثر یا شعر روایی و نه لزوما «ادبی» است. دوم، ترجمه‌هایی که هدفشان انتقال عناصر صوری یک متن ادبی است؛ یعنی ظرایف آن، وزن و آهنگ و روابط بین اجزای اثر که روی‌هم‌رفته ساختار پیچیده معنا را به وجود می‌آورد.

ترجم آثار کهن فارسی به انگلیسی در یک تقسیم‎‎بندی کلی شامل دو گروه می‌شود: اول، گروهی از متون که هدف از ترجم آنها انتقال اطلاعات موجود در متن اصلی است که مفیدترین ابزار برای ترجم نثر یا شعر روایی و نه لزوما «ادبی» است. دوم، ترجمه‌هایی که هدفشان انتقال عناصر صوری یک متن ادبی است؛ یعنی ظرایف آن، وزن و آهنگ و روابط بین اجزای اثر که روی‌هم‌رفته ساختار پیچیده معنا را به وجود می‌آورد.

دست اول به لحاظ تاریخی مقدم است. اطلاعات در قالب مضامین روایی و بن‌مایه‌های ادبیات فارسی، قبل از پیدایش ترجم مستقیم در معنای امروزی برای نسلها از رهگذر زبان‌های میانجی به دست خوانندگان انگلیسی‌زبان می‌رسید. اصل ایرانی «حکایت ارباب» جفری چاسر یا دویست سال بعد تاریخ افسانه‌ای تیمور لنگ (۱۵۸۷م) اثر کریستوفر مارلو از راه واسطه‌های متعدد منتقل شد. صناعات ادبی عربی و فارسی و عناصر فضاسازی که در مطبوعات انگلیسی قرن هجدهم رواج و شهرت یافت، به منابع پرخوانند فرانسوی مانند ترجم «هزار ‌و ‌یک شب» (۱۷۰۴ـ۱۷۱۷م) آنتوان گالان و کتابخان شرقی بارتلمی دربلو برمی‌گردد. «سفر به ایران و هند شرقی» اثر شاردن همزمان به انگلیسی و فرانسه منتشر شد و در هر دو کشور منشأ تأثیر بود. این کتاب شامل ترجم آثاری از فارسی است که به خلق حکایت معروف «قطر باران و دریا» (از بوستان سعدی) اثر جوزف ادیسون انجامید.

ترجم ادبیات فارسی به زبان لاتین بر ترجمه‌های انگلیسی مقدم است. نخستین غزل حافظ و رباعیات مشهور خیام به زبان لاتین در کتاب گفتار نحوی (۱۷۰۰م) سر توماس هاید پدیدار شد. ویلیام جونز و ادوارد فیتزجرالد از فارسی به لاتین ترجمه کردند، اما حتی با رواج گسترد آثار کلاسیک، نسخ لاتین نوعی از دست اول بود، قالبی کم و بیش دلبخواهی بود که محتوا را منتقل می‌کرد.‏

مهمترین ترجم انگلیسی ویلیام جونز غزلی از حافظ، به نام «سرودی پارسی» است که دو بار منتشر شد: اول‌بار ترجمه‌ای منثور در کتاب «دستور زبان فارسی» (۱۷۷۱م) و سال بعد در کتاب اشعار مشتمل بر ترجمه‌هایی از زبان‌های آسیایی. ترجم این غزل، در دست دوم قرار می‌گیرد: جونز می‌کوشد عناصر سنتی غزل انگلیسی را در آن بگنجاند؛ یعنی به تبع مقدم سال ۱۹۶۷ جان درایدن بر ترجمه‌اش از آنئید ویرژیل: «کوشیده‌ام که ویرژیل به زبان انگلیسی صحبت کند، اگر می‌خواست و اگر در انگلستان متولد شده بود و در این عصر» (درایدن، ص۳۳۱). برداشت جونز از بیت پایانی این غزل شیو او را به‌روشنی نشان می‌دهد: ‏

