پاورپوینت کامل قصه‌گوی شیرین‌سخن ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قصه‌گوی شیرین‌سخن ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قصه‌گوی شیرین‌سخن ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قصه‌گوی شیرین‌سخن ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

جمالزاده، سید محمدعلى. نویسند نخستین مجموع داستان جدید ایران و از مهم‌ترین چهره‌هاى ادبیّات فارسى در قرن بیستم. در سال ۱۳۰۹ق/۱۲۷۰ش در اصفهان متولّد شد. پدرش سید جمال‌الدّین واعظ اصفهانى (۱۲۷۹ـ ۱۳۲۶ق) خطیب مشروطیت بود.

یادی از سید محمدعلی جمالزاده

جَمالْزاده، سَیدْ مُحَمَّدْعَلى. نویسند نخستین مجموع داستان جدید ایران و از مهم‌ترین چهره‌هاى ادبیّات فارسى در قرن بیستم. در سال ۱۳۰۹ق/۱۲۷۰ش در اصفهان متولّد شد. پدرش سید جمال‌الدّین واعظ اصفهانى (۱۲۷۹ـ ۱۳۲۶ق) خطیب مشروطیت بود. به سبب آزادمنشى و ترقّى‌خواهى آزارها دید و دربه‌درى‌ها کشید و عاقبت به فرمان محمّدعلى شاه قاجار به قتل رسید. به نوشته تقى‌زاده، «یکى از بهترین صفات و مزایاى آن مرحوم سخنگویى او بود به زبان عوام» (ص ۱۴). پسر نیز، به تأسّى از پدر، دلبستگى خاصّى به ضرب‌المثل‌ها و واژگان عامیانه یافت و بعدها بناى زبان داستان‌هاى خود را بر پای آن نهاد.

جمال‌زاده دوران کودکى را در اصفهان گذراند و پس از آنکه پدر، گریزان از قدرت ظل‌ّالسّلطان و تعصّب آقانجفى، اقامت در تهران را اختیار کرد (۱۳۲۱ق)، همسر و فرزندان نیز به او پیوستند. سید محمّدعلى در مدارس ثروت، ادب و دارالفنون درس خواند (نک: جمال‌زاده، «یادگارهاى دور تحصیل»، ص (۴۹ـ۵۵)، و در سنّ شانزده‌سالگى به دستور پدر براى ادامه تحصیل به بیروت رفت (۱۲۸۶ش) و در آنجا بود که خبر قتل پدر را شنید. شکست مشروطیت و قتل پدر زخمى به روح او زد که از آن پس، جز سفرهاى کوتاه براى مأموریت‌هاى دفتر بین‌المللى کار، دیگر به وطن بازنگشت؛ امّا تقریباً مصالح هم آثارش را از تجربه‌هاى دوران کودکى و نوجوانى در شهر اصفهان گرفت. روژه لِسْکو در مقایس جالب توجّهى بین هدایت و جمال‌زاده مى‌گوید: «هدایت تنها چند سالى از عمر خود را در اروپا گذرانده، امّا آثارش بیشتر از ]آثار[ جمال‌زاده با عناصر فرهنگ غربى درآمیخته است. آثار جمال‌زاده طورى است که آدم خیال مى‌کند حتّى براى مدّت کوتاهى هم در غرب نبوده است» (به نقل از اخوّت، ص ۵۶).

جمال‌زاده از بیروت به فرانسه و سویس رفت و بالأخره از دانشگاه دیژون فرانسه دیپلم علم حقوق گرفت. در سال ۱۹۱۵م، به دعوت سید حسن تقى‌زاده، براى پیوستن به کمیت ملّیون به برلن رفت. در فضاى آشفت سال‌هاى پس از جنگ جهانى اوّل، که حضور نیروهاى روس و انگلیس و فعّالیت مرتجعان داخلى اساس استقلال ایران و بنیاد مشروطیت را به خطر انداخته بود، برنام ملّیون این بود که با همکارى دولت آلمان در راه حفظ مشروطیت و استقلال ایران بکوشند.

