پاورپوینت کامل به احترام استاد مجتهدی ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل به احترام استاد مجتهدی ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل به احترام استاد مجتهدی ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل به احترام استاد مجتهدی ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

چهره ماندگار و استاد برجسته فلسفه دانشگاه تهران دکتر کریم مجتهدی روز دوشنبه (۴۰۲/۱۰/۲۴) در سن ۹۳ سالگی رخ در نقاب خاک کشید. در جوار رحمت الهی آرام گرفت. روحش شادباد.

چهره ماندگار و استاد برجسته فلسفه دانشگاه تهران دکتر کریم مجتهدی روز دوشنبه (۴۰۲/۱۰/۲۴) در سن ۹۳ سالگی رخ در نقاب خاک کشید. در جوار رحمت الهی آرام گرفت. روحش شادباد.

برگ سبزی که اکنون در پاسداشت او پیشکش میک‌نم نخست به دلیل حقی است که او بر گردن نویسنده و بسیاری از فلسفه‌دوستان دارد. دوم به این دلیل است که آشنایی جوانان ما با چهره‌های برجسته علمی و ممتاز کشور ضرورت اکنون و اینجای ماست.

تلاش می کنم در چند بند زیر روش تعلیمی و شخصیت ممتاز استاد مجتهدی را با چند خاطره به تصویر کشم. این خاطرات از سالهای شاگردی درمحضرِ آن استاد در یادم مانده است:

۱. نخستین چیزی که درذهن من از استاد مجتهدی نقش بسته نگاه ویژه‌ای است که به کارِ استادی ومعلمی داشت. او به هویت شغلی و صنفی خود دلبسته و نسبت به آن غیرت می ورزید. تعلیم را امری بسیار جدی می‌دانست. هرگز حاضر نبود از آداب آن کوتاه بیاید. کلاس درس را واقعیتی باهویت و ذاتی مقدس می‌دانست. معلم، دانشجو و علم را اجزاء ذاتی کلاس می دانست که هریک آداب مخصوصی دارند. به دلیل همین هویت اندیشی بود که با تعصب بسیار در حفظ این هویت هم خود می کوشید و هم دانشجویان را وامیداشت که درحفظ آن بکوشند. آراستگی ظاهر، نظم در ورود وخروجِ کلاس، دسته بندی مطالب، نظم دربیان مطالب، حضور با آمادگی درکلاس درس جزو ویژگی های آشکار او بود.

شیوه استاد به گونه‌ای بود که دانشجویان پس از مدتی می فهمیدند که نباید پس از او وارد کلاس شوند، حتا می‌آموختند که تا هنگامی که استاد دست خود را برای احوال پرسی دراز نکرده است نباید دست خود را به سوی استاد دراز کنند. دانشجویان می‌دانستند که اگر گِرد هم جمع شوند و در راهرو گروه فلسفه عُمر به گفتگوی بی ثمر هدر دهند با تذکر جدی او روبرو می شوند. روزی میان دو کلاس گِرد هم آمده بودیم و از هر دری سخن می کردیم، ناگاه استاد سر رسید. نگاه ویژه ای از پشت عینک کرد، چشمانی درشت و ابروانی پرپشت، باطنین صدایی که ناراحتی درآن پیدا بود گفت: مگر نگفته ام که دانشجو یا باید درکلاس درس باشد یا در کتابخانه پس چرا گرد هم آمده اید، عُمر هدر می دهید.

شاید دانشجو درمواجهه نخست گمان می کرد با استادی عصبانی و تندخو سروکار دارد اما پس از شرکت درکلاس می فهمید این همه عصبیت و غیرت از سر شفقت و خیرخواهی است نه تند مزاجیِ بی منطق.

مقصود اینکه استاد مجتهدی اگر چیزی از فلسفه به شاگردانش نیاموخته باشد(که البته آموخته است) جز آداب تعلیم وتعلُّمِ فلسفه دانی وفلسفه خوانی کاری کرده است کارستان.

۲.استاد مجتهدی دل در گرو فرهنگ، زبان وسنت ایرانیاسلامی داشت. سالها در سوربن فرانسه درس خوانده بود، به زبان وادبیات فرانسه تسلط داشت.در اغاز بازگشت از فرانسه به تدریس ادبیات فرانسه اشتغال داشته، با این حال خود را پاسبان زبان پارسی و فرهنگ ایرانی اسلامی می دانست. اگر دانشجویی واژه ای بیگانه_ بویژه فرنگی _ به کار می برد چنان بر او نهیب می زد و خشم می گرفت که بی گمان هرگز از یاد نمی برد. نخستین مواجهه من با استاد مجتهدی درسال تحصیلی ۷۱_۷۲ بود، زمانی که برای تایید برگه انتخاب واحد نیمسال دوم به او بایدمراجعه می کردم. استادراهنمای دانشجویان کارشناسی ورودی ۷۱ بود. وقتی برگه را روی میز پیش رویش گذاشتم گفتم جناب استاد دراین ترم… هنوز میم واژه “ترم” را به تمام وکمال ادا نکرده بودم که با صدایی بلند وخشمگین گفت اینجا کجا است؟! من که شگفت زده بودم از نوع مواجهه، درپاسخ درماندم، مقصود او را نفهمیدم. ادامه داد: در دانشکده ادبیات و علوم انسانی حق نداری واژه فرنگی به‌کار بری. به جای ترم بگو “نیمسال تحصیلی”.

۳. در جلسه چهارمِ درس (در دوره کارشناسی) به دانشجویان می گفت از آنچه در جلسه های گذشته خوانده ایم چند پرسش طرح کنید بی آنکه به پرسش ها جواب دهید. روزی در بیان حکمت چنین کاری گفت که از نوع پرسش پی می برم که درسهای گذشت