پاورپوینت کامل هانری کربن و احیای حکمت ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هانری کربن و احیای حکمت ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هانری کربن و احیای حکمت ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هانری کربن و احیای حکمت ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

سهروردی در عبارتی که طنین شیعی دارد و شارحان وی نیز بدان تصریح کرده‌اند، می‌نویسد: «گاهی پیشوای متأله چیره، آشکار، پدیدار است و گاهی نهان است، و او هموست که «قطب»ش خوانده‌اند. ریاست از آن اوست، هرچند در نهایت گمنامی باشد.

سهروردی در عبارتی که طنین شیعی دارد و شارحان وی نیز بدان تصریح کرده‌اند، می‌نویسد: «گاهی پیشوای متأله چیره، آشکار، پدیدار است و گاهی نهان است، و او هموست که «قطب»ش خوانده‌اند. ریاست از آن اوست، هرچند در نهایت گمنامی باشد. و اگر سیاست به دست وی قرار بگیرد، زمانه نورانی خواهد بود، و اگر زمان از تدبیر الهی عاری گردد، تاریکی‌ها چیره خواهند شد» (سهروردی، ج۲، ۱۳۷۲، ص۱۲).

سهروردی در این عبارت بر سلسله سرّی و پاینده حکیمان که بر محور «قطب» شکل گرفته است، تأکید می‌ورزد و این همان مفهومی است که کربن در آثار مختلفش از آن به «سلسله‌ العرفان» تعبیر می‌کند. و این همان فکرت «دایره ولایت» در تشیع است. بدیهی است که چنین تصور رفیعی از سیاست و سیاست‌ورزی، چونان معارضه‌ای در برابر هر قدرت دنیوی مطرح می‌شود. از این روحی چنین اندیشه، هم اندیشه‌ای انقلابی به نظر می‌رسد، و هم حکایت از نوعی «تشیع مخفی» در فلسفه سهروردی. اما این اندیشه ژرفایی بسیار فراتر از این دارد. تبار قدسی این حکیمان و سلسله آنان از جنس خاندان‌های دنیوی و برخوردار از قدرت سیاسی که درگیر رقابت با دیگر قدرت‌ها شود و بر سر قدرت با آنها بستیزد، نیست؛ فهم این تفاوت هم چندان آسان نیست. چگونه ممکن است کسانی که همه چیز را از منظر «اراده قدرت» می‌نگرند، فهمی از آن بتوانند داشت: «ولی شاید دقیقا فکرت چنین تباری که کاملا غائبانه و روحانی است، در نظر این صاحب‌قدرتان که افق دیگری جز همین افقی که در صحن تزاحم جاه‌طلبی‌های مضحک قدرت دنیوی است، تصور نمی‌توانند کرد، فکرتی به‌مراتب خطرناک‌تر و هول‌انگیزتر است!» (کربن، ج۲، ۱۴۰۱، ص۸۷).

اگر سیاست به دست چنین حکیمی قرار بگیرد، زمانه نورانی خواهد شد؛ زیرا او به یُمن برخورداری از عهلم راستین و عمل بر طبق آن، علم، عدل و حکمت و اخلاق پسندیده را گسترش دهد. قطب‌الدین شیرازی، نمونه چنین حکومتی را حکومت پیامبران، کیومرث، فریدون و کیخسرو می‌داند. حکومت پادشاه ـ پیامبرانی چون داوود(ع) و سلیمان(ع) در کتاب مقدس و قرآن کریم نمونه چنین حکومتی است. حکومت آنان، حکومتی رازآلود است و به یُمن سیطره‌ای که ابتدا بر نفس خویش داشته و نیز قدرتی ماورائی برای تصرف در آفریده‌های خداوند به دست آمده است؛ برای مثال قرآن کریم درباره سلیمان(ع) می‌فرماید: «قال رب اغفرلى و هب لى مُلکا لاینبغى لاحد من بعدى انک انت الوهاب: گفت پروردگارا، مرا بیامرز و به من پادشاهیی عطا کن که پس از من هیچ کس را نسزد، به‌راستی تو بسیار بخشنده‌ای. فسخّرنا لهُ الریح تجرى بامره رُخاء حیثُ اصاب، و الشیاطین کُل بنّاء و غواص، و آخرین مُقرنین فى الاصفاد: پس باد را رام او ساختیم که به فرمانش هر جا که می‌خواست، به نرمی روان می‌شد، و نیز شیطان‌ها را، هر بنّا و غواص، و دیگران را به هم بسته در زنجیرها».