بدین‌ترتیب جمال‌زاده نخستین مرحله از زندگى ادبىِ خود را با درگیرى در سیاست و روزنامه‌نگارى آغاز کرد. او از سوى کمیته براى تبلیغات، از راه ترکیه به بغداد رفت و در آنجا، همراه ابراهیم پورداوود و اسماعیل امیرخیزى، روزنام رستاخیز (۱۳۳۴ق) را منتشر کرد. در همین ایام مقالاتى نیز براى روزنام خاور (چاپ استانبول) مى‌نوشت. از بغداد به کرمانشاه رفت و شانزده ماه در میان ایل‌هاى مناطق غرب ایران «چکمه به پا… و پارابلوم به کمر» به بسیج نیرو براى مقابله با اجانب پرداخت (جمال‌زاده، «شرح حال جمال‌زاده»، ص ۳۷).

امّا فعّالیت سیاسى جمال‌زاده دیرى نپایید؛ با نزدیک شدن قشون روس و انگلیس و عقب‌نشینى ملّیون، او از راه استانبول به برلن برگشت و در آنجا به گروه نویسندگان گرد آمده حول مجلّ کاوه پیوست.

کاوه در دور اوّل انتشار خود (۱۹۱۶ـ۱۹۱۹م) مجلّه‌اى سیاسى و ابزار اصلى تبلیغات ملّیون بود. امّا «ملّیون ایرانى بعد از چهار سال فعّالیت … کم‌کم متفرّق شدند. قزوینى به پاریس برگشت و گروهى هم به ایران ]بازگشتند[. تقى‌زاده و جمال‌زاده دور جدید کاوه را آغاز کردند» (بهنام، ص ۵۷). این دوره از کاوه (۱۹۲۰ـ۱۹۲۱م) به طور کامل ادبى و تاریخى و حاوى مقالات ارزشمند است. ادوارد براون اهمّیت مقالات دور جدید کاوه را در روش‌شناسى آن‌ها مى‌داند که مبتنى بر شیو تحقیق آلمانى است (براون، ج ۴، ص ۳۳۹). برنام کاوه «نخست قبول و ترویج تمدّن اروپا… دوم اهتمام بلیغ در حفظ زبان و ادبیّات فارسى و ترقّى، توسعه و تعمیم آن… سوم نشر علوم فرنگ و اقبال عمومى به تأسیس مدارس» بود (بهنام، ص ۱۸۹).

جمال‌زاده را آسان‌تر خواهیم شناخت اگر او را در محدود یک دوره و عملکرد یک نسل از روشنفکران مورد توجّه قراردهیم؛ نسلى که فراز و فرودهاى انقلاب مشروطه را دید و، با درک شکست آن، به جست‌وجوى راه‌هاى تازه‌اى براى دنبال کردن اندیشه‌هاى خود برآمد. برجستگان نسل، به جاى تلاش براى انقلاب سیاسى، به لزوم انقلابى فرهنگى ـ روحى معتقد شدند و تغییر اساسى جامعه را مستلزم اقداماتى ریشه‌اى‌تر دانستند. یحیى دولت‌آبادى مى‌گوید: «در چهل‌ودوسالگى داخل سیاست شدم که اى کاش نشده بودم و مدّت سیاستمدارى را هم صرف معارف‌پرورى کرده بودم» (به نقل از نیکوهمّت، ص ۹۳۱). گروهى، مثل تقى‌زاده و قزوینى، در پى تصحیح نسخه‌هاى خطّى به شیو محقّقان غربى رفتند. دهخدا شور روزنامه‌نگارى را فرونشاند و به نوشتن امثال و حکم و لغت‌نامه پرداخت. گروهى هم با تشکیل «جمعیت ایران جوان» به اصلاحات «از بالا» اندیشیدند (نک: انتخابى، ص ۸۳). امّا جمال‌زاده هنرمند به درون مهاجرت کرد و با غم غربت از اصفهانِ دور کودکى خود سخن گفت.

