پاورپوینت کامل اسلام؛ نهایی‌ترین نقطه رسیدن به حقیقت ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام؛ نهایی‌ترین نقطه رسیدن به حقیقت ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام؛ نهایی‌ترین نقطه رسیدن به حقیقت ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام؛ نهایی‌ترین نقطه رسیدن به حقیقت ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

به تعبیر هانری کربن نگاه باطنی شیعه ترکیب معرفت و محبت است. امتداد نبوت است و بر محور ولایت است. باطن به معنی ضرورت توجه به آشکارگی رازهای درون امر ظاهری است.

توجه هانری کربن به جایگاه باطن شریعت در امامیه و برخی انحرافات منشعب از آن

به تعبیر هانری کربن نگاه باطنی شیعه ترکیب معرفت و محبت است. امتداد نبوت است و بر محور ولایت است. باطن به معنی ضرورت توجه به آشکارگی رازهای درون امر ظاهری است. شریعت ظاهر دین است و تربیت و تعهّد است، اما مقولاتش چنان است که ممکن است انسان را در سطح نگه دارد و او قشری شود و دین را جز انجام چندین واجبات و مستحبات نفهمد و به هیچ عمق و درونی نیندیشد.

خاصیت تفکر به عمق رفتن است

اندیشیدن و به عمق رفتن خاصیت تفکر است. ممکن است اعمال شریعت حاوی چنین تفکری باشد، اما فرد متشرّع الزامی به آن نبیند. یعنی ایمان را با عشق تداوم بخشد نه عقل. هر چند باید به این هم توجه کرد که هم عشق و هم عقل ممکن است تعریف یکسانی برای همه نداشته باشند. بنابراین در همان اوان شکل‌گیری جهان اسلام بعد از ایام رحلت رسول اکرم صلی‌الله علیه و‌آله توجه به تأویل نص و عبور از ظاهر به عمق آن برای کشف معنا در کانون توجه مسلمین قرار گرفت. اهل سنت و حدیث هرگونه تعدّی به موجودیت نص را انکار کرده و بدعت شمردند، اما دسته‌ای از متکلمان که رویه اعتزال داشتند و به معتزله مشهور بودند و عقل را ملاک داوری قرار داده بودند، تأویل را پذیرفتند.

راسخون در علم و مساله تاویل متن

در قرآن کریم از تعبیر «علم الکتاب» (رعد: ۴۳) نام برده شده که به قول بسیاری از مفسّرین به معنای فهم قرآن است. اگرچه در چندین سوره دیگر از جمله سوره نمل نیز به «عنده علم من الکتاب» اشاره شده که منظور از آن آصف بن برخیا وصی و جانشین سلیمان بوده است که در مجموع اشاره به فهم متون مقدس دارد که دالّ بر این است که این متون ظاهری دارند و باطنی و در خود قرآن (آل عمران: ۷) نیز فرموده که تفسیر این باطن را بعد از خداوند و پیامبر، استواران در دانش (الراسخون فی العلم) می‌دانند. یعنی کسانی که به تعبیر آیه ۱۶۲ سوره نساء به خدا و رسولش و وحی او و آنچه پیش از پیامبر نازل شده بود، ایمان دارند. اینکه استواران در دانش دقیقا چه کسانی هستند و مصادیق‌شان چیست بحث دیگری است، اگرچه قطعا این افراد به تعبیر همان آیه ۷ سوره آل عمران، متشابهات را تأویل می‌کنند و این تأویل ضرورتا در طول تعالیمی است که از انبیاء فرا گرفته‌اند و از خطوط وحی جدا نیست. بنابراین علم کتاب نزد خداست و او به ‌واسطه جریان رسالت بخشی از آن را در اختیار انبیاء قرار داده و سپس اوصیای آنها حامل چنین علمی خواهند بود.

آصف بن برخیا و امیرالمومنین(ع)

چنانکه حضرت رسول (ص) در پاسخ به پرسشی درباره مصداق «و عنده علم الکتاب» (نمل: ۴۰) به وصی سلیمان آصف بن برخیا اشاره کرده‌اند و مراد از «آن کس که نزد او علم کتاب است» در آیه ۴۳ از سوره رعد را نیز حضرت علی (ع) دانسته‌اند. البته درباره تفسیر این آیه اخیر بین مفسّران شیعه و سنّی اختلاف هست، اما خط سیری که وحی را بعد از اتمام دوران آن در عصر خاتمیت به بعد از خود متصل می‌کند همین تأویل است؛ یعنی علم الکتاب، یعنی رفتن به باطن قرآن و متون مقدس تا رازهای الوهیت آشکار و سپس ماندگار شوند و امتداد دامنه فیض الهی در هستی روشن گردد و به معنای دقیق‌تر، استواران دانش که اهل فضل و دانش و معرفت و محبت هستند، محافظان ساحت الوهی در جهان و از سنخ ردان مینوی (محافظان الهی) هستند و الوهیت را تبلیغ می‌کنند.