غزل گفتی و دُر سفتی، بیا و خوش بخوان حافظ

که بر کلک تو افشانَد فلک عقد ثریا را

انتخاب بند نشان‌دهند این است که بند به ‌طور سنتی با شعر غنایی در زبان انگلیسی ارتباط دارد، اگرچه نیازمند حشو و زوائدی است که آن قالب را پر کند. عبارت «گوهرهای شرقی در صدفی پریشان» در مقال سال ۱۹۴۶ آرتور آربری زیر همین عنوان شهرت فراوانی به‌دست آورد. آربری (مانند جان هیندلی در اشعار غنایی فارسی) تلویحا اشاره می‌کند که توالی ابیات دلبخواهی است و از آن زمان به بعد این موضوع محل بحث بوده است. آربری تضاد تقریبی میان هر عنصر مجزای بند با اصل آن را درنیافت. عبارت «آسانی ناشیانه» که بر ارزش زیباشناختی اروپایی دلالت دارد، با این موضوع که سفتن مروارید به‌ طور سنتی کار دشواری است، ناسازگار است. جونز می‌دانست که چه چیزی را تغییر می‌دهد؛ ترجم منثور در کتاب اشعار تغییرات چشمگیری در پی ندارد. آنچه او در این متن آشکار می‌کند، تفاوت بین مخاطب (در شعر اروپایی که غالباً مخاطب او شعر است؛ گویی فردی است که عازم مأموریتی است) و مقطع، جایی‌که روی سخن شاعر با نقاب خود است.

جونز روزگاری که به عنوان قاضی در کلکته خدمت می‌کرد، شخصیتی کلیدی در مطالعات فارسی به شمار می‌رفت. تثبیت و گسترش قدرت استعماری در هند چارچوبی پی افکند که در مؤسسه‌هایی مانند «انجمن آسیایی» که جونز آن را در سال ۱۷۸۴ و بلافاصله پس از ورودش به هند تأسیس کرد، مشهود است که مشوق تحقیق و ترجمه از فارسی بود؛ چه، آشنایی با فارسی تا ۱۸۳۵، زمانی‌که انگلیسی به عنوان زبان رسمی، جایگزین زبان فارسی شد از اهمیت به‌سزایی برخوردار بود. در واقع تا پایان این قرن هر خوانند انگلیسی به سرفصل کامل آثار اصلی فارسی به انگلیسی که بر اساس معیارهای متفاوتی ترجمه شده بود، دسترس داشت. متون موثق از شاهنامه با ترجمه‌های مختلفی همچون اثر جوزف چمپیون (۱۷۹۰م) و گزیده‌هایی از آن به اهتمام جیمز آتکینسون (۱۸۱۴ و ۱۸۳۲م) منتشر شد. گلستان سعدی به منزل دریچه‌ای رو به فرهنگ «شرقی» به منزلت والایی دست یافت. فرانسیس گلادوین، یکی از بنیانگذاران انجمن آسیایی، اولین ترجم گلستان را در سال ۱۸۰۶ به دوستداران سعدی عرضه کرد و نسخ سال ۱۸۶۵ گلستان (چاپ آمریکا) مجال مناسبی برای درج مقال معروف رالف والدو امرسون دربار سعدی بود. مترجمان بعدی جیمز راس (۱۸۲۳)، ادوارد ایستویک (۱۸۵۲) و ادوارد رهاتسک (۱۸۸۸) بودند. یوحنان خاطرنشان می‌کند که «در سرتاسر قرن نوزدهم هر نسل جدید انگلیسی درصدد عرض ترجم تازه‌ای از گلستان برآمد» (۱۹۹۷م).

در همان دوره ترجمه از فارسی یا تقلید بن‌مایه‌های فارسی، به منزل نوعی تلمذ، بیرون از محافل دانشگاهی مانند شیو ترجمه «زبور» حضرت داوود در قرون ۱۶ و ۱۷ ـ که به عنوان تجرب شعری برای سر فیلیپ سیدنی، توماس کمپیون، سر جان دنهم، یا ریچارد کراشو تلقی می‌شد ـ به شهرت رسید که در کتاب یوحنان و جوادی به تفصیل بدان پرداخته شده است. کوشش‌های فراوانی برای بازآفرینی فارسی در سبکهای بومی صورت گرفت. تارگوم (۱۸۳۵) جورج بارو جُنگی از ترجمه از زبان‌های مختلف، شامل چهار ترجم آزاد از غزلیات حافظ بود. پدر روحانی ویلیام بارنز قالب غزل را به لهج «دُرست» ترجمه کرد. جان هیندلی در کتاب تغزلات پارسی‌ (۱۸۰۰)، سخن جونز را که «نثر خشک و بی‌روح» به نظم مرجح است، ذکر می‌کند و هر شعر را دو بار ترجمه می‌کند: یک ‌بار به نظم و یک ‌بار به نثری که یادآور موسیقی زبور است.