او، قبل از اینکه داستان‌هایش را منتشر کند، مقالات سیاسى و تاریخى مى‌نوشت. نخستین کتابش، گنج شایگان (برلن، ۱۳۳۵ق) «اوّلین تحقیق جدّى و علمى یک ایرانى دربار اقتصاد مملکت است که به سبک کتب علمى اروپایى نوشته شده است» (بهنام، ص ۱۰۸)، و «هنوز هم واجد اعتبار و مرجع اصلى عموم کسانى است که به تحقیق در این زمینه مى‌پردازند» (افشار، ص ۲۷۷). بعدها جمال‌زاده مقالات بسیار در قلمرو تاریخ و ادبیّات نوشت، امّا «از میان آن‌ها، مسلّماً آنچه در مجلّ کاوه به چاپ رسیده است جدّى‌تر، مبتکرانه‌تر و مفیدتر است» (همان، ص ۲۷۸). از جمله این مقالات مى‌توان مقاله «روابط روس و ایران» (چاپ به صورت کتاب، ۱۳۷۲ش) یا مقاله‌اى را که دربار «بالشویسم در ایران قدیم (مزدک)» نوشته است نام برد. در این دوره، برخى از مقالات خود را با نام «شاهرخ» امضا مى‌کرد. او با دیگر نشریات چاپ برلن، مثل نام ‌فرنگستان (۱۳۰۴ش) و علم و هنر (۱۳۰۶ـ۱۳۰۷ش) نیز همکارى داشت؛ و پس از تعطیل شدن آن‌ها، براى مطبوعات ایران، مثل کوشش، شفق سرخ و مجلّ مهر، مقالاتى نوشت. به‌ویژه، پس از شهریور ۱۳۲۰، با اغلب مجلّات ادبى، از جمله سخن و راهنماى کتاب، همکارى مداوم داشت. امّا اغلب این مقالات «در برگیرند نکت تازه‌اى نیست. ظاهراً قصدش از ]نگارش آن‌ها[ عرضه کردن مطالبى است که حین خواندن کتاب‌ها ذهنش را به خود مشغول مى‌داشته» است (همان، ص ۲۷۹).

جمال‌زاده، پس از تعطیل شدن مجلّات چاپ برلن، در سفارت ایران مشغول به کار شد و مدّت هشت سال سرپرستى محصّلان ایرانى را به عهده گرفت. سال‌هاى ۱۹۳۱ تا ۱۹۵۶م را به خدمت در دفتر بین‌المللى کار گذراند. از برلن به ژنو رفت و تا پایان عمر در این شهر زیست. در این مدّت چند دوره به نمایندگىِ دولت ایران در جلسات کنفرانس بین‌المللى آموزش و پرورش شرکت کرد.

از نخستین سال‌هاى فعّالیت ادبى، در کنار مقاله‌نویسى، به ترجم آثار ادبى و تاریخى نیز دست زد. در طىّ سال‌هاى ۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷ش، آثارى از برناردن دوسن پیر، شیللر، مولیر، ایبسن، گوبینو و چند نویسند دیگر را به فارسى برگرداند. او معتقد به «شیو ترجم آزاد» بود و بر آن بود که اگر در ترجم «کتاب‌هاى فرنگى» خود را ملزم به تبعیّت از متن اصلى بدانیم، چون «اکثریت کامل مردم هنوز سواد خواندن و نوشتن ندارند»، بسیارى از مطالب را درک نمى‌کنند (نک: جمال‌زاده، داستان‌هاى هفت کشور، ص پنجم). از این‌رو «براى مناسب ساختن متن با ذوق خوانند ایرانى، در آن‌ها دست برده و به آرایش زبانى و تعبیراتىِ آن‌ها پرداخته است» (افشار، ص ۲۸۵).

از او آثار دیگرى هم به جا مانده است، مثل: فرهنگ لغات عامیانه (۱۳۴۱ش)، طریق نویسندگى و داستا‌ن‌سرایى (۱۳۴۵ش)، خلقیات ما ایرانیان (۱۳۴۵ش)، تصحیح سرگذشت حاجى‌با