پاورپوینت کامل دانشوری دل‌باخت? فردوسی و حافظ ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانشوری دل‌باخت? فردوسی و حافظ ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانشوری دل‌باخت? فردوسی و حافظ ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانشوری دل‌باخت? فردوسی و حافظ ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

از نوشته‌های فرهنگی و ادبی فضل‌الله رضا (۱۲۹۳-۱۳۹۸) چنین برمی‌آید که این مرد علم‌پیشه، در طول قریب به یک قرنی که بیش از هفتاد سالش را فرسنگ‌ها به‌دور از سرزمین مادری گذراند، دلش با ادبیات و به‌ویژه با شعر فارسی می‌تپیده است.

از دکتر علی‌محمد حق‌شناس (۱۳۱۹ – ۱۳۸۹) این گفت مشهور را به یاد داریم که «سَرم در کتابهای زبان‌شناسی است، اما دلم در ادبیات می‌تپد» [ کتاب ماه ادبیات و فلسفه، شمار ۳۷، آبان ۱۳۷۹، ص ۱۲؛ در نقل‌قول‌های مستقیم، رسم‌الخط و نشانه‌گذاری منبع اصلی حفظ شده است]. از نوشته‌های فرهنگی و ادبی فضل‌الله رضا (۱۲۹۳-۱۳۹۸) هم چنین برمی‌آید که این مرد علم‌پیشه، در طول قریب به یک قرنی که بیش از هفتاد سالش را فرسنگ‌ها به‌دور از سرزمین مادری گذراند، دلش با ادبیات و به‌ویژه با شعر فارسی می‌تپیده است.

فضل‌الله رضا، همچون بسیاری از هم‌نسلان درس‌خوانده‌اش، از آغاز نوجوانی و در مدرسه با شاهنامه و بوستان و گلستان آشنا شد. «غزل‌های روان و دلنشین سعدی» را نیز خود می‌خواند و «مانند دیگر آثار او زود از بر می‌کرد». انس با ادب فارسی را، فروتنانه و شاید واقع‌بینانه، «مرهون […] زندگانی یکنواخت» آن روزگار می‌دانست و ابایی نداشت که بنویسد «اگر تلویزیون رنگارنگ جهان غرب امروز را آن روز در دسترس می‌داشتم، از فرهنگ و ادب فارسی غافل مانده بودم». چند سالی گذشت تا با دیوان حافظ آشنا بشود و «از همان دیدار اول» دل‌باخت غزل‌های لسان‌الغیب، چندان‌که در روزگار دانشجویی و خدمت سربازی، از هجده‌ تا بیست‌وپنج‌سالگی، «هیچ شبی را در حضر و سفر بی‌ دیوان حافظ به‌سر نبرده» و هر غزلش را بارها خوانده و اغلب بیت‌ها را به خاطر سپرده بود. با چنان پشتوانه‌ای از مطالعات ادبی، و البته بهره‌گیری از «موهبت حافظ خوب» و قریحه‌ و استعدادی که حاجت بیانش نیست، از جوانی با ظرافت‌های زبان فارسی آشنا و به گنجینه‌ای از میراث ادبی مجهز بود و می‌توانست پخته و سخته بنویسد. هوشمندانه خود را از «هنر ساده‌نویسی» کم‌بهره می‌‌دانست و مای حسرتش بود که پیش‌از گلستان و مقامات حمیدی و کلیله‌ و دمنه با تاریخ بیهقی آشنا نشده است تا در نوشتن از شیو آن پیروی کند [نک. حدیث آرزومندی (مقالات فرهنگی و ادبی)، تهران: نشر نی، ۱۳۷۴، صص. ۱۸۷ـ۲۰۵]. نمونه‌ای از کاربرد مایه‌های ادبی در نثرش را در این جمله‌ها از آغاز نخستین مجموع مقالاتش می‌توان دید: «این دیباچه را در دیماه ۱۳۵۳ در آتاوا می‌نگارم، هنگامی که برف سیمگون زمین و زمان را فراگرفته ــ طبیعت درختها و سنگها و خانه‌ها و دشت و دمن همه را یکسان در خلعت سیمین پوشانیده است». [دیدها و اندیشه‌ها (دوازده مقاله و سخنرانی)، تهران: مؤسس مطبوعاتی عطائی، ۱۳۵۴، صفح ۱۲؛ عنوان کتاب «دیده‌ها و اندیشه‌ها»ست ولی روی جلدش، به رسم‌الخط رایج روزگار، چنین ثبت شده است. این کتاب یک‌بار بیشتر منتشر نشد.]

از نتایج دمخور شدنش با نثر بیهقی، در سال‌های بعد، مقال «قاضی بُست» (۱۳۵۲) بود. در این، به‌تعبیر امروزیان، «جُستارِ» خواندنی، روایت رضا چنان گرم و شیرین و آمیخته به باریک‌بینی است که محمدعلی جمالزاده پس‌از خواندنش در مجل نگین (شمار ۱۰۳، ۳۰ آذر ۱۳۵۲، صص ۵ـ۸) خطاب به او نوشته بود: «هشتاد سال از سنّم میگذرد، پوستم مثل لاک‌پشت سخت شده، دیگر کمتر از چیزی متأثر میشوم، مقال قاضی بُست شما را سه‌بار خواندم، اگر شما در تمام مدت عمر همین یک مقاله را نوشته بودید، قرضتان را به ایران ادا کرده بودید، چرا بیشتر نمینویسید؟»

از برکت آموخته‌ها و علائق فرهنگی و ادبی‌اش، استادان برجست ادبیات و علوم انسانی و معارف اسلامی را خوب می‌شناخت؛ کارهایشان را از نظر گذرانده بود و قدرشان را می‌دانست [برای نمونه، ن