حافظ شخصیت رازآلودی است که شاعران انگلیسی را مجذوب خود کرد. جان یوحنان نقشهای متعدد حافظ را در میان مقلدانش، از تغزلات آناکرئونی جونز تا آوای صوفیان نسل بعد و تا شخصیتی غالباً محزون در اواخر قرن بررسیده است. ترجمه‌های حافظ، دانشگاهی و عامه‌پسند، همواره با آهنگی شتابناک در مجموعه‌هایی به چاپ رسیده است.

ترجمه‌های دیوان حافظ، دانشگاهی و عامه‌پسند، همواره با آهنگی شتابناک در مجموعه‌هایی به همت ادوارد هنری پالمر (۱۸۷۷م)؛ هـ. ویلبرفورس کلارک که ترجم منثور دیوان حافظ را به همراه تفسیری صوفیانه در کارنام خود دارد (۱۸۹۱)؛ گرترود بل (۱۸۹۷)؛ والتر لیف (۱۸۹۸)؛ جان پین (۱۹۰۱) و ریچارد لو گالی‌ین (۱۹۰۵) به چاپ رسیده است.

یکی از پرخواننده‌ترین ترجمه‌های قرن نوزدهم از ادبیات فارسی، ترجم ماتیو آرنولد از مشهورترین داستان شاهنامه، سهراب و رستم (۱۸۵۳م)، به شعر سپید بود که بر اساس قطعاتی از ترجم فرانسوی هفت جلدی ژول مول (۱۸۳۸ـ ۱۸۷۸) انجام پذیرفت. این نوع از ترجمه هر دو دست پیشگفته را در بر می‌گیرد، گویی در این شیوه سعی بر آن است که مترجم عناصر صوری یا شاعرانه را در زبان مقصد بازسازی کند، اما تنها از رهگذر دسترسی به اطلاعات صرف متن اصلی. آن شیوه در میان شاعران رسمی مرسوم بود. ویلیام موریس ترجم منثوری از قطعاتی از ترجم مول را ناتمام گذاشت.

داستان شرقی که شاعران معروفی مانند رابرت ساوذی در ثعلبه (۱۸۰۱) یا توماس مور در لاله‌رخ (۱۸۱۶) بدان پرداختند، صرفاً ترجمه نیست، اما حاصل پژوهشی گسترده است و چه بسا می‌تواند در گروهی عام و همتراز با «سهراب و رستم» آرنولد جای گیرد. به زحمت می‌توان بین متن و ترجمه تمایز قائل شد؛ خاصه در شعر آلفرد تنیسون که فارسی می‌دانست. بیت برگردان در بخش ۲۲ شعر بلند مود «نمایشی تک‌پرده‌ای» (۱۸۵۵)، جایی‌ را که صدای شعر با گلهای باغ سخن می‌گوید: «به گل سوسن گفتم فقط یکی وجود دارد… به گل سرخ گفتم…» می‌توان نشانه‌ای از ذهنیت آشفت صدای شعر دانست که چندان برای لوئیس کارول عجیب بود که در فصل دوم از میان آینه بر آن نقضیه‌ای نوشت. به تصریح یوحنان این اثر را می‌توان تقلیدی از حافظ دانست. تنیسون در شعر لاکسلی هال (۱۸۴۲) به گفت ادوارد براون، نوعی بحر رَمَل، بحر منظومه‌های بلند و اشعار تعلیمی در فارسی را بازآفرینی می‌کند: «یاران، مرا اندکی در اینجا رها کنید، با اینکه هنوز دمدمه‌های صبح است؛ مرا اینجا رها کنید، و هر گاه مرا خواستید، در صور خود بدمید!»

گوته در مؤخر «دیو