سلیمان(ع) ‌از خداوند خواست «پادشاهی» به من عطا کن که پس از من یا در کنار من، هیچ کس را نسزد. تقاضای سلیمان(ع) با هیچ بخلی از جانب او همراه نبود. او می‌خواست آن پادشاهی را متناسب با تألهی که خود بدان متحقق بود،‌ حاصل کند و این تأله با «تفرد» خاص او بود، و بنابراین ممکن نبود که کسی در آن با او شریک شود، این موهبت و معجزه‌ای مختص به او بود. آن پادشاهی که به حیث آفاقی به او داده شده بود، به دلیل تأله او و متناسب با تألهش به برکت پادشاهی او بر نفس خویش، پادشاهی او در ساحت انفسی، از آن برخوردار گشته بود. به تعبیر ناصرخسرو قبادیانی «چو من پادشاه تن خویش گشتمر اگرچند لشکر ندارم، امیرم». آن قدرت بر باد، جنیان و شیاطین نیز از برکت همین بود. از این روی عبدالرزاق کاشانی در تفسیر انفسی آیات فوق می‌نویسد: «باد هوس را رام ساختیم که به خواست او هر جا که می‌خواست، به نرمی بدون سرسختی و سرکشی روان می‌شد، و شیطان‌های جنی درونی یعنی همان قوای نفسانی، هر یک چونان بنّا، برای ساختن بناهای اعمال بخردانه و عادلانه و چونان غواص در دریاهای عوالم قدسی و هیولانی، برای استخراج مرواریدهای معانی کلی و جزئی، و احکام عملی و نظری، در خدمت او قرار داشتند، و دیگران، یعنی دیگر قوا در زنجیرهای حدود شرعی و ریاضت‌های عقلانی به هم بربسته بودند» (رک: نصر، ج۷، ۱۴۰۲، ذیل تفسیر آیات فوق). از این روی شرط تأله برای صلاحیت ریاست معنوی، ‌نشان می‌دهد که حکومت چنین حکیمی، اگر در واقعیت بشری محقق شود، از جنس حکومت‌های متعارف نخواهد بود. این حکومت از آن کسی است که سلیمان‌وار «زبان مرغان» می‌داند و «لغت موران» را درک می‌کند (نمل، ۱۶ـ۱۹). به تعبیر مولانا:

منطق‌الطیران خاقانی صداست منطق‌الطیر سلیمانی کجاست؟

تو چه دانی بانگ مرغان را همی چون ندیدستی سلیمان را دمی

(مثنوی معنوی، دفتر دوم، ابیات ۹ـ۳۷۵۸)

این‌همه اهمیت و جذابیت مهدویت در تشیع دوازده امامی برای کسی مانند کربن به دلیل آن است که امام غایب(عج) نمون اعلای چنین حکیم متألهی در دوران ماست. به همین روی فصل‌الختام اسلام ایرانی خویش را «امام دوازدهم و فتوت» قرار داده است. مهدویت در اعتقاد تشیع تن به هیچ‌گونه عرفی شدن نمی‌دهد؛ زیرا آن ریاست که امام دوازدهم(عج) در دوران غیبت دارد، ریاست معنوی و از جنس وساطت در فیض است، و ارتباطی هم که میان او با افراد برگزیده‌ای از آدمیان برقرار می‌شود، ‌ارتباطی غیبی و در حقیقت تابعی از همان غیبت امام است. از آنجا امام خود «قطب زنده» است، با وجود او کسی دعوی «قطب»بودن نمی‌تواند کرد. از همین روی کربن می‌نویسد گرچه در برخی طریقه‌های صوفیه تولای امام تفوق دارد و این تصور از قطب بودن امام پذیرفته است، برخی دیگر از این طریقه را نقد می‌کند بدین دلیل که در آنها «شخص به‌تدریج بر جای شخصیت متعالی امام می‌نشیند» (کربن، ج۱، ۱۴۰۱، ص۱۷۳).

