پاورپوینت کامل عشق و مراتب آن از نظر جامی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عشق و مراتب آن از نظر جامی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عشق و مراتب آن از نظر جامی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عشق و مراتب آن از نظر جامی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

نورالدین ابوالبرکات عبدالرحمن احمد جامی (۲۳ شعبان ۸۱۷- ۱۸ محرم ۸۹۸ هجری قمری / نوامبر ۱۴۱۴ – نوامبر ۱۴۹۲) شاعر بزرگ و عارف شهیر قرن نهم هجری (پانزدهم میلادی) است.

نورالدین ابوالبرکات عبدالرحمن احمد جامی (۲۳ شعبان ۸۱۷- ۱۸ محرم ۸۹۸ هجری قمری / نوامبر ۱۴۱۴ – نوامبر ۱۴۹۲) شاعر بزرگ و عارف شهیر قرن نهم هجری (پانزدهم میلادی) است. به قول ادوارد برون او نه تنها عارفی ارجمند، بلکه محققی دقیق بود و آثار منظور و منظوم وی که بنابر احصاء ویلیام چیتیک به ۴۷ اثر می رسد؛ البته بیشتر آثار منثور جامی حاصل تحقیقات وی است درباره ی مسائل و موضوعات عرفانی. از آن گذشته، جامی شارحی بود کم نظیر، بخصوص در شرح اثر بزرگ و معروف شیخ اکبر محیی الدین بن عربی و ترویج مشرب وی در عرفان. بر همه ی اینها باید افزود که جامی یکی از بزرگترین شاعران فارسی زبان است و می توان گفت شیوه ی شاعری معروف به سبک عراقی با جامی ختم شده است. در نثرنیز قلمی توانا و شیوا داشت و به قول استاد ذبیح الله صفا (توانست شیوه ی نثر نویسان با ذوق پیشین را در دوران بی ذوقیهای همکاران معاصرش دنبال کند. انشائش روان و ساده و درست است…». (۱) گاه از سعدی پیروی می کند (بهارستان) و گاه همان شیوه ی مطلوب همیشگی خود را که عبارت از شیوه ای ساده و زیباست دنبال می گیرد.

جامی در اثر منظوم خود بویژه چند مثنوی از مثنویهای هفتگانه خویش که «هفت اورنگ» خوانده می شود، نظریه های عرفانی و دینی خویش را مطرح کرده است. از همه ی آنها مهمتر منظومه ی «سلسله الذهب» و سپس «تحفه الاحرار» و «سبحه ی الابرار» است و آنگاه در مقدمه ی منظومه ی «یوسف و زلیخا» و «لیلی و مجنون»، بمناسبت، سخن از عشق می گوید و عشق مجازی را به پلی برای رسیدن به عشق حقیقی تعبیر می کند.

از میان همه ی مباحث عرفانی که جامی مطرح کرده و به شرح آنها پرداخته، مبحث عشق، مهمترین مبحثی است که جامی – همانند بسیاری از صوفیان دیگر – آنرا تنها وسیله ی وصول به کمال مطلوب داشته است.

باید دانست که خصوصیت بارز صوفیان اندیشه‌ی تکاملی آنان است و عشق را تنها وسیله‌ای می دانند که بدان سیر به مراتب بالا میسر می شود. از این رو، به اعتقاد آنان، عشق در عرفان نقطه ی عطف و مبنای اصلی معرفت است و تا سالک عاشق نشود و همه چیز را در راه معشوق نبازد، در این راه قدم نتواند گذاشت:

شنیدم شد مریدی پیش پیری

که باشد در سلوکش دستگیری

بگفت ار پا نشد در عشقت از جای

برو عاشق شو آنکه پیش ما آی

که بی جام می صورت کشیدن

نیاری جرعه ی معنی چشیدن(۲)

جامی، در تعریف عشق، به این نتیجه رسیده است که دل سراپرده‌ی عشق است و آن دل که از عشق بی بهره است، جسمی است بی حیات. عشق گوهر زندگی و اکسیر حیات است، مس جسم از این اکسیر زر می شود و آنکه به عشق زنده نیست بی شک مرده است. (۳)

گفتیم که عشق را صوفیان انگیزه‌ی حرکت به جانب کمال می‌دانند. در تثبیت همین اعتقاد، جامی چنین می گوید که عشق وسیله ی حرمت افلاک و بیقراری سپهر و گرم رفتاری خورشید و عامل اشتیاق ملک به تجرد است. خاک جرعه ای از عشق نوشید و در میان دایره افلاک آرامش یافت. (۴) عشق موجب آشنایی و تعلق جان به جسم است، یعنی اگر عشق نبود جان الفتی با جسم نمی یافت. بنابراین عشق در همه ی ذرات عالم سریان دارد و همه ی عالم اسیر دام عشقند. وجود بسیط و بحت همچون نور خورشید بر همه ی عالم نامیده و آنها را بنا بر ظرفیت و استعداد خود بهره مند ساخته است.

