پاورپوینت کامل کتاب «سفر به جنوب ایران» مأخذی مستند در عصر قاجار ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کتاب «سفر به جنوب ایران» مأخذی مستند در عصر قاجار ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کتاب «سفر به جنوب ایران» مأخذی مستند در عصر قاجار ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کتاب «سفر به جنوب ایران» مأخذی مستند در عصر قاجار ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

پیشین نگارش سفرنامه‌های فارسی همچون پیشین تاریخ پرفرازونشیب ایران و جهان، درازدامن است، چون این سفرنامه‌ها در حکم یادداشت‌های خصوصی بوده که کسی همّت به تکثیر و رونویسی از آن نمی‌کرده است، ازاین‌روست که با نابودی نسخ اصلی، بسیاری از آگاهی‌های خوب تاریخی و اجتماعی نیز از میان می‌رفته است.

سفر به جنوب ایران: آلبرت هوتوم شیندلر، ترجمه و تلخیص: ناشناس، به کوشش و گزارش: حسین مسرّت، تهران: یزدا و مرکز کرمان شناسی، ۱۳۹۹، وزیری، ۲۰۶ ص، مصوّر.

پیشین نگارش سفرنامه‌های فارسی همچون پیشین تاریخ پرفرازونشیب ایران و جهان، درازدامن است، چون این سفرنامه‌ها در حکم یادداشت‌های خصوصی بوده که کسی همّت به تکثیر و رونویسی از آن نمی‌کرده است، ازاین‌روست که با نابودی نسخ اصلی، بسیاری از آگاهی‌های خوب تاریخی و اجتماعی نیز از میان می‌رفته است و به همین دلیل است که تعداد سفرنامه‌های به‌جامانده از دوران گذشته، بسیار است، امّا خوشبختانه با پیدایی صنعت چاپ، این‌گونه کتاب‌ها هم به چاپ سپرده شدند. یکی از مهم‌ترین دوره‌های تاریخی ایران که سفرنامه‌های فراوانی از آن برجای‌مانده، دور قاجار است که هنوز بسیاری از سفرنامه‌های دست‌نویس آن در کتابخانه‌های ایران و جهان وجود دارد و عزمی می‌طلبد که آن‌ها را با دید انتقادی تصحیح کنند.

سفرنامه‌ها به‌غیراز آنکه یکی از انواع ادبی فارسی به شمار می‌روند، دربردارند آگاهی‌های سودمند و یگانه‌ای دربار شهرها و روستاها هستند که جز در این نوع کتاب‌ها، جای دیگری نمی‌توان سراغی از آن‌ها جست. چه بسیارند سفرنامه‌هایی که تنها اثر باقی‌مانده دربار یک مکان هستند؛ شهرهایی که در طول تاریخ زیروزبر گشته و اسیر تندباد حوادث گشته‌اند.

در ارزش و اهمیّت سفرنامه‌ها همین بس که به‌عنوان معتبرترین سندهای اجتماعی و تاریخی مورداستفاد کلیّ پژوهندگان تاریخ اجتماعی، سیاسی و جغرافیای تاریخی قرار می‌گیرد. با اینکه قرن‌ها از نگارش سفرنام ناصرخسرو می‌گذرد، هنوز از این کتاب به‌عنوان معتبرترین سند اجتماعی قرن پنجم که بازگویند دقایق زندگی مردم آن زمان است، یاد می‌شود.

نویسند سفرنامه در نوشتن سفرنامه هیچ دل‌بستگی نسبت به آنچه در مسیر می‌بیند، ندارد؛ چونان چشمی دقیق همه‌چیز را ژرف می‌نگرد و در اندیش اینکه کسی را خوش بیاید یا بد بیاید هم نیست، او در نگارش یادداشت‌هایش است صادق است، نکته‌هایی را بیان می‌کند که کمتر در کتاب‌های تاریخِ همان دوران آمده است.

سفرنامه نویس، از اوضاع پیرامون خود تصویر دقیقی به دست می‌دهد: شیو پوشش، بهای ارزاق، جمعیّت، آداب‌ورسوم، خصائل روحی و اخلاقی و غیره. حال اگر نویسنده دارای دانش‌های روز مانند: جغرافیا، زمین‌شناسی، جامعه‌شناسی و غیره باشد، محصول کار به نهایت سودمند است.

