پاورپوینت کامل به یاد پدر ویرایش ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل به یاد پدر ویرایش ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل به یاد پدر ویرایش ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل به یاد پدر ویرایش ایران ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

یازدهم بهمن، برابر است با زادروز احمد سمیعی‌گیلانی. بزرگ‌مردی که فرهنگ ایرانی وام‌دار اوست. او را پدر ویرایش ایران می‌نامند. امسال نخستین سالی است که در روز میلادش دوستان و یاران و هم‌فکرانش امکان تبریک گفتن به او را ندارند. استاد سمیعی فروردین ۱۴۰۲ جهان را ترک گفت.

احمد سمیعی گیلانی، مترجم و ویراستار بزرگ ایرانی در سال ۱۲۹۹ در خانواده ای با اصالت گیلانی در سنگلج تهران متولد شد. دوران دبستان و دبیرستان را با رتبه ممتاز در رشت پشت سر گذاشت. ابتدا در آزمون دانشکده فنی دانشگاه تهران پذیرفته شد، اما دیری نپایید که علاقه به ادبیات او را به این سو کشانید و دانشکده ادبیات را برگزید. در این رشته نیز با رتبه عالی فارغ التحصیل شد و به دنبال آن، وارد دوره دکترا شد. اما از آنجا که این دوره با محاصره ایران به دست متفقین همزمانی کرد، او برای گذراندن خدمت وارد دانشکده افسری شد.

پس از گذشت بیش از ده سال سمیعی تحصیل در مقطع دکترای ادبیات فارسی را از سر گرفت. از آنجا که به دلیل مبارزات سیاسی و زندان هایی که در ده سال یاد شده متحمل شده بود، ساواک حکم خدمت او در راه آهن را به آماده خدمت تقلیل داد، سمیعی به موسسه انتشارات فرانکلین قدم گذاشت و با عنوان ویراستار مشغول شد که این رشته، تا امروز رشته اصلی زندگی او را تشکیل داده است. او در موسساتی دیگر از جمله بنگاه ترجمه و نشر کتاب، موسسه مطالعات علمی و فرهنگی، مرکز نشر دانشگاهی، دانشنامه جهان اسلام، پژوهشگاه علوم انسانی، شورای عالی ویرایش صداوسیما و انتشارات سروش در سمت های ویراستاری، سرپرستی بخش ویرایش و نیز مشاور علمی به خدمت پرداخته است. سمیعی همچنین عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی بوده و سردبیری و مدیریت گروه ادبیات معاصر را نیز داراست.

احمد سمیعی نیز مانند ابوالحسن نجفی دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته زبان شناسی است و بنابراین، عجیب نیست اگر با وجود تسلط به زبان های فرانسه و انگلیسی، همانند یار دیرینه خود، بیشتر به سمت ویرایش و نگارش فارسی، یعنی لایه دوم ترجمه معطوف شده باشد که همین طور هم هست، آنقدر که رضا سیدحسینی جایی درباره او می گوید “ویرایش سمیعی به مقاله جان بخشیده”، نیز سمیعی را “پدر ویرایش در ایران” می دانند. او جریانات ادبی اروپا را نیز به خوبی می شناسد و آثاری قابل توجه از آن میان را به فارسی برگردانده، برای نمونه آثاری از ژرژ ساند، گوستاو فلوبر و ژان ژاک روسو.

سمیعی بنا بر اظهارات اطرافیان به خوبی با جریانات جدید ارتباط برقرار می کند. موسی اسوار، رییس شورای عالی ویرایش، درباره او می گوید جزو کسانی بود که به زودی با اشعار شاملو ارتباط برقرار کرد. نیز در زمان مدیریت گروه ادبیات معاصر فرهنگستان، طرح هایی نوین در این زمینه به تصویب رساند و نیز برخی رمان های ایرانی را نیز خیلی زودتر از دیگران مطالعه کرد. رویهمرفته سمیعی از بهادادن به جوانان حمایت می کند، البته در مقابل، از آنان نیز می خواهد هرآنچه را که قلم می زنند و “مشق” می کنند، برای چاپ به ناشر نسپارند. چرا که این امر، آشفتگی ادبی و فرهنگی کشور را به دنبال خواهد داشت. از نظر او “باید صد کتاب خواند و یک مقاله نوشت، در حالی که امروز برخی به خود اجازه می دهند یک کتاب نخوانده صد کتاب و مقاله چاپ کنند.” از این رو وظیفه ناشران در این شرایط، سنگین تر بوده و نباید به صرف نامدار بودن یا صاحب لقب و عنوان بودن کسی، به انتشار آثار او بپردازند، چرا که “هیچ کس کامل نیست” و همگان به “کامل تر شدن نیاز دارند،” به بیان دیگر به اصلاح و ویرایش.