جمال اوست هر جا جلوه کرده

ز معشوقان عالم بسته پرده(۵)

لیک هر یک به قدر همت خویش

گیرد آیین عشق ورزی پیش(۶)

همه ی ذرات عالم مشتاقند تا از او بهره ای جویند:

مه که به شب نوردهی یافته

پرتوی از مهر برو تافته

خاک ز گردون نشود تابناک

تا اثر مهر نیفتد به خاک(۷)

جامی سپس با توسل به ابهام و استفاده از لفظ مهر، به معنی عشق، اظهار نظر می کند که اگر دل از عشق خالی باشد سنگ سیاهی است که تیره گلی در آن باشد. پس حیات دل وابسته به عشق است و هر که در آتش عشق غرقه نباشد، میان دل او و صنوبر فرقی نیست و عشق اگر در دل جای نگیرد دلی منجمد و فسرده است.(۸)

جامی در جای دیگر ارتباط جهان را با خدا بصورت ظل (سایه) و ذی ظل (صاحب سایه) بیان می کند:

حسن شخص است و عشق چون سایه

سایه از عشق می برد مایه(۹)

یا آن دو را آینه و آینه آرا(۱۰) نصور می کند و می گوید عالم از سایه ی جمال مطلق جمال یافته و از این روی سودایی جمال حق است، و نتیجه می گیرد که زیبایی، یعنی کمال، انگیزه ی عشق است.

هر کجا حسن می نماید روی

می نهد سر به سجده عشق آن سوی(۱۱)

تا ز لیلی سرّ حسش سر نزد

عشق او آتش به مجنون در نزد

تا لب شیرین نکردی پر شکر

آن دو عاشق را نشد پر خون جگر

تا نشد عذرا ز تو سیمین عذار

دیده ی وامق نشد سیماب یار(۱۲)

اما هم عاشق و هم معشوق هر دو تجلی ذات حقند با این حال، این مظاهر زیبایی پرده یی بر جمال ویند، لیکن پرده های جمال چنان لطیفند که پرده را از پردگی نتوان شناخت و آینه و آینه آرا و گنج و گنجینه همه اوست و جز او هیچ نیست.

ای به پیشت حسن خوبان پرده یی

تو به پرده روی پنهان کرده یی

بس که روی خوب تو با پرده ساخت

پرده را از روی تو نتوان شناخت (۱۳)

چون نیکو بنگری آیینه هم اوست

نه تنها گنج، گنجینه هم اوست(۱۴)

پس هر دلی که عاشق خوبرویی است، به حقیقت اگر داند، عاشق جمال مطلق است. زیرا هیچ کس با سایه عشق نمی بازد.

کار با سایه کس نساخته است

عشق با سایه کس نباخته است(۱۵)

با این حال، عاشق از معشوق هیچ نمی‌داند، نه از نعت و نامش آگاه است و نه محل و مقامش را می داند، و نه می تواند پرده از این سرّ مخفی مرموز بردارد. پس عاشقی که از معشوق جز معنی چیزی نمی داند و از صورت فارغ و محو معنی است در پاسخ هر سؤال چاره یی جز خموشی ندارد:

جز خموشی جواب دیگر نیست

جز ندانم سخن میسر نیست(۱۶)

آنکه دعوی عشق کند، وقتی در این دعوی صادق است که نقد دو چنان به پای سلطان عشق دربازد، به داغ فنا بسوزد، از خود رها گردد و خودی را ترک گوید. نه به دنیا عنایت کند و نه به عقبی شیفته گردد. هر چه هست یاد دوست بر دل گذراند چن یار مرگ او را خواهد از جام اجل جرعه پذیر شود و

ترک خشنودی اغیار کند

به رضای دل او کار کند

خیره گردد چو جمالش ببند

لال گردد چو دلالش ببن

به رخ تازه گل و خشک گیاه

نکند جز به یکی چشم نگاه(۱۷)

جامی برای عشق چهار مرتبه قائل است: عشقی که از ذات نشأت می گیرد آن عشق که از