پاورپوینت کامل عرفان و فلسفه در آثار خواجه نصیرالدین طوسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرفان و فلسفه در آثار خواجه نصیرالدین طوسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرفان و فلسفه در آثار خواجه نصیرالدین طوسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرفان و فلسفه در آثار خواجه نصیرالدین طوسی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

خواجه نصیرالدین طوسی که یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان جهان اسلام به شمار می‌آید، در میان عالمان شیعی جایگاهی مخصوص داشته است و تا چند قرن بزرگان شیعه از وی با تعبیر «افضل‌المتاخرین» یا «افضل‌المتقدمین و المتاخرین» یاد می‌کردند.

گفت‌وگوی علمی، راز ماندگاری خواجه

خواجه نصیرالدین طوسی که یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان جهان اسلام به شمار می‌آید، در میان عالمان شیعی جایگاهی مخصوص داشته است و تا چند قرن بزرگان شیعه از وی با تعبیر «افضل‌المتاخرین» یا «افضل‌المتقدمین و المتاخرین» یاد می‌کردند. او خورشیدی بود که از پس توده‌های ابر فتنه و ظلم و ستم و فساد و تباهی طلوع کرد و با نشر اندیشه‌های کلامی و فلسفی خود اجازه نداد شعله اندیشه در جهان اسلام خاموش شود.

تلاش خواجه برای روشن نگه داشتن چراغ فلسفه

خواجه امواج توفانی فتنه‌‏ها را به روشنی مشاهده می‌کرد که موج فتنه و توفان فساد جامعه را فرا گرفته و اقیانوس فضایل انسانی و اخلاقی به تلاطم آمده و در معرض خطر جدی قرار گرفته است، لذا خود خواجه، کانون امواج بلا قرار گرفت و با استقامت و استواری و تکاپو تا آنجا که توان و قدرت داشت در نشر و گسترش اندیشه و ترویج فضایل فعالیت کرد. او توانست شعله اندیشه و چراغ فکر فلسفی و کلامی را از خاموشی و فرومردن برهاند. با بررسی اندیشه‌های خواجه، ذات و جوهر او هویدا می‌شود. جوهر انسان بدون اندیشه به صحنه تصور و ساحت تصدیق درنمی‌آید .

راز ماندگاری اندیشه خواجه

علت ماندگاری اندیشه و بیان خواجه نصیر نسبت به دیگران، چیزی جز بهره‌گیری وی از اکسیر گفت‌وگو و برهان و تفکر نمی‌تواند باشد؛ چه، او بی‌دلیل و برهان و تایید و رای داوران منصف پشت کسی را به خاک نمالید و ناآگاهانه و از سر تعصب یا جهل با هیچ اهل تعقلی به مقابله و مبارزه نایستاده است. پرهیز خواجه از ساده‌نگری و سطحی‌اندیشی راه و رسم او در گفت‌وگوست که آن را می‌توان مسیر نورانی او در پس اعصار و قرون دانست. می‌دانیم که ماجرای علم و اندیشه بسیار پیچیده و به صورت اخذ و اقتباس است. می‌توان گفت: فرق انسان با غیر انسان در این است که علم و اندیشه در حیوانات ‏به میراث نمی‌رسد ولی در انسان نسل به نسل باقی می‌ماند و نقل می‌شود و این امر مهم، خاصیت انسان است که از ‏تجربیات دیگران استفاده می‌کند و تجربیات روی هم انباشته شده و کم‌کم تکامل پیدا می‌کند. اهل علم به خوبی می‌دانند که علم مجموعه‌ای است از علم‌های روی ‏هم انباشته شده تا ساختمان و پیکر آن ساخته شود در این صورت اخذ و اقتباس یک امر صد در صد انسانی است یعنی یادگیری از دیگران کاملا طبیعی است. هنر دانشمندان بزرگ است که بتوانند یک آجر یا چند آجر به پیکره این ساختمان لایتناهی علم اضافه کنند. تاریخ‌نگاران علم و تمدن آشکارا گواهی می‌دهند که خواجه نصیرالدین طوسی با ابتکارات خویش در عرصه علوم مختلف از این امر مستثنی نبوده بلکه او توانست آجرهای بی‌شماری به این ساختمان بیفزاید و آن را ارتقا بخشد.