سمیعی در پاسخ به پرسشی که درباره ارتباط ترجمه با نگارش فارسی در مورد دانشجویان رشته های مترجمی از او مطرح شد، اظهار کرد زبان محاوره را نباید از ادبیات جدا کرد، چه برای نمونه کنایاتی که اکنون در گفتگو از آن استفاده می شود روزی جزو ادبیات بوده. اما در مورد دانشجویان ترجمه، آموزش دستور زبان فارسی موضوعیت ندارد چرا که فرض بر آن است آنان به زبان مبدا و مقصد آشنایی دارند، چه در غیر این صورت اساسا نمی توانند ترجمه کنند. گواینکه در انواع ترجمه به درجات مختلف به خلاقیت ادبی نیاز است و برای نمونه در ترجمه های فنی، به چنین امری نیاز چندانی نیست. با این همه از نظر احمد سمیعی آشنایی صرف با زبان نمی تواند شرط کافی برای پرداختن به ترجمه باشد، بلکه آشنایی با فرهنگ آن زبان نیز لازم است، وگرنه اشتباهات فاحشی در ترجمه ها رخ می دهد، همان طور که در ترجمه های خارجی به فارسی و حتی فارسی به خارجی شاهد چنین مواردی هستیم.

احمد سمیعی بر این باور است که شیوه آموزش زبان در ایران معمولا درست نیست. چه بر دستور و قواعد کلاسی تکیه می شود و زبان آموزان نیز عموما گمان می کنند با تکیه بر همین قواعد کلاسی می توانند زبان دان شوند. در حالی که روند زبان آموزی اصولا به طور شفاهی و کاربردی انجام می شود. به بیان دیگر برای یادگیری زبان باید خواند و شنید و آن را به کار برد. سمیعی از نجف دریابندری به عنوان نمونه ای از ترجمه از این دست یاد می کند، مترجمی که اگرچه تحصیلات دانشگاهی ندارد، اما نه تنها با زبان انگلیسی، بلکه با فرهنگ آن آشنایی نزدیک دارد و هنگام ترجمه به جای کمک گرفتن از فرهنگ واژگان، بییشتر به سراغ افرادی می رود که با این فرهنگ و زبان آشناترند. یعنی برای ترجمه تنها به فرهنگ تکیه ندارد. چرا که فرهنگ واژگان در امر ترجمه، اصولا نقش کلیدی ندارد و تنها یک وسیله کمکی است.

از نظر سمیعی، وسیله اصلی در ترجمه، “شم زبان” است، یعنی اینکه “ساختار زبان در ذهن مترجم باشد.” به بیان دیگر مترجم بتواند به زبان خارجی ای که با آن کار می کند، فکر کند. امری که زمینه اصلیش، قریحه است و قسمت اعظم آن، با خواندن و نوشتن زیاد و بخش کمتر آن با کمک گرفتن از راهنمایی استاد حاصل می شود. با این اوصاف روشن است که ترجمه، کار هر کسی نیست، زیرا زبان دانستن و حتی خوب صحبت کردن، مقوله ای جدا از فن ترجمه هستند و آنچه در دانشگاه ها ارائه می شود، فنون اولیه ترجمه است و نه لزوما مهارت آن. مهارت، با استعداد و تمرین حاصل می شود. بنابراین طبیعی است در شرایط کنونی که بسیاری از دانشجویان این رشته بدون آشنایی قبلی و حتی علاقه ای برای آموختن، و تنها از سر اجبارهای گوناگون در رشته ای وارد دانشگاه می شود، نباید انتظار داشت روال طبیعی آموزش را طی کنند. از این رو “سرفصل هایی اضافی بار می شود” تا آنجا که گاه مسائل اصلی که آموزش آن ها لازم است، در حاشیه و یا ناگفته باقی می ماند و سرانجام نیز با وجود تمام این قضایا، نتیجه کار بسیار پایین تر از حد انتظار است. سمیعی در این خصوص، نمونه ای از انگلستان ارائه می دهد که در آنجا م