پاورپوینت کامل جایگزینان سعدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جایگزینان سعدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جایگزینان سعدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جایگزینان سعدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

ما این افتخار را داشتیم که هر سال، در آغاز سال نو، به دیدن زنده‌یاد احمد سمیعی گیلانی برویم و گاهی هم میهمان ایشان به صرف صبحانه‌ای طولانی باشیم. در سالی که چنین شرایطی فراهم نیامد، پیش از دوران فراگیرشدن کرونا، ترجیح دادیم در «روز سعدی»، اول اردیبهشت‌ماه جلالی، به دیدارشان بشتابیم و از محضرشان بهره ببریم.

ما این افتخار را داشتیم که هر سال، در آغاز سال نو، به دیدن زنده‌یاد احمد سمیعی گیلانی برویم و گاهی هم میهمان ایشان به صرف صبحانه‌ای طولانی باشیم. در سالی که چنین شرایطی فراهم نیامد، پیش از دوران فراگیرشدن کرونا، ترجیح دادیم در روز سعدی، اول اردیبهشت ماه جلالی، به دیدارشان بشتابیم و از محضرشان بهره ببریم. آقای سمیعی نثری پخته و سنجیده دارد که رنگ‌وبوی سعدی را می‌توان فراوان در آن یافت و جمل مشهوری از ایشان هست که زیبانویسی از درست‌نویسی دشوارتر است.

آقای سمیعی دربار زبان سعدی بر ویژگی سادگی و آسان‌فهمی آن، که در سبک‌شناسی، آن را سهل و ممتنع نامیده‌اند، تأکیدی ویژه‌ داشت؛ به‌بیان‌دیگر، زبان سعدی را زمینی و آسان‌یاب می‌دانست و خودش در نوشتن مصداق این ویژگی بود. از نگاه او، همین زمینی‌بودن باعث می‌شد که سعدی به عرص سیاست هم وارد شود و بسیار نکته‌های بدیع و پندآموز و زیبا بگوید.

مرحوم دکتر حسن حبیبی، بنیان‌گذار “بنیاد ایران‌شناسی” و فرهنگستان زبان و ادب فارسی کنونی می‌گفت مهم‌ترین مشکل ما برای مقالات ارائه‌شده در اجلاسهایی که برگزار می‌کنیم، برگرداندن زبان نویسنده به فهم عمومی است؛ به‌عبارت‌بهتر، کمتر کسانی می‌توانند منظورشان را به‌روشنی و زیبایی انتقال دهند؛ باآنکه برخی نوشته‌ها نکاتی ارزشمند و تازه دارد. ایشان درصد مقالات گنگ را چنان بالا می‌شمرد که من از بیان آن صرف‌نظر می‌کنم؛ باآنکه نویسندگان این آثار بیشتر استادان رشته‌های فرهنگ و تاریخ و ادب بودند.

دکتر حبیبی نیز با سعدی مأنوس بود و اثری چاپ‌نشده دارد که در دست یکی از ناشران بوده و اینک مفقود است. او در این کتاب، مجموع ‌اشعار سعدی را که برگرفته از آیات الهی است، جمع‌آوری کرده بود.

شماری از نویسندگان یکی، دو سد اخیر بر این نکته تأکید کرده‌اند که در نویسندگی هرچه دارند، از سعدی است؛ از جمل معروف‌ترین آنها قائم‌مقام فراهانی، عبدالله مستوفی و محمدعلی فروغی است که این تأثیر، ناگفته از نثر آنها نیز پیداست. حبیب یغمایی، که سالها، در کنار فروغی در کار تصحیح غزلیات و گلستان سعدی همکاری می‌کرد، نوشته است که فروغی یکی، دو بار از شدت تأثر از شعر سعدی به گریه افتاد و حتی یک بار، هوش از سرش رفت: «بخت آیینه ندارم که در او می‌نگری/ خاک بازار نیرزم که بر آن می‌گذری/ من چنان عاشق رویت که ز خود بی‌خبرم/ تو چنان فتن خویشی که ز ما بی‌خبری». این غزل را محمودی خوانساری در برنام گلها اجرا کرد. گفته می‌شود که بیشترین آثار وی از غزلیات سعدی انتخاب شده است.

البته هم اینها نباید ما را از محتوای کلام سعدی غافل کند. او بهترین اندیشه‌هایش را به بهترین صورت بیان کرده است، چه در نظم و چه در نثر. شاید هیچ‌کس مانند سعدی منظور خود را به این خوبی ادا نکرده باشد. در اندیش سعدی، «احترام به حق حیات» و «در امان و به‌دور از آزار زیستن» جایگاهی ویژه داد: «میازار موری که دانه‌کش است/ که جان دارد و جان شیرین خوش است». این شعر جز آنکه خود ضرب‌المثل است، منجر به پیدایی این تعبیر شده که دربار آدم بی‌آزار می‌گویند آزارش به مورچه هم نمی‌رسد.

سعدی در باب اول گلستان، در سیرت پادشاهان، حکایت ملک و پارسایی را آورده است. ملک بی‌انصاف دربار فاضل‌ترین عبادتها می‌پرسد و پارسا می‌گوید: «تو را خواب نیم‌روز به تا در آن یک نفس خلق را نیازاری».

در همین گلستان باز حکایت حجاج، والی خون‌خوار اموی، را هم داریم که از درویشی طلب دعا کرد و او گفت: «خدایا جانش بستان». و چون حجاج را سؤال پیش آمد که این چگونه دعایی است. درویش گفت: «دعای خیر است تو را و جمل مسلمانان را».

فروغی می‌نویسد: «گاهی شنیده می‌شود که اهل ذوق اعجاب می‌کنند که سعدی هفتصد سال پیش به زبان امروزی ما سخن گفته است؛ ولی حق این است که سعدی هفتصد سال پیش به زبان امروزی ما سخن نگفته است بلکه ما پس از هفتصد سال به زبانی که از سعدی آموخته‌ایم، سخن می‌گوییم». مرحوم محمدتقی جعفری، که آثاری دربار سعدی دارد، با بیان دلنشین خود با اعجاب، بیان می‌کرد: « ما نمی‌دانیم در ذهن سعدی، چه می‌گذشته که توانسته است منظورش را به این زیبایی و شیوایی بیان کند». هنر زبان‌آوری سعدی در زمان خود وی هم حتی برای غیرفارسی‌زبانان، اعجاب‌آور بوده است؛ چنان‌که ابن‌بطوطه، جهانگرد مغربی، در زمان خود سعدی از شنیدن شعر او در میان قایقرانان ساکن چین شگفت‌زده می‌شود و از آنان می‌خواهد تا آن سرود را در دفتر خاطرات او ثبت کنند: «تا دل به مهرت داده‌ام در بحر غم افتاده‌ام/ چون در نماز استاده‌ام گویی به محراب اندری». نکته آنکه قایقرانان در حین پاروزدن در «دریا» از «بحر» غم سخن گفته‌اند و دیگر آنکه وزن شعر با آهنگ پارو زدن همخوان است.