تفاوت نگاه باطنی به مذهب با باطن‌گرایی

اما در بدو امر باید توجه داشت که نگاه باطنی به مذهب با باطن‌گرایی تا حدودی فرق دارد، زیرا باطن‌گرایی نوعی فرقه است که در موردش توضیح خواهیم داد و عموما هر نوع فرقه‌گرایی لاجرم به تشکیل ایدئولوژی و صلب تفکر و عدم نقدپذیری منجر خواهد شد. اما نگاه باطنی یعنی توجه به عمق و معنا و افشای درون و رفتن به مبدأ و اصل که این خودِ فلسفه است. خودِ تعقّل است و امام صادق علیه‌السلام فرمود: عقل دعامه (ستون) اسلام است و قرآن کریم بارها مومنان را به تعقّل و تدبّر در آیات الهی دعوت فرموده است. باطن‌گروی شیعه با نظر به اهمیت این تعقّل و تدبّر قابل فهم است که بعدا در اوایل قرن چهارم هجری و بعد از آغاز دوران غیبت کبری در سال ۳۲۹ هجری در عقل‌گرایان شهرهای بغداد و کوفه و در کسانی چون جنید اسکافی و شیخ مفید و شریف مرتضی متجلی شد. اینکه باید نقل اعم از آیات و روایات را با عقل کاوید تا بتوان احکام جدید صادر کرد، زیرا هم تحوّلات دوران و هم تنوّعات باورها را نباید از نظر دور داشت. از سوی دیگر، در چنین تفکری ظاهر و باطن در هم تنیده است و شریعت و حقیقت با هم توأمان هستند، زیرا غایت رسیدن به حقیقت است و شریعت پل است، اما امر انفصالی و جدا نیست، بلکه خود بخشی از حقیقت دین می‌باشد، ولیکن نکته این است که تمام حقیقت دین نیست و دین ابعاد وسیع‌تری به سمت امر والا و الوهیت دارد که بعضا باید شریعت را به آن سمت ارتقا داد.

باطن‌گرایی به مثابه یک فرقه و تاسیس اسماعیلیه

باطن‌گرایی به مثابه یک فرقه بیشتر از زمان شکل‌گیری جریان شیعی اسماعیلیه شروع شد و اسماعیلیه اولیه را باطنیه نیز گفته‌اند، زیرا خود اسماعیلیه به شاخه‌های متعددی اعم از نزاریان، فاطمیان، قرمطیان و غیره تقسیم می‌شود. بنابراین باطن‌گرایی در ذات اسماعیلیه در همه شاخه‌های متعدد آن است. اسماعیلیه در ماجرای جانشینی امامت امام ششم شیعیان امامیه امام جعفر صادق علیه‌السلام شکل گرفت. اینان معتقد بودند که جانشین حضرت جعفرالصادق (ع) محمد پسر اسماعیل فرزند بزرگ ایشان است و چون اسماعیل که قبلا جانشین جعفر الصادق معرفی شده بود قبل از پدر از دنیا رفت لاجرم باید پسرش محمد و نه برادرش موسی کاظم جانشین امام ششم شود. در هر حال امامیه از این دوران به بعد منشعب و به دو شاخه اثناعشریه و اسماعیلیه (سبعیه؛ هفت امامیه) تقسیم شد. خود اینها هم بعدها به شاخه‌های دیگری تقسیم شدند.

تاکید اسماعیلیه بر مساله باطن و تاویلات شاذ از احادیث نبوی

اسماعیلیه بسیار روی مساله باطن تمرکز کرد. برای کاویدن باطن یا رسیدن به کنه باطن به وجود «امام» نیاز هست. اسماعیلیه چندین تقسیم از امام ارایه داده‌اند که باید ریشه‌یابی شود و بحث این نوشته نیست. اما شش امام شیعه اثناعشریه را به همراه محمد پسر اسماعیل پسر جعفر الصادق امامان مستقرّ نامیده‌اند و خود محمد بن اسماعیل را امام متمّم نامیده‌اند که در آخرالزمان به عنوان مهدی ظهور خواهد کرد. تأویل اسماعیلیه بر این حدیث نبوی مبتنی است که «بین قبر من و منبری که بر آن موعظه می‌کنم باغی از باغ‌های بهشت وجود دارد» و طبق توضیحاتی که هانری کربن ارایه کرده، قبر کنایه از فلسفه یا تعمّق درونی است که این مستلزم تجزیه است؛ درست همان‌طور که جسم در قبر تجزیه و متلاشی می‌شود؛ منبر همان شریعت و ظاهر دین است و باغ بهشت هم همان عرفان است. بنابراین طبق نظر کربن، تأویل اسماعیلیه از این حدیث این است که باید ایمان جزمی را قبر کرد تا در آنجا استحاله یابد و دین حق یا همان دینی که حکمت الهی است، زنده شود.

باطن‌گرایی اسماعیلیه و تضعیف شریعت

لذا تأویل همه تعلیمات دین را تعالی و ارتقا بخشیده و آنها را از دوباره به مبدأ خود که سرچشمه الهی است، بازمی‌گرداند. البته همواره این ظن به اسماعیلیه وجود دارد که در این باطن‌گرایی به ‌شدت شریعت را تضعیف کرده‌اند و باطن را برگزیده‌اند. از همین روی است که اغلب طرفداران شیعه اثناعشری تمایلی ندارند باطنی نامیده شوند، زیرا شریعت را همپای حقیقت و طریقت می‌دانند و از آنجا که چنین باطن‌گرایی در مختصات صوفیه نیز وجود داشته، به‌رغم تمایلات عرفانی شیعه، این نوع باطن‌گرایی را نوعی صوفی‌گری دانسته و شیعه دوازده امامی را از آن مبرّا دانسته‌اند.