پاورپوینت کامل استادانی که از یاد نمی‌روند ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل استادانی که از یاد نمی‌روند ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل استادانی که از یاد نمی‌روند ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل استادانی که از یاد نمی‌روند ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

دکتر سید محمدحسن حائری ‌ــ‌که این یادداشت را، به معنای کلمه، «به‌بهان» دهمین سالگرد درگذشت ناگهانی او می‌نویسم ـ برای چند نسل از دانشجویان رشت زبان و ادبیات فارسیِ دانشگاه علامه طباطبائی نمون اعلای ‌استاد اثرگذار و به‌یادماندنی بود.

به‌یاد دکتر سید محمدحسن حائری

نمی‌دانم برای چند نفر از کسانی که ممکن است این نوشته را بخوانند نام سید محمدحسن حائری (۱۴ بهمن ۱۳۳۲ ـ ۲۰ مرداد ۱۳۹۲) آشناست. چنین یادداشت‌هایی، در این «وبگاه»، معمولاً در سالگرد تولد یا درگذشت مشاهیر منتشر می‌شود، یعنی کسانی که نامشان برای ما ‌ـ ‌پژوهشگران و علاقه‌مندان مسائل زبان و ادبیات فارسی‌ ـ آشناست، بیشتر به‌سبب کتاب‌ها و مقاله‌هایی که نوشته‌اند یا ترجمه کرده‌اند، یا مثلاً متن‌های کهنی که با تصحیح آنان به چاپ رسیده است. مقصودم البته نخبگان و برگزیدگان آن طبقه است، یعنی متخصصانی که کتاب‌ها و مقاله‌هایی «واقعاً» ارزشمند و مفید پدید آورده‌اند، مثلاً کتاب‌های درسی و غیردرسیِ خوش‌خوان و معتبری که چند نسل از دانشجویان از آنها بهره برده‌اند یا مَراجع تخصصی و مقاله‌های سودمندی که به کار بسیاری از دانشگاهیان و غیردانشگاهیان می‌آید. بسیاری از این متخصصان و پژوهشگران از اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌ها هم هستند، یعنی همان «استاد دانشگاه» به معنای متداولش در زبان مردم؛ عده‌ای از آنان به معنای اصطلاحی و دانشگاهی هم «استاد»ند: «استادتمام» (دربرابر «مربی» و «استادیار» و «دانشیار»). در ادام نوشته، منظورم از «استاد» همان معنای اول است، فارغ از درجه و مرتبه.

وظیف استاد دانشگاه، مثل هر آموزگار دیگری، «معلمی» است: حضور در کلاس و گفت‌وگو با دانشجویانی که قرار است مباحث مشخصی را، در فرصتی محدود، بیاموزند. ورای تقریر مطالب و منتقل کردن «دانش»، از استاد دانشگاه انتظار می‌رود که «روش» را هم بیاموزد؛ دانشجویان را با ضرورت و اهمیت پژوهش و استنباط و نقد و تحلیل آشنا کند و مهم‌ترین منابع و مبانی پژوهش را به آنان بشناساند. برای این منظور، دور کارشناسی‌ بهترین فرصت برای دانشجویان و استادان است. استادانی که نامشان به‌واسط پژوهش‌ها و نوشته‌های آنان بلندآوازه شده است، غالباً، پرداختن به همان کارها را خوش‌تر می‌دارند تا «بلای معلمی». بسیار دیده و شنیده‌ایم که از وجود این استادان به شاگردان مستقیمشان هم بهره‌ای بیش از دیگر خوانندگان کتاب‌های آنان نمی‌رسد (اگر بخت با دانشجویان یار باشد و زیانی از بابت گرفتاری‌های گوناگون آن استادان نبینند). دربرابر اینان، استادانی هم هستند که بسیاری از ویژگی‌های استادی را در حد کمال دارند و آواز نامشان از دانشکده‌ای که در آن درس می‌دهند بیرون نمی‌رود؛ چنین استادانی البته روزبه‌روز کمیاب‌تر می‌شوند‌، در زمانه‌ای که برای استخدام و هم برای ارتقای مرتبه در دانشگاه‌ها گویی اهمیت تواناییِ معلمی کمتر از هر چیز دیگر است؛ «نوشتن»، که زمانی از امتیازات برخی استادان بر همکاران خود بود، سال‌هاست که جزو تکالیف هم استادان دانشگاه است، چنانکه اگر نوشته‌هایی که در دوره‌ای مشخص به‌قلم آنان در مجله‌هایی معیّن منتشر می‌شود کمتر از حد مقرر باشد، ولو بهترین و محبوب‌ترین آموزگارِ گروه و دانشکد خود باشند، ممکن است به‌سبب «رکود علمی» با «عدم تمدید قرارداد» مواجه شوند. در چنین اوضاعی، عجیب نیست که فرصت‌طلبانی هم با سرهم کردنِ انبوهی از مصادیق آنچه علی صلح‌جو، سال‌ها پیش، «مقاله‌نویسی فُرمالیستی» نامیده است (نک. نام فرهنگستان، ش. ۳۸ [تابستان ۱۳۸۷]، ص. ۵۵ ـ ۶۲)، در کمتر از ده ـ پانزده سال و بی‌آنکه حتی یک دانشجوی برجسته پیدا شود که خود را پرورد آنان بداند، «استادتمام» بشوند.