سفرنامه نویسان که عمدتاً انسان‌های آگاه، دنیادیده و بعضاً کارشناس هستند با نگرشی ژرف و ریزبین به بیان اوضاع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی روستاها و شهرهایی که از آن دیدار کرده‌اند، می‌پردازند و در این راه، مأخذی سودمند برای نگارش تاریخ آن جایگاه بر جای می‌نهند. یکی از این سفرنامه‌ها، سفرنام فردی فرنگی است که به دستور ناصرالدّین شاه در سال ۱۸۷۹ م (برابر ۱۲۹۶ ق)، مأمور کشیدن سیم تلگراف از تهران تا بوشهر بوده است و بنا به گفت ایران‌شناس نامی، ایرج افشار: «قسمت عمد این رساله به وصف شهرها و مردم اختصاص دارد که بسیار جالب توجّه است». (افشار،۱۳۴۴، ج ۱: ۲۳۷)

نویسند این سفرنامه فردی جامعه‌شناس، جغرافی‌دان، زمین‌شناس، سیاستمدار و نظامی بوده است؛ ازاین‌رو در این کتاب آگاهی‌های درخور توجّهی را از اوضاع اجتماعی، اقتصادی، طبیعی و جغرافیایی مسیر خود می‌دهد. در نسخه‌های خطّی موجود نام نویسنده نیامده است؛ امّا نگارنده پس از بررسی کلّی سفرنامه‌های خارجی بر پای قراین در دست و تاریخ‌های مندرج در آن و سفرنام آلمانی چاپ‌شده با نام «سفر به جنوب ایران، ۱۸۷۹» در شهر برلین به سال ۱۸۸۱ م که بدان اشاره خواهد شد، بدین نکته دست‌یافت که نویسند آن آلبرت هوتوم شیندلر (۱۸۴۶ – ۱۹۱۴ م)، ایران‌شناس برجست انگلیسی و همان نویسند سفرنام خراسان است و این سفرنامه توسّط شخصی دیگر به فارسی تقریباً روان ترجمه‌شده است.

ترجم این سفرنامه که با نام اصلی «سفر به جنوب ایران ۱۸۷۹» به زبان آلمانی چاپ‌شده است؛ در ایران با دو نام گوناگون در کتابخانه‌های ملّی ملک (ش ۶۲۸۷) و مجلس شورای اسلامی (ش ۷۰۰) وجود دارد که اشاره‌شده متعلّق به یکی از افسران انگلیسی اتریشی تبار مأمور کشیدن خطّ تلگراف بین تهران تا بوشهر و بحرین است.

در گفتار زندگی و آثار شیندلر که نگارنده پیش‌تر در ماهنام دریچه درج کرده است. به نقل از ادوارد براون و جرج کرزن از دقّت نظر و اطّلاعات وسیع او درزمین تاریخ ایران آشنا می‌شویم. نگاهی به کتاب‌ها و گفتارهای برجای‌مانده از شیندلر، نشانه‌ای از آگاهی کافی او از اوضاع سراسر ایران است که به‌واسط اقامت طولانی مدّت در ایران حاصل‌شده است، به‌ویژه آنکه او به‌خوبی به زبان فارسی سخن می‌گفت و در مسیرهایی که در گوشه و کنار ایران داشت به‌خوبی با همراهان و رهگذران و ساکنان ارتباط برقرار می‌کرد و از سویی می‌دانیم که او حتّی درباره گویش‌های گوناگون ایران نیز تحقیق کرده و مطالبی نگاشته است. همین امر بر میزان دقّت او افزوده است. ازاین‌رو کتاب «سفر به جنوب ایران» نوشت شیندلر که یکی از آگاهان تاریخ اجتماعی ایران در عصر قاجار است، از کتاب‌های مهمّ عصر قاجار به شمار می‌رود.

خواننده از خلال کتاب سفر به جنوب ایران، نه‌تنها با روستاها و جمعیّت آن آشنا می‌شود، بلکه اطّلاعات خوبی از شیو معیشت و محصولات سرزمین، نوع روابط ارباب و رعیّت و حتّی میزان مالیات آن روستا یا شهر را در سالیان گذشته و حال را به دست می‌آورد. شیندلر، زمین‌شناس و خاک‌شناسی دقیق است و حتّی گیاه‌شناس. فرهنگی از نام‌های گیاهی را می‌توان از این کتاب استخراج کرد و نیز روستاها و شهرهای معدن‌خیز کشور را شناخت و نوع آب‌وهوا و شیو سکونت و دیگر موارد ملک‌داری و زندگی هر سامان را به دست آورد. شیندلر نه‌تنها جامعه‌شناسی خبره است و به‌خوبی تصویری از اوضاع اجتماعی و مردم‌شناسی هر سامان می‌دهد، بلکه سیاستمدار و نظامی کارکشته‌ای هم است و چنان به گزارش راه‌ها‌، تنگه‌ها و گذرگاه‌ها می‌پردازد که انگار مأموریّت داشته وضع راه‌ها را برای افسران بالادستی خود گزارش کند. نکت بارز کار شیندلر در هر مبحث، به‌ویژه مباحث اجتماعی این است که از جاد انصاف خارج نشده است و داوری‌های او درباره حقوق راهدارها و تفنگچی‌ها و غیره، عادلانه است.

