پاورپوینت کامل تجلی عرفان ایرانی در شاهنامه ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تجلی عرفان ایرانی در شاهنامه ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تجلی عرفان ایرانی در شاهنامه ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تجلی عرفان ایرانی در شاهنامه ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

شاهنامه بیان تاریخ ایران بر اساس اسناد خیلی قدیمی است و بخشی از عرفان ایرانی در آن دیده می‌شود.

راجع به موضوع مهم «عرفان در شاهنامه» نیاز به تحقیق بسیار گسترده و ژرف و عمیق است. برای اینکه بدانیم آیا عرفان در شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی وجود دارد یا نه، در ابتدا باید ببینیم «عرفان» چیست؟

عرفان که از عرف به معنای شناخت و فهم و دانستن می‌آید، روشی خاص برای درک و فهم موضوع است. عرفان، نوعی روش برای حصول و رسیدن به حقیقت است. انسان به کمک عقل و فکر و حواس پنج‌گانه بسیاری از موضوعات جهان و عالم هستی را درک می‌کند. اما عرفا می‌گویند برخی امور هستی را با حواس پنج‌گانه نمی‌توان دریافت کرد. آنان همچنین می‌گویند عقل و حواس پنج‌گانه به دلیل خطاهای ادراکی، قابل اتکا در حد یقین نیستند. از این رو به‌نوعی تلاش برای درک بی‌واسطه حقایق نیاز است که به آن عرفان می‌گویند.

می‌توان گفت عرفان حس و برداشت و شناخت قلبی و درونی انسان از موضوع است. حس و برداشتی که آدمی از طریق آن در درون خود به وجود مطلبی پی می‌برد که حتی نمی‌تواند آن را به وسیله حواس معمول و ادله منطق و کلام برای دیگری بیان کند. گویی باید در اینجا برای رساندن منظور از همان عبارت معروف «گنگ خواب دیده» استفاده کنم. مخاطب اگر خودش اهل دل و صاحب این نوع احساس و روش شناخت باشد، می‌تواند بی بیان زبان هم مطلب قاِیل صامت را بداند و ضمیر او را بخواند یا دست کم با اشارتی به آنچه مراد قائل است برسد و در غیر این صورت رهی به سوی سر درون طرف نیست و کلامی برای بیان آنچه عارف بدان رسیده می‌نباشد و دیوار نادانستگی حجاب حایل خواهد بود.

نگارنده در تلاش است که موضوع به‌سادگی هر چه تمام‌تر گفته شود و از دام مغلق‌گویی و ابهام‌زایی برهد و مطلب در کلامی ساده و روان بیان شود. از این رو می‌توان گفت عرفان نوعی شناخت کم یا کامل از پدیده است که گر چه حواس پنج‌گانه و عقل نیز در این شناخت و پیدایش و نیل و تحقق آن کمک و راه‌گشایند، اما اصل شناخت از طریق حس درونی و ضمیر باطنی پدید می‌آید. برای مثال حس خوب مادری به فرزندش که تاکنون این فرزند را ندیده و به ظاهر نمی‌داند او زاده وی است، نیز نوعی شناخت و عرفان است. افراد پاک‌طینتی که میهن‌پرست باشند علقه و رابطه عاطفی بین خود و خاک میهن حس می‌کنند و گاه با یکدیگر (خاک و انسان) سخن می‌گویند. سخن گفتن و نجوایی که با حواس پنج‌گانه و نیز عقل عادی بشری قابل توجیه نیست. به ظاهر چنین چیزی در هستی نیست که کسی با خاک و آب و کوه و دره و دشت و صحرای سرزمینی سخن بگوید و در عین حال چنین چیز ناممکنی به هر حال در هستی برای برخی هست. هستی که از دیده چشم سر به دور است و در مستتر و موجود است.

آنهایی که از برخی‌ها که دلی پاک دارند و به دنیای مادی و نیازها و لذایذ شخصی گذشته‌اند با داشته‌های ملی و از جمله آثار به یادگار مانده از بزرگان و برای مثال با آثار باستانی سخن می‌گویند. آنها این احساس و و شناخت را از کجا می‌آورند؟! مگر کوه سخن می‌گوید؟

بسیاری از عرفا گفته‌اند که حتی ریگ ریز بیابان هم سخن می‌گوید. داستان معروف ریگ در دست پیامبر که در اثر عارف بزرگ مولانا جلال الدین محمد بلخی (مولوی) آمده نمونه‌ای از این ادعاست. جواب چرایی و چگونگی چنین اموری با عقل محض ممکن نیست. البته بین احساس و عرفان و توهم و تخیل مرزهای بسیار باریکی است و هر کدام جدای از دیگری است. اما به چشم دل و دقیق که بنگریم می‌توان از ظاهر برخی اشیا و هست‌ها عبور کرد و بسته به میزان عرفان موجود، لایه‌هایی عمقی‌تر که به‌ظاهر ناپیداست را دید. مثال ساده‌اش لباسی که بر تن است، گرچه بدن را پوشانده اما پزشک مجرب و متبحر از روی ظاهر می‌تواند نقص یا سلم بدن زیر پوشش را ببیند و بلکه شاید برای هر انسانی این امر با اندکی تلاش ممکن است. از این رو نگاه عارفانه انسانی آگاه به یک رود مثلاً ارس، ممکن است شاه اسماعیل هنوز نگران را در آیینه آن آب ببیند و سرباز سرسخت ایرانی در شب‌های سرد زمستانی جنگ‌های دفاع میهنی ده ساله را درون آن آب خروشان راست قامت و ستوار هنوز ایستاده ببیند و صدای آب که که فقط یک صدا نیست و همین شخص به درختان کنار رود که با وزش باد صدایی نجواکنان و شاید تسبیح‌گویان را بشنود چنان که «یُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ الْمَلِکِ…» نیک روشن است که اگر در فرد زمینه‌های لازم و روشن ضمیری باشد، عرفان در او بروز و ظهور بیشتر و بهتری خواهد داشت. از همین رو است که نخستین گام در راه عرفان تلاش برای حفظ پاکی درون است که معمولاً از راه امور معنویت، پرهیزگاری، اندیشه‌ورزی عمیق و کم‌اعتنایی به امور مادی و دنیوی حاصل می‌شود. در واقع عرفان امری صرفاً دینی نیست. اما چون راه طی طریقت مقدماتی عرفان از منزل گاه‌های تزکیه نفس و دوری از دیوهای درون و تلاش برای خود ساختگی و عبور از خود و رسیدن به مقام به خدمت خلق (ملت) است و انجام چنین اموری که در ظاهر و در انظار عموم جنبه عبادی صرف دارد عموماً جنبه آیینی از نوع دینی دارد؛ عارفان غالباً در سلک عباد و زهاد دینی در اذهان متبادر می‌شوند. البته بسیاری از عرفا، علمای دینی و پیشوایان اخلاقی هم بوده‌اند کما اینکه اشو زرتشت پیشوای بزرگ اخلاق و حکمت و عرفان عملی و نظری، خود به عنوان پیشوای دینی و دارنده مقام پیامبری شناخته می‌شود.

<