فلسفه، میدان ظهور گفت‌وگو

خواجه نصیر مقید به محدودیت‌های جغرافیایی و زمانی نبود و از طرق گوناگون راه و مسیر گفت‌وگو را بسط می‌داد. می‌توان گفت خواجه با همه فلاسفه زمان خودش گفت‌وگو و مکاتبه داشت. خواجه هر فیلسوفی را در هر گوشه عالم می‌شناخت یا حضورا می‌رفت یا برایش نامه می‌نوشت یا آنها نامه می‌نوشتند و او جوابش را می‌داد.

یکی از آثار ارزشمند خواجه که در آن باب گفت‌وگو را با فلاسفه و اندیشمندان بزرگ گشوده است، مجموعه‌ای است تحت عنوان «اجوبه‌المسائل‌النصیریه» که بیشتر رساله‌های این مجموعه، به زبان عربی و اندکی از آنها به زبان فارسی است و موضوع آنها مسائل فلسفی (به معنای اعم) و منطقی و موعظه و… است. در هر فصل این کتاب، خواجه با یکی از اندیشمندان بزرگ گفت‌وگو کرده و به بیان چگونگی اندیشه آنها پرداخته و نظر خود را راجع به هر موضوع ابراز داشته است.

محتوای کتاب «اجوبه المسائل‌النصیریه» این کتاب مشتمل بر بیست رساله است

۱- رساله اول، به نام «اجوبه المسائل الرومیه» است و حاوی بیست و دو سوال از طرف شرف‌الدین محمد بن محمود رازی و پاسخ‏های خواجه است. این پرسش‏ها و پاسخ‏ها، در زمینه مسائل فلسفی (به معنای اعم) است. نمونه‏ای از آنها، چنین است: پرسش: اثر علت، در وجود معلول است یا در ماهیت آن؟ پاسخ: اثر علت، عبارت است از خود معلول، آن‏گاه این عقل ما است که معلول را به وجود و ماهیت تحلیل می‏کند و الا در خارج، دو چیز جدا از هم نداریم تا سوال مزبور را به دنبال آورد.

۲- رساله دوم، به نام «اجوبه مسائل فخر الدین ابو منصور کازرونی» است با یک سوال چند شاخه‏ای (که حاصلش بیان ضرورت مرگ در اشخاص انسانی است) و پاسخ خواجه به آن.

۳- رساله ‏سوم به نام «اجوبه مسائل نور الدین علی الشیعی» است با شش سوال و جواب که نمونه‏ای از آنها چنین است: سوال: تفاوت بین صورت و صیغه چیست؟ جواب: شکلی که کلمه، با توجه به ترتیب حروف و حرکات، به خود گرفته و قیافه‏ای که کلام با نظر به ترتیب کلمات پیدا کرده است، صورت آن کلمه یا کلام خوانده می‏شود؛ حال اگر متکلم به آن زبان، نظایر آن شکل و قیافه را در غیر آن ترکیب، ذکر کند یا آن شکل و قیافه را به گونه‏ای قانون‏مند به شکل و قیافه‏ای دیگر تبدیل نماید، تا دلالت بر معنای مورد نظرش کند، به این اعتبار، شکل و قیافه مزبور را صیغه می‏خوانند.

۴- رساله چهارم، به نام «اجوبه مسائل بهاء الدین المیاوی» است در زمینه خیریت وجود و عدمی بودن شر و باطل الذات بودن عدم، آن‏گاه چگونگی جمع این معنا با قول برخی از بزرگان که نبودن خویش یا دیگری را خیر خوانده‏اند.

