پاورپوینت کامل نقشِ تاریخیِ خواجو در تکاملِ بلاغیِ غزلِ فارسی ۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقشِ تاریخیِ خواجو در تکاملِ بلاغیِ غزلِ فارسی ۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقشِ تاریخیِ خواجو در تکاملِ بلاغیِ غزلِ فارسی ۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقشِ تاریخیِ خواجو در تکاملِ بلاغیِ غزلِ فارسی ۱۳ اسلاید در PowerPoint :

اهمیّت هر شاعر (و هر هنرمندی)، در میزانِ تمایز و فاصله‌ی آثارِ اوست از آثار دیگران؛ البته اگر نخست، اثر یا آثار برادری‌اش را ثابت‌کرده‌باشد و «اثر» به‌شمارآید! هنر یعنی تشخّص‌یافتن فرم و یگانه‌بودنِ بلاغت، و فاصله‌گرفتن از تکرار که همانا ابتذال است.

سرنوشت برخی از شاعران رقت‌برانگیز است؛ یکی از آنان خواجو است؛ خواجویی که به‌سببِ هنرنمایی‌های بیانی‌اش به «نخلبند شعرا»ی شعر فارسی شهره بود. چرا خواجو با همه‌ی هنرنمایی‌ها و نازک‌خیالی‌ها و نقشش در هموار کردنِ راه حافظ، شاعرِ طرازِ اول یا دوم و حتی به‌گمانم شاعرِ طراز سومی به‌شمارنمی‌رود؟ شعر فردوسی و سعدی که جای خود دارد، چرا در تاریخ ادبیاتِ ما شعر خواجو (تاکید می‌شود با همه‌ی هنرنمایی‌ها و ایهام‌گرایی‌ها و فضل‌تقدم‌ها) ازمنظرِ جوهرِ شعری، جایگاه شعرِ رودکی، ناصرخسرو، منوچهری، نظامی، خاقانی، عطار، صائب و … را ندارد؟

یکی از راه‌های ارزیابیِ ارجمندیِ یک شاعر آن است که تصوّرکنیم فقدان شعرش چه خسرانی خواهدبود در شعر فارسی؟ رودکی با همین‌مایه شعری که از او به‌یادگارمانده چهره‌ی منحصربه‌فرد و درخشانی دارد؛ ستیهندگی و رویارویی ناصرخسرو با قدرتِ مستقرّ زمانه‌اش و نیز ساخت‌ها و صورت‌های زبانی و بیانیِ شعرش، او را تکرارناپذیر و جاودانه ساخته؛ مفاخره‌ها و حبسیّه‌های خاقانی و بلاغتِ قصائدش، منحصر به شعرِ خودِ اوست؛ و شعر مسعودِ سعد نیز، از منظر فردیّت و بروزِ احساساتِ شخصی، یگانه است. نظامی و سنایی و عطار نیز هرکدام جایگاهی دارند که درصورتِ غیابشان در ادبِ فارسی هیچ شاعری نمی‌تواند جای خالیِ آن‌ها را پرکند.

اما خواجو چه؟ شعرِ خواجو شعری یگانه و یا حتی نسبتاً یگانه نیز به‌شمارنمی‌رود. در قرنِ هشتم، چندین شاعر با اندک تفاوت‌ها در سبک و سیاق و مضمون و محتوا در کارِ سرودن اند. کمالِ خجندی و سلمانِ ساوجی و عمادِ فقیه از این زمره‌اند. هُمام تبریزی (درگذشته به ۷۱۴ ق) و حتی خیالیِ بخارایی (درگذشته به ۸۶۳ ق) را از نسل‌های قبل و بعد نیز می‌توان به این نام‌ها افزود.

اهمیّت هر شاعر (و هر هنرمندی)،