اعتقاد تشیع به «غیبت» و «امام غایب» مانع از عرفی شدن دیانت و معنویت می‌شود. اما هر گاه یک انسان عادی غیر معصوم خود را «قطب» یا «جانشین قطب‌الاقطاب» بداند، این نوعی «غصب حق» (غصب مابعدالطبیعی) است که غالبا به انواع ارادت و تولای افراطی به شخص شیخ می‌انجامد. و این ناقض و نافی وضعیت ناشی از «غیبت امام» است که تا پایان عصر ما تداوم خواهد داشت. در هم عصر ما، ولایت بر این عصر از آن امام غایب(عج) است. از این روی، این قسم تصوف، به صورتی تناقض‌آمیز، یعنی به قسمی که ناقض تصوف چونان راه معنوی است. «می‌تواند تصویری از عرفی شدن مابعدالطبیعی تشیع ناب باشد» (همان، ص۸۹).

اما وجه دیگر ریاست معنوی امام یعنی آن هنگام که به تعبیر سهروردی «سیاست به دست او باشد» نیز تن به عرفی شدن نمی‌دهد؛ زیرا حتی آن زمان که امام از پرده غیبت به درآید و زمام امور را به دست بگیرد، حکومتش از جنس حکومت پیامبرـ‌شاهانی چون داوود(ع) و سلیمان(ع) خواهد بود. قرآن کریم می‌فرماید: «پیامبران خود را با دلایل روشن فرو فرستادیم و با آنها کتاب و ترازو را نازل کردیم تا مردم به دادگری برخیزند، و انزلنا الحدید فیه بأس شدید و منافع للناس و لیعلم الله من ینصُرُه و رُسُله بالغیب ان الله قوى عزیز: و آهن را که در آن خطری سخت و سودهایی است، نازل کردیم» (حدید، ۲۵). کربن می‌نویسد در عرفان شیعی، فراوان دربار این آیه تأمل شده است و اشارتی به شمشیر امام عصر(عج) و به مرتب او در فتوت را در آن یافته‌اند. این که فرمود «انزلنا الحدید» (آهن را نازل کردیم) و نفرمود «خلقنا الحدید» (آهن را آفریدیم)، نشان می‌دهد آهنی که فلز این دنیاست، موضوع بحث نیست. آن شمشیر که امام(عج) با آن به دادگری قیام می‌کند و در روایات از آن به «ذوالفقار» تعبیر شده، «رمز قوّت قاهری است که به آفرینش زمینی تعلق ندارد، بلکه با کمک فرشتگان از آسمان، نازل شده است» (کربن، بخش دوم، ج۴، ۱۴۰۰، ص۲۸۱). از این روی کربن با اقتباس از برخی متون شیعی مانند «الغیب» نعمانی می‌نویسد هیچ کس یارای مقاومت در برابر او را ندارد؛ زیرا آن حضرت ذوالفقاری در دست خواهد داشت که از آهن زمینی ساخته نشده و در جان نفوذ می‌کند. نه فقط یاران توانمند و سرفراز امام(عج)، بلکه خیل فرشتگانی که در لحظات خطر همراه پیامبران بوده‌اند، یاری‌اش می‌کنند (همان، ص۴۴۴).

اما وقتی از برتری تأله بر تعقل سخن به میان می‌آید، معنایش این نیست که می‌توان تعقل را نادیده گرفت یا حق آن را آن‌گونه که باید و شاید ادا نکرد. دربار عموم آدمیان این‌گونه است که اگر کسی قدم راسخی در تعقل نداشته باشد، هرگز از تأله طرفی نمی‌بندد، کما اینکه تعقل عاری از تأله نیز راه به منزل مقصود نمی‌برد. بنابراین هم در آغاز حکمه‌الاشراق و هم در پایان آن بر این مهم تأکید می‌ورزد. در پایان حکمه‌الاشراق در قالب یک «وص