۵- رساله پنجم، به نام «اجوبه مسائل عز الدین ابو الرضا سعد بن منصور بن کمونه البغدادی» است با هفت سوال و جواب.

۶- رساله ششم، به نام «اجوبه مسائل محمد بن حسین الموسوی» است.

۷- رساله هفتم، به نام «اجوبه مسائل فخر الدین محمد بن عبد‌الله بیاری قاضی الهراه» است با دو سوال و جواب در زمینه چگونگی صدور موجودات از خدای یگانه و چگونگی علم وی به جزییات.

۸- رساله هشتم، به نام «اجوبه مسائل السید رکن‌الدین الاسترآبادی» است با بیست سوال و جواب درباره پاره‏ای از مسائل منطقی و فلسفی.

۹- رساله نهم، به نام «اجوبه مسائل علی بن سلیمان البحرانی» است و حاوی مسائل فراوانی درباره علم است.

۱۰- رساله دهم، به نام «مباحثات بین الطوسی و الکاتبی» است. این رساله، خود، حاوی شش رساله است که بین خواجه و کاتبی در زمینه اثبات واجب‌الوجود، رد و بدل شده است. در رساله پنجم، کاتبی، اعتراف به حق نموده و در رساله ششم، خواجه، از وی تقدیر و تشکر کرده است.

۱۱- رساله یازدهم، به نام «اجوبه المسائل الطبیه» است با ده سوال و جواب.

۱۲- رساله دوازدهم، به نام «اجوبه مسائل صدر الدین القونوی» است که خود، حاوی سه رساله است.

۱۳- رساله سیزدهم، به نام «مسائل نصیر الدین الطوسی عن شمس الدین الخسروشاهی» است. در این رساله، خواجه، برخی سوالات فلسفی را از عالم بزرگ زمان خود، شمس الدین خسروشاهی می‏پرسد که برخی از آنها چنین است :

الف) حکما گفته‏اند: آنچه برای امکان وجود و عدمش حاملی نیست، محال است که پس از نیستی، موجود گردد یا پس از موجود شدن، معدوم گردد و از طرفی گفته‏اند: نفس انسان، حادث است، ولی فنای آن محال است؛ اکنون سوال می‏شود: اگر حامل امکان وجود آن، بدن است، چه مانعی دارد که حامل امکان عدم آن نیز بدن باشد… .

ب) اگر سبب صدور کثیر از علت واحده، کثرتی است که در ذات معلول اول است، اکنون سوال می‏شود که این کثرت، از کجا حاصل شده است؟ اگر از علت نخست صادر شده، از دو حالت بیرون نیست:

۱) با هم صادر شده‏اند و لازمه آن این است که صدور کثیر از مبدا نخست، به واسطه کثرت در معلول نخست، نباشد؛ به عبارت دیگر از واحد، بی‏واسطه صادر شده باشد .

۲) به ترتیب صادر شده‏اند، در این صورت معلول اول، معلول اول نخواهد بود و اگر کثرت مزبور، از علت نخست، صادر نشده است، پس جایز است که کثرتی بدون استناد به علت نخستین تحقق یابد و همه فروع یاد شده باطل است.

۱۴) رساله چهاردهم، به نام «اجوبه مسائل جمال الدین البحرینی» است.

۱۵) رساله پانزدهم، به نام «رساله عز الدین الحسن المراغی الی نصیر الدین الطوسی» است.

۱۶) رساله شانزدهم، به نام «رساله خواجه طوسی به عین الزمان جیلی» است با طرح سه سوال از طرف خواجه.

۱۷) رساله هفدهم، به نام «رساله خواجه نصیر الدین محمد طوسی به اثیر الدین ابهری» است. این رساله، حاوی سه سوال از طرف خواجه و به زبان فارسی است.

۱۸) رساله هجدهم، به نام «جواب رساله قاضی البحرین» است.

۱۹) رساله نوزدهم، به نام «رساله خواجه نصیر الدین الطوسی به خواجه رجاء بزلق» است. این رساله، به زبان فارسی