پاورپوینت کامل رفتن در اوج ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رفتن در اوج ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رفتن در اوج ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رفتن در اوج ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

درگذشتِ بُهت­‌آورِ شاهنامه‌­شناسِ برجسته مرحوم دکتر ابوالفضل خطیبی (۲۵ اردیبهشت ۱۳۳۹/ گرمسار- ۲۱ دیِ ۱۴۰۱/ تهران) به­‌راستی کمرِ پژوهش­‌های شاهنامه‌شناختی را شکست

به بازیگری ماند این چرخ مست / که بازی برآرد به هفتاد دست

… اگر خود نزادی خردمند مرد / ندیدی ز گیتی چنین گرم و سرد

… سرانجام خاک است بالین اوی / دریغ آن دل و رای و آیین اوی

درگذشتِ بُهت­‌آورِ شاهنامه‌­شناسِ برجسته مرحوم دکتر ابوالفضل خطیبی (۲۵ اردیبهشت ۱۳۳۹/ گرمسار- ۲۱ دیِ ۱۴۰۱/ تهران) به­‌راستی کمرِ پژوهش­‌های شاهنامه‌شناختی را شکست زیرا محقّقی از میان ما رفت که اوّلاً حدودِ سی سال بود که بیشترِ عمرِ علمیِ خویش را صرفِ تحقیقِ تخصّصی دربار فردوسی و شاهنامه کرده بود. ثانیاً در شصت و دو سالگی یعنی نهایتِ تجربه و باروریِ علمی و پژوهشی بود و می­‌توانست تا سال­‌ها با کتاب­‌ها و مقالات و سخنرانی­‌های خویش بر برگ و بار کارنام شاهنامه­‌شناسیْ بسیار بیفزاید و ثالثاً در نوعِ کارِ خود کم­‌نظیر بود و تا مدّت­‌ها جانشین و همتایی نخواهد داشت.

فردوسی در مقدّم داستان کین سیاوخش گفته است:

چو برداشتم جامِ پنجاه و هشت نگیرم مگر یادِ تابوت و تشت

افسوس که موضوعِ این بیت بر سرگذشت و زندگانیِ یکی از دانشورترین فردوسی­‌شناسانِ زمانه نیز مصداق یافت و پتیار بیماریِ کبد از حدودِ شصت سالگی وجود نازنین او را گرفتار کرد و سرانجام در شصت و دو سالگی و چهار سال بعد از سنّی که فردوسی اشاره کرده است او را از ما گرفت. گرچه شادروان دکتر خطیبی متأسّفانه بسیار زود و سخت نابه­‌هنگام از صحبت ما به تنگ آمد و «رخت بربست و به گَردش نرسیدیم و برفت»، زیستِ علمی بسیار پر ثمری داشت و فقدان او در «کمالِ اوج» و «اوجِ کمالِ» علمی بود.

مرگِ هر انسانی به­‌خودیِ­‌خود اندوه­بار و درگذشتِ انسان­‌های دانشمند و محقّق مانند دکتر خطیبی و دکتر خطیبی­‌ها بسیار دردناک­تر است ولیکن از منظر داوری‌­های علمی، توفیق بزرگی است که یک پژوهشگر در هر سنّی که در سرای دیگر آرام می­‌گیرد ـ و این در تقدیرِ بشر است و گریزی از آن نیست ـ در بهترین و آماده‌­ترین موقعیّتِ علمی و فکری و با به یادگار گذاشتنِ آثاری ماندگار و خاطره­‌ای خوش باشد زیرا دیده‌­ایم و می­‌بینیم که برخی استادان و پژوهندگان بزرگ که به کهن­سالی می‌­رسند و ناتوانی­‌هایِ ناشی از این سنین (هشتاد سالگی و نود سالگی) بر آن­­ها عارض می‌­شود به جای استراحت و مطالعه و پرهیز از نوشتن، گاه مطالبی می­‌نویسند و نظریّات و فرضیّاتی عرضه می­‌کنند که کاملاً مغایر با روش و سطحِ کارهای پیشین ایشان و بعضاً بسیار عجیب است و حتّی اگر به­‌تکرار انجام شود شاید جایگاه علمیِ برخی از آن­ها را نیز اندکی بلرزاند. بنابر این وفاتِ مرحوم دکتر خطیبی در اوج دورانِ علمی ـ پژوهشی ایشان با هم زیان­‌های جبران‌­ناپذیرِ این واقعه، اگر نگوییم «حُسن» دستِ کم این «ویژگی» را داشت و دارد که نام و یادشان همواره چونان شاهنامه‌­شناسی برجسته در تاریخ تحقیقات ایرانی خواهد ماند که تقریباً هم آثارشان به لحاظ موضوع، روش و سطح علمی طراز اوّل و همه نیز یک­دست و یک­سان است و غثّ و سمین در آن­ها سخت نادر است.

تأکید و تصریح بر این نکته از آن روی است که آن شادروان در گفتگوهایی که با هم داشتیم با توجّه به تنزّلِ مقالاتِ بعضی بزرگان د