دکتر سید محمدحسن حائری ‌ــ‌که این یادداشت را، به معنای کلمه، «به‌بهان» دهمین سالگرد درگذشت ناگهانی او می‌نویسم ـ برای چند نسل از دانشجویان رشت زبان و ادبیات فارسیِ دانشگاه علامه طباطبائی نمون اعلای ‌استاد اثرگذار و به‌یادماندنی بود. چند روزی پس از درگذشت او، دکتر سید مهدی نوریان (استاد گران‌قدر دانشگاه اصفهان) نوشت: «هم شرایط استادی این رشته در او جمع بود: ذوق و قریحه، حافظ بسیار نیرومند، قدرت بیان و بحث و استدلال، نکته‌سنجی و سخن‌دانی و شعرشناسی و توانائی جدا کردن سره از ناسره و قدرت استنباط و بسیاری فضائل دیگر از او استادی ساخته بود که دانشجویان از مجلس درسش با دست پُر و رضایت کامل بیرون می‌آمدند. برخلاف برخی از همکاران، هیچ تمایلی به مطرح کردن خود و کسب شهرت و بازارگرمی نداشت.»

بسیاری از آنان‌که در چند درسِ دور کارشناسی زبان و ادبیات فارسی از محضر دکتر حائری برخوردار بوده‌اند، گواهی می‌دهند که او، علاوه‌بر تدریس تمام‌وکمالِ آنچه موظف به آموختنش بود، بسیاری از مفاهیم و اصطلاحات و آیات و احادیث و تمثیلات و کنایات و اشارات و، خلاصه، بسیاری از مبانی ضروری و معلومات کاربردی را هم ــ‌که خیلی از همکارانش، بی‌تعارف، به‌قدر و به‌عمق او نمی‌دانستند و آنانی هم که می‌دانستند چندان حال‌وحوصل تعلیمش را نداشتند‌ــ شیوا و شیرین و بی‌دنگ‌وفنگ می‌گفت و یادآوری می‌کرد تا بیاموزیم و به خاطر بسپاریم. «آموختن» (به هر دو معنا) را از هر‌ کار دیگر خوش‌تر می‌داشت و هرکجا که بود، از کلاس و دفتر گروه و اتاق خودش تا راهرو و راه‌پله و حیاط دانشکده، فرصت آموختن را مغتنم می‌شمرد. پروای نوشتن و چاپ کردن و «امتیاز» و «ارتقاء» نداشت؛ برای راهنمایی و مشاور پایان‌نامه و رساله با کسی رقابت نمی‌کرد؛ به‌رغم خوش‌بیانی‌، اهل سخنرانی و مصاحبه هم نبود. به‌جای این‌همه، تا دلتان بخواهد، کتاب خوانده بود و لحظه‌ای گمان نمی‌کرد