ایرج افشار در سه جا اشاره به ویژگی این سفرنامه دارد؛ نخست در جهان نو می‌نویسد: «این سفرنامه حاوی مطالب شیرین و خواندنی است که بعضی از آن‌ها جنب تاریخی دارد … و متضمّن بعضی نکات اجتماعی و وضع شهرهاست». (افشار، ۱۳۳۷: ۲۹۷) و سپس در سواد و بیاض می‌نویسد: «قسمت عمد این رساله به وصف شهرها و مردم اختصاص دارد که بسیار جالب توجّه است». (افشار، ۱۳۴۴: ۲۳۷) و بار دیگر در کتاب یادگارهای یزد که چنین آورده است: «مطالبی که در این سیاحت‌نامه راجع به یزد و آبادی‌های آن آمده، مفیداست» (افشار، ۱۳۷۴، ج ۱: ۶۷۲)

سعید خودداری دربار این سفرنامه می‌نویسد: «مؤلّف علاوه بر ویژگی‌های راه و طبیعت آن و جمعیّت و مالیات‌ها، معادن و کوه‌ها و تولیدات و محصولات و اوضاع اقتصادی به‌خصوص شهرهای بزرگ را پرس‌وجو کرده است. تاریخ آثار و کتیبه‌ها را به همان شکل هجری آورده و برای آثار تاریخی از منابع تاریخی فارسی و شاید عربی استفاده کرده است. یکی از نکته‌های دیگر این متن، سعی در تبیین یا ایجاد معانی برای اسامی شهرهاست که بر پای شنیده‌ها به تخیّل خود پرداخته است». (شیندلر، ۱۳۹۱: ۷۷)

روشنی زعفرانلو در دیباچ سه سفرنامه دربار سفرنام خراسان اثر شیندلر می‌نویسد: «سفرنام خراسان، حاصل مشاهدات و نظرات یکی از افراد دقیق اروپایی است که برای کشیدن سیم تلگراف بین تهران و مشهد مأموریّت داشته و به حال ایران خوب آشنا بوده و با دقّت در جزئیات ـ تا آنجا که مجال مطالعه و دیدن برای او بوده ـ وضع اجتماعی آبادی‌های بین تهران و مشهد را دقیقاً مطالعه و یادداشت کرده است. با این رساله می‌توان تمام آبادی‌های سر راه تهران ـ مشهد را شناخت و آثار و خصوصیّات آن‌ها را دانست، زیرا مؤلّف در معرّفی امامزاده‌ها، مسجدها، حمّام‌ها، دروازه‌ها، کاروانسراها و امثال این‌ها سعی و التزام بخصوص داشته است، بعلاوه دقّت داشته است که عمارات را کی ساخته و کی تعمیر کرده است. در هر جا که مناسبت داشته از وضع اجتماعی و چگونگی زندگی و گذران مردم، مختصری نوشته و تعدّیات حکّام و گرفتن پول گزاف زیاده از اندازه را شرح داده است، طرز تملّک، تیول‌داری و آثار مترتب بر آن، زندگی شبانی و چادرنشینی، سلط فئودالیزم و فقر مردم از موضوعاتی است که همه‌جا موردنظر او بوده است … به‌هرحال مطالبی که شیندلر، نودوپنج سال پیش نوشته است، اکنون هم قابل تحقیق است و اگر امروز هم از هم آبادی‌های ایران چنین اطّلاعاتی در دست بود، شناسایی ما نسبت به وطن عزیزمان خیلی بیشتر بود». (روشنی زعفرانلو، ۱۳۵۶: ۱۶ و ۱۸)

هم این گفته‌های روشنی دربار کتاب سفر به جنوب ایران نیز صادق است. نگارنده فهرستی از نام‌های انسانی، جغرافیایی و نام بناها و مکانه‌ای این کتاب را استخراج کرده است که در پایان کتاب «سفر به جنوب ایران» آمده است. بر پای این فهرست، شیندلر در این کتاب ۷۰ صفحه‌ای نام ۱۲۲ تن از بزرگان و افراد سیاسی و اجتماعی و سرشناسان هر دیار را آورده است، نام ۴۲ گروه، ایل و طایفه مانند: افشار، ب